Ο θρήνος του Αδάμ

"Οἴμοι! ὁ Ἀδάμ, ἐν θρήνῳ κέκραγεν, 

ὅτι ὄφις καὶ γυνή, θεϊκῆς παρρησίας με ἔξωσαν, 

καὶ Παραδείσου τῆς τρυφῆς ξύλου βρῶσις ἡλλοτρίωσεν. 

Οἴμοι! οὐ φέρω λοιπόν τὸ ὄνειδος, 

ὁ ποτὲ βασιλεὺς τῶν ἐπιγείων πάντων κτισμάτων Θεοῦ, 

νῦν αἰχμάλωτος ὤφθην, ὑπὸ μιᾶς ἀθέσμου συμβουλῆς, 

καὶ ὁ ποτὲ δόξαν ἀθανασίας ἠμφιεσμένος, 

τῆς νεκρώσεως τὴν δοράν, ὡς θνητὸς ἐλεεινῶς περιφέρω. 

Οἴμοι! τίνα τῶν θρήνων συνεργάτην ποιήσομαι; 

Ἀλλὰ σὺ Φιλάνθρωπε, ὁ ἐκ γῆς δημιουργήσας με, 

εὐσπλαγχνίαν φορέσας, τῆς δουλείας τοῦ ἐχθροῦ, 

ἀνακάλεσαι καὶ σῶσόν με".

Αλίμονο! Θρηνούσε ο Αδάμ... γιατί ο όφις και η γυναίκα

μου στέρησαν την παρρησία έναντι του Θεού

και η βρώση από το δένδρο με αποξένωσε 

από τον Παράδεισο της απόλαυσης.

Αλίμονο! Δεν αντέχω αυτή τη ντροπή,

εγώ που κάποτε ήμουν βασιλιάς 

όλων των επιγείων κτισμάτων του Θεού

τώρα αποδείχθηκα αιχμάλωτος μιας παράνομης συμβουλής,

κι εγώ που ήμουν ντυμένος με αθάνατη δόξα

περιφέρω ελεεινά ως θνητός 

τον δερμάτινο χιτώνα της νεκρώσεως.

Αλίμονο! Ποιον θρήνο να κάνω συνεργάτη μου;

Αλλά Συ, Φιλάνθρωπε, που απ' το χώμα με δημιούργησες,

ντύσου την ευσπλαχνία, ανακάλεσέ με 

απ' τη δουλεία του εχθρού και σώσε με.

Η τρυφή του παραδείσου: η θέα του Θεού, 

        η παρρησία προς τον Θεό,

       η ολοκλήρωση του ανθρώπου,

       η ανέγγιχτη από θλίψη, πόνο, μέριμνα ευτυχία

Η βρώσις του ξύλου: η παρακοή, το ίδιον θέλημα, 

       η απομάκρυνση απ' τον Θεό

Άθεσμος συμβουλή: η συμβουλή του διαβόλου, 

       το θέλημα του κόσμου, 

       το θέλημα της δικής μας αδύναμης φύσης

Η δορά της νεκρώσεως: το θνητό μας σώμα με όλα όσα χρειάζεται 

        και σε όσα είναι υποδουλωμένο, 

        αδιάβλητα και αμαρτωλά πάθη, 

        ασθένεια, θάνατος

Φορέσας ευσπλαγχνίαν: παρακαλούμε το Θεό 

       να ντυθεί την ευσπλαχνία, 

       -αφού απεκδυθεί τον χιτώνα της θεϊκής δικαιοσύνης- 

       και να βρει τρόπο να μας ανακαλέσει, 

       να μας λυτρώσει απ΄τη δουλεία του εχθρού

...κι αυτό έκανε ο Θεός... ντύθηκε τη δική μας δορά, 

αναδέχθηκε την ελεεινή θνητότητά μας 

και μας ανακάλεσε πίσω στον Παράδεισο της τρυφής. 

Κρατά στα σταυρωμένα χέρια Του τα κλειδιά του Παραδείσου 

και μας περιμένει με αγάπη και υπομονή να Του τα ζητήσουμε

με ένα "Κύριε ελέησον",

 με ένα "Μνήσθητί μου, Κύριε εν τη Βασιλεία Σου".

Ας μην προσπεράσουμε αδιάφορα... καλή Σαρακοστή!