Κυριακή με τον ιό!!!

 Σάββατο βράδυ. Ξημερώνει η Κυριακή. Παραδοσιακά και ενσυνείδητα κάθε Κυριακή πρωί εκκλησιάζομαι με λαχτάρα. Ωστόσο τον τελευταίο καιρό επί τη προόψει του εκκλησιασμού με συνέχει ένας προβληματισμός που γίνεται σκανδαλισμός και στεναχώρια! Δυστυχώς σε πολλούς ναούς δεν φορούν οι πιστοί μάσκα, είτε από δική τους αμέλεια, αδιαφορία ή πεποίθηση, είτε κατόπιν προτροπής κάποιου ιερέως ή γέροντος ή πνευματικού, πάντως με την ανοχή ή και σύμφωνη γνώμη των εφημερίων του ναού.

Το επιχείρημα εναντίον της μάσκας είναι ότι βλασφημείται το Άγιο Πνεύμα γιατί ο ναός είναι αγιασμένος τόπος.

Θα καταθέσω μερικές σκέψεις: Μαζί με την αιμορρούσα γυναίκα που πλησίασε τον Χριστό και ακούμπησε το ιμάτιό του και θεραπεύθηκε, ένα πλήθος άλλων ανθρώπων κύκλωνε τον Κύριο, τον ακουμπούσε, άκουγε με λαχτάρα τον λόγο του κτλ. Πάρα πολλοί από αυτούς θα είχαν σωματικά και ψυχικά νοσήματα. Δεν θεραπεύθηκαν όλοι διά μιας και διά μαγείας επειδή ήταν δίπλα στον Κύριο, δίπλα στον Θεό. Το θαύμα, η υπέρβαση της φθοράς και των φυσικών νόμων μπορεί να γίνει από τον Θεό ανά πάσα στιγμή, αλλά γίνεται μόνο στις ελάχιστες εκείνες περιπτώσεις που η βαθιά πίστη του ανθρώπου συναντά τη θεϊκή βούληση και ευσπλαχνία που θέλει την σωτηρία του συγκεκριμένου ανθρώπου ίσως και μέσω της σωματικής θεραπείας. Η παρουσία του Κυρίου μας δεν κατήργησε αυτόματα την φθορά της ανθρώπινης φύσης. Και μέσα στους ναούς δεν αναιρούνται οι φυσικοί νόμοι και η φθορά. Ακόμα και τα Τίμια Δώρα αν δεν καταλυθούν υφίστανται τη φθορά των υλικών πραγμάτων.

Ο Κύριος ρητά απέρριψε την προτροπή του Σατανά να πέσει από το πτερύγιο του Ναού παραμένοντας άτρωτος, αν είναι Υιός του Θεού, λέγοντας "Ουκ εκπειράσεις Κύριον τον Θεόν Σου". Δεν μας επιτρέπει ο Θεός να εκτεθούμε σε κίνδυνο λέγοντας "ο Θεός θα με σώσει", αγνοώντας τους φυσικούς νόμους και την λογική. Η βαρύτητα θα με σκοτώσει αν πέσω από ψηλά. Μπορεί ο Κύριος να με διασώσει αν η πτώση μου δεν οφείλεται σε δική μου προκλητική ενέργεια. Δεν είναι δυνατόν όμως να πηδώ από τον πέμπτο όροφο και να λέω, "Θεέ μου, σώσε με". Όταν τρέχω με διακόσια χιλιόμετρα την ώρα, δεν μπορώ να πω, "Θεέ μου, σώσε με". Αν όμως μια νταλίκα έρχεται επάνω μου ενώ εγώ οδηγώ με προσοχή, θα φωνάξω "Παναγία βόηθα" και ίσως η Παναγία να με προστατέψει. Αν είμαι καπνιστής αμετάπειστος δεν μπορώ να παρακαλάω τον Θεό να μη με βρει καρκίνος στον πνεύμονα. κτλ.. Αν δεν φορώ την μάσκα με συνέπεια και προσοχή, δεν μπορώ να ελπίζω στην εξ Ύψους βοήθεια. Και δυστυχώς θα πάρω στο λαιμό μου κι άλλους.

Υπάρχει ένας κανόνας απαράβατος στη σχέση μας με τον Θεό. Η συνέργεια! Ο Θεός κάνει αυτό που ξεπερνά τον άνθρωπο. Αυτό που μπορεί να το κάνει ο άνθρωπος δεν το κάνει ο Θεός. Ο μακαρίτης ο Παναγόπουλος, ο φωτισμένος ιεροκήρυκας, έφερε σε μια ομιλία του το εξής παράδειγμα: Στην Ανάσταση του Λαζάρου ο Κύριος φωνάζει στο νεκρό, "Λάζαρε, δεύρο έξω". Γίνεται το συγκλονιστικό, το μείζον, το ασύλληπτο από τον Θεό, η ανάσταση. Κι ύστερα λέει ο Χριστός στους παρισταμένους. Λύστε του τα χέρια. Αυτό το λίγο που μπορούσαν να κάνουν οι άνθρωποι τους βάζει να το κάνουν. Το ελάχιστο ζητάει από μας ο Θεός σε κάθε περίσταση. Αυτό το ελάχιστο δεν θα το κάνει ο Θεός. Αν για μια ασθένεια ή δυσκολία υπάρχει κάτι που μπορούμε εμείς να κάνουμε, ο Θεός περιμένει να το κάνουμε. Δεν θα το κάνει Εκείνος. Στον πονοκέφαλο μπορώ να πάρω ένα παυσίπονο. Αυτό θα κάνω. Αν είμαι σε μια ερημία και δεν υπάρχει τρόπος βοήθειας ίσως να επέμβει ο Θεός. Αν πάθω καρκίνο θα ακολουθήσω κάθε ενδεικνυόμενη θεραπεία κι αν όλα τα ανθρώπινα στηρίγματα τελειώσουν, ίσως τότε να με αναλάβει ο Θεός. Αλλά δεν μπορώ να πω απ' την αρχή, "εγώ έχω πίστη, ο Θεός θα με θεραπεύσει". Στην παρούσα περίσταση για να προστατευθώ από τον ιό, μπορω να βάλω μια μάσκα. Θα την βάλω, θα πάρω και όλα τα υπόλοιπα μέτρα κι ύστερα θα σταυρώσω τον εαυτό μου και τότε θα μπορώ να πω, "Θεέ μου, βοήθησέ με, ας γίνει το θέλημά Σου".

Καλώ τους απείθαρχους "Χριστιανούς" να αναλογιστούν: Φορούν τα παιδάκια του νηπιαγωγείου μάσκες για να προστατευτούν κυρίως οι οικείοι τους. Και κάποιοι από αυτούς τους οικείους σαν να μην τρέχει τίποτα εκκλησιάζονται χωρίς μάσκα. Αν αυτό δεν είναι εγωσμός, τι είναι; Πού είναι η αγάπη, πού είναι η προσωπική ευθύνη;

Χιλιάδες επαγγελματίες στενάζουν οικονομικά, κλείνουν επιχειρήσεις, εργαζόμενοι μένουν χωρίς δουλειά, χωρίς μέλλον. Δεν τους νοιαζόμαστε εμείς οι Χριστιανοί που φερόμαστε σαν να μην υπάρχει ιός; "Ιερείς, μοναχοί, γεροντάδες που προτρέπετε τους πιστούς να μην φορούν μάσκα, ποιος θα ταΐσει όλους αυτούς τους ανθρώπους;"

Οι Χριστιανοί έπρεπε να είμαστε υπόδειγμα υπακοής και συμμόρφωσης. Μας το ζητάει ο Απόστολος Παύλος. "Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω. Υπό Θεού γαρ εισί τεταγμέναι". Και δεν μιλάει για καμιά άγια εξουσία. Μιλάει για εξουσίες ειδωλολατρικές και αντίθεες. Εφόσον η εξουσία επιβάλλει έναν νόμο οφείλουμε να υπακούσουμε, εκτός αν αυτός ο νομός μας ζητά να αμαρτήσουμε. Δεν μπορώ, αδυνατώ να βρω ίχνος αμαρτίας στη μάσκα!!! Είναι άσκηση αγάπης και υπακοής.

Συγχωρέστε μου το ύφος. Με πόνο γράφω. Γιατί είναι πολύ κοντά ένα πολύ αυστηρότερο μέτρο, το κλείσιμο όλων των χώρων συνάθροισης, άρα και των ναών. Και τότε θα πούμε ότι το κράτος είναι εχθρικό, το κράτος πολεμάει την Εκκλησία. Όχι!! Εμείς εκθέτουμε την Εκκλησία! Εμείς θα ξανακλείσουμε τους ναούς!!! Ας αναλάβει ο καθένας την ευθύνη του και όσοι έχουν θέσεις ηγεσίας, όπως οι επίσκοποι για όλη την επισκοπή τους και οι εφημέριοι των ναών για τις ενορίες τους, ας αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί. Και είναι μεγάλη η ευθύνη τους. Είναι ευθύνη για όλο το ποίμνιο που τους εμπιστεύθηκε ο Κύριος!

Καλή Κυριακή!!!!