Μνήμη θανάτου

Η αυριανή ημέρα -που αρχίζει με τον αποψινό εσπερινό- είναι αφιερωμένη στους προαπελθόντας πατέρας και αδελφούς. Ημέρα μνήμης και προσευχής για τους κεκοιμημένους μας. Ψυχοσάββατο!
Ας κάνουμε λοιπόν μια μικρή αναφορά στην ώρα της εξόδου μας, στην ώρα του θανάτου μας.
Ενστικτωδώς οι άνθρωποι επιθυμούμε τη ζωή και απωθούμε την ιδέα του θανάτου. Κι όμως η μόνη βεβαιότητα στη ζωή μας είναι η πραγματικότητα του θανάτου. Άγνωστο το πότε, το πώς, το πού, σίγουρο το αν!
Γι' αυτή τη βεβαιότητα όμως πώς προετοιμαζόμαστε;
Η καλύτερη προετοιμασία για την αντιμετώπιση του θανάτου είναι η μνήμη του θανάτου. Αυτή μας συγκρατεί από την αμαρτία και μας παρακινεί να εργασθούμε τις αρετές. "Δεν είναι δυνατόν να περάσουμε ενάρετα  την σημερινή ημέρα, εάν δεν την λογαριάσουμε σαν την τελευταία της ζωής μας". (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)  Οι Άγιοι Πατέρες μας συνιστούν: "Ας θυμούμαστε ακατάπαυστα τον θάνατο. Έτσι γεννιέται μέσα μας η απόρριψη των φροντίδων και κάθε ματαιότητος, η φύλαξη του νου, η ακατάπαυστη δέηση, η απάθεια του σώματος και η αποστροφή της αμαρτίας". "Πνευματικό κλειδί που ανοίγει την θύρα του Παραδείσου είναι η μνήμη του θανάτου".
Για το μακρύ ταξίδι του θανάτου  το πολύτιμο εφόδιο είναι η Θεία Κοινωνία, το Άγιο Σώμα και Αίμα του Κυρίου μας. "Εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον" κοινωνούμε. "Ο αρραβώνας της μελλοντικής απορρήτου και αρρήτου κοινωνίας με τον Ιησού είναι ο Άρτος της ζωής". Εάν φύγουμε από αυτήν τη ζωή έχοντας κοινωνήσει το άγιο Σώμα και Αίμα του Χριστού, θα παρουσιασθούμε με παρρησία στα πρόθυρα του Ουρανού, προστατευμένοι από παντού σαν με χρυσά όπλα".
Η βεβαιότητα της Ανάστασης του Χριστού θεμελιώνει την πίστη μας στη δική μας Ανάσταση. Ο Κύριος αναστήθηκε και έγινε η αρχή της αναστάσεως όλων των ανθρώπων. Τη ζωή μας δεν την σφραγίζει ένα μνήμα. Η ζωή μας συνεχίζεται μετά τον θάνατο. Όπως η γέννησή μας είναι ένα πέρασμα από την μήτρα στον φυσικό κόσμο που γνωρίζουμε, έτσι κι ο θάνατος είναι ένα πέρασμα σ' έναν άλλο κόσμο, άφθαρτο, άχρονο και άτοπο. Ο άνθρωπος άπαξ δημιουργείται με την σύλληψη και ζει εις τον αιώνα.
Μ' αυτή την πίστη, η οποία είναι βεβαία, θεωρούμε τον θάνατο ως ένα ταξίδι, ως έναν ύπνο. Το νεκρό σώμα "σπείρεται εν φθορά και εγείρεται εν αφθαρσία. Σπείρεται εν ατιμία, εγείρεται εν δόξη". Ο πιστός Χριστιανός μαζί με τον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, ο οποίος βάδιζε προς το μαρτύριο, λέγει: "Για μένα είναι καλύτερο να πεθάνω για τον Ιησού Χριστό, παρά να βασιλεύω στα πέρατα της γης...Εκείνον ζητώ που πέθανε για χάρη μας. Συγχωρέστε με, αδελφοί. Μην με εμποδίσετε να ζήσω, μην θελήσετε να πεθάνω". Και ο ιερός Χρυσόστομος μας λέγει: "Δεν είναι λογικό να τρέμουμε μπρος στον θάνατο. Αντίθετα θα πρέπει να χαιρόμαστε και να ευθυμούμε, διότι αφήνουμε την φθαρτή αυτή ζωή και πηγαίνουμε σε άλλη, πολύ ανώτερη, λαμπρότερη και ατελεύτητη".
Για να έχουμε ωστόσο αυτή την βεβαία πίστη πρέπει να έχουμε σ' αυτή τη ζωή ισχυρό και αμετάθετο βίωμα αγάπης προς τον Θεό και τον άνθρωπο, με όλα όσα αυτή η αγάπη συνεπάγεται και ντύνει τη ζωή μας, κάθε στιγμή της ζωής μας. Γιατί τούτη η πρόσκαιρη και συντομότατη ζωή -ακόμη κι αν ζήσουμε εκατό χρόνια είναι μια στιγμή μέσα στην αιωνιότητα- μόνο ως προετοιμασία για την αληθινή και αιώνια ζωή μπορεί να λογιστεί!
Μ' αυτές τις σκέψεις παρμένες από το βιβλίο του  Ιερομονάχου Γρηγορίου "Η νεκρώσιμος Ακολουθία και τα Ιερά Μνημόσυνα" εύχομαι Καλό Παράδεισο στους κεκοιμημένους μας, χριστιανά και ανεπαίσχυντα τέλη σ' εμάς! 

Επισκέψεων συνέχεια - Αγία Αικατερίνα

Δεν ξέρω αν σας συμβαίνει κι εσάς...πού και πού με πιάνει μια εμμονή...όπως αυτή τώρα, με τα μνημεία της πόλης μας...
Πριν λίγες ημέρες είχε την "τιμητική" του ο ναός της Αγίας Αικατερίνης. Βρεθήκαμε εκεί με μια παρέα κυριών. Ό,τι και να πω είναι λίγο: Ένα κρυφό καμάρι σε μια γειτονιά άλλης εποχής!!! Στην αρχή της οδού Ολυμπιάδος ανεβαίνεις στην οδό Τσαμαδού και σε λίγα μέτρα βλέπεις τον αυλόγυρο και το τουβλάκι της τοιχοποιίας της.

Πριν την δεις σ' έχουν προλάβει οι ευωδιές από τα γιασεμιά της αυλής της. Αρκετές κυρίες ενορίτισσες ασχολούνται με την καθαριότητα του ναού. "Δεν υπάρχει νεωκόρος. Όλες μας βοηθούμε!"λένε. Και τα καταφέρνουν περίφημα. Ο ναός στραφτοκοπάει κι η αυλή του λάμπει και μοσχοβολάει.
Ο ναός χτίστηκε στα τέλη του 13ου αιώνα. Είναι κι αυτός καρπός της παλαιολόγειας αναγέννησης, όπως και ο ναός των Αγίων Αποστόλων και της Μονής Βλατάδων και του Αγίου Παντελεήμονος που σώζονται μέχρι σήμερα στην Συμβασιλεύουσα! Σταυροειδής, εγγεγραμμένος, σύνθετος , τετρακιόνιος με περίστωο! Έτσι χαρακτηρίζεται αρχιτεκτονικά ο τύπος του. Χτισμένος με το τουβλάκι της υπομονής είναι πανέμορφος και εξωτερικά και εσωτερικά. Εσωτερικά υπήρχαν βέβαια ωραιότατες τοιχογραφίες οι οποίες καταστράφηκαν όταν ο ναός έγινε τζαμί, το Γιακούμπ Πασά τζαμί! Σώζονται λίγα σπαράγματα, ιδίως στα τόξα των παραθύρων, που προδίδουν εξαιρετική τέχνη.
Ο πατήρ Νεκτάριος, ο εφημέριος του ναού, μας καλοδέχεται και μας ξεναγεί στο μνημείο. Αξιοσημείωτο το εξής: η περιοχή αυτή είχε πενήντα μικρά μοναστηράκια. Βρέθηκαν σε πολλές εκσκαφές για τη θεμελίωση πολυκατοικιών ωραιότατα ψηφιδωτά δάπεδα και δομικά υλικά τους.
Και η Αγία Αικατερίνη ήταν μοναστηριακός ναός. Σήμερα σεμνύνεται να φιλοξενεί λείψανο -το χέρι- της πανευφήμου Αγίας Αικατερίνης, αλλά και ενός νεομάρτυρος από την Νεάπολη της Καππαδοκίας (Νεφσεχίρ) του Αγίου Θεοχάρους το οποίο, ως θησαυρό, μετέφεραν ανταλλάξιμοι πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν μετά το '24 στην ενορία. Ο π.Νεκτάριος μας παραθέτει τα λείψανα σε προσκύνηση. Ο ναός διατηρεί τον μνημειακό του χαρακτήρα, αλλά επιτελεί και την ύψιστη λατρευτική του αποστολή. Το παρελθόν και το παρόν βρίσκονται εδώ άριστα συνδυασμένα!

Το εσωτερικό του ναού δεν είναι βαρυφορτωμένο! Είναι πολύ καλόγουστα λιτό.

Στο τέμπλο οι προφήτες κυκλώνουν την Παναγία, 

δίπλα στην οποία βρίσκεται ο Άγιος Ιωάννης o Πρόδρομος, 

και οι Απόστολοι κυκλώνουν τον Χριστό, 

δίπλα στον οποίο βρίσκεται η νύμφη Του, η Αγία Αικατερίνα!

Μια πλάγια λήψη -δεν υπάρχει χώρος για μακρινή! Πόσο περίτεχνο κι ανάλαφρο το εξωτερικό! Αψιδώματα, εσοχές, οδοντωτές κορδέλες, κοσμίτης, δίλοβα παράθυρα! Χαίρεσαι κάθε εκατοστό! Φαντάζομαι πως παρουσιάζει τεράστιο αρχιτεκτονικό ενδοαφέρον!

Η κόγχη του ιερού!

Στα λίγα τετραγωνικά της αυλής μια πέργκολα με γιασεμιά και πιο πέρα γλάστρες κι όμορφα παρτέρια προδίδουν μεράκι και προσφορά!

"Νύμφη τοῦ Σωτῆρος πανευκλεής, αἴγλῃ παρθενίας,καὶ σοφίας τῇ καλλονῇ, καὶ μαρτύρων ἄθλοις, λαμπρῶς πεποικιλμένη, Αἰκατερίνα ὤφθης ὡς καλλιπάρθενος".

Προσκυνούμε το ιερό λείψανό της!

Προσκυνούμε και τα λείψανα του Αγίου Θεοχάρους.

Ο Άγιος Θεοχάρης μαρτύρησε στην Καππαδοκία σε νεαρή ηλικία το 1740. Ήταν ορφανό παιδί και βρέθηκε να δουλεύει ως σταβλίτης στον δικαστή της Νεάπολης. Εκείνος πολύ εκτίμησε το ήθος και την ομορφιά του και τον πίεζε να αλλαξοπιστήσει για να τον κάνει γαμπρό στην θυγατέρα του. Ο Θεοχάρης πλήρωσε την άρνηση και την αφοσίωση στην πίστη του με λιθοβολισμό και απαγχονισμό σ΄αυτήν τη ζωή, αλλά  με αμαράντινο στέφανο δόξης στην άλλη!

Και μία ακόμη, πιο καθαρή εικόνα του Αγίου

Ένα από τα δύο παρεκκλήσια που βρίσκονται βόρεια και νότια του ιερού.

Ναός Αγίας Αικατερίνης: Αν σας φέρει ο δρόμος, αξίζει να τον επισκεφθείτε!

Μάλλον ...φέρτε εσείς τον δρόμο σας προς τα εκεί!!!

Το timing του Θεού

Ο Γέρων Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης που εκοιμήθη χθες είχε 23 χρόνια άρρωστος. Όχι κατά συνηθισμένο τρόπο, αλλά, όπως ανθρωπίνως θα λέγαμε, ούτε ζωντανός (με την έννοια ότι δεν επικοινωνούσε καθόλου) αλλά ούτε και νεκρός. Η βουλή του Θεού και οι φροντίδες των μοναζουσών στην Ορμύλια όπου βρισκόταν όλα αυτά τα χρόνια του έδωσαν αυτή την παράταση ζωής, που σίγουρα αποτελεί μια ιατρική εξαίρεση. Είκοσι χρόνια έχουν περάσει από τότε που τον είδα στη μονή για ένα επεισόδιο πνευμονίας: σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να προβλέψω την μακρά αυτή επιβίωση. Κάποια πράγματα δεν επιδέχονται επιστημονικές εξηγήσεις.

     Κι αν μας έρθει ο λογισμός να αναζητήσουμε το ‘γιατί’ και το νόημα μιας τέτοιας ‘εμπειρίας’, ας ανατρέξουμε στο παρακάτω σύντομο κείμενο που κατά συγκυρίαν βρήκα απροσδόκητα χθες βράδυ στο Διαδίκτυο:  

     «Ο Ιωσήφ περίμενε 13 χρόνια.
     Ο Δαβίδ περίμενε 15 χρόνια.
     Ο Αβραάμ περίμενε 25 χρόνια.
     Ο Μωυσής περίμενε 40 χρόνια.
     Ο Χριστός περίμενε 30 χρόνια.
     Αν ο Θεός σε κάνει να περιμένεις, έχεις πολύ καλή συντροφιά!
     Αυτό που γίνεσαι ενώ περιμένεις είναι ίσως εξίσου σημαντικό με αυτό που περιμένεις.
     Και να θυμάσαι ότι το timing του Θεού είναι τέλειο».
(Από το blog Γοργά Παρεστιγμένα του Αντώνη Παπαγιάννη)

Τουρίστας στην πόλη μας!

Έχω μια φίλη και κουμπάρα που συνεχώς με κεντρίζει αποστέλλοντάς μου ενδιαφέροντα άρθρα, ντοκυμαντέρ κτλ μέσω email. Μόλις προχθές μου έστειλε πολύ ωραίο videάκι με αναπαράσταση των ρωμαϊκών Ανακτόρων της Θεσσαλονίκης, της Πομπικής Οδού, της Αψίδας του Γαλέριου και της Ροτόντα. Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, μπορεί να είναι σε πολλούς γνωστό. Έλεγξα αυστηρά τον εαυτό μου γιατί δεν αξιώθηκα να επισκεφθώ την Ροτόντα μετά την προ τριετίας περίπου παράδοσή της στο κοινό -αφού αποκαταστάθηκαν οι ζημιές που υπέστη στο σεισμό του '78. Φυσικά δεν μου ήταν άγνωστη. Την θυμόμουν από τα φοιτητικά μου χρόνια, τότε που γίνονταν εκεί φοιτητικοί εκκλησιασμοί. Αλλά πώς να το κάνουμε, όφειλα μια επίσκεψη, όπως έναν δικό σου άνθρωπο που τον στερείσαι για 40 χρόνια λαχταράς να τον δεις, όταν πια έχεις την δυνατότητα...

Έτσι χθες -μόλις την επομένη του "κεντρίσματος"- καθώς βρέθηκα στο κέντρο -όπου ο προσωπικός μου φυσικοθεραπευτής μου χάρισε μια κάποια έως αρκετή ευκινησία στο πονεμένο μου γόνατο, ο Θεός να τον έχει καλά!!!-άδραξα την ευκαιρία για την οφειλόμενη επίσκεψη.

Δεν θα σας ζαλίσω με την ιστορία του μνημείου. Πολύ εύκολα την βρίσκει κανείς σε πολλά sites.

και εδώ  http://odysseus.culture.gr/h/2/gh251.jsp?obj_id=1812

Για την είσοδο δίνει κανείς 2 ευρώ. Η υπάλληλος στο γκισέ κοίταξε με συμπάθεια τα γκρίζα μου μαλλιά και την πατερίτσα  και με ρώτησε διστακτικά: Πόσων ετών είστε; Προφανώς ήθελε να με απαλλάξει από το έξοδο λόγω ηλικίας. Της είπα 62 και φυσικά ήμουν εκτός. Της χαμογέλασα: "Ευχαριστώ, είπα! Αλλά τι είναι δύο ευρώ για μια Ροτόντα!!!"

Πρόκειται για τεράστιο μνημείο-σφραγίδα της πόλης μας. Εντυπωσιακότατη κατασκευή που δέχθηκε εξαιρετική φροντίδα από την τέως 9η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων και όλους τους τότε συναδέλφους της Υπηρεσίας και στη συνέχεια από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Πόλης Θεσσαλονίκης.

Είναι το νούμερο 1 αξιοθέατο της πόλης μας, αν και δεν έχει αναδειχθεί όσο του αξίζει. Πάντως πολλούς τουρίστες συνάντησα και εκτός και εντός.

Η αίσθηση του εισερχομένου είναι δέος και απόλυτος εντυπωσιασμός από τις διαστάσεις του οικοδομήματος!!! Μπροστά ακριβώς απέναντι η κόγχη του ιερού, η οποία εξωτερικά διακόπτει το κυκλικό σχήμα του κτίσματος!

Η Ροτόντα προοριζόταν για Μαυσωλείο του Γαλέριου, αλλά ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε ως τέτοιο.

Πολύ νωρίς από τον 4ο αιώνα δόθηκε στην χριστιανική λατρεία. Τότε κατασκευάστηκε η κόγχη του ιερού και τα περίφημα ψηφιδωτά που κοσμούν τον θόλο περιμετρικά και τις καμάρες των παραθύρων.

Στην κόγχη του ιερού παριστάνεται η Ανάληψη του Κυρίου.

Ο σταυρός, το κυρίαρχο σύμβολο των Χριστιανών, στην καμάρα του νότιου ανοίγματος.

Στο κέντρο του θόλου προφανώς θα παριστάνετο ο Παντοκράτορας, αφού περιμετρικά βλέπουμε 

τους αρχαγγέλους με ορθάνοιχτες φτερούγες να περιβάλλουν τον εσώτερο κύκλο.

Κι άλλο εξαιρετικό ψηφιδωτό "κέντημα" από την βόρεια καμάρα!

Στη νότια έξοδο μια μεταλλική αναπαράσταση του μνημείου!

Τα ψηφιδωτά του θόλου είναι αριστοτεχνικά, αλλά πρέπει να έχεις μαζί σου κυάλια λόγω του μεγάλου ύψους 30 περίπου μέτρα.

Οι βαριές μεταλλικές θύρες θα έλεγα πως στέκονται άξια στο "ύψος" του μνημείου!

Η κρήνη και ο μιναρές είναι οι μουσουλμανικές προσθήκες στο μνημείο.

Κάθε νέα χρήση τού πρόσθετε και νέα κτίσματα.

Σημειωτεόν: Ο μιναρές είχε περίπου 35μ ύψος. Τώρα λείπει η κωνική του απόληξη η οποία κατέρρευσε στο σεισμό του 1978. Είναι ο μοναδικός μιναρές που απέμεινε στη Θεσσαλονίκη και καθώς τον βλέπω από την βάση προς τα πάνω συνειδητοποιώ την μεγάλη δυσκολία της κατασκευής του, αλλά και την δυσκολία του έργου του χότζα. Πώς ανέβαινε ως εκεί επάνω πέντε φορές την ημέρα, παρακαλώ, και απήγγελε δυνατά τους στίχους από το Κοράνι τότε που δεν υπήρχαν τα σημερινά μέσα (μεγάφωνα, CD κτλ)!!!!

Στη βόρεια πλευρά του αυλόγυρου σώζονται κτίσματα των αρχών του 20ου αιώνα, ίσως και παλαιότερα.

Αφήνω την Ροτόντα ικανοποιημένη που πραγματοποίησα μια τριετή επιθυμία μου και κατηφορίζω προς την οδό Ιασονίδου. Βγαίνω ακριβώς στο ιερό του Ναού του Αγίου Παντελεήμονα και δεν αντιστέκομαι καθόλου στον πειρασμό να τον επισκεφθώ.

Τι να πούμε τώρα και γι' αυτό το κόσμημα!!

Θα βρείτε εδώ πληροφορίες. Από τα τέλη του 130υ αιώνα χτισμένος με το τουβλάκι της υπομονής, τα αψιδώματα, τα τρίκογχα παραθυράκια του, τον αρμονικό του τρούλλο. Στο εσωτερικό δεν σώζεται ούτε ίχνος αγιογραφίας, αλλά βόρεια και νότια στα δύο παρεκκλήσιά (;) του διακρίνονται αρκετά σπαράγματα από μορφές αγίων ιεραρχών, της Παναγίας κτλ.

Η κρήνη, δεν ξέρω αν είναι χριστιανικό ή μουσουλμανικό κτίσμα. Θα μπορούσε να είναι χριστιανικό βαπτιστήριο ή μουσουλμανική κρήνη καθαρισμού. Ό,τι και να είναι είναι ένα στολίδι της αυλής.

Η κ.Στέλλα η νεωκόρισσα αποσταμένη κάθεται στην είσοδο του ναού. Έχει στη φροντίδα της το μνημείο -που λειτουργεί τακτικά και ως λατρευτικός χώρος όντας παρεκκλήσιο της Μονής της Αγίας Θεοδώρας. "Έρχονται ξένοι, αλλά δεν αφήνουν τίποτα. Αν άναβαν έστω ένα κεράκι θα μπορούσε το μνημείο να μένει ανοιχτό όλη την ημέρα με κάποιον φύλακα".

Προσκυνώντας την εικόνα του Αγίου Παντελεήμονα τον παρακάλεσα να μου χαρίσει στοιχειώδη βαδιστική επάρκεια! Πιστεύω ως τούτο ποιήσει!...

Αν την έχω θα επανέλθω με κάποιο άλλο μνημείο της "πάμπλουτης, αλλά αδικημένης από τους δημοτικούς άρχοντες και τους κατοίκους της, πόλης μας. Συγχωρέστε μου αυτήν τη ρήση. Οι δρόμοι της θαρρείς πως είναι κακοτράχαλοι, η συγκοινωνία θλιβερή, η όψη των κτιρίων της θυμίζει πολύχρωμες κουρελούδες και τα σκουπίδια ξεχειλίζουν στους κάδους και επιπολάζουν σε κάθε στάση λεωφορείων...ούτε ένα όμορφο παρτέρι...

Τουρίστας στην πόλη μου χθες...είδα δυο  θησαυρούς 1700 και 700 περίπου ετών και θαύμασα. Είδα και την σύγχρονη αθλιότητά μας και πόνεσα πολύ...

Να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο;

Πυροκακουργήματα...!!!

Πασχαλιά! Αη Γιώργης! Χαράς ευαγγέλια! Αναστημένος Χριστός, αναστημένες καρδιές, αναστημένη φύση! Χίλιες δόξες, Θεέ μου!
Κι όμως κάθε χρόνο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τη δεύτερη μέρα του Πάσχα μετράμε νεκρούς και ακρωτηριασμένους από κροτίδες, σαΐτες, πυροτεχνήματα, μπαλωθιές, μολότωφ κτλ. Φέτος στην Καλαμάτα ο εικονολήπτης που έβγαζε το ψωμί του και  στη Θήβα η οκτάχρονη Αλεξία που έπαιζε αμέριμνη μπροστά στην αυλή του σπιτιού της. Για την ώρα... Δεν ξέρουμε ποιος ακόμα μετράει τις τελευταίες ώρες της ζωής του ή για πόσα κομμένα δάχτυλα κάποιοι θα θρηνήσουν!
Τι ελληνική τρέλα είναι αυτή! Τι έθιμα που μάλιστα ονομάζονται ...πασχαλινά! Πώς έχουν συνδεθεί με την Ανάσταση οι κάθε είδους πυρομανίες! Και με πόση εμμονή τηρούνται οι δήθεν παραδόσεις παρά τις κατά καιρούς απαγορεύσεις και τους τόσους κινδύνους που εγκυμονούν και δυστυχώς επαληθεύονται!
Η Ανάσταση του Χριστού είναι χαρά ανεκλάλητη, χαρά εσωτερική, χαρά βαθιά βιωματική! Είναι φως πνευματικό, είναι ανάσα, είναι ζωή, είναι ελευθερία, είναι λύτρωση από την δουλεία του θανάτου! Κανένα πυροτέχνημα, καμιά κροτίδα δεν μπορεί να την εκφράσει! Μόνο το άφωνο σκίρτημα της καρδιάς, μόνο η βίωση των Παθών και της Ανάστασης του Κυρίου μας μέσα στον φυσικό τους χώρο, δηλαδή μέσα στην ορθόδοξη λατρεία, με τον τρόπο που αυτή επιτάσσει και μας έχει από αιώνες κληρονομηθεί, με τους ανεπανάληπτους ύμνους και την μοναδική πασχαλιάτικη λειτουργία, μας φέρνουν πληρότητα και χαρά!
Όλα τα άλλα, ακόμα και η ασύδοτη πολυφαγία της ημέρας, είναι μια ακόμη έκφραση της ανθρώπινης χυδαιότητας. Ένα ακόμη σημάδι ότι δεν μας άγγιξε η Ανάσταση του Χριστού. Μια απόδειξη ότι είμαστε ακόμη σε βαθύ σκοτάδι που νομίζουμε πως θα το φωτίσουν τα κάθε είδους πυροτεχνουργήματά μας. Εις μάτην! Μάλλον πυροκακουργήματα έπρεπε να τα ονομάσω!

"Σὲ τὸν ἀναβαλλόμενον, τὸ φῶς ὥσπερ ἱμάτιον, καθελὼν Ἰωσὴφ ἀπὸ τοῦ ξύλου, σὺν Νικοδήμῳ, καὶ θεωρήσας νεκρὸν γυμνὸν ἄταφον, εὐσυμπάθητον θρῆνον ἀναλαβών, ὀδυρόμενος ἔλεγεν· Οἴμοι, γλυκύτατε Ἰησοῦ! ὃν πρὸ μικροῦ ὁ ἥλιος ἐν Σταυρῷ κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλλετο, καὶ ἡ γῆ τῷ φόβῳ ἐκυμαίνετο, καὶ διερρήγνυτο ναοῦ τὸ καταπέτασμα· ἀλλ' ἰδοὺ νῦν βλέπω σε, δι' ἐμὲ ἑκουσίως ὑπελθόντα θάνατον· πῶς σε κηδεύσω Θεέ μου; ἢ πῶς σινδόσιν εἱλήσω; ποίαις χερσὶ δὲ προσψαύσω, τὸ σὸν ἀκήρατον σῶμα; ἢ ποῖα ᾄσματα μέλψω, τῇ σῇ ἐξόδῳ Οἰκτίρμον; Μεγαλύνω τὰ Πάθη σου, ὑμνολογῶ καὶ τὴν Ταφήν σου, σὺν τῇ Ἀναστάσει, κραυγάζων· Κύριε δόξα σοι". 

Το υπέροχο δοξαστικό των αποστίχων του σημερινού εσπερινού 

προκαλεί δέος και συγκίνηση...

Ο αγαπημένος νεκρός αποκαθηλώνεται και ενταφιάζεται.

Ο επιτάφιος της ενορίας μας στολισμένος-κεντημένος Τον περιμένει...

Οι μαστόρισσες Χρύσα και Στέλλα δίνουν κάθε χρόνο τον καλύτερο εαυτό τους, 

μάλλον ξεπερνούν κάθε χρόνο τον εαυτό τους 

και μας χαρίζουν με τη βοήθεια και πολλών άλλων κοριτσιών και κυριών ένα έργο τέχνης!

Στο εσωτερικό ο άπνους Ιησούς κηδεύεται από τους αγγέλους!

Στην εξωτερική πίσω πλευρά ο Χριστός μας προσφέρει το Σώμα Του και το Αίμα Του, 

προσφέρων και προσφερόμενος. 

Κύκλω παρίστανται τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ.

Μια επίσκεψη στον ναό μας, τον Άγιο Αθανάσιο Παλαιοκάστρου (Ωραιόκαστρο), νομίζω πως αξίζει!

Ας αναλογιστούμε απόψε...

"Γέννημα ἐχιδνῶν, ἀληθῶς ὁ Ἰούδας, φαγόντων τὸ Μάννα ἐν τῇ ἐρήμῳ, καὶ γογγυζόντων κατὰ τοῦ τροφέως· ἔτι γὰρ τῆς βρώσεως οὔσης ἐν τῷ στόματι αὐτῶν, κατελάλουν τοῦ Θεοῦ οἱ ἀχάριστοι, καὶ οὗτος ὁ δυσσεβής, τὸν οὐράνιον Ἄρτον, ἐν τῷ στόματι βαστάζων, κατὰ τοῦ Σωτῆρος τὴν προδοσίαν εἰργάσατο. Ὢ γνώμης ἀκορέστου, καὶ τόλμης ἀπανθρώπου! τὸν τρέφοντα ἐπώλει, καὶ ὃν ἐφίλει Δεσπότην, παρεδίδου εἰς θάνατον, ὄντως ἐκείνων υἱὸς ὁ παράνομος, καὶ σὺν αὐτοῖς τὴν ἀπώλειαν ἐκληρώσατο. Ἀλλὰ φεῖσαι Κύριε, τοιαύτης ἀπανθρωπίας τὰς ψυχὰς ἡμῶν, ὁ μόνος ἐν μακροθυμίᾳ ἀνείκαστος".

Ακόμα είχαν την τροφή στο στόμα τους, αυτήν που τους χάρισε η αγάπη του Θεού, κι όμως εγόγγυζαν κατά του δωρεοδότου και τροφέα τους. Είχαν στο στόμα τους το μάννα και κατελάλουν του Θεού οι αχάριστοι Εβραίοι!
Μόλις είχε λάβει τον ουράνιο Άρτο ο Ιούδας κι όμως προέβαινε στην προδοσία του Διδασκάλου του!
Ακόρεστη γνώμη και απάνθρωπο θράσος! Σίγουρα ήταν γέννημα των πρώτων, γέννημα εχιδνών φαρμακερών!

Με απαράμιλλη τέχνη τα τροπάρια των ακολουθιών μας μπάζουν στο νόημα των ημερών! Και ζωγραφίζοντας τον "προδότη" και κακίζοντας τα φοβερά του πάθη, την φιλαργυρία, το θράσος, την αχαριστία, μας προτρέπουν να τα αποφύγουμε και να ζητήσουμε το έλεος του απερίγραπτα μακρόθυμου Θεού μας!

Μήπως κι εμείς με την Θεία Κοινωνία στο στόμα και τις άπειρες ευεργεσίες Του στη ζωή μας προδίδουμε τον Κύριο;

Απόψε θα συγκινηθούμε με τα Πάθη Του, θα κλάψουμε μπροστά στον Σταυρό Του...
Αλλά... μας άγγιξε η θυσία Του;
Την έχουμε συνεχώς προ οφθαλμών;
Τον ευχαριστούμε όχι μόνο με τα λόγια, αλλά κυρίως με τη ζωή μας;
Μήπως τον φιλούμε όπως ο Ιούδας;
Μήπως νίπτουμε υποκριτικά τα χέρια μας όπως ο Πιλάτος και θεωρούμε τους εαυτούς μας καθαρούς;
Μήπως Τον αρνούμαστε όπως ο Πέτρος και δεν μας συγκλονίζει του αλέκτορα η φωνή;
Μήπως μαζί με τους σταυρωτές Του χτυπάμε κι εμείς ήλους στα καθημαγμένα του μέλη;
Μήπως Τον χλευάζουμε μαζί με τους άξεστους στρατιώτες;
Μήπως Τον προκαλούμε μαζί με τον εξ ευωνύμων ληστή;
Ας αναλογιστούμε απόψε... μπροστά στο Σταυρό!

Του Θεού ειμί εγώ

"Μὴ φοβεῖσθε· τοῦ γὰρ Θεοῦ εἰμι ἐγώ, ὑμεῖς ἐβουλεύσασθε κατ' ἐμοῦ εἰς πονηρά, ὁ δὲ Θεὸς ἐβουλεύσατο περὶ ἐμοῦ εἰς ἀγαθά".
Στην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής αναγινώσκονται καθημερινά στον Εσπερινό αποσπάσματα από το βιβλίο της Γενέσεως. Στο σημερινό ανάγνωσμα, στο οποίο εξιστορείται ο ενταφιασμός του Πατριάρχου Ιακώβ στην πατρίδα τους την γη Χαναάν, παρουσιάζονται τα αδέρφια του Ιωσήφ -τα οποία τον είχαν πουλήσει σκλάβο, αλλά αργότερα δέχθηκαν την ευεργεσία του- να ζητούν για μια ακόμη φορά την εύνοιά του επικαλούμενα την επιθυμία του πατέρα τους, να τους συγχωρήσει και να μην τους εκδικηθεί για την σκληρότατη συμπεριφορά τους απέναντί του.
Ο πάγκαλος Ιωσήφ του οποίου τη μνήμη η εκκλησία μας τιμά την Μεγάλη Δευτέρα τους απαντά:
"Μὴ φοβεῖσθε· τοῦ γὰρ Θεοῦ εἰμι ἐγώ, ὑμεῖς ἐβουλεύσασθε κατ' ἐμοῦ εἰς πονηρά, ὁ δὲ Θεὸς ἐβουλεύσατο περὶ ἐμοῦ εἰς ἀγαθά".
Μη φοβάστε. Δεν θα σας βλάψω γιατί είμαι του Θεού! Εσείς σκεφθήκατε κι αποφασίσατε για μένα πονηρά, αλλά ο Θεός αποφάσισε για μένα αγαθά!
Συγκλονιστικός λόγος!
Είμαι του Θεού...ανήκω στον Θεό, την ζωή μου την παρέδωσα σ' αυτόν και την κυβερνά Εκείνος.
Πώς μπορώ να σας βλάψω αφού είμαι του Θεού; Έχω την δική Του αγαθότητα, έχω την δική Του αγάπη. Δεν κινδυνεύετε από εμένα είτε ζει ο πατέρας μας, είτε μετέστη. Δεν ήταν εκείνου του θνητού πατέρα μας η βουλή που με συγκρατούσε, αλλά η βουλή του αιώνιου Θεού και Πατέρα μας.
Υμείς εβουλεύσασθε κατ' εμού πονηρά: Γνωρίζει πολύ καλά ο Ιωσήφ τη στάση των αδελφών του. Γνωρίζει, αλλά συγχωρεί γιατί είναι του Θεού κι αυτό το "είναι του Θεού" έχει αλλοιώσει όλο του το είναι. Δεν έχει κακία, δεν ζητάει εκδίκηση...
Και γιατί να ζητήσει; Η κακία των αδελφών του στο σχέδιο του Θεού έγινε αφορμή δόξης και τιμής πρωτόγνωρης, τιμής που έμεινε στην ιστορία. Τα σχέδια των ανθρώπων δολοφονικά και μιαρά, αλλά το σχέδιο του Θεού όλα τα ανθρώπινα μπορεί να τα μεταποιήσει σε ευλογίες πρωτόγνωρες, ασύλληπτες, απερίγραπτες. Η κακία των ανθρώπων όπως και οι θλίψεις των ανθρώπων μέσα στο σχέδιο του Θεού, μέσα στα χέρια του Θεού, γίνονται αφορμές δόξης, λυτρώσεως, τελειότητος.
Τι ευλογία! Μακάρι να μπορούσαμε κι εμείς να παραδοθούμε άνευ όρων στην βουλή του Θεού! Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε μ' αυτήν τη βεβαιότητα και απλότητα του Ιωσήφ: Του Θεού ειμί εγώ!

Αντίο, Ηλία!

Τα τελευταία σου Χριστούγεννα μας ευχήθηκες σκαρφαλωμένος στα βράχια της Καλύμνου!
Τα βουνά η αγάπη σου! Άραγε γιατί; Ίσως η ψυχή σου πετούσε, πετούσε πάντα ανάλαφρη, καθαρή απλή! Ήθελε να φτάσει ψηλά, εκεί που αγαπούσε, εκεί που έφταναν κι οι ψαλμωδίες σου!
Πάντα, προς όλους και από όλους συμπαθέστατος! Η ίδια η χαρά της ζωής!
Πώς να σε κρατήσει αυτός ο κόσμος ο ταλαίπωρος! Ακόμη κι οι αγαπημένοι σου δεν κατάφεραν να σε κρατήσουν εδώ στα... χαμερπή!!! Γι' αυτούς πονώ! Όχι για σένα!
Εσύ πετάς κιόλας, φθάνεις στην αγκαλιά του Αγαπημένου, να προλάβεις εκεί τη Μεγαλοβδομάδα, να ψάλεις εκεί με τους αγγέλους το Χριστός Ανέστη!
Δεν σε κλαίω, Ηλία! Σε μακαρίζω! Ο Θεός ξέρει πότε μας παίρνει. Δεν είναι νωρίς. Ποτέ δεν είναι νωρίς. Είναι πάντοτε η κατάλληλη ώρα!!! Αντίο, Ηλία! Πρέσβευε για μας!
Οι τελευταίες ώρες της αγωνίας και της προσευχής μας έδεσαν μαζί σου! Έγινες δικός μας, πιο δικός μας απ' ό,τι ήσουν! Αντίο, Ηλία! Καλή αντάμωση, αν μας αξιώσει κι εμάς ο Θεός να πάμε κοντά Του!
Χθες το πρωί για τα γενέθλιά σου, σου ευχήθηκα να είσαι ευλογημένος, δυνατός κι ακαταπόνητος! Δυνατός κι ακαταπόνητος ...στο τελευταίο σου ταξίδι! Αντίο, Ηλία!

Σαν σήμερα, 10 Απριλίου 1821

Όλοι κλαύστε^. αποθαμένος

ο αρχηγός της Εκκλησιάς,

κλαύστε, κλαύστε^. κρεμασμένος

ωσάν νάτανε φονιάς... (Διον. Σολωμού)

Πώς μας θωρείς ακίνητος, πού τρέχει ο λογισμός σου

Τα φτερωτά σου όνειρα, γιατί στο μέτωπό σου

να μη φυτρώνουν, γέροντα, τόσες χρυσές ελπίδες

όσες μας δίδει η όψις σου παρηγοριές κι’ ελπίδες;

Τώρα σε βλέπει γίγαντα, πατέρα, η θάλασσά σου.

Το λείψανό σου το φτωχό, το ποδοπατημένο

τ’ ανάστησε η αγάπη μας, κι’ εδώ μαρμαρωμένο

θα στέκει ολόρθο, ακλόνητο και αιώνια θε να ζήση

νάναι φοβέρα αδιάκοπη σ’ ανατολή και δύση. (Αρ. Βαλαωρίτη)

Ο μαρτυρικός θάνατος του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄κλείνει το στόμα όσων επιπόλαια τον κατηγόρησαν πως δεν υποστήριξε την ελληνική επανάσταση. Η ευθύνη του για το ποίμνιό του που κυριολεκτικά ήταν στο στόμα των λύκων τον έκαμε επιφυλακτικό. Τον εαυτό του τον είχε ξεγράψει από την πρώτη στιγμή!

                                  (λεπτομέρεια από πίνακα του Νικηφόρου Λύτρα)

    Σε άρθρο που δημοσίευσε ο αείμνηστος καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Περικλής Βιζουκίδης με θέμα «Η Εκκλησία και ο ιερός αγών» αποκαλύπτεται ότι υπέγραφαν μεν ο πατριάρχης και οι συνοδικοί το αφοριστικό έγγραφο, «διότι ευρίσκοντο προ του φοβερού διλήμματος ή να αποδοκιμάσωσι και αφορίσωσι έργον άγιον και ιερόν εις ό και αυτοί ήσαν μεμυημένοι και συνεργάται ή να απολέσωσι όχι εαυτούς, άπαγε, περί αυτών ουδείς λόγος, ως το απέδειξαν ολίγον βραδύτερον, αλλά το ταλαίπωρον έθνος, εναντίον του οποίου θα εστρέφετο, ως ηπείλει, η σουλτανική οργή και λύσσα».  

Στη συνέχεια δε κατά τον καθηγητή Βιζουκίδη, την ίδια νύκτα μετά την υπογραφή του αφορισμού, ο πατριάρχης μαζί με τους δώδεκα συνοδικούς αρχιερείς κατέβηκαν στον πατριαρχικό ναό και σε ειδική μυστική τελετή, εν μέσω λυγμών και δακρύων έλυσαν και ακύρωσαν τον αφορισμό «επευλογούντες νοερώς τα όπλα των υπέρ πίστεως και Πατρίδος αγωνιζομένων αδελφών»!

Ας είναι αιωνία  η μνήμη του!

Παναγία Παραμυθία και Παναγία Ρευματοκρατούσα

Πολλές ευλογίες μας χαρίζει απλόχερα η αγάπη του Θεού. 

Η σημερινή ημέρα ήταν υπεράφθονη!!!!

Απογευματινό προσκύνημα με τους συνενορίτες του Αγίου Αθανασίου και φυσικά τον πατέρα Εμμανουήλ. 

Αναμνηστική φωτογραφία μπροστά στον ναό της Παναγίας Παραμυθίας

Πρώτος προορισμός μας η ιερά μονή Αγίου Γεωργίου Ανύδρου, λίγο πέρα από τα Γιαννιτσά.

Περνάμε την επιβλητική πύλη της Μονής και μπαίνουμε ...σ' έναν επίγειο παράδεισο. Κάθε γωνιά μια ομορφιά: εκκλησάκια, κηπάρια, γλαστρούλες, ήμερα ζώα... Και κυριότατα βέβαια ο παμμέγιστος ναός της Παναγίας Παραμυθίας, ο παλαιότερος του Αγίου Γεωργίου και ο συγκινητικός Γολγοθάς.

Μια μοναχή μας ξεναγεί. Η διήγησή της είναι πραγματικά συγκλονιστική.

Η Παναγία η Παραμυθία με το ασημένιο πουκάμισο είναι πιστό αντίγραφο της Παναγίας Παραμυθίας του Βατοπεδίου. Είναι αυτή η Παναγία που προειδοποίησε τους μοναχούς το 809μ.Χ. να μην ξεκλειδώσουν, να μην ανοίξουν το μοναστήρι, προστατεύοντάς τους από τους πειρατές που το είχαν περικυκλώσει. Ο Χριστός της κλείνει το στόμα λέγοντάς της να σιωπήσει γιατί οι μοναχοί πρέπει να δοκιμαστούν για να ξαναβρούν την μοναχική επιμέλεια και αφοσίωση που είχαν απολησμονήσει, αλλά η Παναγία του τραβάει το χέρι και πληροφορεί τους μοναχούς προστεύοντάς τους. Είναι η αιώνια Παραμυθία, η μεσίτρια, η προστάτιδα των Αγιορειτών και όλων των Χριστιανών. Ακόμα και το θέλημα του Υιού και Θεού της ανατρέπει για χάρη μας.

Δίπλα της μια άλλη Παναγία Παραμυθία αγιογραφημένη από την μοναχή Θαβωρία στη Μονή Μεταμορφώσεως του Θαβώρ. Έχει φθάσει με τρόπο θαυμαστό στο μοναστήρι κι έχει μείνει εδώ με τρόπο επίσης θαυμαστό. Την έφερε στη Θεσσαλονίκη μια γυναίκα με την εντολή να την παραδώσει όπου η Παναγία θα της υπεδείκνυε. Κατάφερε, παρά τους φόβους και την αγωνία της, να την περάσει στο αεροδρόμιο από τον έλεγχο των Ισραηλινών χωρίς να γίνει αντιληπτή. Στη Θεσσαλονίκη την περιέφερε από σπίτι σε σπίτι. Οι πιστοί την προσκυνούσαν και πολλά θαύματα γινόντουσαν με τη χάρη της. Κάποια στιγμή πληροφορήθηκε την ύπαρξη της Μονής του Αγίου Γεωργίου και του ναού της Παναγίας Παραμυθίας και έφερε εδώ την εικόνα  για να μείνει για λίγες ημέρες στην πανήγυρή της -21 Ιανουαρίου του 2014_ και μετά να την πάρει πίσω. Αλλά την ώρα της μεταφοράς της εικόνας από τα κελλιά των μοναζουσών στο ναό την ημέρα της προγραμματισμένης επιστροφής ένα σμήνος από άπειρα πουλιά περιφερόταν γύρω από την εικόνα και τον ναό. Κάποια στιγμή μπροστά στην εικόνα κατέβηκαν όλα και στάθηκαν σαν να την προσκυνούσαν. Το θέαμα εντυπωσιακό και ανερμήνευτο. Όταν η γυναίκα πληροφορήθηκε αυτό το θαυμαστό γεγονός έχοντας και η ίδια ήδη εσωτερική πληροφορία πως η Παναγία ήταν πολύ χαρούμενη σ' αυτό το μοναστήρι την εδώρισε στη Μονή, της οποίας έγινε ανεκτίμητο κειμήλιο. Αυτή είναι πλέον η Παναγία των πουλιών.

Στο φιλόξενο αρχονταρίκι της Μονής μας περιμένει καφές και κουλουράκι και πίτα και λουκουμάκι.

Στον παλιό ναό του Αγίου Γεωργίου ο Κατανυκτικός εσπερινός είναι...κατανυκτικότατος...

Ο ναός της Παναγίας Παραμυθίας

Οι μελωδοί Ιωάννης Δαμασκηνός και Κοσμάς Μαϊουμά

στη μέση ο Άγιος Σάββας στη μονή του οποίου εμόνασαν.

 

   

Κάθε γωνιά μια ομορφιά!!!

Ον τρόπον επιποθεί η έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων, 

ούτως επιποθεί η ψυχή μου προς σε ο Θεός μου!!!

Ωφέλιμα συνθήματα σ' όλες τις γωνιές μας φέρνουν σε επίγνωση...

Ο Γολγοθάς...ο Ιησούς στον Σταυρό...η Παναγία, ο Ιωάννης,

η τρυφερή ανάθεση της φροντίδας της μητέρας Του στον Ιωάννη,

ιδού η μήτηρ σου...ιδού ο υιός σου!!!

Ένα από τα πολλά εκκλησάκια στον αυλόγυρο της Μονής

Αναχωρούμε για τον επόμενο προορισμό, μια άλλη Παναγιά στο χωριό Γέφυρα, το χωριό όπου έγινε η παράδοση της Θεσσαλονίκης στον Αρχιστράτηγο του ελληνικού στρατού Κωνσταντίνο από τον Χασάν Ταχσίν Πασά. Φθάνουμε ακριβώς την ώρα του δειλινού. Ο ήλιος πορφυρός βασιλεύει μισοκρυμμένος πίσω από τα σύννεφα. Στο ναό μας περιμένουν ο πατήρ Ανέστης και η πρεσβυτέρα Ανθούσα, πολύ αγαπημένοι του πατρός Εμμανουήλ και της πρεσβυτέρας, κυριολεκτικά ενθουσιασμένοι. Η είσοδος στο ναό μας αφήνει άφωνους. Είναι μεγαλειώδης! Το τέμπλο είναι απίστευτο , ανώτερο κάθε περιγραφής! και το πιο εντυπωσιακό: Έχει μεταφερθεί από τις Μετρές -σημερινή Τσατάλτζα-  της Ανατολικής Θράκης από τους πρόσφυγες που ήρθαν εδώ με την ανταλλαγή των πληθυσμών, όπως και ο επισκοπικός θρόνος και το παραθρόνι και οι πολυέλαιοι και μεγάλες καντήλες και άγια δισκοπότηρα! Απίστευτη η ευλάβεια των προσφύγων, η αγάπη τους στα ιερά και όσιά τους!!! Πόσο απέχει η σημερινή ελληνική πραγματικότητα! Αλλά, ας μην απελπιζόμαστε. Όπου επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερρίσευσεν η χάρις. Και σήμερα αυτό ακριβώς ζούμε στο προσκύνημά μας.

Ο πατήρ Ανέστης, ο οποίος αφού υπηρέτησε ως δάσκαλος την ελληνική παιδεία, όταν συνταξιοδοτήθηκε, χειροτονήθηκε για να υπηρετήσει πλέον την Εκκλησία, μας ξεναγεί συναρπαστικά: η Παναγία η Ρευματοκρατούσα διέσωσε τις Μετρές από φοβερή πλημμύρα. Ενώ κατέβαινε ο ορμητικός χείμαρρος και το χωριό θα πνιγόταν στα νερά και στη λάσπη, οι κάτοικοι με θέρμη παρακάλεσαν την Παναγία να τους σώσει κι εκείνη έστρεψε αλλού την κοίτη του χειμάρρου. Και μέσα στο νεροφάγωμα που προκλήθηκε από την πλημμύρα αποκαλύφθηκε αυτή η εικόνα της Παναγίας, η οποία από εκείνη τη στιγμή έγινε η προστάτιδα η αγαπημένη και σεβάσμια των κατοίκων. Την έφεραν και στη νέα τους πατρίδα και την τιμούν κάθε Δευτέρα μετά την Κυριακή του Θωμά με πολλή λαμπρότητα. Στον τόπο που βρέθηκε η εικόνα αναβλύζει μέχρι σήμερα πεντακάθαρο νερό, το οποίο και οι Τούρκοι τιμούν ως αγιασμένο. Στις αρρώστιες τους πρώτα πίνουν από αυτό και μετά, αν δεν γίνουν καλά, πράγμα σπανιότατο, πηγαίνουν στο γιατρό. Αυτά τα πληροφορήθηκε ο πατήρ Ανέστης στην επίσκεψη που έκαμαν οι Γεφυριώτες στην πατρίδα τους πριν από δέκα χρόνια.

Ψάλλουμε μια δέηση στην Παναγία και κατευθυνόμαστε στο ενοριακό κέντρο όπου απολαμβάνουμε τη φιλοξενία των ενοριτισσών. Ζεστό τσάι και βουτήματα και κυρίως ζεστή ατμόσφαιρα. Εδώ βλέπουμε και την φωτογραφία -σε πραγματικό μέγεθος- του κεντημένου Επιταφίου που έφεραν οι πρόσφυγες από την πατρίδα τους! Είναι ανεκτίμητης αξίας!

Απόψε μας αποκαλύφθηκε ένας πνευματικός, αλλά και υλικός θησαυρός, τόσο δίπλα μας και τόσο άγνωστος!!!

Ευχαριστούμε πολύ και τον πατέρα Ανέστη και τον πατέρα Εμμανουήλ για την εξαιρετική ευκαιρία! 

Παναγία η Ρευματοκρατούσα

Το εντυπωσιακό τέμπλο

Οι σεβαστοί πατέρες. 

(Πίσω διακρίνεται ο επισκοπικός θρόνος και το παραθρόνι,

φερμένα από την πατρίδα).