Σάββατο 17 Αυγούστου 2024
Λίαν πρωί, όρθρου βαθέως ξεκινάμε από την Πλατεία Αριστοτέλους το ταξίδι μας για την Πόλη. Σαράντα τέσσερις φίλοι, γνωστοί κι αγαπημένοι από παλιότερες εκδρομές - αλλά και νέοι που προστέθηκαν στην παρέα μας- με αρχηγό τον Κώστα Κουμενίδη και οδηγό τον Κώστα Mπουλογιώργο από το πρακτορείο Liotsis Travel θα συνταξιδέψουμε για μια ακόμη φορά προς την αγαπημένη Πόλη των Πόλεων. Προσκυνηματικός αλλά και ψυχαγωγικός ο χαρακτήρας της εκδρομής. Αρχίζουμε με την πρωινή μας προσευχή και το καλωσόρισμα του αρχηγού. Με απαλή μουσική υποδεχόμαστε την ανατολή του ήλιου λίγο πριν από τη λίμνη Βόλβη.
Περνάμε την Ασπροβάλτα, το Στρυμόνα, το καταπράσινο Παγγαίο -που θα γίνει παρανάλωμα πυρός λίγες ημέρες αργότερα. Μια στάση για τα αναγκαία λίγο πριν από την Μεσορρόπη, το χωριό της συνταξιδιώτισσάς μας Ευανθίας. Καβάλα, Ξάνθη, Βιστωνίδα και έξω από την Κομοτηνή παραλαμβάνουμε τον Γρηγόρη και τη Μαρία που συμπληρώνουν το γκρουπ μας. Ακούμε θρακιώτικα τραγούδια με τον Χρόνη Αηδονίδη, το αηδόνι της Θράκης. Από την Κομοτηνή μέχρι την Αλεξανδρούπολη και τα σύνορα, η θέα των καμένων εκτάσεων είναι πολύ θλιβερή. Στα σύνορα δεν ταλαιπωρούμαστε. Περνάμε γρήγορα. Βλέπουμε όμως στο ρεύμα εξόδου από την Τουρκία προς την Ελλάδα πολύ μεγάλη ουρά κι αυτό μας βάζει σε ανήσυχες σκέψεις για την επιστροφή μας. Ωστόσο τις αφήνουμε για αργότερα. Τώρα έχουμε μπροστά μας πολλά όμορφα κι ενδιαφέροντα να χαρούμε. Ο Έβρος δεν έχει πολύ νερό. Η ανομβρία έχει χτυπήσει κι εδώ σκληρά. Χαιρετάμε τους Έλληνες φαντάρους μας και την ελληνική σημαία. Από δω και πέρα αντικρύζουμε τις τούρκικες με την ημισέληνο σε κάθε βήμα, είναι αλήθεια.
Μπαίνουμε στα Ύψαλα το πρώτο χωριό επί τουρκικού εδάφους. Τρέχουμε σε πολύ καλό δρόμο, τον Ε84, με δυο λωρίδες ανά κατεύθυνση. Κάθε δέκα περίπου χιλιόμετρα υπάρχουν κυκλικοί κόμβοι που επιτρέπουν την αναστροφή. Ελάχιστα φανάρια συναντούμε, ωστόσο η κίνηση είναι μεγάλη γιατί είναι Σάββατο κι ο κόσμος μετακινείται προς τα θέρετρα της Προποντίδας. Ηλιοχώραφα, θερισμένα στάχυα, καλαμπόκια φτιάχνουν το κιτρινωπό τοπίο της Ανατολικής Θράκης. Θυμόμαστε τη Βιζύη και τον Γεώργιο Βιζυηνό και ακούμε το ποίημά του "Τα ψάρια της Ζωοδόχου πηγής". Θα τα δούμε λίγες ημέρες αργότερα στο Μπαλουκλί. Αφήνουμε δεξιά μας την Κεσάνη, την πόλη - σταυροδρόμι. Από δω φεύγει ο δρόμος προς το Chanakale, το πέρασμα του Ελλησπόντου. Ο οδηγός μας πληροφορεί ότι το 2022 εγκαινιάστηκε στην Καλλίπολη η μεγαλύτερη κρεμαστή γέφυρα του κόσμου με βασικό άνοιγμα 2.023μ. η οποία ονομάστηκε "1915" για να θυμίζει τη νίκη των Τούρκων κατά των συμμαχικών δυνάμεων στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. (Θα διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασιν τα τεράστια έργα οδοποιίας που έχουν γίνει και συνεχίζουν να γίνονται την Τουρκία). Συνεχίζουμε προς την Ραιδεστό, το Tekirdag. Η Ραιδεστός είναι όμορφη παραθαλάσσια φροντισμένη πόλη, ωστόσο την περνάμε περιφερειακά. Σε μια άπειρη συνεχή γραμμή δεξιά μας αμέτρητα παραθαλάσσια τουριστικά συγκροτήματα, μάλλον μέτριας έως άσχημης αρχιτεκτονικής.
Θέλουμε να προλάβουμε σήμερα δύο επισκέψεις: η πρώτη στη Σηλυβρία, την πατρίδα του Αγίου Νεκταρίου και η δεύτερη στη Μονή της Χώρας στην Πόλη όπου σήμερα για τελευταία ημέρα μπορούμε να μπούμε χωρίς το εισιτήριο-χαράτσι των 25 ευρώ. Για να δούμε, πώς θα τα καταφέρουμε. Καθώς πλησιάζουμε προς τη Σηλυβρία ακούμε από την Κατερίνα Χ. τον βίο του Αγίου Νεκταρίου και χαρακτηριστικά περιστατικά από την ζωή του Αγίου όπως την αποδίδει πολύ όμορφα ο Σώτος Χονδρόπουλος στο βιβλίο του "Ο Άγιος του 20ου αιώνα". Έξω από την Σηλυβρία αφήνουμε τον Ε84 και μπαίνουμε σε στενότερο δρόμο.
Στην είσοδο σχεδόν της Πόλης παραλαμβάνουμε τον ξεναγό μας, τον Τανέρ, που θα αποδειχθεί ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ό ς! Κατευθυνόμαστε προς το παλιό κάστρο της πόλης που βρίσκεται σε ευάερο ύψωμα. Κατηφορίζουμε προς τον χώρο όπου βρίσκονται τα ερείπια της οικίας του Αγίου Νεκταρίου. Από εδώ ξεκίνησε μικρό παιδάκι, πάμφτωχο, με μοναδικό του θησαυρό την πίστη στο Θεό, την άγια ζωή του. Συγκινημένοι ψάλλουμε το απολυτίκιό του "Σηλυβρίας τον γόνον και Αιγίνης τον έφορον...". Λίγο πιο κάτω βρίσκεται το οίκημα όπου στεγάζεται η Μητρόπολη Σηλυβρίας.
Περπατάμε μέχρι εκεί κι ύστερα ανηφορίζουμε προς το πάρκο του Κάστρου. Είναι όμορφο με πολύ ωραία θέα μέρους της πόλης και της Προποντίδας. Οικογένειες με τα παιδάκια τους το χαίρονται. Εμείς βρίσκουμε αυτά που μας ενδιαφέρουν άμεσα, τουαλέτα και καφέ.
.jpg)
Πίσω στο λεωφορείο και αγώνας για να προλάβουμε τη Μονή της Χώρας η οποία δέχεται τους τελευταίους επισκέπτες στις 6.15. Η ώρα κοντεύει 5. Βγαίνουμε στον Ε80. Η κίνηση προς την Πόλη όσο πάει αυξάνεται. Ωστόσο το ρεύμα εισόδου δεν είναι φρακαρισμένο, όπως βλέπουμε να είναι το ρεύμα εξόδου προς τα παραθαλάσσια θέρετρα. Ευτυχώς! Περνάμε τις δυο λιμνοθάλασσες, το Buyuk και το Kucuk Cekmece. Από το δεύτερο σχεδιάζεται να ξεκινήσει "ο δεύτερος Βόσπορος", δηλαδή μια μεγάλη διώρυγα που θα ενώσει τον Εύξεινο με την Προποντίδα. Το έργο είναι πολύ φιλόδοξο και μεγαλεπήβολο. Φαντάζει εξωπραγματικό! (Αλλά στην Τουρκία έχουν γίνει πολλά εξωπραγματικά έργα!!!) Αν γίνει αυτή η διώρυγα θα μειωθεί η κίνηση στα στενά του Βοσπόρου και κυρίως θα προσπορισθεί το τουρκικό κράτος τεράστια ποσά από την διέλευση των πάσης φύσεως πλεούμενων, τα οποία στερείται τώρα λόγω της Συνθήκης του Μοντρέ (1936) που έχει κατοχυρώσει την ελεύθερη ναυσιπλοΐα των μη στρατιωτικών πλοίων στο πέρασμα του Βοσπόρου. Αρχίζουν τα τρομακτικά μεγάλα συγκροτήματα. Θεόρατες πολυκατοικίες με σαράντα και πάνω ορόφους! Σε μας που ζούμε στην ολιγάνθρωπη Ελλάδα το θέαμα είναι ασύλληπτο. Και τι έχουμε ακόμα να δούμε!!!!
Μπαίνουμε στην κυρίως Πόλη, φθάνουμε στα βυζαντινά τείχη του Θεοδοσίου, περνάμε το Τέμενος της Μιχριμάχ. Το λεωφορείο μας αφήνει κοντά στη Μονή της Χώρας το σημερινό Kariye Camii. Η ώρα είναι 6μ.μ. περίπου. Κατηφορίζουμε προς τη Μονή που έγινε κι αυτή τζαμί το 2020. Οι γυναίκες πρέπει να σκεπάσουμε το κεφάλι μας με μαντήλι ή εσάρπα. Οι άντρες πρέπει να φορέσουν μακριά παντελόνια. Έχουμε προνοήσει κατόπιν συμβουλής του οδηγού και του ξεναγού μας.
Η Μονή της Χώρας, γνωστή σήμερα ως Καριγιέ Τζαμί, χτίστηκε με βεβαιότητα κάπου το 12ο αι. και το 14ο αι. δέχθηκε ριζική ανακαίνιση με χρηματοδότη τον Θεόδωρο Μετοχίτη στον οποίο οφείλεται η κατασκευή του διπλού νάρθηκα και του νότιου παρεκκλησίου, τα οποία διακοσμήθηκαν με ψηφιδωτά και τοιχογραφίες.
Ο Θεόδωρος Μετοχίτης προσφέρει την ανακαινισμένη Μονή στον Χριστό, τη Χώρα των ζώντων.
Πρόκειται για έργα που αποτελούν την κορυφαία έκφραση της παλαιολόγειας τέχνης της πλουσιότατης καλλιτεχνικά βασιλείας του Ανδρονίκου Β΄. (Αντίστοιχης ηλικίας και αξίας ο Ναός των Αγίων Αποστόλων στη Θεσσαλονίκη, που λίγοι το γνωρίζουμε). Ο κυρίως ναός λειτουργεί πλέον ως τζαμί και δεν μπορούμε να εισέλθουμε. Ευτυχώς το νότιο παρεκκλήσιο με τις εξαιρετικές νωπογραφίες (Ανάσταση, Μέλλουσα κρίση κτλ.)
και οι δύο νάρθηκες με τα μοναδικά ψηφιδωτά έχουν συντηρηθεί και είναι προσβάσιμα ως μουσείο πλέον. Ό,τι και να πούμε είναι φτωχό και λίγο. Ο Τανέρ κάνει πολύ ενδιαφέρουσα ξενάγηση και θεολογική προσέγγιση των εικόνων. Μπράβο του! Στον έσω νάρθηκα με τα περίφημα ψηφιδωτά η βόρεια πλευρά είναι αφιερωμένη στον Χριστό και η νότια στην Παναγία. Δεν μπορώ να περιγράψω!!! Οι φωτογραφίες μιλούν.
Πολύς κόσμος μπαινοβγαίνει -γιατί όπως είπαμε, είναι η τελευταία δωρεάν ημέρα- και πολλοί μουσουλμάνοι. Η περιοχή γύρω από τη Μονή είναι πολύ γραφική. Σώζονται παλιά ξύλινα σπιτάκια όπου λειτουργούν καφέ ή πουλιούνται διάφορα, από μαντήλες μέχρι αναμνηστικά. Ανηφορίζουμε προς το λεωφορείο. Σκοτεινιάζει. Ονειρευόμαστε λίγη ξεκούραση. Βγαίνουμε στον Κεράτιο Κόλπο και από τη Γέφυρα του Γαλατά περνάμε στο Πέραν. Τα τζαμιά και οι γέφυρες άρχισαν να φωτίζονται. Η Πόλη ντύνεται τη νυχτερινή της φορεσιά και μας υποδέχεται. Είναι πανέμορφη, είναι συναρπαστική! Έχει τον τρόπο να σε σκλαβώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου