Θυμήθηκα σήμερα την μακαρίτισσα την πεθερά μου, τη Μακρίνα - ο Θεός να την αναπαύει και να την έχει κοντά Του. Μου έλεγε την παρακάτω ιστορία κάθε φορά που μάθαινε πως είμαι σε ενδιαφέρουσα: "Ήταν κάποτε σε μια γειτονιά δίπλα-δίπλα ένα διώροφο παλατάκι και μια φτωχιά καλυβούλα. Στο παλατάκι κατοικούσε ένα ζευγάρι πλούσιων, φυσικά. Όλη μέρα μετρούσαν τα λεφτά τους, υπολόγιζαν κέρδη και ζημιές, είχαν τις έγνοιες όλων αυτών που έχουν πολλά και φοβούνται μήπως μείνουν με λιγότερα. Αν ήθελε κάποιος να χαρακτηρίσει τη ζωή τους θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη λέξη ΚΑΤΗΦΕΙΑ. Στην καλυβούλα ζούσε η οικογένεια ενός βιοπαλαιστή. Είχε πολλά παιδιά. Κάθε λίγο ερχόταν στον κόσμο κι ένα φρέσκο βλασταρούδι. Η γυναίκα του ολημερίς έπλενε, μαγείρευε, προσπαθούσε να τα φέρει βόλτα. Το σπιτάκι το φτωχικό βούιζε σαν κυψέλη και κάθε βράδυ ακουγόντουσαν χαρούμενες φωνές, γέλια, τραγούδια, πειράγματα. Αν ήθελε κάποιος να χαρακτηρίσει αυτή την "κυψέλη" θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη λέξη ΧΑΡΑ. Ο πλούσιος γείτονας ήταν περίεργος και κάπως θυμωμένος. "Είναι πάμφτωχοι! Πώς γίνεται να είναι τόσο χαρούμενοι! Σίγουρα κρύβουν κάποιο μυστικό!!". Αποφάσισε να στείλει τη γυναίκα του να "ψαρέψει" τη φτωχή γειτονοπούλα. Να μάθει το μυστικό τους. Παίρνει η πλούσια γυναίκα ένα καρβέλι ψωμί και χτυπάει την πόρτα της καλυβούλας. Με πολλή χαρά την καλοδέχεται η φτωχή γυναίκα. Στο πάτωμα μπουσουλάει ένα χαριτωμένο παιδάκι. Πιο πέρα άλλα δύο-τρία παίζουν. Πιάνουν την κουβέντα. "Σε παρακαλώ, πες μου, πού βρίσκετε τη χαρά;" ρωτάει κάποια στιγμή η πλούσια κυρία. "Α!!! Έχουμε ένα χρυσό τόπι!" της απαντάει η φτωχούλα. "Μ' αυτό παίζουμε. Το πετάμε ο ένας στον άλλον. Δεν ξέρετε τι ωραίο παιχνίδι είναι αυτό και πόση χαρά μας δίνει!!!". "Χρυσό τόπι, λοιπόν έχουν οι γείτονες και μας κάνουν τους φτωχούς!" σκέφτεται ο πλούσιος γείτονας. "Θα κάνω κι εγώ ένα χρυσό τόπι, άμα είναι να βρω τη χαρά!". Μια και δυο πάει στον χρυσοχόο και του παραγγέλνει ένα μεγάλο χρυσό τόπι και βέβαια τον πληρώνει αδρά. Όταν το τόπι είναι έτοιμο με τεράστια προσδοκία το φέρνει στο σπίτι. Κάθονται με τη γυναίκα του απέναντι κι αρχίζουν να το πετάν ο ένας στον άλλον. Το βαρύ τόπι τους πονάει, τους τραυματίζει κι αντί να χαίρονται βογγούν και φυσικά θυμώνουν. "Μας ξεγέλασε η γειτόνισσα. Τι χρυσό τόπι και αηδίες, γυναίκα! Πάνε πάλι και ρώτα πώς το παίζουν!". Ξαναπάει η πλούσια στη φτωχιά και της λέει τα καθέκαστα. "Αχ, καλή μου! με παρεξήγησες! Πού να βρούμε εμείς χρυσό τόπι. Εμείς μόλις που έχουμε να φάμε! Χρυσό τόπι λέμε τα παιδιά μας. Αυτά είναι η χαρά μας, αυτά το γέλιο μας, αυτά η περιουσία μας, αυτά ο θησαυρός μας!".
Θυμήθηκα λοιπόν σήμερα αυτή την ιστοριούλα στη βάφτιση του ενδέκατου παιδιού του αγαπημένου μας εφημέριου π.Νεκταρίου! Ήταν ένα πανηγύρι! Ο νεοφώτιστος, άγγελος, δεν έκλαψε καθόλου! Τα αδέλφια του όμορφα, περιποιημένα, χαρούμενα! Χαρά Θεού!! Ο ναός κι ο αυλόγυρος γεμάτος παιδιά. Πολλές οικογένειες πολύτεκνες. Ο Θεός να τους ευλογεί, να τους δυναμώνει, να τους φωτίζει, να τους αγιάζει, τον π.Νεκτάριο και την άξια πρεσβυτέρα του και τα ένδεκα χαριτωμένα παιδιά τους, αλλά και όλους τους νέους γονείς που αγωνίζονται να αναθρέψουν τα λίγα ή περισσότερα παιδιά τους
Σκέφτομαι πως η κοινωνία μας έχει πέσει στην κατήφεια, στη μιζέρια, στο γκρίζο φόντο γιατί λιγόστεψαν απελπιστικά τα παιδιά. Μη μου μιλήσετε για οικονομικές δυσκολίες. Υπάρχουν, αλλά οι αιτίες της ολιγοτεκνίας βρίσκονται αλλού: στο στένεμα της καρδιάς μας, στην ανάποδη ιεράρχηση των αναγκών μας, στην απιστία μας, στην άπειρη φιλαυτία μας, στην αποφυγή των ευθυνών και του κόπου. Δεν ξέρω τι κερδίσαμε. Ξέρω τι χάσαμε! Χάσαμε τη χαρά και την ελπίδα! Χάσαμε την ανθρωπιά γιατί τα παιδιά, αν σωστά τα δεχθείς και τα αναθρέψεις, σε κάνουν σωστό, ώριμο άνθρωπο, ανιδιοτελή, δοτικό, εγκρατή, σώφρονα! Χάσαμε την πίστη και το θαύμα από τη ζωή μας. Δεν είναι πλούσιος ο π.Νεκτάριος. Δεν βασίζεται στην περιουσία του. Πιστεύει στον Θεό, δηλαδή εμπιστεύεται τη ζωή του και τους αγαπημένους του στον Θεό και ζει το θαύμα καθημερινά. Δεν είναι ισολογισμένα, έσοδα-έξοδα. Υπάρχει ο πολλαπλασιασμός των άρτων και των ιχθύων, υπάρχει το θαύμα της Κανά, υπάρχει το "δος ημίν σήμερον τον άρτον τον επιούσιον", υπάρχει η δοξολογία και η ευχαριστία για το παραμικρό δώρο. Πίστη στο θαύμα... άλλη διάσταση, άλλες παράμετροι ζωής...
Καταθέτεις τον εαυτό σου, ναι, αλλά η πληρωμή σου είναι με άφθονο "χρυσό νόμισμα"!!!
Σήμερα που είναι η γιορτή του πατέρα, εύχομαι ολόψυχα σε όλους τους πατεράδες -εννοείται και στις μητέρες- να εμπιστευθούν τον εαυτό τους και τα παιδιά τους στον Θεό, όχι βέβαια για να ξεφορτωθούν τη γονεϊκή ευθύνη, αλλά για να αποκτήσουν έναν παντοδύναμο οδηγό και βοηθό κι ένα ακλόνητο στήριγμα στη δύσκολη αποστολή τους.
