Τον ληστήν συνοδοιπόρον λαβών...

"Κύριε, ο τον ληστήν συνοδοιπόρον λαβών, 

τον εν αίματι χείρας μολύναντα, 

και ημάς συν αυτώ καταρίθμησον, 

ως αγαθός και φιλάνθρωπος". 

Από όλα τα υπέροχα τροπάρια της Ακολουθίας των Παθών στάθηκα απόψε σ' αυτό.

Ο Χριστός συνοδοιπορεί με τον ληστή.

Τι κοινό έχουν; Γιατί τον διάλεξε για συνοδοιπόρο στο μαρτύριό του αυτόν που τα χέρια του ήταν βουτηγμένα στο αίμα; 

Κι εμείς γιατί ζητάμε να συμμετρηθούμε μαζί μ' αυτόν, 

να βρεθούμε στην ίδια μοίρα μ' εκείνον 

επικαλούμενοι την αγαθότητα και φιλανθρωπία του Θεού μας;

Πόσο μυστήρια είναι λοιπόν η πίστη μας;

Από πόσο παράξενους κι ανέλπιστους δρόμους 

περνάει η σωτηρία μας;

Δεν προηγούνται οι ηθικοί, οι τυπικοί στα θρησκευτικά τους καθήκοντα, οι "καθωσπρέπει" του κατεστημένου της εποχής.

Προηγείται ο πιο ελεεινός, ο κατάκριτος, αυτός που μόνο με τον θάνατό του θα ωφελούσε την κοινωνία 

γιατί θα την απάλλασσε από τη φρίκη που της προκαλούσε.

Ο αιμοσταγής ληστής γίνεται συνοδοιπόρος Χριστού, 

πρώτος κάτοικος Παραδείσου και το ιδανικό πρότυπό μας.

Όλα όσα έχουν σχέση με το Χριστό και τη σωτηρία μας είναι ανατρεπτικά. Ξεπερνούν κάθε προσδοκία και όριο. 

Καταργούν καθετί γνώριμο και αποδεκτό.

Για να τονιστεί η μεγαλειώδης αλήθεια:

Δεν υπάρχει τίποτα ισχυρότερο από την αγάπη του Χριστού.

Όλα λιώνουν μέσα της: ληστείες, φόνοι, πορνείες, κάθε είδους κακίες και απεχθείς πράξεις.

Μια υψικάμινος αγάπης, ένα σύμπαν αγάπης, ένας ωκεανός αγάπης μας περιμένει για να σβήσει όλους τους ρύπους και τις κηλίδες και τις μαυρίλες της ψυχής μας.

Αρκεί να κάνουμε αυτή την θετική κίνηση προς τον Χριστό. 

Να ακουμπήσουμε πάνω Του.

Να γείρουμε στην ανοιχτή αγκαλιά Του.

Απόψε που είναι πάνω στο Σταυρό.

Απόψε που τα χέρια Του είναι τόσο ανοιχτά, 

ώστε χωρούν όλη την οικουμένη...

Και να ψιθυρίσουμε ή να φωνάξουμε δυνατά το 

"Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία Σου".

Ανώνυμε ληστή, συνώνυμε του Παραδείσου, 

δέξου κι εμάς συνοδοιπόρους 

στο δρόμο της μετάνοιας και της σωτηρίας...

Τα γόνατα του Ιησού

Μου αρέσει υπερβολικά ο Νικηφόρος Βρεττάκος. Διαλέγει "απίθανα" θέματα για να εστιάσει την προσοχή μας και λέξεις με πολύ ιδιαίτερο, ξεχωριστό, βάρος και νόημα. Μένει σε ανθρώπινα στοιχεία, αλλά τα χρωματίζει διακριτικά με λεπτά συναισθήματα κι έναν άπειρο σεβασμό προς τον Ιησού.
Παραθέτω ένα επίκαιρο ποίημά του:

Τα γόνατα του Ιησού

Καρφωμένα στ΄αγριόξυλο του σταυρού, σχηματίζουν

μι' αμβλεία γωνία.

                  Είναι τα ίδια τα γόνατα

που προβάτιζαν, παίζοντας, γύρω απ' το κόκκινο

φουστάνι της μάνας του, όταν

ήτανε βρέφος δέκα μηνών.

Που αργότερα, έφηβος, τ' ακούμπαγε κάτω

στη γη πριονίζοντας το ξύλο ενός κέδρου.

Που λύθηκαν κι έπεσαν, ένας σωρός,

-μια νύχτα που η άνοιξη ήταν αβάσταγη

και μύριζε η γης κι ο ουρανός λεμονάνθι-

στο Όρος των Ελαιών.

                  Κι είναι ακόμη τα γόνατα

που κάθιζε, αμίλητος, δυο δυο τα παιδιά

κι απλώνοντας δίπλα του, πάνω στη γη,

το απέραντο χέρι του, τα φίλευεν ένα

λουλουδάκι-

                   κομμένο

απ' τον πλούτο του σύμπαντος.

Εαρινές αποδράσεις

Μια κίτρινη αγκαλιά αγριολούλουδα στο χείλος του γκρεμού.

Το φαράγγι του Αγγίτη: Υπέροχη θέα από ύψος που κόβει την ανάσα.

Τρέξτε, παιδιά, να προλάβετε! Το τρενάκι αναχωρεί...

Πολύ όμορφη η σημερινή σχολική εκδρομή μας στο Σπήλαιο της Αλιστράτης και στο Φαράγγι του Αγγίτη, όπου περιηγηθήκαμε μ' ένα τρενάκι.

Ο θλιμμένος βασιλιάς...

Μας μιλάει η Ηγουμένη στην Μονή Αναλήψεως Πρώτης

Αγγίτης: Είναι πανέμορφος!

Πολύ όμρφη και πολλαπλά ωφέλιμη και η εκδρομή μας με τα Σεμινάρια Γονέων του Σχολείου μας στην Ι.Μ. Αναλήψεως Πρώτης Σερρών, στο Σπήλαιο Μααρά-Πηγών Αγγίτη και στην Ι.Μ. Αναλήψεως Σήψας Δράμας το περασμένο Σάββατο.

Γονείς και παιδιά δροσιστήκαμε πνευματικά με τα εμπνευσμένα λόγια της Γερόντισσας, απολαύσαμε τον Αγγίτη, προσκυνήσαμε τον Άγιο Γεώργιο Καρσλίδη, αναπαυθήκαμε στον Εσπερινό.

Ξέγνοιαστες κι ευλογημένες ανάσες σε μια καθημερινότητα που μας πιέζει ολοένα και περισσότερο.

Τι όμορφη που μπορεί να είναι η ζωή! 

Πότε θα σκεφτούμε την ουσία και το νόημα της παρούσας και της μέλλουσας ζωής;

Πολύ μικρός για να σκεφτεί...

Πολύ ξένοιαστη για να σκεφτεί...

Πολύ σίγουρος για να σκεφτεί...

Πολύ ευτυχισμένος για να σκεφτεί...

Πολύ απασχολημένος για να σκεφτεί...

Πολύ μπερδεμένος για να σκεφτεί...

Πολύ γέρος για να σκεφτεί...

Πολύ αργά για να σκεφτεί...



Σκέψεις ...σεισμογενείς

Είναι το πιο συγκλονιστικό συμβάν που έχουμε ζήσει. Είναι ασύλληπτο. Και μάλλον έχουμε δει και αντιληφθεί ένα ελάχιστο ποσοστό της καταστροφής. Μήπως μπαίνουμε στην αντίστροφη μέτρηση ενός παγκόσμιου ολέθρου; Δεν μ' αρέσει να κινδυνολογώ ή να υπερβάλλω. Κι αν το θέτω ως πιθανότητα είναι μόνο για να ετοιμαζόμαστε και να πετάμε σιγά-σιγά από την πολυάσχολη ζωή μας όσα είναι άσκοπα, όσα είναι κούφια και ματαιόδοξα, όσα μας κρατούν αγκιστρωμένους σ' αυτόν τον ευάλωτο κόσμο και ν' αρχίσουμε να ελπίζουμε και να ποθούμε τον αληθινό κόσμο, τη Βασιλεία του Θεού...

Μακάρι να χαρούν και φέτος οι Ιάπωνες τις υπέροχες ανθισμένες κερασιές τους.

Μακάρι να επουλωθούν οι πληγές τους.

Η σκέψη μας και οι προσευχές μας ας είναι κοντά τους.

Άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες

"Μη γαρ ιμάτιον αποδυόμεθα, αλλά τον παλαιόν άνθρωπον αποτιθέμεθα,

τον φθειρόμενον κατά τας επιθυμίας της απάτης...

Δριμύς ο χειμών, αλλά γλυκύς ο παράδεισος.

Αλγεινή η πήξις, αλλ' ηδεία η ανάπαυσις...

Μιας νυκτός όλον αιώνα ανταλλαξώμεθα.

Καυθήτω ο πους, ίνα διηνεκώς μετ' αγγέλων χορεύη,

απορρυήτω η χειρ, ίνα έχη παρρησίαν

προς τον Δεσπότην επαίρεσθαι.

Μη εκκλίνωμεν, ω συστρατιώται,

μη δώμεν νώτα τω διαβόλω.

Σάρκες εισίν μη φεισώμεθα.

Επειδή δει πάντως αποθανείν, αποθανώμεν, ίνα ζήσωμεν..."

(Από τον Λόγο του Μεγάλου Βασιλείου "εις τους σαράντα Μάρτυρας")

"Θανόντες έζησαν" και μας δείχνουν το δρόμο του θάρρους, της αγάπης στον Χριστό και της πίστης.

Το μήνυμά τους διαχρονικό: Ας μη λυπόμαστε τόσο τη σάρκα.

Ας μη καμπτόμαστε από τις δυσκολίες και τους "χειμώνες". Υπάρχει η αιωνιότητα, όχι σαν μια αόριστη παρηγοριά,

αλλά σαν μια απόλυτη βεβαιότητα, μια ζωντανή πραγματικότητα που επισκιάζει και ξεθωριάζει

όλες τις δυχέρειες και τα βάσανα του παρόντος αιώνος.

Κατανυκτικός εσπερινός

"Μην αποστρέψης το πρόσωπόν Σου από του παιδός Σου,
ότι θλίβομαι ...".

Μακριά απ' το Θεό μας περιμένει η θλίψη, η κατάθλιψη.
Σαν τον Αδάμ που κάθισε απέναντι απ' τον Παράδεισο κι αναλογιζόμενος την χαμένη τρυφή έκλαιγε πικρά.
Μα τώρα, εμείς έχουμε την ξεκάθαρη διαβεβαίωση,
την υπόσχεση του ενανθρωπήσαντος Χριστού:
"Θα είμαι μαζί σας έως της συντελείας του αιώνος".
Εκείνος δεν θ' αποστρέψει ποτέ το πρόσωπό του.
Όσο ελεεινοί και δύσμορφοι και σπιλωμένοι κι αν είμαστε,
θα μας αναγνωρίζει ως αγαπημένα Του παιδιά,
θα έχει για μας υλικά κι ουράνια αγαθά,
θα μας φροντίζει, θα μας νοιάζεται.
Μόνο εμείς να μείνουμε κοντά Του,
μόνο εμείς να μην γυρίσουμε τα νώτα μας
στην πηγή της ζωής και της χαράς μας.

Καλή Σαρακοστή!

Οι προστάτες του Θεού!!

Προστάτες του Θεού! Παράξενος όρος! Τον άκουσα σε μια ομιλία (π. Βαρνάβα Γιάγκου). Είμαστε εμείς, οι ηθικοί, οι εκκλησιαστικοί, οι "του κατηχητικού" που φοβόμαστε να μη θιγεί ο Θεός από την αμαρτία του κόσμου. Λες κι ο Θεός είναι ένα αδύναμο πλάσμα που καταφεύγει στη δική μας βοήθεια.
Ω ανόητοι και βραδύνοες και καημένοι! Είμαστε ηθικοί, αλλά στεγνοί, άπνοοι, άτολμοι, εγκιβωτισμένοι, απολύτως στερεότυποι. Και προσπαθούμε τάχα εμείς να είμαστε σωστοί, όχι γιατί αγαπούμε αληθινά τον Θεό, όχι γιατί ποθούμε να μας μεταμορφώσει το Φως του Χριστού, αλλά γιατί έτσι μάθαμε, βρεθήκαμε σ' αυτό το χώρο από μικροί, συνηθίσαμε, αναλάβαμε το ρόλο του τιμητή της κοινωνίας. Και βέβαια, μέσα μας - όχι και πολύ βαθιά - έχουμε τη βεβαιότητα ότι "ουκ εσμέν ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων...".
Εκ του ασφαλούς, βέβαια. Γιατί την ώρα της δοκιμασίας, της κρίσεως, του σταυρού, είμαστε έτοιμοι να λακίσουμε, να μελαγχολήσουμε, να καταθλιβούμε, σαν να μην υπάρχει Ανάσταση, πρόνοια του Θεού, αιωνιότητα, αγαθά πνευματικά.
Επιτρέπει όμως ο Θεός να έρθει για τον καθένα ένας σεισμός, ένα σημείο "μηδέν", ένα τέλειο άδειασμα. Μέσα από την απόλυτη εξουδένωση μπορεί να γεννηθεί κάτι καθαρό, ανυπόκριτο κι αληθινό, όπου θα ποιήσει "Μονήν" το Πνεύμα το Άγιον.
Αυτή είναι η ευλογία της κάθε κρίσης, της κάθε δυσκολίας.

Ψυχοσάββατο

"Στις νεκρώσιμες ακολουθίες κρατάμε αναμμένες λαμπάδες. Με τον τρόπο αυτό διακηρύσσουμε την Ανάσταση. Κρατάμε αναμμένες λαμπάδες όπως το βράδυ της Ανάστασης.
Πέρα' απ' αυτό μαρτυρούμε ενώπιον του Θεού ότι το πρόσωπο που κηδεύουμε αποτέλεσε μια φλόγα, έστω ασθενική, μέσα στο λυκόφως ή το σκοτάδι αυτού του κόσμου. Μαρτυρούμε πως το πρόσωπο αυτό δεν έζησε μάταια και πως εμείς θα κρατήσουμε, θα προστατέψουμε, θα αυξήσουμε και θα μοιραστούμε αυτή τη φλόγα, ώστε να φωτίζει ολοένα και περισσότερους ανθρώπους και να φέρει καρπόν εκατονταπλασίονα".
"Παρότι η καρδιά μας είναι ραγισμένη, υπάρχει η φωνή της Εκκλησίας: "Μακαρία η οδός ή πορεύει σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως". Υπάρχει η βεβαιότητα πως ο θάνατος είναι μια γέννηση στην αιωνιότητα, είναι μια αφετηρία, όχι ένα τέρμα. Είναι ένα υπέροχο και άγιο συναπάντημα του Θεού με τη ζωντανή ψυχή που μπορεί να βρει το πλήρωμά της μονάχα σ' Εκείνον".
(Ο Θάνατος ως κέρδος, Anthony Bloom)

Ο Κύριος ας συγχωρεί και αναπαύει τους προαπελθόντας πατέρας και αδελφούς ημών κι ας είναι βοηθός στον δικό μας αγώνα στη ζωή αυτή, για όσο μας χαριστεί.

Η ζωή μας χαρίστηκε ...

Anthony Bloom,ο γνωστός κι αγαπημένος από τα νεανικά μας χρόνια μ' εκείνο το υπέροχο βιβλίο του "Μάθε να προσεύχεσαι".
Σήμερα ξανάπεσε στα χέρια μου ένα άλλο βιβλίο του "Ο θάνατος ως κέρδος" και με άγγιξε βαθιά. Δεν ξέρω πόσο άβολα αισθανόμαστε μπροστά στο θάνατο. Ίσως και μόνο η λέξη μας προκαλεί το λιγότερο "ανατριχίλα". Αυτό το βιβλίο -μικρό σε έκταση, τεράστιο σε αξία- "θέλει να καταρρίψει τη συνηθισμένη στάση που ο σύγχρονος άνθρωπος έχει υιοθετήσει απέναντι στο θάνατο, δηλαδή ένα αίσθημα φόβου και απόρριψης, μια αντίληψη ότι ο θάνατος είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε κάποιον και ότι η επιβίωση είναι κάτι που πρέπει πάση θυσία να κατορθωθεί, ακόμα κι αν αυτή έχει ελάχιστη σχέση με την αληθινή ζωή". Αν η πίστη μας στον πνευματικό κόσμο είναι ισχυρό βίωμα, αν ζούμε ειρηνευμένοι και απλοί μέσα στην Εκκλησία που είναι η ζωντανή απόδειξη της Ανάστασης και της αιωνιότητας, γιατί να φοβόμαστε και να δειλιούμε;
Ο θάνατος μας στέλνει ένα συνεχές μήνυμα ζωής, αληθινής ζωής.
Η μνήμη του θανάτου  είναι εγρήγορση και δίνει άλλο νόημα στη κάθε στιγμή μας, δίνει αξία στη στιγμή μας.
"Σκεφτείτε πώς θα ήταν κάθε στιγμή της ζωής μας αν κάθε στιγμή της είχαμε τη συναίσθηση πως μπορεί να είναι η τελευταία, πως αυτή η στιγμή μας δόθηκε για να πλησιάσουμε με κάποιο τρόπο την τελειότητα, πως τα λόγια που λέμε θα είναι τα στερνά μας κι έτσι θα έπρεπε να εκφράσουν όλη την ομορφιά, όλη τη σοφία, όλη τη γνώση και πάνω απ' όλα, όλη την αγάπη που γνωρίσαμε στο κύλισμα του βίου μας, είτε αυτός ήταν μακρύς, είτε σύντομος. Πώς θα συμπεριφερόμασταν ο ένας στον άλλον, αν η παρούσα στιγμή ήταν η μοναδική που είχαμε στη διάθεσή μας και θα έπρεπε να χωρέσει και να εκφράσει όλη την αγάπη και τη φροντίδα που υπάρχει μέσα μας; Θα ζούσαμε με βάθος και ένταση ακατόρθωτη υπό άλλες συνθήκες. Κι ωστόσο είναι δύσκολο να συναισθανθούμε τι σημαίνει αυτή η παρούσα στιγμή. Κινούμαστε από το παρελθόν προς το μέλλον, χωρίς ποτέ να ζούμε αληθινά με ένταση την παρούσα στιγμή.
Ο Ντοστογιέφσκι στο ημερολόγιό του αναφέρει αυτό που συνέβη μέσα του όταν, καταδικασμένος σε θάνατο, στεκόταν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Πώς κοίταξε γύρω του! Πόσο λαμπερό ήταν το φως! Πόσο υπέροχος ο αέρας που ανάσαινε! Πόσο όμορφος ο κόσμος τριγύρω του! Πόσο πολύτιμη η κάθε στιγμή που έμενε ακόμα ζωντανός, ενόσω βρισκόταν ακόμα στο χείλος του θανάτου! "Ω" λέει εκείνη την ώρα "αν μου χαριζόταν η ζωή, ούτε ένα λεπτό της δεν θα πήγαινε χαμένο". Η ζωή χαρίστηκε και τόσο πολύ απ' αυτή χαραμίστηκε...".
Μνήμη θανάτου, αφορμή ζωντανής ζωής!

Χρυσάνθη, η Υπατία

Το όνομά της δεν ακούστηκε ούτε στα πολύ ψιλά των ειδήσεων. Η ειρηνική αποχώρηση των τριακοσίων μεταναστών-απεργών πείνας από τη Νομική παρουσιάστηκε ως κατόρθωμα του Υπουργού και της Πρυτανείας.
Το υπέροχο νεοκλασσικό κτίριο στο οποίο μετοίκησαν ανήκει στην ΚΥΡΙΑ Χρυσάνθη Ρουτζούνη και το σύζυγό της, ιδιοκτήτη της Κapa-research, οι οποίοι προσεφέρθησαν να φιλοξενήσουν αυτό το πλήθος όχι σε ένα σπίτι απλά "υπάρχον" - που τους βρέθηκε - αλλά σε ένα αληθινό παλάτι, σε λειτουργία, με πλήθος αντικειμένων τεράστιας αξίας.
Αυτή η ίδια η ΚΥΡΙΑ Χρυσάνθη ούσα παιδοχειρουργός δούλευε επί πολλά χρόνια στο Δημόσιο και στο ΙΚΑ αφιλοκερδώς. Μετά το φοβερό σεισμό στην Αϊτή πέταξε με δικά της έξοδα και άπειρη προσωπική ταλαιπωρία για να βρεθεί δίπλα στα σεισμόπληκτα παιδιά της Αϊτής τα οποία κατά δεκάδες φρόντιζε πρόθυμα και ταπεινά -όπως μαρτυρεί συνάδελφός της- κάθε μέρα για πολλές ημέρες. Και σε πόσα άλλα έργα αγάπης θα έχει δηλώσει "παρούσα"! Σίγουρα μόνο ο Θεός γνωρίζει.
"Για να μην αιματοκυλιστεί πάλι η Αθήνα!" δυο υπέροχοι άνθρωποι παραχώρησαν το σπίτι τους. Και είμαι σίγουρη πως οι ίδιοι δεν θέλησαν ν' ακουστούν τα ονόματά τους.
Μένω άφωνη από το μεγαλείο αυτών των ανθρώπων. Εύχομαι να τους χαρίζει ο Θεός πλούτο. Γιατί απέδειξαν ότι ξέρουν πολύ καλά να τον διαχειρίζονται.

(*Κάποιοι μιλούν για παζαρέματα και συναλλαγές. Δεν πιστεύω ότι θα μηχανευόταν ο κ. Ρουτζούνης και η σύζυγός του να ωφεληθούν οικονομικά μ' αυτόν τον τρόπο. Θα δέχονταν πολλοί από εμάς να φιλοξενήσουν έστω και έναν μετανάστη, έστω και με κάποια αποζημίωση;)

Ποια γλώσσα μιλάτε στο σπιτικό σας;

Το σπιτικό λειτουργεί "άψογα". Όλα είναι τακτοποιημένα. Κάθε τι στη θέση του καθαρό και περιποιημένο κι ό,τι χρειαστεί στην ώρα του καμωμένο. Όλα είναι "άψογα", αλλά κρύα και βουβά. Δεν εκδηλώνονται συναισθήματα, δεν ακούγονται λόγια στοργικά και τρυφερά, τα βλέμματα είναι αυστηρά, από άδειες καρδιές.
Καλύτερα αναπαύεται καθένας στο δωμάτιό του. Να ασχολείται μ' ό,τι θέλει, ν' ακούει τη μουσική που θέλει, να βλέπει το έργο που θέλει, να χάνεται στο internet και να μιλά με τα πέρατα της οικουμένης γιατί δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τον διπλανό του.
Οι συνεννοήσεις γίνονται πιο σίγουρα με σημειώματα. Παντού είναι κολλημένα χαρτάκια για να γίνονται όλα στην ώρα τους. Μην ξεχαστεί τίποτα. Και βέβαια ο απαραίτητος έλεγχος. Έλεγχος και παρατηρήσεις για να μην ξαναγίνουν λάθη. Δεν πρέπει να γίνονται λάθη και παραλείψεις. Πρέπει όλα να προλαμβάνονται, να προϋπολογίζονται, γιατί είναι δύσκολη έως αδύνατη η ανοχή και η συγνώμη.
Οι Κυριακές και οι γιορτές είναι δυσβάσταχτες. Ο ελεύθερος χρόνος θέλει καλή διάθεση για να κυλήσει. Ευκολότερες είναι οι καθημερινές που είναι γεμάτες έγνοιες κι απασχολήσεις.
Σ' αυτό το σπιτικό ίσως ομιλείται η γλώσσα της λογικής, της δικαιοσύνης, της προνοητικότητας, της νοικοκυροσύνης, της τάξης και της οργάνωσης.
Δεν ομιλείται και δεν ακούγεται η γλώσσα της αγάπης.
Το πιο τραγικό είναι ότι δεν μαθαίνεται η γλώσσα της αγάπης.
Η γλώσσα της αγάπης μαθαίνεται όταν είναι η μητρική μας γλώσσα.
Αν δεν είναι η μητρική, πώς θα την μάθουν τα παιδιά που ζουν και μεγαλώνουν εντός της;
Αν το επιθυμήσουν, πρέπει να την διδαχτούν σαν την ξένη γλώσσα. Να βρουν καλό δάσκαλο, να μάθουν λεξιλόγιο, κανόνες γραμματικής και συντακτικού, να μάθουν προφορά, να διαβάσουν βιβλία. Και πάλι δεν θα την μιλήσουν ποτέ σαν την μητρική τους. Πόσος αβέβαιος κόπος θα χρειαστεί για κάτι που θα 'πρεπε να είναι ολότελα φυσικό κι αυτονόητο! Να το δεχόμαστε μέσα μας μαζί με τον αέρα που αναπνέουμε και να το δίνουμε κι εμείς απλά, αβίαστα, κι αυτονόητα.
Σε πόσες οικογένειες άραγε είναι η αγάπη μητρική γλώσσα;

Αλλαγή

Αφουγκράζομαι το χρόνο που φεύγει.
Τα βήματά του δύσκολα "σαν να πονούν τ' αρθριτικά του".
Τον φαντάζομαι κυρτό και λευκασμένο.
Έχει σοφία και πόνο.
Κάθε χιλιοστό του κορμιού του έχει πονέσει από την αγωνία,
τις στερήσεις, την οργή των ανθρώπων που έζησαν μαζί του.
Ο πόνος όμως τον έκανε σοφό.
Στη Σιβήρια -γράφει ο Ντοστογιέφσκι - μου ήρθαν οι καλύτερες σκέψεις.
Ήμουν στο κάτεργο και σκεφτόμουν καθαρά, έβλεπα καθαρά.
Κι ο γερο-Χρόνος από τον πόνο απόκτησε σοφία.
Αφουγκράζομαι το χρόνο που έρχεται.
Τι ανάλαφρα βήματα!
Σαν της τρίχρονης Δανάης που όλο χορεύει.
Ξένοιαστη... άμαθη ...άπραγη ...ευτυχισμένη!
Μόνο αν δεν ξέρεις, είσαι ευτυχισμένος κι ανάλαφρος.
Αν ξέρεις, πονάς κι απ' το φόρτο κουτσαίνεις.
Ώρα καλή, γερο Χρόνε! Αναρωτιέμαι αν τη θέλω τη σοφία σου.
Καλώς ήρθες Καινούργιε! Αναρωτιέμαι αν επιθυμώ την ελαφρότητά σου.
Μα ο χρόνος που φεύγει δεν με ρωτά.
Αποθετεί σε μένα το φορτιό του και φεύγει.
Κι ο καινούργιος γοργά, σαν να μπήκε στ' αλώνι,
την ξεγνοιασιά του σκορπά στων ανέμων τη δίνη κι ολοένα βαραίνει...

Ακόμα μια συμβατική αλλαγή στη ζωή μας.
Πότε θα γίνει η ουσιαστική, η κοσμογονική αλλαγή της βιοτής μας;

Ας πούμε όμως "Καλή χρονιά!"
Κι ας ερμηνεύσει την ευχή ο καθένας όπως θέλει κι όπως μπορεί.

Υπάρχει και ο Ιωσήφ

 

     Συνήθως τον παραβλέπουμε. Η προσοχή μας κι η αγάπη μας προσφέρεται στο Βρέφος το τεχθέν και την Παναγία μητέρα του.
     Κι όμως ο Ιωσήφ είναι πολύ τραγικό αλλά και μεγαλειώδες πρόσωπο.
     Προστατεύει μια νεαρή ανύπαντρη κοπέλα που μόλις γέννησε ένα παιδί που δεν ξέρει την σπορά του. Κι αναλαμβάνει την προστασία αυτού του παιδιού και της μητέρας υπό συνθήκες φτώχειας, διωγμού, προσφυγιάς. Θα μπορούσε να εκθέσει τη Μαρία, την οποία θα περίμενε η κοινωνική κατακραυγή, ίσως και ο θάνατος κατά τα ήθη της εποχής. Θα μπορούσε να τους εγκαταλείψει και θα είχε κάθε δικαιολογία. Κι όμως "ξεβολεύεται" απολύτως και μπαίνει σε μια πρωτοφανή περιπέτεια. Σπήλαιο, φυγή στην Αίγυπτο, επιστροφή όχι στην πατρίδα, αλλά στη Ναζαρέτ, συντήρηση και επιμέλεια δύο επιπλέον ανθρώπων.
   

Έχει θεϊκά σημάδια, έχει αγγελικές προτροπές για όσα κάνει, αλλά σίγουρα έχει και μια εκλεκτή, γλυκύτατη ψυχή. Δεν έχει το απόλυτο και άτεγκτο του ανδρός, δεν έχει προκαταλήψεις και κοινωνικά ταμπού, δεν επιζητεί το δικό του βόλεμα, δεν ακολουθεί τα δικά του πλάνα και σχέδια. Είναι υπέροχο πρότυπο ανδρός. Πράγματι του αξίζει η αφιέρωση της σημερινής ημέρας.

Ήλιε μου, γιε μου

"Ήλιε μου, γιε μου, πώς να κρύψω τη λαμπρότητά Σου μ' αυτά τα κουρέλια;
πώς να θηλάσω Εσένα που διατρέφεις όλη την κτίση;
πώς να κρατήσω στην αγκαλιά μου Εσένα που κρατάς και συντηρείς τα σύμπαντα;
πώς ν' αντικρίσω άφοβα Εσένα που δεν τολμούν να Σ' αντικρίσουν τα πολυόμματα ;"
Έτσι αναρρωτιόταν και σάστιζε η Απειρόγαμος
καθώς είχε στα χέρια της ως βρέφος τον άπειρο Θεό.

(Ελεύθερη απόδοση προεόρτιου τροπαρίου)

Ας έχουμε ευλογημένα Χριστούγεννα!

Ας απαντήσουμε μ' ένα θερμό, ζωντανό, βιωματικό "Ευχαριστώ"
στην άκρα συγκατάβαση του Θεού μας.

Χιόνι

Όλα σκεπάστηκαν από το χιόνι.

Θαρρείς ομόρφηναν, καθάρισαν,

καινούρια φάνηκαν.

Το χιόνι έλυωσε, αλλού πατήθηκε,

πέτρωσε, μαύρισε.

Κι όλα ξανά βρώμικα κι άσχημα,

παλιά φανήκαν.

Ευχαριστώ!

Δρόμο μακρύ ξεκίνησα

κι έσερνα τα βαριά,

τ' ασήκωτα τα βήματά μου-

βαριά γιατί τη θλίψη κουβαλούσαν της ψυχής μου.

Ήθελα να βρεθώ στη Φάτνη

κι εκεί μπροστά στην Παναγιά και τον Υγιό της

γονατιστή να καταθέσω λίγο από το βάρος,

όπως Εκείνος μου το ζήτησε σαν είπε:

"Ελάτε προς με οι κουρασμένοι".



Έφτασα κάποτε και μπήκα.

Ο τόπος πάμφτωχος κι ελεεινός.

Κι απ' τους φτωχούς φτωχότερος μου φάνηκε.

Μα Εκείνος ...έλαμπε σαν ήλιος.

Η ζεστασιά Του μ' έλουσε, με τύλιξε το φως Του.

Γονάτισα και κοίταζα.

Τον κοίταζα και πάσχιζα να θυμηθώ τι ήρθα να Του πω,

γιατί τόσο κουράστηκα να' ρθω να Τονε βρω.



Λόγια δεν βρήκα.

Τα 'χα όλα μονομιάς ξεχάσει.

Ο πόνος μου είχε παύσει.

Αντί για θλίψη, άπειρη χαρά ξεχείλιζ' η ψυχή μου.

Τον κοίταζα, Τον κοίταζα

και λέξη άλλη καμιά δεν βρήκα να ψελλίσω.

Μονάχα ... "Ευχαριστώ!".

Ας αποθέσουμε τα βάρη μας

    Κάποτε ένας δάσκαλος προσπαθούσε να βοηθήσει τους μαθητές του να καταλάβουν ότι αν συγχωρούν όποιον τους έχει πικράνει θα λυτρώνονται από ένα βάρος. Θα κάνουν καλό στον εαυτό τους κι όχι χάρη σ' εκείνον που συγχωρούν. Οι μαθητές ωστόσο επέμεναν στην μνησίκακη συμπεριφορά. Έτσι ο δάσκαλος σκαρφίστηκε μια πολύ έμπρακτη διδασκαλία.
Χωρίς να εξηγήσει τίποτα στα παιδιά κουβάλησε στο σχολείο ένα σακί πατάτες. Έδωσε στους μαθητές του από μια νάυλον σακούλα. Κάθε φορά που μάλωναν και θύμωναν και δεν αλληλοσυγχωριόντουσαν έπαιρνε μια πατάτα έγραφε πάνω της το όνομα του παιδιού που είχε εμπλακεί στον καβγά και το έριχνε στη σακούλα του παιδιού που δεν ήθελε να συγχωρήσει. Κάθε μεσημέρι έβαζε τους μαθητές του να κουβαλούν τη σακούλα στο σπίτι και την άλλη μέρα πάλι στο σχολείο κτλ. Οι μέρες περνούσαν.Οι σακούλες κάποιων παιδιών γέμιζαν και βάραιναν. Μερικές πατάτες πήραν να χαλούν κι άρχισαν να μυρίζουν πολύ άσχημα. Τα παιδιά κουράστηκαν από το βάρος και αγανάκτησαν από τη δυσοσμία. Ζήτησαν επίμονα από τον κύριό τους να σταματήσει αυτή η ιστορία.
Κι ο δάσκαλος πήρε μια καλή αφορμή να τους μιλήσει για τη λύτρωση της συγχώρησης, για την ανάσα που παίρνει η ψυχή κάθε φορά που διαγράφει τα οφειλήματα των άλλων.
"Τα χέρια σας κουράστηκαν να κουβαλούν ένα- δυο κιλά βάρος. Η ψυχή μας δεν κουράζεται όταν κουβαλάει τόνους μνησικακίας, αδιαλλαξίας, εκδικητικότητας, θυμού, οργής. Αποθέστε τα βάρη της ψυχής σας. Χαρίστε ολόψυχα τη συγνώμη. Ξεχάστε τον κακό λόγο που σας είπε ο συμμαθητής σας, την απρεπή πράξη του, το άσχημο πείραγμα. Μην συνεχίζετε τη διελκυστίνδα του κακού. Αφήστε το να "πέσει κάτω". Απαντήστε με καλοσύνη στο κακό. Λυτρώστε την ψυχή σας".
Τα παιδιά εντυπωσιάστηκαν. Μακάρι να έμεινε για πάντα στο νου τους και στην καρδιά τους και στη ζωή τους το μάθημα του σοφού δασκάλου τους.

Ο δικός μας θησαυρός

Κάνουμε μάθημα Γλώσσας στην Στ΄Δημοτικού. Συναντάμε σε κάποιο κείμενο τη λέξη "βοήθεια". Με τσιμπάει ο οίστρος ο ετυμολογικός και λέω στα παιδιά: "Ξέρετε τι κρύβει ή μάλλον τι φανερώνει η λέξη βοήθεια; Τις λέξεις βοή (που θα πει φασαρία, κραυγές και θόρυβος μάχης) και τη λέξη θέω (που θα πει τρέχω). Δηλαδή με μια λέξη ξετυλίγεται μπροστά μας ολόκληρη σκηνή. Κάποιος, κάποιοι βρίσκονται σε μεγάλη ανάγκη ή δυσκολία. Φωνάζουν, ζητούν συμπαράσταση. Και κάποιος, κάποιοι τρέχουν για να συνδράμουν. Μια λέξη, μια ιστορία. (Η αντίστοιχη αγγλική "help" τι μπορεί να φανερώνει;)
Ύστερα βρίσκουμε τη λέξη "ενθουσιασμός". Πάλι προσπαθούμε να διεισδύσουμε. Η λέξη περιέχει την πρόθεση "εν" (μέσα) και "θεός". Μέσα μας μπαίνει κάτι θεϊκό. Ανάταση ψυχής. Ξεφεύγουμε από την ανθρώπινη διάσταση.
Ο ενθουσιασμός με κυριεύει.
"Παιδιά, η γλώσσα η ελληνική είναι ένας ασύλληπτος θησαυρός. Επιστήμονες γλωσσολόγοι απεφάνθησαν ότι η καλλιέργεια της ελληνικής γλώσσας προκάλεσε "πακτωλό ιδεών" στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Οι άνθρωποι μπόρεσαν να σκεφτούν βαθύτερα και λεπτότερα και πολυπλοκότερα χάρη στην ελληνική γλώσσα. (νους και λόγος: αλληλένδετα, απολύτως αλληλοεξαρτώμενα, ο λόγος έκφραση και καλλιέργεια του νου, ο νους εκπορεύει τον λόγο). Δεν είναι τυχαίο ότι οι πιο δυσκολοέκφραστες έννοιες, οι θεολογικές, διατυπώθηκαν στην ελληνική γλώσσα από τους Πατέρες της Εκκλησίας. Αυτή η γλώσσα είναι η βάση του παγκόσμιου πολιτισμού κι είναι δική μας. Είναι ένας από τους θησαυρούς μας. Δεν αποτιμάται η αξία του σε ευρώ ή δολάρια. Όλα αυτά είναι φθηνά κι ελάχιστα, τιποτένια.
Έχουμε κι άλλους θησαυρούς. Έχουμε μια ιστορία που κάποιες της στιγμές ήταν τρομακτικά μεγαλειώδεις, όπως η μάχη του Μαραθώνα (από την οποία φέτος γιορτάζουμε τα 2.500 χρόνια κι έπρεπε όλος ο κόσμος να γονατίσει ευγνώμων μπροστά μας).
Έχουμε μια φυσική ομορφιά μοναδική με ορεινά και θαλασσινά τοπία σπάνιας ομορφιάς κι ένα κλίμα που κάνει τον Παπαρρηγόπουλο να αποκαλεί τον ουρανό της Ελλάδας "φιλάνθρωπο".
Έχουμε μια πίστη που γέμισε την πατρίδα μας αγίους, που την καταστόλισε με εκκλησιές και εξωκλήσια.
Έχουμε μια λαογραφική παράδοση που φανερώνει την επιδεξιότητα, την καλλιτεχνία, την φιλοκαλλία, την επίμονη εργατικότητα, την ευρηματικότητα της φυλής μας στην αρχιτεκτονική, τη λαϊκή φορεσιά, τις καθημερινές εργασίες, την επεξεργασία όλων των βασικών προϊόντων κτλ.
Έχουμε μια άπειρη παρακαταθήκη συγγραφών από την αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονη Ελλάδα.
Έχουμε και τι δεν έχουμε κι όμως αισθανόμαστε φτωχοί κι εξαθλιωμένοι και ταπεινωμένοι και καταδεχόμαστε να ζητιανεύουμε από το ΔΝΤ και να εισπράττουμε τα περιφρονητικά σχόλια του κόσμου όλου.
Δεν φταίνε οι άλλοι. Φταίμε εμείς που περιφρονήσαμε και ξεχάσαμε τους ανεκτίμητους θησαυρούς μας. Και λιμπιστήκαμε τα ευρώ και τα δολάρια. Και μετρήσαμε μ' αυτά τη ζωή και την ευτυχία μας. Η δική μας η γενιά η "φτηνότερη" απ' όλες.
Ανακαλύψτε, παιδιά, τους αληθινούς θησαυρούς μας και μην αισθάνεστε φτωχοί και περιφρονημένοι. Νάστε περήφανοι που είστε Έλληνες και σεις να ξανακάνετε την Ελλάδα μας μεγάλη".
Τα παιδιά σάστισαν και ικανοποιήθηκαν. Μάλλον είχαν πολύν-πολύν καιρό ν' ακούσουν για την πατρίδα μας έναν επαινετικό λόγο. Και πάλι αισθάνθηκα βαριά ενοχή. Εκτός από όσα άσχημα διαπράξαμε, τι μηνύματα έχουμε περάσει στα παιδιά μας; Πόσο τα έχουμε βαρύνει μ' όλα όσα καθημερινά λέμε, γράφουμε κι αισθανόμαστε; Τι ελπίδες τους έχουμε αφήσει; Πόση αγάπη και εκτίμηση στην πατρίδα μας τους καλλιεργήσαμε;

Λίθων θεολογία...

Απέμειναν κάποιοι ακόμα που έχουν μεράκια και κάνουν ασύλληπτα πράγματα όπως ο π. Γεώργιος, ο ταπεινός ιερέας, που, αντί να λέει μεγάλα λόγια, με τα χέρια του κάνει θαύματα: Αποκαθιστά ναούς παλιούς πετρόχτιστους, που κάποιοι αδαείς κι απλοϊκοί τους είχαν ντύσει με σοβά, στην παλιά τους αίγλη.
Και καθώς μια-μιά καθαρίζει και γυαλίζει τις πέτρες και τις χαϊδεύει και τις μιλά, φιλοσοφεί και θεολογεί:
"Δες, στο χτίσιμο χρειάζονται οι μεγάλες πέτρες που θα στήσουν τον τοίχο, αλλά και οι μικρές και οι ελάχιστες που θα γεμίσουν τα κενά που αφήνουν οι μεγάλες. Και πώς θα δέσουν και θα συγκρατηθούν όλες αυτές οι χιλιάδες πέτρες; Με τον αρμό που όπως το όνομά του μαρτυρεί θα αρμόσει, θα συνταιριάξει μεταξύ τους τις ανόμοιες πέτρες και θα φτιάξει ένα κατάγερο, αθάνατο κατασκεύασμα.
Κάπως έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Άλλοι μεγάλοι, εντυπωσιακοί, με πολλά προσόντα και έργα, σε υψηλές θέσεις, αυτοί που τους γράφει η ιστορία και τους ξέρουν όλοι κτλ. κι άλλοι μικροί και άσημοι, ελάχιστοι, περνούν σχεδόν απαρατήρητοι. Όμως όλοι χρειάζονται για να συγκροτηθεί το σύνολο. Κι η πιο ανεπαίσθητη παρουσία βρίσκει θέση. Κι όλοι θα συναρμοσθούν με τη Χάρη του Θεού, που είναι ο αρμός, με το Άγιο Πνεύμα που όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας.

Ο ναός του Αγίου Γεωργίου Ασβεστοχωρίου όπως έχει αποκατασταθεί
μετά την αφαίρεση του σοβά.
"Παρθενώνα" τον αποκαλεί ο ανακαινιστής του.

Ο πατήρ Γεώργιος μας εξηγεί πώς καθάρισε, έτριψε, γυάλισε,

ανέδειξε μια-μια τις πέτρες.

Καινουργιοκατασκευασμένη πόρτα μασίφ.

Θα στολιστεί με χοντρά καρφιά όπως γινόταν και παλιά.

Το εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής σε μια απίθανη τοποθεσία απ' όπου αγναντεύεις όλο το Ασβεστοχώρι. Κι αυτό το εξωκλήσι είχε την "τύχη" να πέσει στα χέρια του π. Γεωργίου.

Αυτά που κάνουμε θα μείνουν για αιώνες. Θά 'ρχονται οι πιστοί να λατρεύουν
τον Θεό και θα αισθάνονται πληρότητα κι ευφροσύνη.

Έτσι απλά μας διδάσκει ο π. Γεώργιος με τα τριμμένα ασβεστωμένα ράσα και τα σκληρά από τη δουλειά χέρια. Και κάπου σε μια απίθανη άκρη του έργου γράφει: "π.Γ.Μ.". Κι ο Θεός θα ξέρει ποιος δούλεψε σιωπηλά, με ανιδιοτέλεια και χαρά.