Αξέχαστο μάθημα ζωής!!!

Τὸ πιὸ σπουδαῖο μάθημα τῆς ζωῆς του

Ο φίλος μου ὁ Θοδωρῆς Κ., γόνος φτωχῆς ἀγροτικῆς οἰκογενείας μὲ καταγωγὴ ἀρβανίτικη, γεννήθηκε τὸ 1934 σὲ ἕνα χωριὸ τῆς Εὔβοιας. Ἦταν πολὺ ἀτίθασο παιδὶ καὶ ὅταν πῆγε στὸ σχολεῖο ἡ συμπεριφορά του δημιούργησε πολὺ σοβαρὰ προβλήματα, ἀναγκάζοντας τὸν δάσκαλο νὰ τὸν ἀποβάλει ἀπὸ τὸ σχολεῖο. Οἱ γονεῖς του, προκειμένου νὰ μὴν μείνει ἀγράμματος, τὸν ἔστειλαν στὴν κατοχικὴ  Ἀθήνα σὲ μιὰ φτωχὴ συγγενῆ τους ποὺ ἔμενε κοντὰ στὴν πλατεῖα Βάθης.

Δίπλα στὸ σπίτι ὅπου ἔμενε, ζοῦσε μιὰ χήρα μὲ ἑφτὰ παιδιά. Ἕνα ἀπὸ αὐτά, ὁ Κοκός, συνομήλικος τοῦ Θοδωρῆ, ἔγινε ὁ ἀχώριστος φίλος του. Μαζὶ ἔπαιζαν, σχεδίαζαν σκανταλιές, πήγαιναν στὸ νυκτερινὸ δημοτικὸ σχολεῖο καὶ μαζὶ δούλευαν τὰ πρωινὰ γιὰ νὰ συμπληρώνουν τὸ γλίσχρο εἰσόδημα τῶν οἰκογενειῶν τους. Ἡ δουλειἀ τους ἦταν νὰ μοιράζουν κολῶνες πάγου στὰ σπίτια τῆς γειτονιᾶς. Ὅταν τελείωναν τὴ διανομή, πήγαιναν μὲ τὸ καρότσι σὲ ἕνα τέρμα ὑπεραστικῶν λεωφορείων καὶ ἐξυπηρετοῦσαν –μὲ τὸ ἀζημίωτο– τοὺς ἐπιβάτες ποὺ εἶχαν βαριὲς ἀποσκευές, μεταφέροντάς τες μὲ τὸ καρότσι.

Κάποια μέρα τοὺς ἀγγάρεψε ἕνας γέρος ποὺ ἦρθε στὴν Ἀθήνα ἀπὸ ἕνα χωριὸ τῆς Πελοποννήσου μὲ τὴν κόρη του. Φόρτωσαν στὸ καρότσι ἕναν τενεκὲ λἀδι, μιὰ ἀρμαθιὰ κότες καὶ διάφορα ταγάρια καὶ ξεκίνησαν. Μπρὸς τὸ καρότσι καὶ ἀπὸ κοντὰ ὁ γέρος μὲ τὴ θυγατέρα του. Σὲ κάποια στιγμὴ ἔφτασαν σὲ μιὰ μεγάλη κατηφόρα. Κοίταξαν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο καὶ συμφωνώντας ὅρμησαν στὴν κατηφόρα, ἐνῶ ὁ ἀτυχὴς γέρος καὶ ἡ κόρη του φώναζαν ἔξαλλοι: “Πίαστε τους! Κλέφτες!” Μάταιο. Αὐτοὶ ἐξαφανίσθηκαν καὶ πῆγαν τὸ καρότσι στὴ γειτονιά τους στὸ σπίτι τοῦ Κοκοῦ. Ἡ μητέρα του μόλις τὸ εἶδε ἔγινε ἔξαλλη. “Τί εἶναι αὐτὰ; Ποῦ τὰ βρήκατε;” Ἅρπάξε ἕνα ξύλο καὶ ἄρχισε νὰ τοὺς χτυπάει ἀλύπητα στὸ κεφάλι. “Nὰ τὰ πᾶτε πίσω ἀπὸ ᾽κεῖ ποὺ τὰ πήρατε! Ἐγὼ κλεμμένα πράγματα δὲ βάζω στὸ σπίτι μου!” Τὰ πῆραν καὶ τὰ ‘σκότωσαν’ κάπου, ἐξασφαλίζοντας ἕνα γενναῖο χαρτζηλίκι. Ὅμως τὸ ξύλο ποὺ ἔφαγαν δὲν τὸ ξέχασαν.

Ὁ Κοκὸς ἔφυγε μετανάστης στὴ Βενεζουέλα. Ἀπέκτησε μάλιστα σημαντικὴ περιουσία. Ἔχει δικό του ἀγρόκτημα.  Ὁ Θοδωρῆς ἔμεινε στῆς θειᾶς του δύο χρόνια καὶ μετὰ ἔπιασε δουλειὰ σὲ ἕνα μικρὸ μαγαζὶ ποὺ πουλοῦσε χαρτί. Ἀδύνατος, ‘πετσὶ καὶ κόκκαλο’, κουβαλοῦσε τὰ ρολλά, συνέχισε τὸ νυκτερινὸ σχολεῖο καὶ τὰ βράδια κοιμόταν στὸ ὑπόγειο τοῦ μαγαζιοῦ. Τὰ ‘ἔπαιρνε’ τὰ γράμματα. Στὴν τελευταία τάξη τοῦ γυμνασίου κατόρθωσε καὶ γράφτηκε σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ καλύτερα γυμνάσια τῆς Ἀθήνας. Πέτυχε στὴ Σχολὴ Εὐελπίδων καὶ σταδιοδρόμησε ὡς ἀξιωματικός, φοιτώντας παράλληλα στὴ Νομικὴ Σχολή. Ἀποστρατεύθηκε ὡς ὑποστράτηγος τῆς Στρατιωτικῆς Δικαιοσύνης καὶ ἀπέκτησε πολυμελῆ και σπουδαία οἰκογένεια.

Ὅπως λέει, δὲν ξέχασε ποτὲ τὸ μάθημα ποὺ τοῦ ἔδωσε ἡ μητέρα τοῦ παιδικοῦ του φίλου.

*Πολύ διδακτική ιστορία από τον θείο μου Γρηγόριο Σκαμπαρδώνη.

  Κάποτε οι μανάδες είχαν αμετακίνητες αρχές και μ' αυτές μεγάλωναν τα παιδιά τους.

  Και τα παιδιά γινόντουσαν σπουδαίοι ενήλικοι!!!

  Ας ξαναθυμηθούμε αυτά που μας κράτησαν όρθιους στα πιο δύσκολα χρόνια!!!