η Μαρία, το μονάζον στρουθίον

26 Ιουλίου 2012

Η ημερομηνία, πέραν της μνήμης της Αγίας Παρασκευής, 

σηματοδοτείται πλέον και από την ημέρα που ψάλαμε την εξόδιο ακολουθία 

για τη φίλη Μαρία.

«Οι φίλες μου, αχ οι φίλες μου είναι ο,τι πιο σημαντικό έχω!

Η Χ.Φ.Ε., αχ η Χ.Φ.Ε.!είναι για μένα, τα κορίτσια της,

τα ωραία χρόνια που περάσαμε…

Είσαι το αγχολυτικό μου, η σαντιγύ μου, η πάστα φλόρα μου!!!».

 Πάντα της άρεσαν τα γλυκά.

Σημάδεψε τη ζωή μας με τον τρόπο και την ενόχληση 

ενός σπουργιτιού.

 Ως στρουθίον μονάζον επί δώματος.

 Μοναχική ζωή, χωρίς πολλές μετακινήσεις.

Εγκεφαλική, πνευματική.

Να γράφει, να διαβάζει, να τραγουδά ή να προσεύχεται.

Κι όλα αυτά μ’ ένα άγχος, ένα διαρκές άγχος,

που της δυσκόλευε τον ύπνο.

«Είσαι ευτυχισμένη που κοιμάσαι χωρίς φάρμακα.

Αχ! να μου έδινες λίγο από τον ύπνο σου».

Τίποτα δεν της έδωσα, εκτός απ’ το χρόνο και την αγάπη μου.

Κι ένιωθα πάντα γεμάτη και πολλές φορές προβληματισμένη

μετά από κάθε τηλεφώνημά της.

Νόμιζε ότι την παρηγορούσαμε,

αλλά ένας τόσο γεμάτος και προικισμένος άνθρωπος 

έχει και λόγο παρηγορίας και λόγο οικοδομής.

Αλλά και ιδέες. Ατέλειωτες δημιουργικές ιδέες.

Μηχανή παραγωγής ιδεών θα την χαρακτήριζα.

Κάποτε κούραζε με τα επίμονα τηλεφωνήματά της,

την ανάγκη της για επικοινωνία,

τις εμμονές της, τις φοβίες της,

όλα απότοκα της ασθένειας που ούτε η ίδια,

ούτε το στενό οικογενειακό περιβάλλον κατανόησε ή αποδέχθηκε.

Κι όμως όταν αργούσε να τηλεφωνήσει μας έτρωγε η ανησυχία,

κάτι έλειπε. Σύνθετο, άριστο μυαλό, μνήμη και φαντασίωση.

Η Μαρία δεν είναι πια κοντά μας, τουλάχιστον σωματικά.

Η μνήμη της θα μας συντροφεύει πάντα.

΄Εφυγε για το μεγάλο ταξίδι ανήμερα της κοιμήσεως της Αγίας Αννης. 

Ούτε να το σχεδίαζε, τόσο η ζωή της ήταν συνυφασμένη 

με τη λειτουργική ζωή της εκκλησίας.

΄Εφυγε γρήγορα και ξαφνικά, χωρίς να τη χαιρετήσουμε,

διακριτικά, χωρίς να κουράσει, μέσα στον καλοκαιρινό καύσωνα,

που δεν άντεχε.

Ήθελε βουνά, όχι θάλασσες που προκαλούν, ψηλά πράσινα και δροσερά βουνά. 

Δεν πρόλαβα να της πω για τον ΄Ολυμπο που επισκέφθηκα πρόσφατα, 

για τη δροσιά και την ομορφιά του.

Δεν πρόλαβα να σου πω τίποτε Μαρία μου.

Αφηνόμουν να σ’ ακούω, κι όποτε σου έλεγα πράγματα και σε κούραζα, 

ήθελες να κλείσουμε το τηλέφωνο,να αφομοιώσεις όπως έλεγες.

Τώρα θα κοιμάσαι, χωρίς φάρμακα, στις δροσιές του Παραδείσου.

Εκεί θα περιμένεις τις φίλες σου, που είχαμε την τιμή να είμαστε

Καλό ταξίδι Μαρία.

Φυλλίτσα Λεονταρίδου