Ψυχοσάββατο, για τους κεκοιμημένους ή για τους ζωντανούς;

Ψυχοσάββατο σήμερα της Πεντηκοστής. Κάναμε κόλλυβα, δώσαμε για μνημόνευση τα ονόματα των κοιμηθέντων συγγενών και φίλων, παρακαλέσαμε τον Θεό να τους αναπαύσει εν χώρα ζώντων, εν σκηναίς δικαίων και να τους συναριθμήσει μετά αγίων. Ημέρα των προαπελθόντων σήμερα, αλλά και μια εξαιρετική ευκαιρία δικού μας αναστοχασμού και αξιολόγησης της ζωής μας, των αξιών μας, των στόχων μας, των μεριμνών μας.

 Πολύ βοηθητική η ακολουθία της ημέρας. Διαλέγω δυο από τα πολλά στοχαστικά τροπάρια: (Από τους Αίνους)

"Πάντες οἱ τῷ βίῳ προστετηκότες, δεῦτε ἐν τοῖς τάφοις ἐξεστηκότες, ἐγκύψατε, ἴδετε τοῦ κόσμου τὴν ἀπάτην, ποῦ νῦν τοῦ σώματος τὸ κάλλος, καὶ ἡ δόξα τοῦ πλούτου; ποῦ δὲ ἡ ἔπαρσις τοῦ βίου; ὄντως μάταια πάντα· διὸ κράξωμεν πρὸς τὸν Σωτῆρα· Οὓς ἐξελέξω ἐκ τῶν προσκαίρων ἀνάπαυσον, διὰ τὸ μέγα σου ἔλεος".

Όλοι εσείς οι κολλημένοι σ' αυτήν την πρόσκαιρη ζωή,

ελάτε έξω, ελάτε στα μνήματα, σκύψτε και δείτε αυτού του κόσμου την απάτη.

Πού πήγε τώρα η ομορφιά του σώματος και η δόξα που δίνει ο πλούτος;

Πού πήγε η ανόητη έπαρση του βίου; Στ' αλήθεια, μάταια είναι όλα.

Γι' αυτό ας φωνάξουμε στον Σωτήρα μας:

Αυτούς που διάλεξες και απομάκρυνες από τα πρόσκαιρα 

ανάπαυσέ τους, Συ με το απέραντο έλεός Σου.

"Νῦν ἐπὶ τὸν τάφον ὁ ἐπὶ θρόνου, νῦν ὁ ἐν πορφύρᾳ φθορὰν ὑπέδυ· οὐκ ἔτι ἐν θρόνῳ γάρ, ἀλλ' ἐν μνήματι κεῖται, ἴδε, ἐξέλιπε, τὸ βασίλειον κράτος, ἴδε, ὡς ὄναρ, τῶν ἀνθρώπων, παροδεύει ὁ βίος· διὸ κράξωμεν πρὸς τὸν Σωτῆρα· Οὓς ἐξελέξω ἀνάπαυσον, διὰ τὸ μέγα σου ἔλεος".

Τώρα βρίσκεται στον τάφο αυτός που καθόταν στον θρόνο.

Τώρα υφίσταται την φθορά και λιώνει αυτός που φορούσε την πολυτελή πορφύρα.

Δεν κάθεται πια περήφανος στον θρόνο, αλλά κείται άψυχος στο μνήμα.

Δες, χάθηκε η βασιλική δύναμη,

δες, σαν όνειρο περνά και χάνεται ο βίος των ανθρώπων.

Γι' αυτό ας φωνάξουμε στον Σωτήρα μας, μ' όλη μας την δύναμη:

Αυτούς που διάλεξες και πήρες κοντά Σου, ανάπαυσέ τους, Συ με το απέραντο έλεός Σου.*

Λίγο πολύ οι περισσότεροι ξεχνιόμαστε και βουλιάζουμε στην τύρβη αυτού του μάταιου κόσμου. Μας νοιάζουν τα χρήματα, η δόξα, οι ηδονές, η καλοπέραση, η κοινωνική καταξίωση, η επιστημοσύνη. Η έπαρση του βίου, η δόξα του πλούτου, το κάλλος του σώματος, η σταδιοδρομία απορροφούν την έγνοια και τη φροντίδα μας. Κι όμως μια ματιά στον τάφο που είναι η κοινή κατάληξη πάντων  -χωρίς καμιά, μα καμιά εξαίρεση- των ανθρώπων μπορεί να μας επαναφέρει στα συγκαλά μας. Μόνη μας ελπίδα και απαντοχή και απαρασάλευτη σταθερά, ο Σωτήρας μας, ο Χριστός μας, η Ανάστασή μας, η Αιωνιότητά μας, ο αληθινός και αμετακίνητος πλούτος, η ολόφωτη δόξα, η αγέραστη και άλυωτη ομορφιά. Σ' Αυτόν ας καταφύγουμε ζητώντας το απέραντο έλεός Του και για μας και για τους αγαπημένους μας που ήδη πέρασαν στην άλλη ...όχθη!

*Η μετάφραση δεν γίνεται κατά λέξη