Αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον

Θλίψη και απογοήτευση γεμίζουν μήνες τώρα την καρδιά μας! Κάθε μέρα έρχεται να προσθέσει πίκρα στην πίκρα μας και οργή στην οργή μας! Συμπέρασμα και κατάληξη όλων των συζητήσεων που ακούμε ή κάνουμε είναι ότι έχουμε γίνει όνειδος και εξουδένωσις, παγκόσμιο παράδειγμα εθνικής αυτοκαταστροφής και αποσάθρωσης!
Κι όμως απόψε θέλω πολύ να γράψω αισιόδοξα κι ελπιδοφόρα! Όχι φτιαχτά, στημένα, κατ΄επίφαση ελπιδοφόρα! Έχω μέσα μου μια χαρά και μια πίστη και θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας!
Ήρθε η ώρα της αποκάλυψης του προσωπικού Θεού! Ήρθε η ώρα του βιώματος και της άσκησης! Τέλειωσαν τα λόγια και οι θεωρίες και τα πρέπει και οι καλολογίες! Τώρα στην όποια δυσκολία μας περιμένει - που μπορεί και να μην είναι τόσο τραγική, όσο ο φόβος και τα ΜΜΕ μας την παρουσιάζουν - θα κληθούμε να ξεκολλήσουμε από το βόλεμα και την προσκόλληση στην υλιστική αυτάρκειά μας, να σηκώσουμε το βλέμμα ψηλά, να ανακαλύψουμε ξανά την πρόνοια και την αγάπη του Θεού, να πιστέψουμε στο θαύμα! Να φτιάξουμε μια ζωντανή προσωπική σχέση με τον Κύριο του παντός, τον εξουσιαστή της ζωής και του θανάτου, τον χορηγό των υλικών αλλά κυρίως των πνευματικών αγαθών. Ίσως αν η ζωή μας αδειάσει από κάμποσα υλικά αγαθά να μείνει χώρος και πόθος για κάτι άλλο. Να επιθυμήσουμε τη φώτιση του Θεού, το έλεός του, την αιωνιότητα!
Ναι, θα έχουμε δυσκολίες, αλλά οι δυσκολίες γεννούν το μεγαλείο!
Τόσα χρόνια είχαμε αγαθά και ευκολίες. Ήμασταν ευτυχισμένοι; Πόσοι δοξάζαμε το Θεό μέσα από την καρδιά μας και σκεφτόμασταν ότι δεν είμαστε ιδιοκτήτες του πλούτου αλλά προσωρινοί διαχειριστές και υπεύθυνοι και για κάποιους στερημένους αδελφούς μας; Πόσοι είπαμε "Φθάνει! Ξεπερνούμε αυτό που μας αναλογεί! Ζούμε εις βάρος άλλων, ίσως και των παιδιών και εγγονιών μας!"Πόσοι συμπεριφερθήκαμε αλαζονικά, πετάξαμε αγαθά, προκαλέσαμε με τη ζωή μας; Για τότε έπρεπε να πονάμε. Αυτά ήταν χρόνια οδυνηρά για την ψυχή μας, για την πνευματική μας πορεία. Τώρα ήρθε επιτέλους η ώρα του συμμαζέματος, της επιστροφής στο αρμόζον, στο μέτρο που μας αναλογεί. Ίσως κάποιοι καταλάβουμε και μετανοήσουμε. Αυτό είναι το ζητούμενο, το πραγματικό όφελος, ο αληθινός θησαυρός.
Αυτό βέβαια είναι λίγο δύσκολο να γίνει σε εθνικό επίπεδο γιατί είναι προσωπική ανακάλυψη και αποκάλυψη. Είναι η προσωπική στιγμή του καθενός!
Κι αν η θλίψη πάει να μας λυγίσει κι όλα γύρω μας είναι αποκαρδιωτικά, ας μην ξεχνάμε την ξεκάθαρη διαβεβαίωση του Κυρίου μας: "Αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον"! Σ' Αυτόν ας είναι η ελπίδα μας και η απαντοχή μας! Και δεν θα προδοθούμε γιατί είναι ο Μόνος που δεν ψεύδεται, ο Μόνος που τηρεί όσα υπόσχεται, ο Μόνος που δίνει δωρεάν και απροσωπόληπτα. Αυτός που με το αίμα Του σφράγισε την αγάπη Του για μας! Αυτός που δεν παραβιάζει την ελευθερία μας, μας σέβεται ως την τελευταία ίνα της ύπαρξής μας και με άπειρη υπομονή περιμένει αυτοπροαιρέτως να Του παραδοθούμε.
Με τέτοια δεδομένα μπορούμε νομίζω να ξεπεράσουμε την πίκρα μας, να ξαναβρούμε την ελπίδα και τη χαρά μας...