Αναγνώστες

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2016

Ακάλυπτες νεανικές ψυχές

Δεν ξέρω ποιον πρέπει να κλάψουμε πιο πολύ...
αυτόν που τόσο πρόωρα και φριχτά έφυγε απ' αυτή τη ζωή
σφαγμένος απ' το χέρι του φίλου...
ή αυτόν που στα πρώιμα νιάτα του
φορτώθηκε την βαρύτατη προσωνυμία "φονιάς, δολοφόνος",
αυτόν που θα κουβαλάει για μια ζωή το σημάδι του Κάιν,
αυτόν που σβήνοντας τη ζωή του φίλου του κατέστρεψε τη δική του...
Ακάλυπτες νεανικές ψυχές... έρμαια του θυμού, της οργής, της παρόρμησης...
ακάλυπτες νεανικές ψυχές... χωρίς ερείσματα, χωρίς ιδανικά...
ακάλυπτες νεανικές ψυχές... χωρίς φόβο Θεού, χωρίς όρια...
ακάλυπτες νεανικές ψυχές... χωρίς προσευχή, χωρίς τη Χάρη...
Ακάλυπτες γιατί εμείς οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι ιερείς, οι φίλοι
δεν τις καλύψαμε με πολλή, έμπονη προσευχή,
γιατί εμείς πρώτοι χάσαμε το δρόμο και τον σκοπό της ζωής μας.

2 σχόλια:

Α. Παπαγιάννης είπε...

Έτσι ακριβώς...
Και όπως γράφει κατ' αναλογίαν ο Απ. Παύλος στους Κορινθίους, εμείς δεν πενθήσαμε για την τραγωδία (κι αυτή και την όποια άλλη παρόμοια), στην οποία ακούσια ή εκούσια συνεργήσαμε με την ανοχή, την αδιαφορία ή την επιτρεπτικότητά μας.

kymvalon alalazon είπε...

Συγκλονιστικά εύστοχο...