Κάθε χρόνο το καλοκαίρι ο νους μου ταξιδεύει στην Πόλη..."Ώ Πόλις πόλεων πασών οφθαλμέ"!
Γιατί πολλά καλοκαίρια φιλοξένησε τις εκδρομές μας...Γιατί εκεί στο Πασά Μπαξέ στην ασιατική ακτή του Βοσπόρου σ' ένα ξύλινο παλιό σπιτάκι υπάρχει μια γωνιά που μας περιμένει... Εκεί απέναντι απ' τον Άγιο Κωνσταντίνο, τη ρωμέικη εκκλησιά που με τόσους κόπους και προσωπικά έξοδα συντηρεί ο Θανάσης, ο ξάδερφός μας, ένας από τους ελάχιστους Ρωμιούς που κρατά αναμμένο ένα κεράκι ελληνισμού κι ορθοδοξίας... Εκεί κοντά στο Αγίασμα της Αγίας Κυριακής, κοντά στην Αγία Παρασκευή του Beykoz... Τι έμεινε πια από τους Ρωμιούς;...Εξοντώθηκαν μέσα στον 20ο αιώνα από τον φανατισμό και την εμπάθεια...Φέρνω στο νου μου και τους απλοϊκούς Τούρκους εκείνης της γειτονιάς. Είναι καλόψυχοι, πρόθυμοι, ταπεινοί, κρατούν τις οικογενειακές παραδόσεις. Ούτε μια στιγμή δεν μας έφεραν σε δύσκολη θέση με κάποιο εθνικιστικό σχόλιο, με μια γκριμάτσα αποστροφής...
Όλη νύχτα παρακολουθώ τις εξελίξεις στην ήδη καθημαγμένη Τουρκία. Άνθρωποι σκοτώνονται, άνθρωποι τραυματίζονται, άνθρωποι συλλαμβάνονται, άνθρωποι ορθώνουν ανάστημα, άνθρωποι αγωνίζονται για τα ιδανικά της δημοκρατίας, της ελευθερίας, για το σύνταγμα, για ό,τι τους καλούν οι πολιτικοί ηγέτες τους κι οι μουεζίνηδες...
Ένας κόσμος ανάστατος, διεκδικεί, μάχεται, χυμένος στους δρόμους, με αβέβαιο μέλλον...Και πολύ εύκολα αυτός ο κόσμος φανατίζεται κι από ειρηνικός και φιλήσυχος και καλόψυχος γίνεται ένα θηρίο ασυγκράτητο, ένας τρομερός όχλος! Αλίμονο σ΄όποιον πέσει στα χέρια του όχλου...
Κι αναρωτιέμαι...
Τι εμποδίζει τους ανθρώπους να μπορούν να χαίρονται τις ειρηνικές στιγμές τους σ' έναν φτωχικό, ολάνθιστο κηπάκο, σε μια γειτονιά που αγκαλιάζει τον καθημερινό πόνο μας και τις μικροχαρές μας; Τι επιζητούν όσοι βάζουν σε περιπέτειες κι ανυπολόγιστους κινδύνους τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων; Γιατί τόση ταραχή και σχέδια επιβολής και ανατροπών και φανατισμοί και ξεσηκωμοί;
Γιατί πολλά καλοκαίρια φιλοξένησε τις εκδρομές μας...Γιατί εκεί στο Πασά Μπαξέ στην ασιατική ακτή του Βοσπόρου σ' ένα ξύλινο παλιό σπιτάκι υπάρχει μια γωνιά που μας περιμένει... Εκεί απέναντι απ' τον Άγιο Κωνσταντίνο, τη ρωμέικη εκκλησιά που με τόσους κόπους και προσωπικά έξοδα συντηρεί ο Θανάσης, ο ξάδερφός μας, ένας από τους ελάχιστους Ρωμιούς που κρατά αναμμένο ένα κεράκι ελληνισμού κι ορθοδοξίας... Εκεί κοντά στο Αγίασμα της Αγίας Κυριακής, κοντά στην Αγία Παρασκευή του Beykoz... Τι έμεινε πια από τους Ρωμιούς;...Εξοντώθηκαν μέσα στον 20ο αιώνα από τον φανατισμό και την εμπάθεια...Φέρνω στο νου μου και τους απλοϊκούς Τούρκους εκείνης της γειτονιάς. Είναι καλόψυχοι, πρόθυμοι, ταπεινοί, κρατούν τις οικογενειακές παραδόσεις. Ούτε μια στιγμή δεν μας έφεραν σε δύσκολη θέση με κάποιο εθνικιστικό σχόλιο, με μια γκριμάτσα αποστροφής...
Όλη νύχτα παρακολουθώ τις εξελίξεις στην ήδη καθημαγμένη Τουρκία. Άνθρωποι σκοτώνονται, άνθρωποι τραυματίζονται, άνθρωποι συλλαμβάνονται, άνθρωποι ορθώνουν ανάστημα, άνθρωποι αγωνίζονται για τα ιδανικά της δημοκρατίας, της ελευθερίας, για το σύνταγμα, για ό,τι τους καλούν οι πολιτικοί ηγέτες τους κι οι μουεζίνηδες...
Ένας κόσμος ανάστατος, διεκδικεί, μάχεται, χυμένος στους δρόμους, με αβέβαιο μέλλον...Και πολύ εύκολα αυτός ο κόσμος φανατίζεται κι από ειρηνικός και φιλήσυχος και καλόψυχος γίνεται ένα θηρίο ασυγκράτητο, ένας τρομερός όχλος! Αλίμονο σ΄όποιον πέσει στα χέρια του όχλου...
Κι αναρωτιέμαι...
Τι εμποδίζει τους ανθρώπους να μπορούν να χαίρονται τις ειρηνικές στιγμές τους σ' έναν φτωχικό, ολάνθιστο κηπάκο, σε μια γειτονιά που αγκαλιάζει τον καθημερινό πόνο μας και τις μικροχαρές μας; Τι επιζητούν όσοι βάζουν σε περιπέτειες κι ανυπολόγιστους κινδύνους τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων; Γιατί τόση ταραχή και σχέδια επιβολής και ανατροπών και φανατισμοί και ξεσηκωμοί;
(λιντσάρισμα στρατιωτών...φρέσκο, πρωινό!)
Κι αναρωτιέμαι... Δεν χορταίνει ο άνθρωπος αίμα και δάκρυ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου