Διάβασα κάπου αυτή τη ρήση, που έχει χροιά ανέκδοτου, αλλά και πολλή σοφία.
"Πεθαίνω για τη γυναίκα μου,
αλλά δεν μπορώ να ζήσω δίπλα της πάνω από δέκα λεπτά".
Εκφράζει τη μεγάλη μας αντίφαση, τη διαρκή σύγχυση της ψυχής μας.
Αγαπάμε θεωρητικά, με λόγια.
Αγαπάμε φανταστικές εικόνες των άλλων και του εαυτού μας.
Κι όταν διαλυθεί η ομίχλη της ιδεατής εικόνας,
όταν δούμε τον άλλον δίπλα μας ως ον πραγματικό,
αποστρέφουμε το πρόσωπό μας.
Μας πειράζουν χίλια δυο σ' αυτόν:
Ο τρόπος που κοιτάζει κι ο τρόπος που κλείνει τα μάτια.
Ο τρόπος που μιλάει, αλλά και ο τρόπος που σιωπά.
Ο τρόπος που αναπνέει, που τρώει, που γελά.
Μας ενοχλεί που ασχολείται με κάτι που τον ενδιαφέρει και μας παραμελεί,
αλλά κι αν ασχοληθεί με μας λίγο περισσότερο, νιώθουμε έλεγχο και ασφυξία.
Πολλές φορές ο διπλανός δεν είναι άγγελος. Είναι ζόρικος, δύσκολος, απαιτητικός.
Γίνεται ο βρόχος που μας πνίγει...
Κι εμείς νομίζουμε πως χωρίς τον άλλον η ζωή μας θα ήταν ανάλαφρη, ευτυχισμένη.
Ας δούμε λίγο διαφορετικά όλο το σκηνικό:
Αυτός ο διπλανός, ο ενοχλητικός, είναι ένα ισχυρό φως που αποκαλύπτει την ασχήμια μας.
Είναι ο καθρέφτης που φανερώνει στα ίδια μας τα μάτια το ακατέργαστο είδωλό μας.
Ώστε η δική μας ασχήμια, η ακατέργαστη ψυχή μας μας στεναχωρεί. Όχι ο διπλανός μας.
Άραγε αν απομακρυνθεί το φως κι αν κρύψουμε από τα μάτια μας τον αποκαλυπτικό καθρέφτη, χωρίς ν' αλλάξουμε μέσα μας θετικά, τι θα κερδίσουμε;
Θα συνεχίσουμε να ζούμε με ψευδαισθήσεις, να κουβαλάμε αλώβητο τον εγωισμό μας,
να νομίζουμε πως κάποιοι άλλοι είναι προβληματικοί κι όχι εμείς, να μη διορθωνόμαστε, να οδηγούμαστε σε απώλεια.
Μήπως αγάπη αληθινή είναι να μη στρέψουμε τα νώτα στο φως και τον καθρέφτη την ψυχής μας, δηλαδή τον διπλανό μας, αλλά να αρχίσουμε με την ακούσια βοήθειά του-που μπορεί να είναι άκομψη ή και σκληρή, αλλά πολύτιμη- μια επιμελή εργασία κάθαρσης και εξωραϊσμού της ψυχής μας, ίσως επώδυνη, αλλά πολλαπλά ωφέλιμη;
Και στον εαυτό μας θα δείξουμε έτσι αληθινή, όχι χαριστική αγάπη, αλλά και τον διπλανό μας θα τον αγαπήσουμε ως ευεργέτη.
"Πεθαίνω για τη γυναίκα μου,
αλλά δεν μπορώ να ζήσω δίπλα της πάνω από δέκα λεπτά".
Εκφράζει τη μεγάλη μας αντίφαση, τη διαρκή σύγχυση της ψυχής μας.
Αγαπάμε θεωρητικά, με λόγια.
Αγαπάμε φανταστικές εικόνες των άλλων και του εαυτού μας.
Κι όταν διαλυθεί η ομίχλη της ιδεατής εικόνας,
όταν δούμε τον άλλον δίπλα μας ως ον πραγματικό,
αποστρέφουμε το πρόσωπό μας.
Μας πειράζουν χίλια δυο σ' αυτόν:
Ο τρόπος που κοιτάζει κι ο τρόπος που κλείνει τα μάτια.
Ο τρόπος που μιλάει, αλλά και ο τρόπος που σιωπά.
Ο τρόπος που αναπνέει, που τρώει, που γελά.
Μας ενοχλεί που ασχολείται με κάτι που τον ενδιαφέρει και μας παραμελεί,
αλλά κι αν ασχοληθεί με μας λίγο περισσότερο, νιώθουμε έλεγχο και ασφυξία.
Πολλές φορές ο διπλανός δεν είναι άγγελος. Είναι ζόρικος, δύσκολος, απαιτητικός.
Γίνεται ο βρόχος που μας πνίγει...
Κι εμείς νομίζουμε πως χωρίς τον άλλον η ζωή μας θα ήταν ανάλαφρη, ευτυχισμένη.
Ας δούμε λίγο διαφορετικά όλο το σκηνικό:
Αυτός ο διπλανός, ο ενοχλητικός, είναι ένα ισχυρό φως που αποκαλύπτει την ασχήμια μας.
Είναι ο καθρέφτης που φανερώνει στα ίδια μας τα μάτια το ακατέργαστο είδωλό μας.
Ώστε η δική μας ασχήμια, η ακατέργαστη ψυχή μας μας στεναχωρεί. Όχι ο διπλανός μας.
Άραγε αν απομακρυνθεί το φως κι αν κρύψουμε από τα μάτια μας τον αποκαλυπτικό καθρέφτη, χωρίς ν' αλλάξουμε μέσα μας θετικά, τι θα κερδίσουμε;
Θα συνεχίσουμε να ζούμε με ψευδαισθήσεις, να κουβαλάμε αλώβητο τον εγωισμό μας,
να νομίζουμε πως κάποιοι άλλοι είναι προβληματικοί κι όχι εμείς, να μη διορθωνόμαστε, να οδηγούμαστε σε απώλεια.
Μήπως αγάπη αληθινή είναι να μη στρέψουμε τα νώτα στο φως και τον καθρέφτη την ψυχής μας, δηλαδή τον διπλανό μας, αλλά να αρχίσουμε με την ακούσια βοήθειά του-που μπορεί να είναι άκομψη ή και σκληρή, αλλά πολύτιμη- μια επιμελή εργασία κάθαρσης και εξωραϊσμού της ψυχής μας, ίσως επώδυνη, αλλά πολλαπλά ωφέλιμη;
Και στον εαυτό μας θα δείξουμε έτσι αληθινή, όχι χαριστική αγάπη, αλλά και τον διπλανό μας θα τον αγαπήσουμε ως ευεργέτη.
2 σχόλια:
Αδελφή, πολύ ωραίο, και αμφίδρομο βέβαια. Μια μικρή διόρθωση: η θηλειά είναι "βρόχος" και όχι "βρόγχος" (που ανήκει στην Πνευμονολογία.
Σ' ευχαριστώ πολύ για τη διόρθωση. Ομολογώ πώς έχω μεγάλη δυσκολία στο να αγαπήσω τον εαυτό μου σωστά, ωφέλιμα. Ό,τι γράφω το απευθύνω πρώτα και κυρίως σε μένα.
Δημοσίευση σχολίου