Βουλιαράτες

   Είμαι λίγο ανεπίκαιρη. Το κλίμα των ημερών είναι καθαρά εκκλησιαστικό, αλλά οι αναμνήσεις της πρόσφατης επίσκεψής μας στην περιοχή Αργυροκάστρου, αν δεν αποτυπωθούν εγκαίρως, θα ξεθωριάσουν. 

   Αναχωρώντας από το Αργυρόκαστρο προς την Κακαβιά απολαύσαμε τη διαδρομή στην ανοιξιάτικη κοιλάδα-οροπέδιο του Δρίνου. Τα χωριά της Δρόπολης σαν φωλίτσες στημένες στις πλαγιές των γύρω χαμηλών πλαγιών! Τα βουνά είναι άδενδρα -κληρονομιά θλιβερή ενός καθεστώτος που δεν σεβάστηκε ούτε τους ανθρώπους ούτε τη φύση. Η κοιλάδα ακαλλιέργητη! Αναρρωτιόμαστε γιατί. Ίσως επειδή τα εργατικά χέρια είχαν φύγει στην Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια, ίσως να μην έχουν γίνει τα αναγκαία αρδευτικά έργα.

   Λίγο πριν από τα σύνορα στρίβουμε δεξιά προς Βουλιαράτες. Διπλός ο σκοπός της επίσκεψής μας: Το Οικοτροφείο της Μητροπόλεως και το Κοιμητήριο των πεσόντων Ελλήνων στρατιωτών.

Ανηφορίζουμε προς το Οικοτροφείο. Ένα πέτρινο μεγάλο καλοσυντηρημένο κτίριο.

   Μας υποδέχεται η κ.Μαρία, η ψυχή, η ζωή, όλο το είναι του. Μια ύπαρξη που μας συνεπαίρνει με την αφοσίωσή της, με την πίστη της, με τη χαρά της!! Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι! Όλη της η ζωή είναι αυτά τα κορίτσια κι αυτή η υπέροχη ζεστή φωλιά, το Οικοτροφείο της Μητροπόλεως Αργυροκάστρου που φιλοξενεί τριάντα περίπου κοπέλες από τη γύρω περιοχή καλύπτοντας όλες τους τις ανάγκες και τις σπουδές τους. Η κ.Μαρία είναι η μάνα τους!!!

    Η κ.Μαρία αριστερά

     Έχει προηγηθεί η βάπτιση πέντε κοριτσιών μόλις την προηγούμενη ημέρα μετά από έναν χρόνο περίπου κατήχησης. Οι νεοφώτιστες μαζί με τις αναδόχους τους, που είναι από τα μεγαλύτερα κορίτσια, μας υποδέχονται στο αρχονταρίκι τους με πρόσωπα που λάμπουν από τη χαρά και την Χάρη του μυστηρίου. "Ζούμε πρωτοχριστιανικές καταστάσεις" μας λέει η κ.Μαρία.

Όλος ο χώρος νοικοκυρεμένος και φιλόξενος μοσχομυρίζει αγάπη, φροντίδα, άγρυπνο ενδιαφέρον!

Το εκκλησάκι του Οικοτροφείου 

 Η αυλή του, περιποιημένη, με θέα των γύρω υψωμάτων

Μετά τα κεράσματα, συγκινημένοι από το έργο που επιτελείται εδώ, φεύγουμε για το Κοιμητήριο. Το είχαμε επισκεφθεί πριν είκοσι πέντε χρόνια. Ένας ιερέας βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή του είχε συντηρήσει το κοιμητήριο στα δύσκολα χρόνια της τυραννίας του Χότζα. Κάτω από τους ξύλινους σταυρούς με τα ονόματά τους αναπαύονταν οι πεσόντες Έλληνες στη νικηφόρα μάχη που έγινε στο ύψωμα του Αγίου Αθανασίου λίγο πιο πάνω από το χωριό την 1η Δεκεμβρίου του '40.
Μετά τη μάχη όλα τα σπίτια του χωριού άνοιξαν αγκαλιά φιλόξενη για τους στρατιώτες μας κι η γη άνοιξε κι αυτή αγκαλιά ανάπαυσης για τα σκοτωμένα παλικάρια μας. Κι έμειναν εκεί ως σήμερα, μακριά από τους δικούς τους.

Το ύψωμα του Αγίου Αθανασίου

 

Το κοιμητήριο, όπως είναι σήμερα,
φιλοξενεί Έλληνες στρατιώτες και από άλλες μάχες που έγιναν εκεί γύρω.

Στο εκκλησάκι του Κοιμητηρίου η ελληνική σημαία τυλίγει το οστεοφυλάκιο.

Τα ονόματα των νεκρών στρατιωτών μας. 

Άραγε για ποια Ελλάδα σκοτώθηκαν!

Συγχωρέστε με, εμείς οι σημερινοί (ανθ)Έλληνες 

δεν αξίζαμε τη θυσία τους...

Το μνημείο στην αυλή του Κοιμητηρίου

Πολλοί έρχονται από την Ελλάδα και καταθέτουν στεφάνια.

Το ζητούμενο ωστόσο είναι να καταθέσουμε κι εμείς, 

οι σύγχρονοι Έλληνες 

την αγάπη μας για την πατρίδα μας, 

όχι με πολεμικούς αγώνες και θυσίες,

αλλά με εθνική συνεννόηση, με δουλειά, 

με αξιοκρατία και με τιμή στην ιστορία μας.

   Λίγο πιο κάτω τα σύνορα της Κακαβιάς. Έχουν αρκετή κίνηση αλλά δεν καθυστερούμε.

   Περνάμε στα δικά μας δασωμένα πανέμορφα βουνά που μοσχοβολούν και λάμπουν κάτω από έναν πεντακάθαρο ουρανό. Αναλογίζομαι πώς τα σύνορα τραβηγμένα επί χάρτου κατά τα συμφέροντα των Μεγάλων χώρισαν και καθόρισαν την πραγματική ζωή των ανθρώπων. Η Πωγωνιανή με την Κακαβιά είναι λίγος δρόμος με τα πόδια, δυο γειτονικά χωριά με την ίδια ιστορία, τον ίδιο λαό, τα ίδια έθιμα, όλα ίδια, αλλά έγιναν δυο κόσμοι τόσο διαφορετικοί, τόσο απόμακροι, τόσο εχθρικοί, έτσι γιατί κάποιοι το αποφάσισαν...