Υποκρισία

       Τη γνώρισα στο νοσοκομείο: Μια κοπελίτσα γύρω στα 20-22. Είχε σπάσει το χέρι της πέφτοντας από ένα παγκάκι, ενώ έπιναν με την παρέα της μπύρες. Κι αυτή κι οι υπόλοιποι της παρέας της που την έφεραν στο νοσοκομείο δεν σου γέμιζαν το μάτι. Μάλλον σε προκαλούσαν. Μαλλιά ξυρισμένα στο πλάι και σηκωμένα στο κέντρο του κεφαλιού, ρούχα με συνθήματα death, καρφιά και κρίκοι σ'όλα τα σημεία του προσώπου και λεξιλόγιο που σ'έκανε να θέλεις να κλείσεις τ'αυτιά σου. Ζορίστηκα αρκετά γιατί η κοπελίτσα εγκαταστάθηκε στο διπλανό κρεβάτι. Θα έπρεπε  για λίγες ως πολλές μέρες -δεν ήξερα την έκβαση της δικής μου υπόθεσης- να αποδεχθώ το σκηνικό που περιέγραψα. Ευχαρίστησα εσωτερικά θερμά που το νοσοκομείο απαγόρευε την παραμονή των συνοδών κι έτσι εκτός από κανένα δίωρο κάθε μέρα η κοπέλα θα ήταν μόνη της, τουλάχιστον.
       Λίγο αργότερα ήρθε να την επισκεφθεί η μητέρα της, μια γυναίκα ολοφάνερα ψυχασθενής. Το τι έγινε δεν περιγράφεται: γοερά κλάματα και τσιρίδες απ΄τη μεριά της μάνας:  "Παιδί μου, τι έπαθες!", οργισμένες φωνές από την κόρη: "Τι μου την φέρατε! Πάρτε την από δω!" Κάποια στιγμή το κορίτσι ζαλίστηκε και λιποθύμησε. Όλος ο θάλαμος, μάλλον όλη η κλινική αναστατώθηκε. Με τα πολλά αποκαταστάθηκε η ηρεμία. Έφυγαν οι επισκέπτες. Ησυχάσαμε.
       Τις μέρες που ακολούθησαν προσπαθούσα να πιάσω επαφή με την νεαρή. Πολύ δύσκολα. Όλος ο καημός της ήταν η παρέα της. Ζούσε κυριολεκτικά γι'αυτήν. Κάθε απόγευμα έρχονταν πέντε-έξι αγόρια και ένα δυο κορίτσια -ολίγον τρομακτικά- και την έπαιρναν στο κυλικείο για να καπνίσουν. Ήταν και η στέρηση του τσιγάρου που την οδηγούσε σε απόγνωση τις υπόλοιπες ώρες. Της σήκωσαν πανό στους πρόποδες του παρακείμενου βουνού κι ενθουσιάστηκε. Έκλαιγε από τη χαρά της. Παντού είχε κολλήσει αυτοκόλλητα με συνθήματα για τον ΠΑΟΚ (αρκετά χυδαία). Κρέμασε μες στο θάλαμο του νοσοκομείου μπλουζάκια και λάβαρα του ΠΑΟΚ. Οι νοσηλευτές κι η προϊσταμένη βαρέθηκαν να της κάνουν παρατηρήσεις.
       "Με τι ασχολείσαι;" τη ρώτησα κάποια στιγμή. "Σπούδασες κάτι;" "Με τον ΠΑΟΚ"."Ἑίσαι αθλήτρια;"ρώτησα σχεδόν ενθουσιασμένη. "Πάω στο γήπεδο, όποτε έχω λεφτά". Ήρθε η απάντηση. Λυπήθηκα πολύ. Την σκέφτηκα στη θέση της μικρής μου κόρης που είναι περίπου συνομήλικη κι ανατρίχιασα.
       Λίγες μέρες αργότερα την επισκέφθηκαν ο παππούς κι η γιαγιά της, δυο πολύ φυσιολογικοί συμπαθέστατοι φτωχοί άνθρωποι. Πιάσαμε την κουβέντα με τη γιαγιά και μου είπε την ιστορία της εγγονής της. Πόσος πόνος! "Παντρεύτηκε η κόρη μου στα 16. Ήταν μια κούκλα. Γέννησε το κοριτσάκι της, αυτήν την Ε. Όλα καλά. Στα 19 της η κόρη μου παρουσίασε συμπτώματα ψυχασθένειας. Μπλέξαμε με γιατρούς. απ' το κακό στο χειρότερο. Βαριά ψύχωση. "Ποιον να δω; Ποιον να φροντίσω; Την άρρωστη κόρη μου; Το δίχρονο παιδάκι της; Τα άλλα μου παιδιά; Ο άντρας της την παράτησε κι ούτε γύρισε να ξαναδεί αυτήν ή το παιδί του". Η γυναίκα έκλαιγε στην ανάμνηση της πίκρας που πέρασε. " Έκανα ό,τι μπορούσα. Κάποια στιγμή δεν άντεξα. Με συμβούλεψαν κι έβαλα το παιδί σ' ένα ίδρυμα. Μακάρι και να μην το είχα βάλει. Έμπλεξε με τις χειρότερες παρέες. Ούτε διάβασμα. Ούτε μια τέχνη. Τώρα έφυγε από κει. Δεν συμμαζεύεται πια. Η ζωή της κυλάει χωρίς να κάνει τίποτα. Μόνο η παρέα...Τη συμβουλεύω. Δεν ακούει. Πίνει, καπνίζει, όλη μέρα κι όλη νύχτα έξω...".
      Λυπήθηκα τη γυναίκα. Λυπήθηκα πιο πολύ την Ε. Κατανόησα την προσκόλλησή της στην παρέα. Η παρέα της ήταν η οικογένειά της. Ήταν το στήριγμα, η ζεστασιά, η ασφάλεια που στερήθηκε. Αν συναντούσα κάπου αλλού την Ε. για λίγο, θα ήθελα να απομακρυνθώ. Τώρα που γνωρίζω το όλο "στήσιμο" της ζωής της θέλω να την σφίξω στην αγκαλιά μου. Ποιος ξέρει και το κάθε παιδί της παρέας της τι ιστορία ανάλογη κουβαλάει; Ποιος ξέρει τι απόρριψη, τι τρέλα, τι σκληρότητα έχει βιώσει; Τι "καλούδια" είχε γι' αυτά τα παιδιά η ζωή;
      Έλεγξα αυστηρά τον εαυτό μου. Πόσο περιχαρακωμένη είμαι στην "αξιοπρέπειά" μου!!! Τι έκανα, τι κάνω για κάποιον άλλον εκτός της οικογένειάς μου; Πόσα παιδιά μεγαλώνουν τώρα με τις δυσκολίες της Ε. κι εμείς οι αξιοπρεπείς δεν κουνάμε το δαχτυλάκι μας να βοηθήσουμε; Λίγα χρόνια αργότερα όμως όταν αυτά τα παιδιά θα έχουν γίνει "τρομακτικοί" έφηβοι και νέοι θα τους δείχνουμε με αποτροπιασμό και θα στρέφουμε αλλού τα μάτια μας για να μην μας "μολύνει" η εικόνα τους.
        Υποκρισία, εγωισμός και κατάκριση ... αυτός είναι ο θησαυρός μου...
        Φοβάμαι πως στην άλλη ζωή ..."Κριτές θα με δικάσουν τούτα τα ταλαίπωρα παιδιά..."