"Σε, τον αναβαλλόμενον το φως ώσπερ ιμάτιον,
καθελών Ιωσήφ από του ξύλου συν Νικοδήμω και
θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, άταφον,
ευσυμπάθητον θρήνον αναλαβών, οδυρόμενος έλεγεν:
Οίμοι, γλυκύτατε Ιησού,
ον προ μικρού ο ήλιος εν σταυρώ κρεμάμενον θεασάμενος,
ζόφον περιεβάλλετο και η γη τω φόβω εκυμαίνετο
και διερρήγνυτο ναού το καταπέτασμα.
Αλλ΄ ιδού νυν βλέπω Σε δι΄εμέ εκουσίως υπελθόντα θάνατον.
Πώς Σε κηδεύσω, Θεέ μου;
ή πώς σινδόσιν ειλήσω,
ποίαις χερσίν δε προσψαύσω το σον ακήρατον σώμα;
ή ποία άσματα μέλψω τη ση εξόδω, οικτίρμον;
Μεγαλύνω τα πάθη Σου, υμνολογώ και την ταφήν Σου
συν τη αναστάσει, κραυγάζων: Κύριε, δόξα Σοι!"
"Καθώς ο Ιωσήφ μαζί με τον Νικόδημο
κατέβαζε από το ξύλο του Σταυρού Εσένα,
που ντύθηκες σαν ρούχο το άκτιστο Φως,
και βλέποντάς Σε νεκρό, γυμνό, άταφο,
άρχισε θρήνο ευσυμπάθητο και συγκλονισμένος έλεγε:
Αλίμονο, γλυκύτατε Ιησού!
Πριν από λίγο σε αντίκρισε ο ήλιος κρεμασμένο πάνω στο σταυρό και σκεπάστηκε με ζοφερό σκοτάδι
και η γη από το φόβο της εσείσθηκε
και του ναού το καταπέτασμα χωρίστηκε στα δύο!
Και τώρα Σε αντικρίζω εγώ και
συναισθάνομαι ότι για μένα καταδέχτηκες
ακόμα και τον θάνατο.
Πώς να Σε κηδεύσω, Θεέ μου;
Πώς να Σε τυλίξω στο σάβανο;
Με ποια χέρια να ακουμπήσω το πανάγιο σώμα Σου;
ποια θρηνητικά άσματα να ψάλω στην εξόδιο ακολουθία Σου;
Δοξολογώ με μεγαλοπρέπεια τα πάθη Σου και
ψάλλω ύμνους στην ταφή και την ανάστασή Σου
και δυνατά φωνάζω: Κύριε, ας είσαι δοξασμένος!"
*Συγκλονιστική υμνολογία στην κορύφωση του θείου δράματος, ο ανεκτίμητος θησαυρός μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου