Ο ασυλλόγιστος δανεισμός των πάντων.
Πολίτες και κράτος, νέοι και ώριμοι, πλούσιοι και φτωχοί μπήκαμε στον ξέφρενο χορό του υπερδανεισμού. Για μια εικοσαετία περίπου φερθήκαμε ως άμυαλοι άσωτοι νεανίσκοι. Πέσαμε με τα μούτρα να τα αποκτήσουμε όλα όλοι: μεγάλα σπίτια, μεγάλα αυτοκίνητα, διακοπές, ταξίδια, σπουδές στο εξωτερικό... Ξεχάσαμε όλες τις παροιμίες του τύπου "Άπλωσε τα πόδια σου όσο σε παίρνει το πάπλωμά σου", "Πιες νερό απ' το δικό σου παγούρι" που βγήκαν ως μάθημα μετά από ανάλογα παθήματα. Ο ασυλλόγιστος δανεισμός δισεκατομμυρίων. Δεν βρέθηκε κάποιος να ανακόψει αυτόν το χορό;
Οι πολιτικοί τον έσυραν πρώτοι κι ο λαός ακολούθησε ξεγελασμένος από την εφήμερη ευδαιμονία. Δεν έχω δικαίωμα να γίνω κατήγορος κανενός. Αλλά απορώ:
Οι πνευματικοί πατέρες που είχαν μελετήσει τις Γραφές και τους Πατέρες δεν έπρεπε να συγκρατήσουν με κάθε τρόπο το λαό του Θεού να μη βρεθεί τόσο εκτεθειμένος με τα δάνεια; Παρόλο που όλα αυτά τα χρόνια εκκλησιαζόμουν και είχα αρκετή σχέση με ομιλίες και πνευματικές νουθεσίες, δεν θυμάμαι καμιά αναφορά σ' αυτή την "πληγή" που είχε γίνει τρόπος ζωής για τους περισσότερους Έλληνες. Αντίθετα πολλά μοναστήρια είχαν μπει στο χορό χτίζοντας πολυτελέστατα συγκροτήματα - που ξεπερνούσαν κατά πολύ τις ανάγκες τους - και υπερβολικά ακριβούς ναούς με το πρόσχημα ότι θα μείνουν εις τους αιώνες και ότι θα δοξάζεται το όνομα του Θεού - με τους ...τοίχους;
Ποιος θα συγκρατούσε το λαό από τον υπερδανεισμό, αφού δεν το έκαναν αυτοί που έπρεπε να είχαν διαβάσει τις Παροιμίες ή τις σοφές ομιλίες του Μεγάλου Βασιλείου;
" ΄Ηδη σκέψου από πού θα πληρώσεις το χρέος. Από εκείνα που παίρνεις; Αλλ' αυτά δεν αρκούν και για τις ανάγκες σου και για την εξόφληση. Εάν δε μάλιστα υπολογίσεις και τους τόκους, από πού θα πολλαπλασιασθούν τα χρήματα σε τόσο μεγάλο ποσόν, ώστε και να υπηρετήσουν την δική σου ανάγκη, και να εξοφλήσεις το κεφάλαιο, επί πλέον δε να γεννούν και τόκους; Αλλά δεν θα εξοφλήσεις το δάνειο από εκείνα που παίρνεις. Από άλλους πόρους, λοιπόν; Ας περιμένουμε λοιπόν εκείνες τις ελπίδες, και ας μη πάμε, όπως τα ψάρια, στο δόλωμα. Οπως δηλαδή εκείνα μαζί με την τροφή καταπίνουν και το αγκίστρι, έτσι και εμείς για τα χρήματα αγκιστρωνόμαστε με τους τόκους. Δεν προξενεί καμμιά αισχύνη η φτώχεια. Γιατί λοιπόν να προσθέτουμε στους εαυτούς μας τους ονειδισμούς εξ αιτίας του χρέους μας; Κανείς δεν θεραπεύει τα τραύματα με το τραύμα, ούτε ιατρεύει το κακό με το κακό, ούτε επανορθώνεται η φτώχεια με τους τόκους".
Τώρα ήρθε η ώρα της πληρωμής των χρεών και των τόκων. Τα αγκίστρια των δανειστών μας γδέρνουν τα σωθικά μας. Σπαρταράμε από τον πόνο κι ίσως να μην αντέξουμε. Κι όμως γι' αυτή την κατάσταση υπάρχουν καταγεγραμμένα σοφά λόγια με διαχρονική ισχύ τα οποία δυστυχώς αγνοήσαμε.
"Για τούτο, και το είδος αυτό της πλεονεξίας έλαβε την ονομασία αυτή. Διότι τόκος, καθώς νομίζω, ονομάσθηκε για την μεγάλη γονιμότητα του κακού. Από πού λοιπόν αλλού; Η ίσως τόκος λέγεται για τους πόνους και τις λύπες που εκ φύσεως προξενεί στις ψυχές αυτών που εδανείσθηκαν. Διότι όπως ο πόνος του τοκετού στην γυναίκα, έτσι παρουσιάζεται η προθεσμία στον χρεωφειλέτη. Τόκος επάνω στον τόκο είναι πονηρό γέννημα πονηρών γονέων. Αυτά ας λέγονται γεννήματα εχιδνών, τα γεννήματα των τόκων. Λέγουν ότι οι έχιδνες γεννώνται αφού καταφάγουν την κοιλιά της μητέρας των. Και οι τόκοι παύουν να γεννούν αφού καταφάγουν τις οικίες των χρεωφειλετών". (Μ.Βασιλείου "κατά τοκιζόντων")
*Πήρα αφορμή από τις ομιλίες στις οποίες παραπέμπουν τα ΓΟΡΓΑ ΠΑΡΕΣΤΙΓΜΕΝΑ.
Πολίτες και κράτος, νέοι και ώριμοι, πλούσιοι και φτωχοί μπήκαμε στον ξέφρενο χορό του υπερδανεισμού. Για μια εικοσαετία περίπου φερθήκαμε ως άμυαλοι άσωτοι νεανίσκοι. Πέσαμε με τα μούτρα να τα αποκτήσουμε όλα όλοι: μεγάλα σπίτια, μεγάλα αυτοκίνητα, διακοπές, ταξίδια, σπουδές στο εξωτερικό... Ξεχάσαμε όλες τις παροιμίες του τύπου "Άπλωσε τα πόδια σου όσο σε παίρνει το πάπλωμά σου", "Πιες νερό απ' το δικό σου παγούρι" που βγήκαν ως μάθημα μετά από ανάλογα παθήματα. Ο ασυλλόγιστος δανεισμός δισεκατομμυρίων. Δεν βρέθηκε κάποιος να ανακόψει αυτόν το χορό;
Οι πολιτικοί τον έσυραν πρώτοι κι ο λαός ακολούθησε ξεγελασμένος από την εφήμερη ευδαιμονία. Δεν έχω δικαίωμα να γίνω κατήγορος κανενός. Αλλά απορώ:
Οι πνευματικοί πατέρες που είχαν μελετήσει τις Γραφές και τους Πατέρες δεν έπρεπε να συγκρατήσουν με κάθε τρόπο το λαό του Θεού να μη βρεθεί τόσο εκτεθειμένος με τα δάνεια; Παρόλο που όλα αυτά τα χρόνια εκκλησιαζόμουν και είχα αρκετή σχέση με ομιλίες και πνευματικές νουθεσίες, δεν θυμάμαι καμιά αναφορά σ' αυτή την "πληγή" που είχε γίνει τρόπος ζωής για τους περισσότερους Έλληνες. Αντίθετα πολλά μοναστήρια είχαν μπει στο χορό χτίζοντας πολυτελέστατα συγκροτήματα - που ξεπερνούσαν κατά πολύ τις ανάγκες τους - και υπερβολικά ακριβούς ναούς με το πρόσχημα ότι θα μείνουν εις τους αιώνες και ότι θα δοξάζεται το όνομα του Θεού - με τους ...τοίχους;
Ποιος θα συγκρατούσε το λαό από τον υπερδανεισμό, αφού δεν το έκαναν αυτοί που έπρεπε να είχαν διαβάσει τις Παροιμίες ή τις σοφές ομιλίες του Μεγάλου Βασιλείου;
" ΄Ηδη σκέψου από πού θα πληρώσεις το χρέος. Από εκείνα που παίρνεις; Αλλ' αυτά δεν αρκούν και για τις ανάγκες σου και για την εξόφληση. Εάν δε μάλιστα υπολογίσεις και τους τόκους, από πού θα πολλαπλασιασθούν τα χρήματα σε τόσο μεγάλο ποσόν, ώστε και να υπηρετήσουν την δική σου ανάγκη, και να εξοφλήσεις το κεφάλαιο, επί πλέον δε να γεννούν και τόκους; Αλλά δεν θα εξοφλήσεις το δάνειο από εκείνα που παίρνεις. Από άλλους πόρους, λοιπόν; Ας περιμένουμε λοιπόν εκείνες τις ελπίδες, και ας μη πάμε, όπως τα ψάρια, στο δόλωμα. Οπως δηλαδή εκείνα μαζί με την τροφή καταπίνουν και το αγκίστρι, έτσι και εμείς για τα χρήματα αγκιστρωνόμαστε με τους τόκους. Δεν προξενεί καμμιά αισχύνη η φτώχεια. Γιατί λοιπόν να προσθέτουμε στους εαυτούς μας τους ονειδισμούς εξ αιτίας του χρέους μας; Κανείς δεν θεραπεύει τα τραύματα με το τραύμα, ούτε ιατρεύει το κακό με το κακό, ούτε επανορθώνεται η φτώχεια με τους τόκους".
Τώρα ήρθε η ώρα της πληρωμής των χρεών και των τόκων. Τα αγκίστρια των δανειστών μας γδέρνουν τα σωθικά μας. Σπαρταράμε από τον πόνο κι ίσως να μην αντέξουμε. Κι όμως γι' αυτή την κατάσταση υπάρχουν καταγεγραμμένα σοφά λόγια με διαχρονική ισχύ τα οποία δυστυχώς αγνοήσαμε.
"Για τούτο, και το είδος αυτό της πλεονεξίας έλαβε την ονομασία αυτή. Διότι τόκος, καθώς νομίζω, ονομάσθηκε για την μεγάλη γονιμότητα του κακού. Από πού λοιπόν αλλού; Η ίσως τόκος λέγεται για τους πόνους και τις λύπες που εκ φύσεως προξενεί στις ψυχές αυτών που εδανείσθηκαν. Διότι όπως ο πόνος του τοκετού στην γυναίκα, έτσι παρουσιάζεται η προθεσμία στον χρεωφειλέτη. Τόκος επάνω στον τόκο είναι πονηρό γέννημα πονηρών γονέων. Αυτά ας λέγονται γεννήματα εχιδνών, τα γεννήματα των τόκων. Λέγουν ότι οι έχιδνες γεννώνται αφού καταφάγουν την κοιλιά της μητέρας των. Και οι τόκοι παύουν να γεννούν αφού καταφάγουν τις οικίες των χρεωφειλετών". (Μ.Βασιλείου "κατά τοκιζόντων")
*Πήρα αφορμή από τις ομιλίες στις οποίες παραπέμπουν τα ΓΟΡΓΑ ΠΑΡΕΣΤΙΓΜΕΝΑ.
3 σχόλια:
...ρεαλιστικός ο λόγος του άρθρου... αφοπλιστικός θα έλεγα.
Υπάρχει ευθύνη και από την εκκλησία, όσο και από την Πολιτεία, όσο κι από εμάς τους ίδιους που δεν βάλαμε ή δεν θέλαμε να βάλουμε το μυαλό και τη λογική μας κάτω.
Θα έχουμε όμως όλοι μας μεγαλύτερη ευθύνη αν το πάθημα των ημερών μας δεν μας γίνει μάθημα... Μάθημα για να επιλέγουμε καλύτερα αυτούς που θέλουμε να μας μιλάνε είτε στην καρδιά, είτε στην ψυχή (εκκλησία) είτε στην καθημερινή ζωή μας (πολιτικοί). Εκεί να μας δω! Θα θυμηθούμε ή θα ξεχάσουμε άραγε? Γιατί αν θυμηθούμε θα πρέπει να κρυφτούν: Οργή λαού - οργή Θεού!
Είναι τόσο βαρύ το πάθημα! Αναρρωτιέμαι ποιος και τι θα περισωθεί, ώστε να μας γίνει μάθημα.
Όσο για την οργή του λαού ...μας βλέπω πολύ ανεκτικούς και στωικούς.
Η ιστορία διδάσκει ότι η Ιστορία δεν μας διδάσκει. Ούτε τα παθήματα γίνονται μαθήματα. Ο κόσμος θάταν διαφορετικός. Ας διδαχθούμε σε προσωπικό επίπεδο κι ας γίνουν όλα τούτα αφορμή σωτηριώδους επιστροφής.
Δημοσίευση σχολίου