Πυροκακουργήματα...!!!

Πασχαλιά! Αη Γιώργης! Χαράς ευαγγέλια! Αναστημένος Χριστός, αναστημένες καρδιές, αναστημένη φύση! Χίλιες δόξες, Θεέ μου!
Κι όμως κάθε χρόνο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τη δεύτερη μέρα του Πάσχα μετράμε νεκρούς και ακρωτηριασμένους από κροτίδες, σαΐτες, πυροτεχνήματα, μπαλωθιές, μολότωφ κτλ. Φέτος στην Καλαμάτα ο εικονολήπτης που έβγαζε το ψωμί του και  στη Θήβα η οκτάχρονη Αλεξία που έπαιζε αμέριμνη μπροστά στην αυλή του σπιτιού της. Για την ώρα... Δεν ξέρουμε ποιος ακόμα μετράει τις τελευταίες ώρες της ζωής του ή για πόσα κομμένα δάχτυλα κάποιοι θα θρηνήσουν!
Τι ελληνική τρέλα είναι αυτή! Τι έθιμα που μάλιστα ονομάζονται ...πασχαλινά! Πώς έχουν συνδεθεί με την Ανάσταση οι κάθε είδους πυρομανίες! Και με πόση εμμονή τηρούνται οι δήθεν παραδόσεις παρά τις κατά καιρούς απαγορεύσεις και τους τόσους κινδύνους που εγκυμονούν και δυστυχώς επαληθεύονται!
Η Ανάσταση του Χριστού είναι χαρά ανεκλάλητη, χαρά εσωτερική, χαρά βαθιά βιωματική! Είναι φως πνευματικό, είναι ανάσα, είναι ζωή, είναι ελευθερία, είναι λύτρωση από την δουλεία του θανάτου! Κανένα πυροτέχνημα, καμιά κροτίδα δεν μπορεί να την εκφράσει! Μόνο το άφωνο σκίρτημα της καρδιάς, μόνο η βίωση των Παθών και της Ανάστασης του Κυρίου μας μέσα στον φυσικό τους χώρο, δηλαδή μέσα στην ορθόδοξη λατρεία, με τον τρόπο που αυτή επιτάσσει και μας έχει από αιώνες κληρονομηθεί, με τους ανεπανάληπτους ύμνους και την μοναδική πασχαλιάτικη λειτουργία, μας φέρνουν πληρότητα και χαρά!
Όλα τα άλλα, ακόμα και η ασύδοτη πολυφαγία της ημέρας, είναι μια ακόμη έκφραση της ανθρώπινης χυδαιότητας. Ένα ακόμη σημάδι ότι δεν μας άγγιξε η Ανάσταση του Χριστού. Μια απόδειξη ότι είμαστε ακόμη σε βαθύ σκοτάδι που νομίζουμε πως θα το φωτίσουν τα κάθε είδους πυροτεχνουργήματά μας. Εις μάτην! Μάλλον πυροκακουργήματα έπρεπε να τα ονομάσω!