Έτι έν σοι λείπει....

   


    Πάντα με προβλημάτιζε αυτή η προτροπή του Κυρίου. Θα την ακούσουμε αύριο πάλι στο ευαγγέλιο. Διαβάζω σε μια ομιλία του Μεγάλου Βασιλείου πάνω σ'αυτή την περικοπή:
   Όσον ουν πλεονάζεις τω πλούτω, τοσούτον ελλείπεις τη αγάπη. Ει γαρ ημφίεσας γυμνόν, ει έδωκας πεινώντι τον άρτον σου, ει η θύρα σου ανέωκτο παντί ξένω, ει εγένου πατήρ ορφανών, ει παντί συνέπασχες αδυνάτω, υπέρ ποίων αν νυν ελυπήθης χρημάτων;

"Ώστε ο αγαπών τον πλησίον ως εαυτόν ουδέν περισσότερον κέκτηται του πλησίον, αλλά μην φαίνη (ο ερωτών τον Κύριον νέος) έχων κτήματα πολλά. Πόθεν ταύτα; ή δήλον ότι την οικείαν απόλαυσιν προτιμοτέραν της των πολλών παραμυθίας ποιούμενος.
Τι χρήση τω πλούτω; Εσθήτι πολυτιμήτω περιβαλείς σεαυτόν; Ουκούν δύο μεν σοι πηχών χιτωνίσκος αρκέσει, ενός δε ιματίου περιβολή πάσαν  των ενδυμάτων εκπληρώσει την χρείαν. Αλλ' εις τροφήν καταχρήση τω πλούτω; Εις άρτος ικανός αναπληρώσαι γαστέρα.
Πλην αλλά παράδοξον ίσως φανείται σοι ό μέλλω λέγειν, παντός δε εστίν αληθέστερον. Σκορπιζόμενος ο πλούτος, καθ'όν ο Κύριος υποτίθεται τρόπον, πέφυκε παραμένειν, συνεχόμενος δε αλλοτριούσθαι. Εάν φυλάσσης, ουχ έξεις. Εάν σκορπίσεις, ουκ απολείς"...

* (Ώστε αυτός που αγαπά τον πλησίον όσο τον εαυτό του, δεν κατέχει τίποτα περισσότερο από τον πησίον. Αλλά φαίνεται πως ο ερωτών τον Κύριο νέος είχε κτήματα πολλά  Από πού προέκευψαν αυτά; Δεν είναι φανερό ότι προτιμούσε τη δική του απόλαυση από την παρηγορία πολλών αδελφών του; 
   Όσο λοιπόν σου περισσεύει ο πλούτος, τόσο υστερείς στην αγάπη. Αν είχες ντύσει τον γυμνό, αν είχες δώσει στον πεινασμένο το ψωμί σου, ή αν η θύρα σου ήταν ανοιχτή σε κάθε ξένο, αν είχες γίνει πατέρας ορφανών, αν είχες συμπονέσει  τον αδύναμο, τώρα για ποια χρήματα θα λυπόσουν;
   Για ποιο σκοπό χρησιμοποιείς τον πλούτο σου; Θα ντύσεις τον εαυτό σου με πολυτελές ένδυμα;
Λοιπόν ένας χιτώνας από δυο πήχεις ύφασμα κι ένα ιμάτιο θα καλύψει την ανάγκη σου για ένδυση.
Στην τροφή θα δαπανήσεις τον πλούτο; Ένα ψωμί είναι αρκετό να γεμίσει την κοιλιά σου.
   Ίσως φανεί παράδοξο αυτό που θα σου πω, αλλά είναι το πιο αληθινό απ' όλα: Όταν σκορπίζεται ο πλούτος, με τον τρόπο που ο Κύριος μας προτρέπει, τότε παραμένει, κι όταν τον κρατάμε σφιχτά, τότε τον χάνουμε. Αν τον φυλάγεις, δεν θα τον έχεις. Αν τον σκορπίζεις (φιλανθρώπως)δεν θα τον χάσεις"...)

    Και άλλα πολλά θαυμάσια γράφει ο Μέγας Βασίλειος στην ομιλία του Προς τους πλουτούντας και βέβαια μπορεί να τα γράφει και να μας τα φωνάζει αιώνες τώρα γιατί ο ίδιος πλουσιότατος ων άκουσε την προτροπή του Κυρίου, "ξεφορτώθηκε" το βάρος του πλούτου του με τον τρόπο που ο Κύριος μας προτείνει και Τον ακολούθησε χαίρων, πανάλαφρος, αποφασισμένος να κερδίσει την αιώνια ζωή μ' ένα τριμμένο ράσο και λιγοστά βιβλία.
   Και μου έρχεται η εξής εικόνα στο νου (κάπου την διάβασα):
   "Είμαστε όλοι οι άνθρωποι μπροστά σε μια θάλασσα κι απέναντι στο βάθος υπάρχει μια πολυπόθητη στεριά στην οποία θέλουμε να φτάσουμε με κάθε θυσία. Ένας τρόπος υπάρχει, να κολυμπήσουμε. Μπαίνουμε λοιπόν στο νερό. Άλλοι κουβαλούν μαζί τους μπόγους και βαλίτσες. Αρχίζουν να βυθίζονται. Τους φωνάζουν οι πιο έμπειροι: "Πετάξτε από πάνω σας τα βάρη και κολυμπήστε". Μερικοί, πολύ λίγοι, ακούν την προτροπή, ξελαφρώνουν και κολυμπούν με δύναμη και ευκολία. Άλλοι σφίγγουν επάνω τους τα φορτία τους, μη τυχόν τους ξεφύγουν, αλλά βαρυφορτωμένοι καθώς είναι βυθίζονται και χάνονται στα νερά. Άλλοι ξεκινούν το δύσκολο αυτό πέρασμα με χέρια άδεια και κολυμπούν και φτάνουν εύκολα στην ποθητή στεριά και κάποιοι, ελάχιστοι, σχεδόν πετούν και φτάνουν".
   Σκέφτομαι επίσης πως αν είχαμε ανταποκριθεί στην πρόσκληση του Κυρίου, δεν θα είχε φτάσει η κοινωνία μας στο οικονομικό αδιέξοδο που βιώνουμε σήμερα, αποτέλεσμα της καπιταλιστικής πλεονεξίας και αχορτασιάς, του σφιχταγκαλιάσματος με τον πλούτο.
   Αποδεικνύεται έτσι στις μέρες μας περίτρανα η αλήθεια και η πιστότητα κάθε λόγου του Κυρίου μας.