Κυριακή των Βαΐων

Αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας.
Ο Χριστός εισοδεύει στα Ιεροσόλυμα και γίνεται δεκτός με ενθουσιασμό και εκδηλώσεις λατρείας.
Εκείνος όμως γνωρίζει, βλέπει τη συνέχεια. Βλέπει τους κολαφισμούς, τις ύβρεις, τις δυσεβείς βλασφημίες, την φραγγέλωση, το ακάνθινο στεφάνι, τον σταυρό, τους ήλους, τη λόγχη, τον θάνατο. Ακούει το Ωσαννά και είναι σαν να ακούει το 'Άρον-άρον, σταύρωσον Αυτόν". Βλέπει τα κλαδιά των φοινίκων να κινούνται θριαμβευτικά μπροστά Του κι είναι σαν να βλέπει τις κεφαλές και τα υψωμένα χέρια των Εβραίων να κινούνται απειλητικά εναντίον Του ενώ εκείνοι ορύονται "Ουά ο καταλύων τον Ναόν και εν τρισίν ημέραις οικοδομών αυτόν, καταβάτω νυν από του Σταυρού".
Ο Χριστός είναι λυπημένος. Λυπάται όχι γι' αυτά που θα περάσει ο ίδιος -τα οποία θα υποστεί ως άνθρωπος, δεν θα τα περάσει ως Θεός, κάπως "μαγικά"- αλλά για την κατάντια των ανθρώπων, για τη δική μας αθλιότητα. Αυτή Τον θλίβει. Το πλάσμα Του, που μ' όλη Του την αγάπη το δημιούργησε και το φρόντισε, στρέφεται εναντίον Του με λύσσα.
"Λαός μου, τι εποίησά σοι ή τι σοι παρηνόχλησα; Τους λεπρούς σου καθάρισα, τους τυφλούς σου εφώτισα, παράλυτους ανόρθωσα, δαιμονισμένους ελευθέρωσα. Σας έθρεψα με το μάννα, σας δρόσισα με φρέσκο νερό στην έρημο. Κι εσείς αντί του μάννα μου προσφέρετε χολήν, αντί του ύδατος όξος, αντί του αγαπάν με σταυρώ με προσηλώσατε".
Πόσο πικρό είναι το παράπονο του Χριστού μας;
Αλλά ας μην το προσπεράσουμε σαν να το απευθύνει μόνο στους Εβραίους.
Σε μας θα απευθυνόταν με μεγαλύτερο παράπονο: "Λαός μου, τι εποίησά σοι; Σου φανέρωσα τον Λόγο μου, για σένα έχυσα το τίμιο αίμα μου πάνω στο σταυρό, επάτησα τον θάνατο, σε ανέστησα μαζί μου, απέστειλα τον Παράκλητο και σύστησα την Εκκλησία, ανέδειξα χιλιάδες Αγίους, φωτισμένους Πατέρες και Ιεράρχες, ήμουν κοντά σου σ' όλες τις δύσκολες στιγμές σου, σου χάρισα αγαθά υλικά και πνευματικά σ' αυτή τη ζωή, αλλά σου ετοίμασα κι αιώνια ευφροσύνη στη Βασιλεία μου. Κι εσύ, παιδί μου, τι μου ανταπέδωσες; Την περιφρόνηση και την αδιαφορία ως απάντηση στη στοργή μου. Τον άκρατο εγωισμό σου στη δική μου άκρα ταπείνωση. Την λατρεία του Μαμμωνά παραβλέποντας τις δικές μου πλουσιοπάροχες δωρεές. Ουκέτι στέργω λοιπόν. Πορεύου κατά την καρδία σου, ακολούθησε το θεό που προτίμησες αντί για μένα".
Αλλά θα πρόσθετε μ' όλη Του την τρυφεράδα:
"Ωστόσο, εγώ θα είμαι εδώ, στο Γολγοθά, κρεμασμένος στο Σταυρό, με τα χέρια ολάνοιχτα σε μια θερμή αγκαλιά και θα σε περιμένω. Όταν συνέλθεις, έστω την ύστατη στιγμή, έλα κοντά μου. Δεν θέλω τίποτα άλλο. Να ξαναδώ το πρόσωπό σου και ν΄αναλάβω όλο τον πόνο, την απογοήτευση και την απελπισία σου κι όλα να τα σβήσω και να σου χαρίσω πάλι ελπίδα, χαρά, φωτεινή όψη.
Εδώ θα είμαι, παιδί μου, για σένα!".

Εύχομαι να ζήσουμε τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας με κατάνυξη και ν' ακούσουμε τη γεμάτη αγάπη φωνή του Χριστού μας.
Καλή Ανάσταση!