Πόσο λαχταρούμε όλοι αυτή την πατρική αγκαλιά, την στοργική, την προστατευτική, την απροϋπόθετη, τη συγχωρητική!
Κι όσο μεγαλύτερη η ταλαιπωρία μας μακριά της, όσο περισσότερος ο πόνος εκ της στέρησής της, τόσο πιο θερμή και παρήγορη και λυτρωτική η συνάντηση, η ανάπαυση στους κόλπους του Πατρός! Πόσων αγαθών στερούμεθα μακριά Του!
Ποιας βασιλικής στολής απογυμνωθήκαμε!
Πόσον πλούτον διασκορπίσαμε!
Με πόσα "κτήνη" συνεβοσκήσαμε!
Λιμός! Λιμός!
Εσύ φιλεύσπαλχνε Θεέ μας, που είσαι ο προαιώνιος γεωργός, κοσκίνισε και πέταξε μακριά το άχυρο των έργων μας και κράτησε μόνο τον σίτο της δικής Σου αγάπης και της συγχώρησης κι αυτόν αποθήκευσε στην ψυχή μας!
Εἰς ἀναμάρτητον χώραν, καὶ ζωηράν, ἐπιστεύθην, γεωσπορήσας τὴν ἁμαρτίαν, τῇ δρεπάνῃ ἐθέρισα, τοὺς στάχυας τῆς ἀμελείας, καὶ δραγμάτων ἐστοίβασα, πράξεών μου τὰς θημωνίας, ἃς καὶ κατέστρωσα οὐχ ἅλωνι τῆς μετανοίας. Ἀλλ' αἰτῶ σε, τὸν προαιώνιον γεωργὸν ἡμῶν Θεόν, τῷ ἀνέμῳ τῆς σῆς φιλευσπλαγχνίας ἀπολίκμισον τὸ ἄχυρον τῶν ἔργων μου καὶ σιτάρχησον τῇ ψυχῇ μου τὴν ἄφεσιν, εἰς τὴν οὐράνιόν σου συγκλείων με ἀποθήκην καὶ σῶσόν με.
Ὢ πόσων ἀγαθῶν, ὁ ἄθλιος ἐμαυτὸν ἐστέρησα! ὢ ποίας βασιλείας ἐξέπεσα ὁ ταλαίπωρος ἐγώ! τὸν πλοῦτον ἠνάλωσα, ὅν περ ἔλαβον, τὴν ἐντολὴν παρέβην. Οἴμοι τάλαινα ψυχὴ! τῷ πυρὶ τῷ αἰωνίῳ λοιπὸν καταδικάζεσαι· διὸ πρὸ τέλους βόησον Χριστῷ τῷ Θεῷ. Ὡς τὸν Ἄσωτον δέξαι με υἱόν, ὁ Θεός, καὶ ἐλέησόν με.
Τῆς πατρικῆς δωρεὰς διασκορπίσας τὸν πλοῦτον, ἀλόγοις συνεβοσκόμην ὁ τάλας κτήνεσι, καὶ τῆς αὐτῶν ὀρεγόμενος τροφῆς ἐλίμωττον μὴ χορταζόμενος, ἀλλ' ὑποστρέψας πρὸς τὸν εὔσπλαγχνον Πατέρα, κραυγάζω σὺν δάκρυσι· Δέξαι με ὡς μίσθιον, προσπίπτοντα τῇ φιλανθρωπίᾳ σου, καὶ σῶσόν με.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου