Adolescence -Υπάρχει και ο άλλος τρόπος!

 Είδα την mini σειρά Adolescence. Διάβασα κάμποσα σχόλια, άλλα αρνητικά, άλλα θετικά. Διάβασα και σχολιασμούς από ψυχολόγους και κοινωνιολόγους.

Πρώτη εντύπωση: γροθιά στο στομάχι που σε αφήνει άφωνο και ημιλιπόθυμο!!! Ένα δεκατριάχρονο παιδί φτάνει να σκοτώσει με κουζινομάχαιρο μια συμμαθήτριά του! Θυμός, απίστευτος θυμός! Όλα ξεκινούν από το ηλεκτρονικό bulling. Το σχολείο του παιδιού ένα ανεξέλεγκτο πεδίο εκμαυλισμού! Οι δάσκαλοι ανίκανοι να επιδράσουν στα παιδιά και να τα παιδαγωγήσουν. Οι παιδικές ψυχές απόλυτα εκτεθειμένες στην σεξουαλικότητα, η οποία μένει εντελώς ανεξέλεγκτη, μένει μόνο στο ένστικτο, δεν χαλιναγωγείται, δεν τίθεται καν θέμα αυτοκυριαρχίας και σωφροσύνης. (Αυτά είναι ξεπερασμένα άλλωστε!!). Εκτεθειμένα επίσης ως θηράματα στην ασύλληπτη δύναμη του διαδικτύου. Τα likes και τα σχόλια και τα emoji σε φωτογραφίες και αναρτήσεις, αυτά καθορίζουν την ύπαρξή τους, αυτά χτίζουν τη προσωπικότητά τους, αυτά τα περιθωριοποιούν, αυτά καταστρέφουν την αυτοεκτίμησή τους, αυτά οπλίζουν το χέρι τους!

Οι γονείς είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι. Νοιάζονται για τα παιδιά τους. Δεν είναι περιθωριακοί ή εξαρτημένοι ή ιδιαίτερα φτωχοί ή άξεστοι ή κακοποιητικοί. Η οικογένειά τους φαίνεται απόλυτα φυσιολογική μέχρι τη στιγμή που ξεσπάει αυτός ο τυφώνας! Αναλογίζονται εκ των υστέρων τι έφταιξε. Καταλήγουν με πολύ πόνο και πολλά δάκρυα στο ότι έπρεπε να είχαν προσπαθήσει περισσότερο.

Ποιο θα ήταν αυτό το περισσότερο; Αυτό είναι το ζητούμενο! Αυτό είναι το ζητούμενο και στην ελληνική κοινωνία που βλέπει τη βία μεταξύ των ανηλίκων να γιγαντώνεται και τρομάζει!

Οι ψυχολόγοι -καλά κάνουν- ψάχνουν να βρουν τις αιτίες στην ανατροφή των ίδιων των γονέων και στον ποιοτικό χρόνο που αυτοί περνούν με τα παιδιά τους, αλλά συνήθως η βοήθειά τους ζητείται όταν ήδη έχουν παγιωθεί άσχημες καταστάσεις. Οι αστυνομικοί τρέχουν να σβήσουν τις "φωτιές", αφού έχουν ανάψει, έχει δηλαδή πέσει το ξύλο. Οι δικαστές  είναι μπροστά στο δίλημμα: να τιμωρήσουν τα νεαρά παιδιά στέλνοντάς τους σε ιδρύματα που ...δεν υπάρχουν ή όπου τα παιδιά δεν θα βρουν τη φροντίδα και την επίβλεψη και την παιδαγωγία για να διορθωθούν ή να τα αφήσουν ελεύθερα και να κάνουν τι; τα ίδια και χειρότερα; Οι γονείς που νοιάζονται για τα παιδιά τους νιώθουν αδύναμοι και απροστάτευτοι, φαντασιώνονται παντού κινδύνους, παλεύουν με την προσκόλληση των παιδιών στα "μέσα" και με άγριες συμπεριφορές των παιδιών τους πολύ δύσκολα διαχειρίσιμες. Το σχολείο φοβάμαι πως έχει σηκώσει ψηλά τα χέρια. 

Τι κάνουμε; Πριν από πολλά χρόνια είχα ρωτήσει έναν νεαρό πατέρα τριών αγοριών πώς πάνε τα παιδιά στο σχολείο; "Στα γράμματα καλά πηγαίνουν. Κι αν δεν τα μάθουν όλα δεν πειράζει. Την ψυχούλα τους ποιος θα αγγίξει; Ποιος θα μιλήσει στην καρδιά τους;" Φέρνω πάντα στο νου μου την αγωνία εκείνου του πατέρα. Και νομίζω πως έβαλε το χέρι του στον τύπο των ήλων. Τα παιδιά έχουν ψυχούλα που κάποιος πρέπει να την αγγίξει και να την φροντίσει και να την οδηγήσει με λεπτότητα κι αγάπη στην ωριμότητα. Σήμερα τα παιδιά ανατρέφονται σαν να έχουν μόνο σώμα και μυαλό. Η ψυχή δεν υπάρχει!!!! Την έχουμε κλείσει σ' ένα μπουντρούμι. Την αγνοούμε!!!

Όμως πώς να το κάνουμε; Υπάρχει! και ή θα τραφεί με τροφή καθαρή και υγιεινή και θα ωριμάσει όμορφα ή θα τραφεί με σκουπίδια και θα γίνει τρομακτική! Γνωστή η ινδιάνικη παροιμία: "Έχουμε δυο λύκους μέσα μας, έναν καλό κι έναν κακό. Ποιος θα μεγαλώσει και θα κυριαρχήσει μέσα μας; Αυτός που θα ταΐσουμε περισσότερο!" 

Μαζί με την ψυχή κλείσαμε στα μπουντρούμια και πολύ σπουδαίους παιδαγωγούς, διαχρονικούς και καταξιωμένους που μας προέτρεπαν να νοιαστούμε για την ψυχή.  "Επιμελείσθε δε ψυχής πράγματος αθανάτου". Όλα παρέρχονται σαν όνειρο και μαραίνονται σαν άνθος κι εκείνο που μένει είναι η αθάνατη ψυχή μας. Ας κάνουμε κάτι και γι' αυτήν. Και τι ζητάει η ψυχή μας; Ζητάει να βρει ανάπαυση, γαλήνη, τροφή, ελπίδα. Πού τα ζητάει; Στον Πλάστη της και Θεό της, στον Δημιουργό και Δοτήρα πάντων των αγαθών. Η παιδική ψυχούλα πρέπει να σκεπαστεί με τη Χάρη του Θεού, να προστατευτεί με  την προσευχή των γονιών της, να τραφεί με την Θεία Κοινωνία, να ακούσει το λόγο του Θεού που είναι σωτήριος και καθαρτικός. Κανένας γονιός δεν είναι τέλειος ούτε μπορεί να φερθεί άψογα. Μπορεί όμως να προσευχηθεί με θέρμη για το παιδί του. Μπορεί να το οδηγήσει στην εκκλησία. Μπορεί να του διαβάσει βιβλία ωφέλιμα, π.χ. βίους αγίων. Μπορεί να το οδηγήσει σε παιδικές συντροφιές καθαρές, όπως είναι τα κατηχητικά σχολεία.

Αφού είδα τη σειρά Adolescence (την Παρασκευή 21/3) και ψυχοπλακώθηκα, πήγα όπως είχα προγραμματίσει στους Χαιρετισμούς στην Αχειροποίητο όπου έψαλαν τετρακόσια παιδιά από δημοτικά και γυμνάσια της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο. Λυτρώθηκα! Ένιωσα ακράδαντα πως αυτό είναι το αντίδοτο στον πόνο που πριν λίγες ώρες είχα νιώσει. Κι ύστερα είδα και τη σειρά Άγιος Παΐσιος. Όλη η θλίψη έφυγε από την καρδιά μου. Πλημμύρισε γαλήνη! 

Υπάρχει και ο άλλος τρόπος! Και μας προσφέρεται δωρεάν και υπεράφθονα!