"Ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται..."

Δεν φημιζόταν για κάποιο προσόν από αυτά που ο κόσμος θεωρεί σπουδαία..., πλούτο, πτυχία, δόξα,  ευγλωττία, κοινωνική προβολή κτλ..Το πέρασμά του από αυτή τη ζωή ήταν απλό και  ταπεινό. Το τέλος του ήταν θριαμβευτικό! Ο πόνος, η μαρτυρική αρρώστια, η υπομονή, η ευχαριστιακή στάση (του ιδίου και της οικογενείας του) φανέρωσαν μια λαμπρή, πεντακάθαρη ψυχή που πέταξε ανάλαφρη στον Πλάστη της, όταν ήρθε η ώρα της. Το σώμα έλιωσε πριν ακόμη νεκρωθεί, αλλά η ψυχή εμεγαλύνθη!
"Ότε κατήλθες προς τον θάνατον η Ζωή η αθάνατος, τότε τον Άδην ενέκρωσας τη αστραπή της θεότητος..."! "Χριστός ανέστη εκ νεκρών..."! Όταν κατά τον ενταφιασμό ακούγονται αυτοί οι θριαμβευτικοί αναστάσιμοι ύμνοι, όταν τη φυσική λύπη του αποχωρισμού έχει υπερνικήσει η βεβαιότητα της αιωνιότητας και η ελπίδα της αναστάσεως - ζωής, ναι...τότε ο κοιμηθείς έδωσε τη δική του μαρτυρία ζωής, τη δική του μαρτυρία αναστάσεως. Κατέβη εις " γην εξ ης ελήφθη" "δεδικαιωμένος"... Γύρισε ο Θεός και τον κοίταξε και τον ευλόγησε και τον εμεγάλυνε, γιατί ο ίδιος είχε ταπεινώσει τον εαυτό του...
Καλόν Παράδεισο, Κωνσταντίνε!