Χαίρετε!

Μια πρόσκληση της τελευταίας στιγμής μου επεφύλασσε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ομιλία του Δημητρίου Καραγιάννη, πολύ γνωστού παιδοψυχιάτρου και συγγραφέως στην Αίθουσα "Καισάρεια" του Αγίου Γεωργίου Νεαπόλεως. 
Θέμα του "Η χαρά εν καιρώ οικονομικής κρίσης".
Η απίθανη προσέγγιση και ανάπτυξη του θέματος χάρισε σε όλους τους ακροατές πλατύ χαμόγελο, εσωτερική ανακούφιση, απόφαση να κερδίσουμε τη χαρά. 
Σταχυολογώ ελάχιστα από τα πολύ ενδιαφέροντα που ελέχθησαν και επισημαίνω ότι αυτά που ακούσαμε δεν ήταν λόγια φτερωτά. Φαινόταν πως ήταν βίωμα ψυχής γι' αυτό και μπήκαν στην καρδιά μας.

"Άλλο η ευχαρίστηση και άλλο η χαρά. Η ευχαρίστηση είναι αποτέλεσμα, απάντηση σε ευχάριστα ερεθίσματα. Μόλις παύσει το ερέθισμα, παύει και η ευχαρίστηση. Η χαρά είναι εσωτερική πορεία, είναι απόφαση, είναι στάση ζωής. Δεν είναι απροσδιόριστο συναίσθημα.

Στα παιδιά η χαρά είναι έξωθεν προσφερόμενη. Οι γονείς χαρίζουν στο παιδί τη γιορτή. Οι ανώριμοι ενήλικοι περιμένουν επίσης να τους χαριστεί η χαρά -από ποιον; Ο ένας τη περιμένει από τον άλλον. Κι έτσι περνάει η ζωή μας με γκρίνια, με μιζέρια, με απογοήτευση που την φορτώνουμε διαρκώς στους άλλους. Η χαρά κερδίζεται με κόπο, όταν αποφασίσουμε να μη μας ορίσουν τα προβλήματα, να μη μας καταβάλουν οι δυσκολίες και οι δοκιμασίες, αλλά να αγωνιστούμε για να τις υπερβούμε και να κερδίσουμε έτσι σε δεξιότητες, σε υπομονή, σε χαρά. Κάθε δυσκολία που τη διαπερνώ αγαπώντας την και προσπαθώντας να την υπερβώ με κάνει καλύτερο και πιο χαρούμενο άνθρωπο. Αν ανακυκλώνουμε τη γκρίνια, τα παράπονα, τη μιζέρια, την κούρασή μας, δεν θα χαρούμε ποτέ, δεν θα ζήσουμε ποτέ αληθινά. 

Το ευχαριστιακό βίωμα καταργεί τους τοξικούς παράγοντες. Χωρίς αυτό θα δηλητηριασθούμε, θα πεθάνουμε, πριν πεθάνουμε. 

Ο κόπος είναι κάτι αυτονόητο, συνώνυμο με τη ζωή. Για να παραχθεί έργο πρέπει να καταβάλουμε ενέργεια. Αυτό είναι φυσικός νόμος. Αν μετράμε συνεχώς το ποσό της ενέργειας που καταβάλουμε (:την κούρασή μας δηλαδή), δεν θα χαρούμε ποτέ τη χαρά του έργου, του αποτελέσματος, της δημιουργίας.

Εμείς θα βάλουμε στη ζωή μας το πλαίσιο της χαράς. Δεν θα το βάλουν άλλοι για μας. Δεν μας βοηθάει να φορτώνουμε σε άλλους τη μιζέρια μας, ούτε στους πολιτικούς, ούτε στην κακή κοινωνία. Σύγχρονες μελέτες στη βιολογία αποδεικνύουν ότι ακόμη και το DNA που μας καθορίζει γενετικά μπορεί να ανατραπεί, μπλοκαριστεί από τον ίδιο τον οργανισμό μας. Και το ψυχολογικό DNA μπορούμε να το ανατρέψουμε με μια ισχυρή απόφαση, με ένα άλμα, έναν όρκο. Αλλιώς δεν θα ήμασταν ελεύθεροι και αυτεξούσιοι. Αυτό δεν θα το πετύχουμε με αλαζονεία και υπερηφάνεια, αλλά με ταπείνωση. "Έχουμε τα χάλια μας, αλλά δεν είμαστε μόνο τα χάλια μας, ούτε είμαστε μόνοι με τα χάλια μας".

Ας μην ενοχοποιούμε τη χαρά. Η χαρά είναι σαν το φως. Το σκοτάδι δεν είναι αυθύπαρκτο. Είναι η έλλειψη του φωτός. Και η θλίψη είναι η έλλειψη της χαράς. Αν μείνουμε στον εγωισμό μας, θα βουλιάξουμε στην πίκρα μας και δεν θα χαρούμε κανέναν και τίποτα δίπλα μας. Δεν θα ζήσουμε. Η χαρά είναι το ξεπέρασμα του εγωισμού μας. Μπορεί να πενθούμε και να λυπούμαστε για κάποιο θλιβερό συμβάν, πχ το θάνατο ενός δικού μας. Αυτό δεν αίρει τη χαρά μας, δηλαδή την απόφασή μας να μην μείνουμε μόνοι με τον εγωισμό μας.

Όταν κάποιος σε δυσκολεύει και σου προκαλεί πόνο μη φορτώνεις σ' εκείνον την πικρία σου. Εξέτασε τον εαυτό σου. Γιατί σε πονάει; Ποιο στοιχείο δικό σου θίγεται; Αν δουλέψεις τον εαυτό σου σ' αυτό το σημείο, θα έχεις κερδίσει εσωτερική πρόοδο και χαρά.

Μην ανέχεστε μια δύσκολη κατάσταση. Άλλο η ανοχή και άλλο η υπομονή. Ανέχομαι: δεν αγαπώ τη δυσκολία. Με εσωτερική καταπίεση περιμένω και εύχομαι να τελειώσει. Υπομένω: Παλεύω, επεξεργάζομαι, γρηγορώ, κάνω δουλειά μέσα μου, αγαπώ και χαίρομαι. Ο Ιώβ δεν ανέχθηκε. Πάλεψε με τον Θεό, ζήτησε το λόγο, κατέκτησε την πίστη και συνέχισε να δημιουργεί μετά την δοκιμασία πιο ισχυρός από πριν".

Θα συνεχίσω σε μια επόμενη ανάρτηση.