Τώρα πια οι συζητήσεις και οι αντιπαραθέσεις καταλάγιασαν. Τώρα μαζεύουμε το νου και την καρδιά μας στα γεγονότα των αγίων ημερών.
Κυριακή των Βαΐων σήμερα. Ο Χριστός εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα καθήμενος όχι επί θρόνου αλλά επί πώλον όνου. Είναι μια ώρα επίγειας δόξας και θριάμβου για τον Κύριο. Αλλά και τώρα η ταπείνωση, την οποία ενδύθηκε αναφαίρετα από τη στιγμή που ανέλαβε την ανθρώπινη φύση, δεν τον εγκαταλείπει. Ένα γαϊδουράκι τον μεταφέρει σαν να ήταν ένας ταπεινός αγρότης, ένας φτωχός περίοικος των Ιεροσολύμων. Τα Ωσαννά των παίδων είναι ουρανομήκη, αλλά το βλέμμα του Κυρίου μας φανερώνει την γνώση του των μελλόντων, των εγγύς μελλόντων. Οι παίδες ψάλλουν Ωσαννά, αλλά στα θεϊκά αυτιά ακούγεται το φριχτό "Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν!". Γνωρίζει, βλέπει μπροστά Του εκτυλισσόμενα τα γεγονότα της προδοσίας και του φριχτού θανάτου, αλλά πορεύεται, συνεχίζει το δρόμο Του προς το εκούσιο πάθος, ίνα σώσει τον άνθρωπον. Τον επιπόλαιο, τον αχάριστο, τον ευμετάβλητο, τον αμαρτωλό, τον σκοτισμένο, τον ρυπαρό, τον εχθρικά διακείμενο άνθρωπο. Τα πάντα θα καταδεχτεί ίνα σώσει τον άνθρωπον...
"Τὰ Πάθη τὰ σεπτά, ἡ παροῦσα ἡμέρα, ὡς φῶτα σωστικά, ἀνατέλλει τῷ Κόσμῳ· Χριστὸς γὰρ ἐπείγεται, τοῦ παθεῖν ἀγαθότητι, ὁ τὰ σύμπαντα, ἐν τῇ δρακὶ περιέχων, καταδέχεται, ἀναρτηθῆναι ἐν ξύλῳ, τοῦ σῶσαι τὸν ἄνθρωπον".
Η σημερινή ημέρα ανατέλλει στον κόσμο τα σεπτά Πάθη ως φώτα σωτήρια. Ο Χριστός επείγεται -βιάζεται- από την αγαθότητά Του να πάθει. Αυτός που στη χούφτα Του κρατάει τα σύμπαντα καταδέχεται να κρεμαστεί στο ξύλο για να σώσει τον άνθρωπο.
"Ἀόρατε Κριτά, ἐν σαρκὶ καθωράθης, καὶ ἔρχῃ ὑπ' ἀνδρῶν, παρανόμων κτανθῆναι; ἡμῶν τὸ κατάκριμα, κατακρίνων τῷ πάθει σου. Ὅθεν αἴνεσιν, μεγαλωσύνην καὶ δόξαν, ἀναπέμποντες, τῇ ἐξουσίᾳ σου Λόγε, συμφώνως προσφέρομεν".
Αόρατε Κριτά, πήρες σάρκα ανθρώπινη και εμφανίστηκες στον κόσμο, και τώρα έρχεσαι για να υποστείς τον θάνατο από τα χέρια παράνομων ανθρώπων. Με το πάθος Σου καταδίκασες, εξαφάνισες την δική μας καταδίκη. Γι' αυτό όλοι μαζί σού προσφέρουμε αίνεση, μεγαλοσύνη και δόξα!
"Τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου τὰς ἀπαρχάς, ἡ παροῦσα ἡμέρα λαμπροφορεῖ. Δεῦτε οὖν φιλέορτοι, ὑπαντήσωμεν ᾄσμασιν· ὁ γὰρ Κτίστης ἔρχεται, σταυρὸν καταδέξασθαι, ἐτασμούς καὶ μάστιγας, Πιλάτῳ κρινόμενος· ὅθεν καὶ ἐκ δούλου ῥαπισθεὶς ἐπὶ κόρης· τὰ πάντα προσίεται, ἵνα σώσῃ τὸν ἄνθρωπον. Διὰ τοῦτο βοήσωμεν· Φιλάνθρωπε Χριστὲ ὁ Θεός, τῶν πταισμάτων δώρησαι τὴν ἄφεσιν, τοῖς προσκυνοῦσιν ἐν πίστει, τὰ ἄχραντα Πάθη σου".
Η σημερινή ημέρα με λαμπρό τρόπο μας παρουσιάζει την αρχή των παθών του Κυρίου. Ελάτε λοιπόν, φιλέορτοι, με άσματα να Τον προϋπαντήσουμε. Έρχεται ο Κτίστης μας για να καταδεχτεί σταυρόν και ανακρίσεις και μαστιγώματα, κρινόμενος μπροστά στον Πιλάτο. Γι' αυτό ραπίσθηκε από δούλο στο μάγουλα κι όλα τα υπομένει για να σώσει τον άνθρωπο. Ας βοήσουμε λοιπόν: Φιλάνθρωπε, Χριστέ, Θεέ μας, δώρισε την άφεση των αμαρτιών σε μας που προσκυνούμε με πίστη τα άχραντα Πάθη Σου.
Την Κυριακή των Βαΐων το απόγευμα τελείται ο Όρθρος της επόμενης ημέρας, δηλαδή της Μεγάλης Δευτέρας.
"Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Δευτέρᾳ, μνείαν ποιούμεθα τοῦ μακαρίου Ἰωσὴφ τοῦ Παγκάλου, καὶ τῆς ὑπὸ τοῦ Κυρίου καταραθείσης καὶ ξηρανθείσης Συκῆς".
Η ιστορία του Παγκάλου Ιωσήφ, του καλότατου Ιωσήφ, είναι η ιστορία των ανατροπών. Όταν ο άνθρωπος ζει κατά Θεόν και όλα τα αναθέτει στην πρόνοια του Θεού, μη φοβούμενος ταλαιπωρία και αδικία, θα δει θαυμάσια , θα ζήσει μεγαλεία που μόνο ο Θεός ξέρει να επιφυλάσσει στους πιστούς Του, δηλαδή σ' αυτούς που Του παραδόθηκαν. Ο νεαρός Ιωσήφ βρέθηκε, πουλημένος από τα αδέλφια του, δούλος στην Αίγυπτο στο σπίτι του άρχοντος Πετεφρή. Η γυναίκα του αφέντη του προσπάθησε να τον σαγηνεύσει για να τον παρασύρει στην αμαρτία. Εκείνος προτίμησε να φύγει γυμνός και εντελώς εκτεθειμένος στην οργή της κυρίας του, παρά να αμαρτήσει. "Του Θεού γαρ ειμί εγώ". Φυλακίστηκε, δεινοπάθησε, φάνηκε πως τον εγκατέλειψε ο Θεός, αλλά τελικά δοξάσθηκε όσο κανείς άλλος στο Βασίλειο της Αιγύπτου και όχι μόνο. Έμεινε στους αιώνες πρότυπο αγαθότητος, πίστης, καθαρότητος, αφοσίωσης στον Θεό. Τα δε περιστατικά της ζωής του και το πρόσωπό του προτυπώνουν οιονεί τον επί γης βίο του Κυρίου μας.
"Δευτέραν Εὔαν τὴν Αἰγυπτίαν, εὑρὼν ὁ δράκων, διὰ ῥημάτων, ἔσπευδε κολακείας, ὑποσκελίσαι τὸν Ἰωσήφ, ἀλλ' αὐτὸς καταλιπὼν τὸν χιτῶνα, ἔφυγε τὴν ἁμαρτίαν, καὶ γυμνὸς οὐκ ᾐσχύνετο, ὡς ὁ Πρωτόπλαστος, πρὸ τῆς παρακοῆς· αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις Χριστέ, ἐλέησον ἡμᾶς".
Ο δράκων-ο διάβολος- βρήκε δεύτερη Εύα, την Αιγυπτία, και με κολακευτικά λόγια έσπευδε να νικήσει τον Ιωσήφ, αλλά αυτός κατέλιπε τον χιτώνα και απέφυγε την αμαρτία, και παρόλο που ήταν γυμνός δεν ντρεπόταν όπως ο Πρωτόπλαστος πριν από την παρακοή. Με τις ικεσίες αυτού, ελέησέ μας, Χριστέ.
Αλλά τα μηνύματα της ημέρας δεν τελειώνουν. Σε ένα από τα απόστιχα του Όρθρου έχουμε μια ακόμη ανατρεπτική πρόταση ζωής. Αν αυτή εφαρμοζόταν στον καθημερινό μας βίο, τον ιδιωτικό, τον κοινωνικό, τον πολιτικό, η ζωή μας θα ήταν παραδεισένια.
"Κύριε, τὰ τελεώτατα φρονεῖν, τοὺς οἰκείους παιδεύων Μαθητάς, μὴ ὁμοιοῦσθε τοῖς ἔθνεσιν ἔλεγες, εἰς τὸ κατάρχειν τῶν ἐλαχιστοτέρων· οὐχ οὕτω γὰρ ἔσται ὑμῖν τοῖς ἐμοῖς Μαθηταῖς, ὅτι πτωχὸς θέλων ὑπάρχω, ὁ πρῶτος οὖν ὑμῶν, ἔστω πάντων διάκονος, ὁ δὲ ἄρχων, ὡς ὁ ἀρχόμενος, ὁ προκριθεὶς δὲ ὡς ὁ ἔσχατος· καὶ γάρ ἐλήλυθα αὐτὸς τῷ πτωχεύσαντι Ἀδὰμ διακονῆσαι, καὶ λύτρον δοῦναι ἀντὶ πολλῶν, τὴν ψυχὴν τῶν βοώντων μοι· Δόξα σοι".
Κύριε,
καθώς εκπαίδευες τους μαθητές Σου ώστε να φρονούν τα τελειότατα, τους έλεγες να μην καταδυναστεύουν τους ελάχιστους αδελφούς.
Δεν πρέπει αυτό να συμβαίνει ανάμεσα στους δικούς μου μαθητές, έλεγες, γιατί εγώ με τη θέλησή μου κενώθηκα,
άδειασα από όλο το θεϊκό μεγαλείο και τη δόξα μου.
Ο πρώτος ανάμεσά σας ας είναι διάκονος όλων,
αυτός που εξουσιάζει να μην υπερέχει από τους εξουσιαζόμενους, αυτός που διαλέχθηκε να είναι πρώτος
ας συμπεριφέρεται ταπεινά ως ο έσχατος, ο τελευταίος.
Ήρθα σ' αυτόν τον κόσμο για να διακονήσω τον Αδάμ,
ο οποίος εξέπεσε της αρχικής δόξας του και επτώχευσε,
και να δώσω την ζωήν μου ως λύτρα
για την πολλή αμαρτία του κόσμου και
να σας εξαγοράσω όλους εσάς
που μου ψάλλετε "δόξα Σοι".
Ποιος άλλος μίλησε και έζησε έτσι;
Ποιος πρόκριτος συμπεριφέρθηκε ως ο έσχατος;
Ποιος διακόνησε πάντας;
Ποιος έδωσε την ψυχήν του λύτρον αντί πολλών;
Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε, Κύριε, είναι να σου ψάλουμε με τα χείλη και την καρδιά μας "Δόξα Σοι!".
Κυριακή των Βαΐων σήμερα. Ο Χριστός εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα καθήμενος όχι επί θρόνου αλλά επί πώλον όνου. Είναι μια ώρα επίγειας δόξας και θριάμβου για τον Κύριο. Αλλά και τώρα η ταπείνωση, την οποία ενδύθηκε αναφαίρετα από τη στιγμή που ανέλαβε την ανθρώπινη φύση, δεν τον εγκαταλείπει. Ένα γαϊδουράκι τον μεταφέρει σαν να ήταν ένας ταπεινός αγρότης, ένας φτωχός περίοικος των Ιεροσολύμων. Τα Ωσαννά των παίδων είναι ουρανομήκη, αλλά το βλέμμα του Κυρίου μας φανερώνει την γνώση του των μελλόντων, των εγγύς μελλόντων. Οι παίδες ψάλλουν Ωσαννά, αλλά στα θεϊκά αυτιά ακούγεται το φριχτό "Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν!". Γνωρίζει, βλέπει μπροστά Του εκτυλισσόμενα τα γεγονότα της προδοσίας και του φριχτού θανάτου, αλλά πορεύεται, συνεχίζει το δρόμο Του προς το εκούσιο πάθος, ίνα σώσει τον άνθρωπον. Τον επιπόλαιο, τον αχάριστο, τον ευμετάβλητο, τον αμαρτωλό, τον σκοτισμένο, τον ρυπαρό, τον εχθρικά διακείμενο άνθρωπο. Τα πάντα θα καταδεχτεί ίνα σώσει τον άνθρωπον...
"Τὰ Πάθη τὰ σεπτά, ἡ παροῦσα ἡμέρα, ὡς φῶτα σωστικά, ἀνατέλλει τῷ Κόσμῳ· Χριστὸς γὰρ ἐπείγεται, τοῦ παθεῖν ἀγαθότητι, ὁ τὰ σύμπαντα, ἐν τῇ δρακὶ περιέχων, καταδέχεται, ἀναρτηθῆναι ἐν ξύλῳ, τοῦ σῶσαι τὸν ἄνθρωπον".
Η σημερινή ημέρα ανατέλλει στον κόσμο τα σεπτά Πάθη ως φώτα σωτήρια. Ο Χριστός επείγεται -βιάζεται- από την αγαθότητά Του να πάθει. Αυτός που στη χούφτα Του κρατάει τα σύμπαντα καταδέχεται να κρεμαστεί στο ξύλο για να σώσει τον άνθρωπο.
"Ἀόρατε Κριτά, ἐν σαρκὶ καθωράθης, καὶ ἔρχῃ ὑπ' ἀνδρῶν, παρανόμων κτανθῆναι; ἡμῶν τὸ κατάκριμα, κατακρίνων τῷ πάθει σου. Ὅθεν αἴνεσιν, μεγαλωσύνην καὶ δόξαν, ἀναπέμποντες, τῇ ἐξουσίᾳ σου Λόγε, συμφώνως προσφέρομεν".
Αόρατε Κριτά, πήρες σάρκα ανθρώπινη και εμφανίστηκες στον κόσμο, και τώρα έρχεσαι για να υποστείς τον θάνατο από τα χέρια παράνομων ανθρώπων. Με το πάθος Σου καταδίκασες, εξαφάνισες την δική μας καταδίκη. Γι' αυτό όλοι μαζί σού προσφέρουμε αίνεση, μεγαλοσύνη και δόξα!
"Τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου τὰς ἀπαρχάς, ἡ παροῦσα ἡμέρα λαμπροφορεῖ. Δεῦτε οὖν φιλέορτοι, ὑπαντήσωμεν ᾄσμασιν· ὁ γὰρ Κτίστης ἔρχεται, σταυρὸν καταδέξασθαι, ἐτασμούς καὶ μάστιγας, Πιλάτῳ κρινόμενος· ὅθεν καὶ ἐκ δούλου ῥαπισθεὶς ἐπὶ κόρης· τὰ πάντα προσίεται, ἵνα σώσῃ τὸν ἄνθρωπον. Διὰ τοῦτο βοήσωμεν· Φιλάνθρωπε Χριστὲ ὁ Θεός, τῶν πταισμάτων δώρησαι τὴν ἄφεσιν, τοῖς προσκυνοῦσιν ἐν πίστει, τὰ ἄχραντα Πάθη σου".
Η σημερινή ημέρα με λαμπρό τρόπο μας παρουσιάζει την αρχή των παθών του Κυρίου. Ελάτε λοιπόν, φιλέορτοι, με άσματα να Τον προϋπαντήσουμε. Έρχεται ο Κτίστης μας για να καταδεχτεί σταυρόν και ανακρίσεις και μαστιγώματα, κρινόμενος μπροστά στον Πιλάτο. Γι' αυτό ραπίσθηκε από δούλο στο μάγουλα κι όλα τα υπομένει για να σώσει τον άνθρωπο. Ας βοήσουμε λοιπόν: Φιλάνθρωπε, Χριστέ, Θεέ μας, δώρισε την άφεση των αμαρτιών σε μας που προσκυνούμε με πίστη τα άχραντα Πάθη Σου.
Την Κυριακή των Βαΐων το απόγευμα τελείται ο Όρθρος της επόμενης ημέρας, δηλαδή της Μεγάλης Δευτέρας.
"Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Δευτέρᾳ, μνείαν ποιούμεθα τοῦ μακαρίου Ἰωσὴφ τοῦ Παγκάλου, καὶ τῆς ὑπὸ τοῦ Κυρίου καταραθείσης καὶ ξηρανθείσης Συκῆς".
Η ιστορία του Παγκάλου Ιωσήφ, του καλότατου Ιωσήφ, είναι η ιστορία των ανατροπών. Όταν ο άνθρωπος ζει κατά Θεόν και όλα τα αναθέτει στην πρόνοια του Θεού, μη φοβούμενος ταλαιπωρία και αδικία, θα δει θαυμάσια , θα ζήσει μεγαλεία που μόνο ο Θεός ξέρει να επιφυλάσσει στους πιστούς Του, δηλαδή σ' αυτούς που Του παραδόθηκαν. Ο νεαρός Ιωσήφ βρέθηκε, πουλημένος από τα αδέλφια του, δούλος στην Αίγυπτο στο σπίτι του άρχοντος Πετεφρή. Η γυναίκα του αφέντη του προσπάθησε να τον σαγηνεύσει για να τον παρασύρει στην αμαρτία. Εκείνος προτίμησε να φύγει γυμνός και εντελώς εκτεθειμένος στην οργή της κυρίας του, παρά να αμαρτήσει. "Του Θεού γαρ ειμί εγώ". Φυλακίστηκε, δεινοπάθησε, φάνηκε πως τον εγκατέλειψε ο Θεός, αλλά τελικά δοξάσθηκε όσο κανείς άλλος στο Βασίλειο της Αιγύπτου και όχι μόνο. Έμεινε στους αιώνες πρότυπο αγαθότητος, πίστης, καθαρότητος, αφοσίωσης στον Θεό. Τα δε περιστατικά της ζωής του και το πρόσωπό του προτυπώνουν οιονεί τον επί γης βίο του Κυρίου μας.
"Δευτέραν Εὔαν τὴν Αἰγυπτίαν, εὑρὼν ὁ δράκων, διὰ ῥημάτων, ἔσπευδε κολακείας, ὑποσκελίσαι τὸν Ἰωσήφ, ἀλλ' αὐτὸς καταλιπὼν τὸν χιτῶνα, ἔφυγε τὴν ἁμαρτίαν, καὶ γυμνὸς οὐκ ᾐσχύνετο, ὡς ὁ Πρωτόπλαστος, πρὸ τῆς παρακοῆς· αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις Χριστέ, ἐλέησον ἡμᾶς".
Ο δράκων-ο διάβολος- βρήκε δεύτερη Εύα, την Αιγυπτία, και με κολακευτικά λόγια έσπευδε να νικήσει τον Ιωσήφ, αλλά αυτός κατέλιπε τον χιτώνα και απέφυγε την αμαρτία, και παρόλο που ήταν γυμνός δεν ντρεπόταν όπως ο Πρωτόπλαστος πριν από την παρακοή. Με τις ικεσίες αυτού, ελέησέ μας, Χριστέ.
Αλλά τα μηνύματα της ημέρας δεν τελειώνουν. Σε ένα από τα απόστιχα του Όρθρου έχουμε μια ακόμη ανατρεπτική πρόταση ζωής. Αν αυτή εφαρμοζόταν στον καθημερινό μας βίο, τον ιδιωτικό, τον κοινωνικό, τον πολιτικό, η ζωή μας θα ήταν παραδεισένια.
"Κύριε, τὰ τελεώτατα φρονεῖν, τοὺς οἰκείους παιδεύων Μαθητάς, μὴ ὁμοιοῦσθε τοῖς ἔθνεσιν ἔλεγες, εἰς τὸ κατάρχειν τῶν ἐλαχιστοτέρων· οὐχ οὕτω γὰρ ἔσται ὑμῖν τοῖς ἐμοῖς Μαθηταῖς, ὅτι πτωχὸς θέλων ὑπάρχω, ὁ πρῶτος οὖν ὑμῶν, ἔστω πάντων διάκονος, ὁ δὲ ἄρχων, ὡς ὁ ἀρχόμενος, ὁ προκριθεὶς δὲ ὡς ὁ ἔσχατος· καὶ γάρ ἐλήλυθα αὐτὸς τῷ πτωχεύσαντι Ἀδὰμ διακονῆσαι, καὶ λύτρον δοῦναι ἀντὶ πολλῶν, τὴν ψυχὴν τῶν βοώντων μοι· Δόξα σοι".
Κύριε,
καθώς εκπαίδευες τους μαθητές Σου ώστε να φρονούν τα τελειότατα, τους έλεγες να μην καταδυναστεύουν τους ελάχιστους αδελφούς.
Δεν πρέπει αυτό να συμβαίνει ανάμεσα στους δικούς μου μαθητές, έλεγες, γιατί εγώ με τη θέλησή μου κενώθηκα,
άδειασα από όλο το θεϊκό μεγαλείο και τη δόξα μου.
Ο πρώτος ανάμεσά σας ας είναι διάκονος όλων,
αυτός που εξουσιάζει να μην υπερέχει από τους εξουσιαζόμενους, αυτός που διαλέχθηκε να είναι πρώτος
ας συμπεριφέρεται ταπεινά ως ο έσχατος, ο τελευταίος.
Ήρθα σ' αυτόν τον κόσμο για να διακονήσω τον Αδάμ,
ο οποίος εξέπεσε της αρχικής δόξας του και επτώχευσε,
και να δώσω την ζωήν μου ως λύτρα
για την πολλή αμαρτία του κόσμου και
να σας εξαγοράσω όλους εσάς
που μου ψάλλετε "δόξα Σοι".
Ποιος άλλος μίλησε και έζησε έτσι;
Ποιος πρόκριτος συμπεριφέρθηκε ως ο έσχατος;
Ποιος διακόνησε πάντας;
Ποιος έδωσε την ψυχήν του λύτρον αντί πολλών;
Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε, Κύριε, είναι να σου ψάλουμε με τα χείλη και την καρδιά μας "Δόξα Σοι!".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου