Δυο ιστορίες πίστης και αγάπης

       Όλοι γνωρίσαμε την Σπιναλόγκα, το νησί των λεπρών, μέσα από 'Tο νησί' της Victoria Hislop, το οποίο μεταφέρθηκε και στην τηλεόραση ως σήριαλ. Ήταν τόπος καταραμένος, θα έλεγε κανείς, τυλιγμένος με πέπλο σιωπής και φόβου. Όποιος ασθενής πατούσε το πόδι του εκεί ήξερε πως ήταν καταδικασμένος να μην επιστρέψει ποτέ στον έξω κόσμο. Και βέβαια οι υγιείς -εκτός από ελάχιστους που έπαιρναν δρακόντεια μέτρα, όπως κάποιοι ιατροί και νοσηλευτές και ένας-δυο προμηθευτές των αναγκαίων- ούτε διανοούνταν να πλησιάσουν.

   Ωστόσο ένας ιερέας από την Ιεράπετρα αποφάσισε κάποια στιγμή να επισκεφθεί το νησί και να λειτουργήσει στο εγκαταλειμμένο και ρημαγμένο εκκλησάκι του Αγίου Παντελεήμονα. Κανένας ασθενής δεν πάτησε στη λειτουργία. Χτυπημένοι όλοι από την φοβερή αρρώστια που τους είχε παραμορφώσει και εξορίσει από τα σπίτια και τους οικείους τους ήταν θυμωμένοι με τον Θεό. Παρέμειναν στα άθλια παραπήγματά τους κι άκουγαν τις ψαλμωδίες. Ο ιερέας δεν αποθαρρύνθηκε.

   Λίγες μέρες αργότερα ξαναήρθε στο νησί για μια ακόμη Θεία Λειτουργία. Αυτή τη φορά ένας χανσενικός πλησίασε στο κατώφλι της μικρής εκκλησιάς.

   -Παπά, ήρθα να λειτουργηθώ, αλλά με έναν όρο: Θα με κοινωνήσεις, κι αν ο Θεός σου είναι παντοδύναμος κι αν η Θεία Κοινωνία είναι φάρμακο, θα σε δω να την καταλύεις.

   -Έτσι ακριβώς θα γίνει, είπε ταπεινά ο ιερέας και συνέχισε τη λειτουργία.

   Από τα γειτονικά σπιτάκια άλλοι ασθενείς που άκουσαν τη συζήτηση πλησίασαν στο εκκλησάκι περίεργοι να δουν τη συνέχεια.

   Στο "Μετά φόβου Θεού..." ο πρώτος χανσενικός πλησίασε και κοινώνησε. Ο ιερέας έκαμε την απόλυση κι ύστερα μπροστά στα μάτια όλων των ασθενών κατέλυσε χωρίς φόβο την υπόλοιπη Θεία Κοινωνία. Ύστερα με δάκρυα στα μάτια στάθηκε στην Ωραία Πύλη και μίλησε στοργικά στα πονεμένα παιδιά του Θεού.

   Το συμβάν έγινε το θέμα της καθημερινής συζήτησης στη μικρή κοινότητα της Σπίνα Λόγκα. Όλοι περίμεναν πως σε λίγο καιρό ο ιερέας θα ξαναγύριζε ως ασθενής αυτή τη φορά. Πέρασε ένας μήνας. Ο ιερέας επέστρεψε για να τελέσει πάλι τη Θεία Λειτουργία. Ήταν απόλυτα υγιής. Χτύπησε πάλι η καμπάνα του Αγίου Παντελεήμονα. Αυτή τη φορά το εκκλησάκι γέμισε από περίεργους αλλά και προβληματισμένους ανθρώπους. Κοινώνησαν τρεις-τέσσερις κι ύστερα ο ιερέας πάλι με δάκρυα στα μάτια έκαμε την κατάλυση και τους μίλησε με πολλή αγάπη και ενδιαφέρον.

   Από τότε και για δέκα τουλάχιστον χρόνια, ως το 1957 που έκλεισε το λεπροκομείο, ο ιερέας αυτός έγινε ο πατέρας τους. Λειτουργούσε τακτικά, οι χανσενικοί κοινωνούσαν κι ύστερα άκουγαν το λόγο του Θεού που έπεφτε σαν δροσιά στις φρυγμένες τους ψυχούλες. Δεν ασθένησε ποτέ από την καταραμένη αυτή νόσο και συνέχισε να επισκέπτεται το άδειο πλέον νησί ως το 1962 για να μνημονεύει όσους είχαν πεθάνει εκεί μέχρι να συμπληρωθούν πέντε χρόνια από τον τελευταίο θάνατο.

   Ο πατήρ Λεωνίδας Παρασκευόπουλος, πολύ γνωστός και αγαπημένος ιεροκήρυκας και πρώην Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, κάποια μέρα λειτουργούσε στο Σανατόριο της Εξοχής Θεσσαλονίκης -βρισκόταν εκεί που σήμερα είναι το Νοσοκομείο Παπανικολάου και φιλοξενούσε ασθενείς με φυματίωση.

   Την ώρα της Θείας Κοινωνίας πολλοί ασθενείς μετέλαβαν. Κάποιος από αυτούς συνέβη να βήξει και να κάνει αιμόπτυση τη στιγμή της Θείας Μετάληψης, ενώ το Άγιο Ποτήριο ήταν κυριολεκτικά μπροστά στο στόμα του.

   Όλοι οι παρόντες ασθενείς, συγγενείς, νοσηλευτές κοκάλωσαν. Πώς θα κατέλυε τη Θεία Κοινωνία ο π.Λεωνίδας και ...τι άλλο μπορούσε να κάνει; Περίμεναν με αγωνία την απόλυση. 

      Ο πατήρ Λεωνίδας πολύ φυσικά, χωρίς κανέναν δισταγμό έκαμε κανονικά την κατάλυση κι ύστερα βγήκε στην Ωραία Πύλη:"Διαβάζω τη σκέψη σας, είπε στοργικά αλλά και αποφασιστικά, ως άνθρωπος έπρεπε να φοβηθώ αυτή τη δύσκολη αρρώστια που μεταδίδεται με τα πτύελα των ασθενών, αλλά η Θεία Κοινωνία είναι το υπερφάρμακο, είναι ο ίδιος ο Θεός. Την μεταδίδουμε "εις ίασιν ψυχής και σώματος". Δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μία στο δισεκατομμύριο να γίνει μέσο μετάδοσης νοσημάτων. Αν δεν το πιστεύουμε αυτό, ούτε εσείς να κοινωνείτε, ούτε εγώ να λειτουργώ πλέον".