Επέτειος δύο χρόνων

Πριν δυο χρόνια λίγο πριν αναχωρήσω για ολιγοήμερο ταξίδι στη Λήμνο, στα νιόπαντρα τότε παιδιά μου Αλίκη και Κωστή, είχα ξεκινήσει αυτό το ιστολόγιο - με προτροπή και βοήθεια του αδελφού Αντώνη ("Γοργά Παρεστιγμένα"). Έτσι εξηγείται και το ψευδώνυμο "Λήμνος" που χρησιμοποιώ. Πριν πέντε ημέρες λοιπόν έκλεισε δυο χρόνια αυτό το ιστολόγιο. Το σκέφτομαι ενώ βρίσκομαι πάλι στα δυο μου παιδιά, στα Χανιά αυτή τη φορά, όπου υπηρετούν ως εκπαιδευτικοί.
Αισθάνομαι πως μεγάλωσε ένα μου παιδί. Όταν το ξεκίνησα ήμουν πολύ διστακτική. Δεν ήξερα τι να γράφω. Δεν διάβαζε μάλλον και κανείς ό,τι έγραφα, εκτός από τον αδελφό μου. Σιγά-σιγά το αγάπησα, το εμπιστεύθηκα, αρκετές φορές του "ακούμπησα" την ψυχή μου. Κάποιες αναρτήσεις κρύβουν πόνο, άλλες ελπίδα, άλλες μοναξιά, άλλες ευχαριστία. Έτσι μάλλον ήταν και η ζωή μου στα δυο αυτά χρόνια. Έγινε λοιπόν αυτό το bloggάκι μια πολύτιμη προσωπική ιστορία που εκτέθηκε σε κοινή θέα και ανάγνωση.
Η "έκθεση" της ψυχής απαιτεί αρκετό θάρρος. Ωστόσο είναι ο καλύτερος τρόπος για να συνειδητοποιήσει ο γράφων ή η γράφουσα όσα αισθάνεται και βιώνει, αλλά και να ζήσει την κοινωνία με τους άλλους. Η αυτοαποκάλυψή μας, που πολλές φορές γίνεται με πόνο, μας φέρνει κοντά. Αν κρατήσουμε την ψυχρή ατσαλάκωτη αξιοπρέπειά μας γινόμαστε μουσειακά απλησίαστα είδη.
Δεν μετανιώνω λοιπόν, χαίρομαι γι' αυτό το άνοιγμα. Ξέρω ότι τώρα αρκετοί φίλοι, συνάδελφοι και συγγενείς διαβάζουν ό,τι αναρτώ. Κάποιοι σχολιάζουν γραπτά, άλλοι προφορικά. Πολλοί συμμερίζονται τα γραφόμενα ή στηρίζονται από κάτι που κι εμένα με στήριξε και γι' αυτό το κατέθεσα.
Ελπίζω να συνεχίσω την "κατάθεση" έστω αραιά , έστω αδύναμα ...

Πρέπει να κεράσω κάτι για τα γενέθλια. Τι θα λέγατε για λίγες φωτογραφίες από τα Χανιά;

Οι τάφοι των Βενιζέλων στο Ακρωτήρι

Θέα των Χανίων από το μνημείο των Βενιζέλων

Γραφική πλατειούλα πίσω απ'ο τον Άγιο Νικόλαο Σπλάντζιας

Το μοναστήρι των Τσαγκαρόλων έξω από τα Χανιά από το 1611


Βενετσιάνικες οχυρώσεις στο Κουμ-Καπί


Χαλάσματα και βοκαμβίλιες


Γραφικό στενάκι στην παλιά πόλη