Με Άγιο Αθανάσιο ξεκινήσαμε... με Άγιο Αθανάσιο κλείνουμε....

Ό,τι καλύτερο μπορεί να επιθυμήσει κανείς ως αληθινή ψυχαγωγία!!!! 

Μια εκδρομή με φίλους αγαπημένους σε μέρη όχι απλά όμορφα, 

αλλά κι αγιασμένα από ιερά προσκυνήματα και την άσκηση των μοναχών!

Σάββατο, 10 Ιουνίου, ξεκινήσαμε για μια ακόμη εκδρομούλα.

Πρώτος μας προορισμός η Μονή Αγίου Αθανασίου Σφηνίτσας στην Αγκαθιά Ημαθίας.

Παλιό Μοναστήρι που ανεγέρθηκε στο σημείο που βρέθηκε η εφέστια εικόνα της Μονής. 

Μάλιστα από την εικόνα αυτή όλη η περιοχή απέκτησε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τον Μέγα Αθανάσιο και πολλές εκκλησιές έχουν αφιερωθεί στην τιμή του. Η Μονή ήταν καταφύγιο των Χριστιανών στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Λειτουργούσε δε και Κρυφό σχολειό. Και στον καιρό των επαναστατικών αγώνων ήταν σημείο συνάντησης οπλαρχηγών. Πριν από αρκετά χρόνια είχε εγκαταλειφθεί και ερημώσει μέχρι που εγκαταστάθηκε εδώ η Αδελφή Ολυμπιάς με την συνοδεία της. Με κόπο που υπερβαίνει την ανθρώπινη αντοχή και δύναμη κατάφεραν να δημιουργήσουν το σημερινό θαύμα.

Ο ναός του Αγίου Αθανασίου

Το εσωτερικό του ναού του Αγίου Αθανασίου

Συγκεντρωνόμαστε στο ναό όπου προσκυνούμε τεμάχιο λειψάνου του Αγίου Αθανασίου και ακούμε λίγους ύμνους από την εορτή της Πεντηκοστής της οποίας είναι η απόδοσις. Ψάλλει η Ηγουμένη, αδελφή Ολυμπιάς, η οποία στη συνέχεια μας μιλάει συναρπαστικά για τον θησαυρό,τον συνήθως παραγνωρισμένο, που μας έχει χαριστεί: το Άγιο Πνεύμα! 

Τεμάχιο λειψάνου του Αγίου, ο ανεκτίμητος θησαυρός της Μονής

Μετά μας δέχονται στο Αρχονταρίκι. Μας κερνούν φρεσκότατο τσουρέκι -μόλις βγαλμένο από το φούρνο- μαζί με το καφεδάκι και ένα εξαιρετικό "πρόγευμα πνευματικό" από την ηγουμένη η οποία είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων. Κρεμόμαστε κυριολεκτικά από τα χείλη της. Μας μιλά για τον Άγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό και τον Μέγα Κωνσταντίνο στους οποίους έχει αφιερώσει δύο από τα βιβλία της. Ο λόγος της "άλατι ηρτυμένος" μας ευφραίνει.

Περιδιαβαίνουμε στον τέλειο κήπο της Μονής. Τα πάντα είναι ΑΨΟΓΑ!!!! Σε κάποια άλλη επίσκεψη η Αδελφή Ολυμπιάς μας είχε πει: "Η κηπουρική είναι σαν το συντακτικό. Όλα έχουν την θέση τους!" Να γιατί η φιλόλογος Ολυμπιάς μπορεί να συνδυάζει άριστα τη συγγραφή με την κηπουρική!

Στον εξωτερικό τοίχο της Μονής ο Άγιος Αθανάσιος προσφέρει τη Μονή 

και ο Απόστολος Παύλος την εκκλησία των Βεροιέων στον Κύριό μας

Η κόγχη του ιερού

Δεν υπάρχει ψεγάδι στον κήπο!

 Μια συζήτηση "στα όρθια"

Μετά την Μονή Σφηνίτσας κατεβαίνουμε νότια. Περνάμε την Κατερίνη και όταν πλησιάζουμε στον Όλυμπο του οποίου ο όγκος ορθώνεται μπροστά μας επιβλητικός και πεντακάθαρος στρίβουμε δεξιά προς το Δίον και την Βροντού. Έξω από τη Βροντού βρίσκουμε τη χαράδρα της Αγίας Κόρης. Η ιστορία της πολύ συμπαθητική. Μάλλον πρόκειται για κάποια όμορφη κοπέλα που έφθασε εδώ κυνηγημένη (ίσως και από τον Αλή Πά από πολύ μακριά (ίσως από τα Ζαγοροχώρια) για να αποφύγει την αρπαγή και τον εγκλεισμό της στο χαρέμι του. Εδώ την βρήκαν οι ντόπιοι και την προστάτεψαν. Έζησε προσευχόμενη και σκληρότατα ασκούμενη σε μια σπηλιά σε χαράδρα του Ολύμπου. Αργότερα ο Ηγούμενος της Μονής Πέτρας Ολύμπου έβλεπε στο σημείο αυτό έναν φωτεινό Σταυρό. Ξεκίνησε με μοναχούς να επισκεφθούν το σημείο και μόλις έφθασαν αντίκρισαν την άγνωστη Κόρη, καταβεβλημένη και σκελετωμένη από τις κακουχίες. Ο ηγούμενος συγκινημένος τη ρώτησε πώς βρέθηκε εκεί. Αυτή εξασθενημένη, ζήτησε να μεταλάβει. Τη στιγμή που κοινωνούσε ακούστηκε μια βοή. Άνοιξε ο βράχος και βγήκε Αγίασμα. Μετά από καιρό κτηνοτρόφοι βρήκαν νεκρό και σκελετωμένο το κορμί της μέσα στη ρεματιά. Λέγεται μάλιστα πως ο τόπος όλος ευωδίαζε. Οι κάτοικοι την έθαψαν στον ίδιο τόπο με ευλάβεια και σεβασμό. Ο τόπος αυτός με τον καιρό έγινε προσκύνημα και η Κόρη (:κοπέλα-δεν γνωρίζουμε το όνομά της) αναγνωρίστηκε Αγία στη συνείδηση των πιστών. Επειδή δεν γνωρίζουμε ούτε το όνομα, ούτε την ακριβή ημέρα της κοιμήσεώς της, η μνήμη της τιμάται "συμβατικά" κατά την εορτή του Αγίου Πνεύματος.

Στη Βροντού από παλιά οι κάτοικοι τραγουδούσαν και απέδιδαν στην Αγία Κόρη 

και το εξής τραγούδι:

"Τούρκος τη ζητεί κόρη Ζαγοριανή.

Τούρκος την ζητεί κι αυτή δεν θέλει.

Όταν το έμαθε, αρχίνσε να κλαίει.

Μάνα μου σφάξε με, Τούρκο δεν παίρνω.

Πέρδικα γίνομαι, στα δάση μπαίνω.

Λουλούδι γίνομαι, στη γη φυτρώνω..."

  

Ὡς θῦμα εὐπρόσδεκτον τὴν παρθενίαν τὴν σήν, 

Χριστῷ προσενήνοχας ἀνδρειοτάτῃ ψυχῇ, μισοῦσα τὰ πρόσκαιρα· 

ὅθεν Ἁγία Κόρη, ἀναβλύζεις ἰάσεις, πᾶσι τοῖς προσιοῦσι, τῷ ἁγίῳ σου τάφῳ, 

καὶ πίνουσιν ἐν πίστει, ἐκ τοῦ σοῦ ἁγιάσματος.

Εκατόν ογδόντα σκαλοπάτια οδηγούν στη χαράδρα. Δεν είναι για όλους δυνατή μια τέτοια κατάβαση και ανάβαση!!!! Κάποιοι κατέβηκαν καμιά εικοσαριά σκαλιά, ίσα να δουν την εκπληκτική θέα της χαράδρας. Οι σβέλτοι και ευκίνητοι που έφθασαν ως κάτω απόλαυσαν την ευλογία της Αγίας και τη δροσιά και ομορφιά του τοπίου!!!!

  

Κοπιώντες και κάθιδροι (όχι όλοι, μην σας ξεγαλάσουν...) 

επέστρεψαν από την Αγία Κόρη και αναπαύονται στη σκιά...

Μετά την Αγία Κόρη βγαίνουμε πάλι στην Εθνική οδό και συνεχίζουμε νότια. Περνάμε το Λιτόχωρο, τη Λεπτοκαρυά, τη Σκοτίνα -η ομορφιά του τοπίου μας γαληνεύει, η όμορφη ατμόσφαιρα μέσα στο πούλμαν μας ευφραίνει- και μπαίνουμε στη νέα σήραγγα του Παντελεήμονα, η οποία με μήκος 2,8 χιλιόμετρα μας βγάζει ολόισια στον Πλαταμώνα. Στο σημείο αυτό βγαίνουμε από τη νέα εθνική στην παλιά και γυρίζουμε πίσω για να σκαρφαλώσουμε στον Παλιό Παντελεήμονα. Όσο ανεβαίνουμε η θέα προς τις πιερικές ακτές γίνεται μεγαλειώδης. Έχουμε πετύχει και μια πεντακάθαρη ατμόσφαιρα μετά τον αέρα της Παρασκευής. Λαμποκοπούν τα πάντα!!!!

Ο Παλιός Παντελεήμονας χωριό του 14ου αιώνα είχε ερημώσει στη δεκαετία του 60 λόγω των δυσκολότατων συνθηκών εκ του μεγάλου υψομέτρου, αλλά και της επικείμενης έκρηξης του παραθαλάσσιου τουρισμού. Οι κάτοικοί του εγκαταστάθηκαν στο Νέο Παντελεήμονα για να απολαύσουν τα οικονομικά οφέλη του τουρισμού. Αλλά η εξέλιξη τους πρόδωσε... Ο οικισμός σήμερα καθ' ολοκληρίαν αναπαλαιωμένος και πανέμορφος έχει γίνει νούμερο 1 τουριστικός προορισμός!!!!

Στο Αρχονταρίκι, στην πλατεία του Παλιού Παντελεήμονα, το τραπέζι μας περίμενε και ήταν υπεράφθονο και πεντανόστιμο, κόκορας κρασάτος και κότσι και κοντοσούβλι και μπιφτέκια ανά τετράδες.

Ο κυρ-Θόδωρος με τον Ευθύμη τα βρήκαν και ήπιαν μαζί και είπαν πολλά και τραγούδησαν μετά την πρόκληση του πρώτου "Εσύ είσαι πολύ γέρος!!!" προς τον δεύτερο! Πολύ γραφικός τύπος....

Το εσωτερικό του ναού του Αγίου Παντελεήμονα, ο οποίος θα φιλοξενούσε κι έναν γάμο.

Καλντερίμια και πρασινάδες και λουλούδια που ξεπετάγονται  από παντού!

Ένα μπαλκόνι με απίστευτη θέα μας προκάλεσε να στηθούμε ως άλλες Καρυάτιδες

ανάμεσα στα αρχαιοελληνικά αγάλματα. 

"Λουλούδια" στα λουλούδια !!!!

Εργαστήρι χειροποίητου κοσμήματος,

ένα από τα πολλά πανέμορφα μαγαζάκια του χωριού

Οι ακτές της Πιερίας από τον Παλιό Παντελεήμονα

Τελευταία μας στάση, ο Άγιος Αθανάσιος Κολινδρού για τον Εσπερινό της Κυριακής των Αγίων Πάντων. Καθυστερούμε λίγο να φύγουμε από τον Π.Παντελεήμονα κι αυτό θα μας στοιχίσει τον καφέ στο Μοναστήρι.

Απόκοσμη γαλήνη, ειρήνη της ψυχής, υλική και πνευματική δροσιά ...τι θησαυρός είναι τα μοναστήρια μας!!!!

Με Άγιο Αθανάσιο ξεκινήσαμε, με Άγιο Αθανάσιο κλείνουμε την θαυμάσια ημέρα μας. 

Ήταν υπέροχη!!! Δοξάζουμε τον Θεό και ευχαριστούμε όλους τους συντελεστές!

Αν θέλει ο Θεός θα ξαναβρεθούμε σε κάποιο άλλο προσκύνημα μετά τη θερινή ανάπαυλα!