Τα ξωκλήσια μας

    "Δεν γνωρίζω αν άλλη χριστιανική χώρα, όπως η Ελλάδα μας έχει τόσα εξωκλήσια. Εξωκλήσια είναι τα εκκλησιδάκια που βρίσκονται έξω από πόλεις και χωριά. Αυτά τα εκκλησάκια ήταν σημεία ευλαβικής αναφοράς και παρηγοριάς για τον άνθρωπο της υπαίθρου. Είχαν αγιάσματα με ιαματικά ύδατα. Είχαν άγιες εικόνες, που δάκρυζαν, χτυπούσαν, μιλούσαν, θαύματα ενεργούσαν. Ήταν αποκούμπια του πονεμένου και κουρασμένου ανθρώπου. Αυτά ήταν γι' αυτούς νοσοκομεία, τα καταφύγια στον πόνο και τις στενοχώριες της πικρής ζωής. Ήταν κτισμένα έπειτα από κάποιο όνειρο, κάποια οπτασία ή κάποιο τάμα. Οικοδομήθηκαν από φτωχούς χειρώνακτες, τις περισσότερες φορές με τους δικούς τους κόπους. Αρχιτέκτων ήταν η βαθιά τους ευλάβεια, γι' αυτό και ήσαν όμορφα, γουστόζικα. Η κάθε γωνιά και η κάθε πέτρα έχει τοποθετηθεί με μεράκι. Και οι άνθρωποι που τα συντηρούν και ανάβουν τα κανδηλάκια και τα ευτρεπίζουν στο διάβα του χρόνου είναι όμορφοι, ευλαβείς, προσηνείς..."
 (Από το βιβλίο "Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας" Ιεράς Μονής Δοχειαρίου)



Άγιος Νικόλαος στον Μαυρωνά (Ιθάκη)



Άγιος Ισίδωρος στη Χίο



Άγιος Βασίλειος στο Σέιχ-Σου



Αγία Παρασκευή στο Παλαιόκαστρο



Αγία Μαρίνα στην Ρεντίνα



Παλαιοπαναγιά στην Παλλήνη



Αγία Μαρίνα στον Ψηλορείτη



Άγιος Δημήτριος στους Στρατήδες Σάμου

"Στου δειλινού την ώρα
την πιο γλυκιά της μέρας
μπαίνω να ξαποστάσω
στον Άγιο μου Δημήτρη!

Τον Άγιο προσκυνώ,
ανάβω το καντήλι του
και σιγοψιθυρίζω
το "Φως το ιλαρόν".

Τον κόπο της ημέρας
τις έγνοιες της ζωής μου,
τις θλίψεις, τις χαρές μου
σ΄αυτόν τις ακουμπώ.

Και φεύγω αναπαυμένη,
γλυκά γαληνεμένη,
τι δεν παλεύω μόνη
στο δύσκολο στρατί". (Σ.Κ.)


Ας θυμηθούμε το νοσταλγικό τραγούδι των παιδικών μας χρόνων:
Εις το βουνό ψηλά εκεί