Ο θάνατος του Παύλου Μελά
Υγρός κι αμίλητος σαν τάφου πλάκα
για μέρες τώρα ο ουρανός,
βρόχος που έσφιξε τα παλικάρια...
Κάποιον γυρεύουν, κάτι ζητούν.
Ανήσυχα είναι και κουρασμένα.
Μπαίνουν στη Στάτιστα ν’ αναπαυθούν.
Μα κάποιος πρόδωσε!
Τούρκος ή Βούλγαρος…
Τώρα κυκλώθηκαν. Φόβου καιρός!
Βόλια ανταλλάχτηκαν… Πάλι σιωπή.
Η νύχτα απλώθηκε. Βαθιά σιγή…
Έφυγαν άραγε; Ποιος θα το πει;
Θάρρησε ο Παύλος. Λίγο στην πόρτα,
να δει τι γίνεται, βγήκε σιγά.
Τον βρήκε η σφαίρα.
Βόλι τον χτύπησε στην κοιλιά.
«Νάτα, πεθαίνω…
ξέρεις, καλή μου, πώς σ’ αγαπώ.
Στο Μίκη στείλτε, παιδιά μου, τ’ άρματα
κι άστε με, φύγετε...
Τον κόσμο τούτον τον χαιρετώ..."
Παύλε λεβέντη μας, ώρα καλή!
Πικρό το βόλι που τόσο πρόωρα
το νήμα σου 'κοψε της ζωής.
Μα ο χαμός σου, σπόρος που φύτρωσε,
δέντρο που θέριεψε κι άπλωσε κλώνους
και σαν γιγάντια αγκαλιά
τους σκλάβους άδραξε Μακεδόνες
και τους οδήγησε στη λευθεριά.
Κι έγινε ο θάνατος ζωή!
Το πένθος γίνηκε γιορτή!
Το κλάμα πανηγύρι!
Κι ο Παύλος θρύλος, ήρωας
κι αθάνατος θα ζει!
*Στις 13 Οκτωβρίου 1904 σκοτώθηκε ο Παύλος Μελάς στο χωριό Στάτιστα της Καστοριάς που σήμερα προς τιμήν του ονομάζεται Μελάς.
Ο θάνατός του έγινε αφορμή για να υποστηριχθεί ενεργώς και συστηματικά ο Μακεδονικός Αγώνας από το ελεύθερο ελληνικό κράτος ώστε να περισωθεί η ελληνικότητα της μακεδονικής γης και των κατοίκων της από τον βίαιο εκβουλγαρισμό.
Η απελευθέρωση της Μακεδονίας μας, το 1912, δικαίωσε τον θάνατο του παλικαριού. Του είμαστε βαθύτατα ευγνώμονες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου