Πόσο ακραίος μπορεί να είναι ο πόνος! Ο σωματικός ή ο ψυχικός!
"Γνώρισα μια μητέρα, νέα, χήρα. Τη συνάντησα στο νοσοκομείο, όπου νοσηλεύονταν τα δυο εννιάχρονα δίδυμα κοριτσάκια της. Είχαν και τα δύο καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο... Άλλα παιδιά δεν είχε. Η γυναίκα ήταν σχεδόν αλλόφρων. "Γιατί μου το κάνει αυτό ο Θεός; Τι Θεός είναι αυτός που μου παίρνει όλα τα αγαπημένα πρόσωπα!"
(Η μαρτυρία είναι ενός ιερέα που ήταν εφημέριος σε κάποιο νοσοκομείο των Αθηνών).
"Πονάω μαζί σου και δεν μπορώ να σου δώσω καμιά απάντηση. Δεν ξέρω το θέλημα του Θεού! Κλαίω για σένα και για τα παιδιά σου. Όμως θα κάνω πολλή προσευχή. Θα ζητήσω κι από σένα το ίδιο. Μίλα στο Θεό. Πες Του τον πόνο σου. Πες τον με θυμό, με απογοήτευση, πες τον άγρια, πες τον κλαίγοντας. Όπως θέλεις μίλα στο Θεό. Αλλά μίλα Του, γιατί σ' ακούει. Γιατί Εκείνος θα βρει τον τρόπο...."
Περνούσαν οι βδομάδες. Τα κοριτσάκια βάραιναν. Η μητέρα σε απόγνωση. Όταν συναντούσε τον ιερέα, έκλαιγε απελπισμένη. "Είμαι σε απόγνωση, αλλά προσεύχομαι!" του λέει. Την επόμενη φορά "Προσεύχομαι, πάτερ, πολύ. Ο πόνος είναι φωλιασμένος μέσα μου, αλλά αισθάνομαι γαλήνη στην ψυχή μου"...
"Την συνάντησα ξανά" λέει ο ιερέας "αφού είχε κηδέψει τα παιδιά της, και τα δύο. Είχε λιώσει! Έκλαψα πολύ μαζί της. Κάποια στιγμή μου είπε: "Ο πόνος μου σχίζει τα σπλάχνα. Αλλά έχω μες στην καρδιά μου πίστη κι ελπίδα. Αισθάνομαι πως βρήκα το δρόμο μου, βρήκα τον Θεό. Τον ευχαριστώ που μου χάρισε για εννέα χρόνια τα δυο μου παιδιά. Έχω τη βεβαιότητα ότι ο Θεός τα πήρε απ' αυτόν τον μάταιο κόσμο για να τα έχει με τα αγγελούδια Του".
Ο πόνος θα έρθει γιατί είναι σύμφυτος με τη φύση την ανθρώπινη που είναι φθαρτή και θνητή. Αλλά μπορεί να γίνει ο πόνος αφορμή σωτηρίας, δρόμος συνάντησης με τον Θεό και την όντως Ζωή.
Η συζήτηση στον παρακάτω σύνδεσμο είναι πολύ ενδιαφέρουσα και ίσως απαντήσει στα οντολογικά μας ερωτήματα.
ttps://www.youtube.com/watch?v=zvk2JCyEjOo
"Γνώρισα μια μητέρα, νέα, χήρα. Τη συνάντησα στο νοσοκομείο, όπου νοσηλεύονταν τα δυο εννιάχρονα δίδυμα κοριτσάκια της. Είχαν και τα δύο καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο... Άλλα παιδιά δεν είχε. Η γυναίκα ήταν σχεδόν αλλόφρων. "Γιατί μου το κάνει αυτό ο Θεός; Τι Θεός είναι αυτός που μου παίρνει όλα τα αγαπημένα πρόσωπα!"
(Η μαρτυρία είναι ενός ιερέα που ήταν εφημέριος σε κάποιο νοσοκομείο των Αθηνών).
"Πονάω μαζί σου και δεν μπορώ να σου δώσω καμιά απάντηση. Δεν ξέρω το θέλημα του Θεού! Κλαίω για σένα και για τα παιδιά σου. Όμως θα κάνω πολλή προσευχή. Θα ζητήσω κι από σένα το ίδιο. Μίλα στο Θεό. Πες Του τον πόνο σου. Πες τον με θυμό, με απογοήτευση, πες τον άγρια, πες τον κλαίγοντας. Όπως θέλεις μίλα στο Θεό. Αλλά μίλα Του, γιατί σ' ακούει. Γιατί Εκείνος θα βρει τον τρόπο...."
Περνούσαν οι βδομάδες. Τα κοριτσάκια βάραιναν. Η μητέρα σε απόγνωση. Όταν συναντούσε τον ιερέα, έκλαιγε απελπισμένη. "Είμαι σε απόγνωση, αλλά προσεύχομαι!" του λέει. Την επόμενη φορά "Προσεύχομαι, πάτερ, πολύ. Ο πόνος είναι φωλιασμένος μέσα μου, αλλά αισθάνομαι γαλήνη στην ψυχή μου"...
"Την συνάντησα ξανά" λέει ο ιερέας "αφού είχε κηδέψει τα παιδιά της, και τα δύο. Είχε λιώσει! Έκλαψα πολύ μαζί της. Κάποια στιγμή μου είπε: "Ο πόνος μου σχίζει τα σπλάχνα. Αλλά έχω μες στην καρδιά μου πίστη κι ελπίδα. Αισθάνομαι πως βρήκα το δρόμο μου, βρήκα τον Θεό. Τον ευχαριστώ που μου χάρισε για εννέα χρόνια τα δυο μου παιδιά. Έχω τη βεβαιότητα ότι ο Θεός τα πήρε απ' αυτόν τον μάταιο κόσμο για να τα έχει με τα αγγελούδια Του".
Ο πόνος θα έρθει γιατί είναι σύμφυτος με τη φύση την ανθρώπινη που είναι φθαρτή και θνητή. Αλλά μπορεί να γίνει ο πόνος αφορμή σωτηρίας, δρόμος συνάντησης με τον Θεό και την όντως Ζωή.
Η συζήτηση στον παρακάτω σύνδεσμο είναι πολύ ενδιαφέρουσα και ίσως απαντήσει στα οντολογικά μας ερωτήματα.
ttps://www.youtube.com/watch?v=zvk2JCyEjOo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου