Μια άλλη επικαιρότητα

Δεν θέλω να ασχολούμαι με την τρέχουσα επικαιρότητα και να την σχολιάζω. Συνήθως είναι απογοητευτική. Με πληγώνει. Αποκαλύπτει σκάνδαλα, απάτες, πολλή φιλοχρηματία, καθόλου εγκράτεια και πειθαρχία, κανένα ιδανικό...
Προτιμώ να αναζητώ αλλού αφορμές για προβληματισμό και αυτοέλεγχο.

Ας πούμε, προτιμώ να γυρίσω τετρακόσια χρόνια πίσω και να ονειρευτώ πως βρίσκομαι στο Προκόπι της Καππαδοκίας, αυτό που σήμερα οι Τούρκοι το λένε Urgup. Στο ηφαιστειογενές οροπέδιο ξεπετάγονται μερικοί πολύ "επηρμένοι", όρθιοι, απότομοι βράχοι, σκαμμένοι από τους τρωγλοδύτες. Ένας από αυτούς δεσπόζει πάνω από το παλιό Προκόπι. Περπατώ λοιπόν στη βάση αυτού του βράχου. Αριστερά και δεξιά φτωχικές κατοικίες, λαξεμένες, όχι κτιστές, που εδώ και αιώνες είναι καταφύγιο πολύ αναγκεμένων ανθρώπων. Περνώ έξω από μια εκκλησιά, τον Άγιο Γεώργιο. Λίγο πιο κάτω, αριστερά βλέπω ένα αρχοντόσπιτο. Είναι διόροφο κι έχει μια εξαιρετική θέα προς την πεδιάδα. Στο ισόγειο του κτιρίου βρίσκονται οι στάβλοι για τα άλογα του αφεντικού. Θέλω να γνωρίσω αυτόν που τα φροντίζει. Είναι ένα νέο παλικάρι, ο Ιωάννης. Τον λένε Ρώσο, γιατί κατάγεται από τα μέρη της σημερινής Ουκρανίας. Στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο πιάστηκε αιχμάλωτος και βρέθηκε στα χέρια αυτού του Τούρκου αγά από το Προκόπι. Όταν ο πόλεμος τελείωσε ο αγάς επέστρεψε στην πατρίδα του. Πήρε κοντά του τον Ιωάννη, ο οποίος τον έχει εντυπωσιάσει με την πραότητα, τη γλυκύτητα, την ηρεμία, την υπακοή και την εργατικότητά του. Ποτέ δεν βαρυγκομά. Πάντοτε φέρνει σε πέρας οποιαδήποτε δουλειά του αναθέτει. Φροντίζει άψογα τα άλογα κι εκείνα τον υπακούν απόλυτα. Πολλές φορές το αφεντικό του πρότεινε να ανεβεί να κοιμάται επάνω στο σπίτι, μαζί με τους άλλους υπηρέτες. Αυτός όμως θέλει να μένει εδώ, στο στάβλο. Δίπλα στις ταΐστρες των ζώων έχει σκάψει μέσα στο βράχο ένα πέτρινο κρεβάτι. Εδώ ησυχάζει.
Οι κάτοικοι του χωριού είναι κυρίως Μουσουλμάνοι. Υπάρχουν και λίγοι Χριστιανοί που όμως συχνά δέχονται προσβολές από τους Μουσουλμάνους γι' αυτό είναι πολύ προσεχτικοί, σχεδόν κρύβονται. Όταν έφτασε εδώ ο Ιωάννης, οι Μουσουλμάνοι του χωριού πολύ προσπάθησαν να τον κάνουν ν' αλλαξοπιστήσει. Στην αρχή με καλοπιάσματα, κι αργότερα πιεστικά, με επιθέσεις, με συκοφαντίες. Ο Ιωάννης βασανίστηκε αλλά με σταθερότητα και γλυκύτητα, με τη βοήθεια του Θεού έμεινε ακλόνητος στην πίστη Του, αλλά κέρδισε και τις καρδιές των αλλόθρησκων. Τώρα όλοι αγαπούν τον Ιωάννη και τον τιμούν και τον σέβονται και οι Χριστιανοί και οι Μουσουλμάνοι. Δεν έχει φερθεί σε κανέναν άπρεπα. Για όλους έχει ένα καθαρό βλέμμα, ένα χαμόγελο, μια πρόθυμη διάθεση.
Η παρηγοριά του, η τροφή της ψυχής του είναι να βρεθεί τα βράδια, μετά την κούραση όλης της ημέρας, στον Αη-Γιώργη. Κι όταν αξιώνεται να μεταλάβει, ανοίγει για τον Ιωάννη ο ουρανός! Δεν ποθεί τίποτ' άλλο!
Σήμερα ο κύριός του λείπει. Έχει ταξιδέψει μακριά, στη Μέκκα, στο μεγάλο προσκύνημα των Μουσουλμάνων. Η γυναίκα του έχει καλεσμένους κι έχει μαγειρέψει ωραία φαγητά, μάλιστα ένα εξαιρετικό πιλάφι, που αγαπά πολύ ο αγάς. Ο Ιωάννης τη βοηθά στην περιποίηση των καλεσμένων της. "Πόσο θα ήθελα να ήταν εδώ ο άντρας μου, Γιουβάν, να του προσφέρω το αγαπημένο του πιλάφι!" λέει η κυρά του. "Θα του το στείλω εγώ", προθυμοποιείται ο Ιωάννης κι όλοι το παίρνουν για χωρατό. Αλλά εκείνος παίρνει το ασημένιο πιάτο του κυρίου του, βάζει το ζεστό πιλάφι, το σκεπάζει και κατεβαίνει στο στάβλο που τον έχει ποτίσει με τα δάκρυα της προσευχής του. Ακουμπά το πιάτο στην ταΐστρα, γονατίζει και παρακαλά τον Χριστό: "Κύριε, Εσύ μας είπες ότι ό,τι ζητήσουμε με πίστη, θα μας το χαρίσεις. Κι εγώ Σε παρακαλώ να στείλεις αυτό το πιάτο στον κύριό μου για να δοξαστεί το Όνομά Σου". Και το πιάτο φεύγει, ...ταξιδεύει!
Το γεγονός ξεχάστηκε. Όταν όμως μετά από ημέρες ο αγάς επιστρέφει από το ταξίδι του, ευχαριστεί ενθουσιασμένος τη γυναίκα του για το πεντανόστιμο ζεστό πιλάφι που του είχε στείλει και βγάζει από τις αποσκευές του το ασημένιο πιάτο του. Η γυναίκα του τα χάνει. Βεβαιώνεται πως ο Ιωάννης είναι ένας άνθρωπος του Θεού. Εξιστορεί στον άντρα της τι συνέβη κι από εκείνη τη στιγμή τον περιβάλλουν με αγάπη και εκτίμηση. Τον παρακαλούν να έρθει να ζήσει στο σπίτι τους, αλλά εκείνος επιμένει στην ταπεινή ζωή του που του θυμίζει το νεογέννητο Χριστό.
Νέον τον καλεί ο Θεός κοντά Του και γρήγορα φανερώνει την αγιότητά του. Το λείψανό του μένει άφθαρτο και γίνεται αντικείμενο λατρείας από Χριστιανούς αλλά και Μουσουλμάνους και πηγή θαυμάτων και ιαμάτων.
Οι κάτοικοι της Εύβοιας μπορούν να καυχιώνται γιατί στα μέρη τους, στο Νέο Προκόπι, αναπαύεται πια ο Άγιος Ιωάννης, ο ταπεινός, ο απλός, ο αγαθός που έγινε δοχείο, αλλά και διανομέας της άπειρης χάρης του Θεού. Προστρέχουν και σήμερα ως ικέτες, ταλαίπωροι άνθρωποι, βασανισμένοι από ασθένειες κι αναπηρίες και βρίσκουν ίαση όχι μόνο σώματος, αλλά και ψυχής. Άπειρα είναι τα θαύματα του Αγίου που έχουν καταγραφεί ή εξιστορούνται από αυτούς που τα έζησαν...
Δεν θέλω ν' ασχολούμαι μ' αυτούς που μας έκλεψαν και μας εξαπάτησαν κι έζησαν και ζουν αλαζονικά και προκλητικά. Θέλω να ασχολούμαι, να γνωρίζω, να παίρνω θάρρος κι ελπίδα από αυτούς που μας αγάπησαν αληθινά, που προτίμησαν την αφάνεια και τη φτώχια, που μας έδωσαν με την άγια ζωή τους παράδειγμα αυταπάρνησης, απλότητας, ταπεινότητας.
Δεν είναι προτιμότερο;