Αύριο είναι Κυριακή. Ένας πόνος διαπερνά την καρδιά μας. Κυριακή με κλειστούς ναούς για τους πιστούς. Πάλι εκδόθηκε αυτή η απαγορευτική ΚΥΑ που μας προκαλεί θυμό και στενοχώρια.
Αλλά... υπάρχουν μερικά αλλά.
Ζήσαμε, στην Ελλάδα ιδιαίτερα, πολλά χρόνια πνευματικής και λειτουργικής υπεραφθονίας. Χιλιάδες εκκλησιές και μοναστήρια, πνευματικοί πατέρες, άγιοι πατέρες και άγιες μητέρες, εξαιρετικά βιβλία μας πρόσφεραν πνευματική υπερτροφή. Λειτουργίες, αγρυπνίες, παρακλήσεις, ομιλίες ζωντανές και διαδικτυακές, ευκαιρίες για εξομολόγηση, εκδρομές προσκυνηματικές, όμορφες συντροφιές με ωφέλιμες συζητήσεις...Αλήθεια εκτιμήσαμε όλα αυτά τα δώρα; Μήπως τα δεχόμασταν ως "αυτονόητα" και "δεδομένα" για μας; Μήπως θεωρήσαμε ότι δικαιωματικά μας ανήκαν; Τα αξίζαμε; Τα αξιοποιήσαμε; Μας πλούτισαν; Μας βάθυναν; Μας ύψωσαν; Μήπως απλά τα είχαμε εντάξει στην καθημερινότητά μας, στον τρόπο της ζωής μας, και τώρα πρέπει να ξεβολευτούμε;
Ο Χριστός μας προσφερόταν σε κάθε Θεία Λειτουργία, ίσως και κάθε μέρα. Εμείς δικαιωματικά Τον λαμβάναμε; Και τώρα που προς ώρας μάς στερούν αυτή την δυνατότητα, φωνάζουμε και αντιδρούμε σαν να μας στερούν ένα δικαίωμα; Ο Χριστός, Αυτός προσφέρεται. Αυτοπροσφέρεται. Ο Χριστός αν θέλει αναστέλλει την προσφορά Του. Εκείνος κανονίζει. Φαίνεται πως παίρνει απόφαση ο Πρωθυπουργός ή ο Υπουργός Πολιτικής Προστασίας. Όχι! Εκείνοι χωρίς να το θέλουν, χωρίς να το καταλαβαίνουν, εκτελούν τη θεϊκή βούληση. Ο Θεός είναι ο δωρεοδότης. Και κάποια στιγμή για το καλό μας -δεν εννοώ εδώ το σωματικό καλό, την υγεία του σώματός μας- κάνει μια παύση. Για κάποιες εβδομάδες ή μήνες ή και χρόνια. Όπως έκανε εβδομήντα χρόνια!! στη Σοβιετική Ένωση και στα άλλα κομμουνιστικά κράτη. "Κύριος έδωκεν, Κύριος αφείλετο", λέει ο Ιώβ όταν χάνει τα πάντα, περιουσίες, παιδιά, την υγεία του. "Ως τω Κυρίω έδοξεν, ούτω και εγένετο. Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον απο του νυν και έως του αιώνος". Και λέει και κάτι άλλο: "Ει τα καλά εδεξάμεθα παρά του Θεού των κακών ουχ υποίσωμεν;" (Αν καλοδεχθήκαμε τις ευεργεσίες του Θεού, τα δεινά δεν θα τα υποφέρουμε;").
Η στέρηση αναδεικνύει την αξία του προσφερομένου. Ο πόνος της στέρησης είναι το καλύτερο σχολείο. Και σ' αυτό το σχολείο παραδίδονται εξαιρετικά μαθήματα!...ταπείνωσης, υπακοής, υπομονής, έμπονης προσευχής, συμπάθειας, μετάνοιας. Ας δεχτούμε με χαρά να φοιτήσουμε σ' αυτό. Κι ας ευχαριστήσουμε τον Θεό για όλα τα δώρα Του, όσα μας προσφέρονται και όσα για λίγο ή και για πολύ μας αποστερούνται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου