Πόσο πόνο μας έδωσες, μωρομάνα γλυκιά Θεοδώρα!
Πόσο σύντομα έκλεισες της ζωής σου τον όμορφο κύκλο!
Μήπως ζήλεψες των αγγέλων το αθρόητο πέταγμα;
Μήπως πόθησες των αγίων, την αθάνατη δόξα;
Με ελπίδα ανάστασης και αστείρευτο δάκρυ
σε προπέμπουμε σήμερα στης Ζωής την αγκάλη.
Το γιατί δεν το ξέρουμε.
"Τις γαρ έγνω του Κυρίου τον νουν;"
Μα πεποίθηση έχουμε
πως τα πέντε παιδιά σου
ορφανά δεν θα μείνουν.
"Ορφανόν και χήραν αναλήψεται
και του ορφανού την ικεσία δεν θα παραβλέψει".
Την πικρία του σήμερα και τον άφατο πόνο
θ' απαλύνει Εκείνος που για όλους σταυρώθηκε.
Στ' ανοιχτά ματωμένα Του χέρια
της ζωής μας ακουμπάμε
την αρχή και το τέρμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου