της Σταυρούλας: Και πάλι προς Ανατολάς (3)

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2025

Και πάλι προς Ανατολάς (3)

Δευτέρα 18 Αυγούστου 2025

Gunayndin στην Άγκυρα λοιπόν! Παίρνουμε το πρωινό μας στο ξενοδοχείο, φορτώνουμε τα μπαγκάζια μας και ξεκινάμε την περιήγησή μας στην πόλη, στην οποία θα αφιερώσουμε λίγες ώρες πριν από ταξίδι μας προς Προκόπι.

Κύρια επίσκεψή μας αυτή στο Μουσείο Ανατολικών Πολιτισμών. (Anadolu Medeniyetleri Muzesi).

Βρίσκεται στις παρυφές του κάστρου της Άγκυρας και στεγάζεται σε αναπαλαιωμένα οθωμανικά κτίρια (ιστορικό καραβάν σεράι και κλειστή αγορά). Έχει πάρει ευρωπαϊκά βραβεία και διακρίσεις. Περιέχει μια εκτενή συλλογή αντικειμένων από διάφορους πολιτισμούς, με ιδιαίτερη έμφαση σε πολιτισμούς της Ανατολίας και μάλιστα αυτούς που σήμερα έχουν εκλείψει, όπως των Χετταίων, των Ασσυρίων, των Σουμερίων. Ιδρύθηκε το 1921 με εντολή του Κεμάλ Ατατούρκ και θεωρείται ένα από τα καλύτερα μουσεία της χώρας. Περιδιαβαίνουμε στους χώρους του και μελετάμε τα εκθέματά του.

Εντυπωσιακός ο Δικέφαλος αετός

Ασσυριακοί λέοντες

Ειδώλια από πηλό

Αναπαράσταση εργασιών στην εποχή του σιδήρου

Ο Χετιτικός Ήλιος, το σύμβολο των Χεταίων

Πήλινο αγγείο από τη Χατούσα

Ισχυρές λόγχες και λεπίδες από οψιδιανό

Εντυπωσιακή βραχογραφία

Πολύ ωραίος και ο περιβάλλων χώρος. Φωτογραφιζόμαστε, τινές, ως αγάλματα!

Αναχωρούμε. Βλέπουμε από κάτω το κάστρο. Ιδρύθηκε τον 8ο αιώνα π.Χ. από τους Φρύγες και ξαναχτίστηκε το 278 π.Χ. από τους Γαλάτες. Δέχτηκε πολλές ανακαινίσεις μέσα στους αιώνες.

Περνάμε από το ιστορικό κέντρο της Άγκυρας με τα παλιά οικοδομήματα. Μερικά είναι όντως ενδιαφέροντα. Δυστυχώς δεν τα φωτογραφίσαμε. Όσοι την είχαμε επισκεφθεί παλαιότερα βλέπουμε μεγάλη πρόοδο. Αφήνουμε την πρωτεύουσα της Τουρκίας. Τρέχουμε σε φανταστικό αυτοκινητόδρομο που ενώνει την Άγκυρα με τα Άδανα. Τεράστιο έργο. Γύρω μας πια είναι στεπώδεις εκτάσεις με καλλιέργειες κυρίως σιτηρών και λίγα αμπέλια και κολοκυθοχώραφα. Μαλακά υψώματα και έρημος τόπος. Δεν συναντάμε χωριά γιατί ο νέος αυτός δρόμος τα έχει παρακάμψει. Αριστερά μας τεχνητή λίμνη πάνω στον Άλυ ποταμό που έχει λίγο πιο κάτω τις πηγές του και χύνεται στη Μαύρη Θάλασσα αφού διασχίσει τη μισή Τουρκία. Δεξιά μας η δεύτερη σε μέγεθος λίμνη της Τουρκίας η Αλμυρή λίμνη (Tuzgol) μετά την Βαν. Έχει πολύ μεγάλη περιεκτικότητα σε αλάτι 32,4 Καθώς εναι αρκετά ρηχή, το καλοκαίρι με την έντονη εξάτμιση η λίμνη ξεραίνεται και μένει παχύ στρώμα αλατιού. Ανάλογα με την πρόσπτωση των ηλιακών ακτίνων παίρνει χρώμα μωβ, ροζέ κτλ..

Όταν φτάνουμε εμείς είναι μεσημέρι κι έχει κατάλευκο χρώμα. Κάνουμε παραλίμνια στάση για τα αναγκαία. Κάνουμε και βόλτα πάνω στη λίμνη. Δοκιμάζουμε και μια κρέμα με αλάτι πολύ καλή για τα χέρια. (Στην αρχαιότητα ονομαζόταν λίμνη Τάττα και αναφέρεται έτσι από τον Ξενοφώντα στο ιστορικό σύγγραμμά του Κύρου Ανάβασις, αλλά και από τον Στράβωνα).

Πίσω πάλι στο λεωφορείο, το οποίο έχει πλύνει ο Μιχαήλ ο οδηγός μας, εξωτερικά. Συνεχίζουμε νότια μέχρι το Άκσαράι, την αρχαία Αρχελαΐδα. Εκεί αφήνουμε τον Ε90 και παίρνουμε ανατολικά τον D300 προς το Nefsehir (Νεάπολη). Ίδια εικόνα, σταροχώραφα και προσπάθεια για λίγα κηπευτικά. Νότια βλέπουμε τον Αργαίο (Erciyes), το όρος-ηφαίστειο των 4.000 μέτρων που μαζί με τα γειτονικά Χασάνντάγ και Μελεντίζ έφτιαξαν το ηφαιστειογενές οροπέδιο της Καππαδοκικής γης με όλα τα ενδιαφέροντα και πρωτόγνωρα στοιχεία του.

Προσπερνάμε χωρίς στάση το Nefsehir. Είναι η Νεάπολη που προήλθε από την αναγκαστική μετοικεσία κατοίκων των γύρω χωριών. Πρόσφυγες από εδώ εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη κι έφτιαξαν τον Δήμο Νεάπολης. Εδώ ήταν ιερέας ο Άγιος Γεώργιος ο Νεαπολίτης, ένας ευλαβέστατος αγιασμένος γέροντας. Έφυγε από τη Νεάπολη για ένα γειτονικό χωριό για να κοινωνήσει κάποιον ασθενή. Στο δρόμο τού επιτέθηκαν Τούρκοι βοσκοί τον λήστεψαν και τον κατακρεούργησαν. Το σώμα του και η αποτμημένη κεφαλή του βρέθηκαν λίγες μέρες αργότερα από τους Χριστιανούς που τον αναζητούσαν. Το ιερό του λείψανο μεταφέρθηκε στον Άγιο Ευστάθιο Περισσού και τμήμα του βρίσκεται αποθησαυρισμένο στον Άγιο Γεώργιο Νεαπόλεως Θεσσαλονίκης. (Η μνήμη του τιμάται στις 3 Νοεμβρίου).

Προορισμός μας το Derinkuyu, η Μαλακοπή (μάλα + κόπος) και μάλιστα η υπόγεια πόλη της. Το Derinkuyu θα ήταν ένα άγνωστο φτωχό χωριουδάκι αν δεν ήταν η πύλη της τεράστιας υπόγειας πόλης από την οποία παίρνει ζωή και λίγη οικονομική άνθιση. Πριν καλά-καλά κατεβούμε από το λεωφορείο μάς περιμένουν γυναίκες, ολοφάνερα ταλαίπωρες και φτωχές, με πάνινες κουκλίτσες φτιαγμένες από τις ίδιες, μαντήλια, κομπολογάκια. Περνάμε μπροστά από μικρά μαγαζάκια όπου φτιάχνονται οι Gozlemeδες από γυναίκες καθισμένες στο πάτωμα. Ακούγεται και μουσική από σάζι. Επίσκεψη στις τουαλέτες και είσοδος στην υπόγεια πόλη πριν μας προλάβει το επόμενο γκρουπ. Πολύ εντυπωσιακή όλη κατασκευή. Όχι μόνο αυτή αλλά και οι άλλες υπόγειες πόλεις που υπάρχουν στην περιοχή χρησίμευαν ως καταφύγια σε περιπτώσεις εχθρικών επιδρομών από αρχαιοτάτων χρόνων. Πολλά σπίτια είχαν κρυφές εισόδους που κατέληγαν στην υπόγεια πολιτεία. Διέθεταν τα πάντα ώστε να μπορούν να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες πολλών χιλιάδων ανθρώπων για αρκετόν καιρό. Η συγκεκριμένη έχει δεκαοχτώ επίπεδα στα οποία βρίσκουμε δωμάτια, κουζίνες, αποθήκες, στάβλους ζώων, ακόμα και ναό και χώρο προσωρινής ταφής. Όλα αυτά με επαρκή εξαερισμό! Γιγάντιες μυλόπετρες λειτουργούσαν ως πόρτες ασφαλείας σε περίπτωση που οι εχθροί έμπαιναν μέσα στην πολιτεία. Ο διάδρομος της εισόδου είναι πολύ στενός. Περπατάμε σκυφτοί. Αλίμονο στους ψηλούς και ευτραφείς! Κάποιοι διανύουμε την μισή μόνο διαδρομή και επιστρέφουμε. Οι περισσότεροι επιμένουν μέχρι τέλους! Μπράβο! Ευτυχώς δεν είχαμε καμιά πτώση!

Μετά την έξοδό μας βρίσκουμε παρηγοριά στου Okai, όπου γευόμαστε τον gozleme. Παίζουν οι μουσικοί. Ο Κωστής τραγουδάει πολύ ωραία. Ρίχνουμε και χορό! Δηλαδή η Ευανθία μας, η χορεύτριά μας!

Επισκεπτόμαστε και τον ναό των Αγίων Θεοδώρων που σώζεται σε καλή κατάσταση. Οι δύο κίονες - παραστάδες της κεντρικής εισόδου είναι περιστρεφόμενοι ώστε να ελέγχεται η στατική κατάσταση του κτιρίου. Και οι δύο περιστρέφονται, σημάδι πως το κτίσμα δεν έχει υποστεί καθίζηση ή μετατόπιση.

Μπροστά στο Ναό των Αγίων Θεοδώρων στη Μαλακοπή. Δεν είμαστε όλοι!

Ο Παντοκράτορας στους Αγίους Θεοδώρους

Στο μεταξύ τέσσερις συνταξιδιώτες μας με ταξί έχουν φύγει για το γειτονικό Μιστί. Από εκεί κατάγονται οι γονείς τους. (Παντελής και Αθηνά, Βούλα και Νάνσυ). Βρίσκουν ανοιχτό τον πολύ μεγάλο ναό του χωριού αφιερωμένο στον Άγιο Βασίλειο και Άγιο Βλάσιο.

Ο παμμέγιστος ναός στο Μιστί!!!

Μόλις επιστρέφουν οι τέσσερις φεύγουμε ολοταχώς για το Προκόπι, την τουριστική πρωτεύουσα της Καππαδοκίας! Αφήνουμε τη Νεάπολη, η οποία έχει τις τρωγλοδυτικές κατοικίες, αλλά και όμορφα καινούργια κτίρια, φαρδείς δρόμους κτλ. Μπαίνουμε σε πολύ ιδιόμορφο τοπίο. Βλέπουμε το Uchisar, λίγο πιο κάτω το Ortahisar! Τρύπιοι βράχοι, κατοικίες τρωγλοδυτών που όμως πλέον έχουν εγκαταλειφθεί για το φόβο των κατακρημνίσεων. Η διάβρωση και αποσάθρωση των πετρωμάτων δεν σταματά και δεν αστειεύεται. Αρχίζουν οι χαρακτηριστικοί κώνοι. Θα τους δούμε αύριο και θα τους περιγράψουμε. Στο μεταξύ έχει γίνει αναλυτική ενημέρωση για τις πτήσεις με τα αερόστατα. Υπάρχουν οι εξής επιλογές: Πτήση με αερόστατο με 175 ευρώ σήμερα, σαφάρι στην κοιλάδα του Goreme 40 ευρώ, απλή παρακολούθηση της πτήσης των αερόστατων με 10 ευρώ. Διαλέγετε και παίρνετε. Ο κ. Τανέρ έχει κλείσει για μας ένα αερόστατο για να υπάρχει. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας το Dinler, πεντάστερο, γνωστό κι από άλλα ταξίδια μας. Παραλαμβάνουμε κλειδιά και ανεβαίνουμε όλοι στον τέταρτο όροφο. Μας υποδέχεται στον τοίχο απέναντι από τα ασανσέρ σε μεγάλη τοιχογραφία ο Μυστικός Δείπνος από κάποια λαξευτή εκκλησία. τα δωμάτια πολύ ευρύχωρα και καθαρά. Καλό αυτό, γιατί θα μας φιλοξενήσουν τρία βράδια. Κάποιοι δροσίζονται στην εσωτερική πισίνα, ή απολαμβάνουν σάουνα, χαμάμ, turkish bath. Και μετά όλοι μαζί στο βραδινό μπουφέ που είναι πλουσιότατος! Στην είσοδο του ρεστοράν το παρακάτω σχόλιο!!! Έλεγχος συνειδήσεεως!!!