Δεν είμαστε μόνοι

Όταν κάναμε οι Έλληνες την Επανάσταση το 1821, κάτι εντελώς τρελό κι απίστευτο, κόντρα στη λογική και τις πιθανότητες, όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες ήταν αντίθετοι. Θυμάστε την Ιερή Συμμαχία, τον Μέττερνιχ κι όλους τους τότε ισχυρούς και αλαζόνες. Οι θυσίες των Ελλήνων  κι ο παράτολμος ηρωισμός τους απ΄τη μια μεριά κι η σκληρότητα των Τούρκων απ΄την άλλη ξεσήκωσαν τους ευρωπαϊκούς λαούς.
Το Ζάλογγο κι η Αραπίτσα, η καταστροφή της Χίου και των Ψαρών, η Έξοδος του Μεσολογγίου έγιναν θρύλοι και στοίχειωσαν στις συνειδήσεις των Ευρωπαίων. Οι λαοί έχουν δύναμη. Αν στις αρχές του 19ου αιώνα που τα πολιτεύματα ήταν απολυταρχικά, μπορούσαν να επηρεάζουν τις ηγεσίες, σήμερα που τα πολιτεύματα είναι (;) δημοκρατικά, οι λαοί μπορούν να καταφέρουν τα πάντα, αν πιστέψουν σε κάτι, αν εμπνευσθούν από κάτι μεγαλειώδες και ωραίο.
Σήμερα, 18 Φεβρουαρίου 2011, έγινε μια παγκόσμια αρχή.
Συγκεντρώσεις υποστήριξης μπροστά από τις ελληνικές πρεσβείες στην Ευρώπη. "Είμαστε όλοι Έλληνες" έλεγαν τα πανώ και φώναζαν οι διαδηλωτές.
«Χωρίς την Ελλάδα δε θα υπήρχε Ευρώπη. Όλα μας τα συστήματα, οι δομές, η γλώσσα έχουν ελληνικό DNA. Οι Έλληνες είναι οι γίγαντες, στους ώμους των οποίων χτίσαμε την Ευρώπη» γράφει μια Βρεττανίδα blogger.
Δυο Ιταλοί Δήμαρχοι, ο Μάριο Γκάλντι και ο Τζιοβάνι Μπισκατιέλο, (γράφω τα ονόματά τους γιατί θέλω να τα θυμάμαι) ζήτησαν να δοθεί ο μισθός τους στην Ελλάδα.
Συνεχώς υψώνονται φωνές υποστήριξης κι αλληλεγγύης προς τους Έλληνες.
Αυτό είναι ελπιδοφόρο. Αλλά εμείς πρέπει να κάνουμε αυτό το μεγαλειώδες που θα συναρπάσει τους Φιλέλληνες. Να μη μιζεριάσουμε. Προ παντός να μην αλληλοφαγωθούμε. Με αλληλεγγύη, με ολοφάνερη αλληλοσυμπαράσταση να ξαφνιάσουμε θετικά τον κόσμο όλο.
Ποιος ξέρει; Μπορεί να δούμε "πράματα και θάματα"... Τους υψηλόφρονες και αλαζόνες τους τσακίζει ο Θεός...αλλά από όλους εμάς περιμένει πίστη, ελπίδα, υπομονή κι αγάπη.

Τα ασθενήματα των αδυνάτων και οι δυνατοί

Θα πω μπράβο στον κ.Παπούλια που ζήτησε να σταματήσει η καταβολή της  -τεράστιας- τιμητικής προεδρικής αποζημίωσής του. Ας μην μιζεριάζουμε λέγοντας ότι άργησε ή ότι εκ του ασφαλούς δείχνεται υπεράνω χρημάτων αφού έχει την βουλευτική του σύνταξη. Ας του αναγνωρίσουμε αυτό που έκανε κι ας ευχηθούμε να τον μιμηθούν κι άλλοι υψηλόμισθοι, έστω εν μέρει. (Ο κ. Σαρτζετάκης πόσα παίρνει άραγε; Πόσοι πρώην βουλευτές παίρνουν συντάξεις και για τη βουλευτική τους θητεία και εκ του επαγγέλμτός τους; Πόσα παίρνουν οι υπουργοί και οι εν ενεργεία βουλευτές; Οι ανώτατοι δικαστές; Οι μητροπολίτες;).
Δεν θα είναι ευκαταφρόνητο το ποσό που θα εξοικονομηθεί, αλλά κυρίως θα είναι μια κίνηση καλής θέλησης που θα ηρεμήσει λίγο τις συνειδήσεις των χαμηλοσυνταξιούχων και των πενιχρά αμειβομένων και των ανέργων, οι οποίοι καλούνται να σηκώσουν το βάρος της χρεοκοπίας μας. Δεν είναι δυνατόν να περικόπτονται συντάξεις και μισθοί πείνας τη στιγμή που δεν θίγονται οι αστρονομικοί μισθοί κάποιων εν Ελλάδι. (Ο κ.Προβόπουλος έμαθα σήμερα πως παίρνει 200.000 ευρώ το χρόνο).
Η κίνηση θα γίνει γνωστή και στο εξωτερικό και ίσως αποκαταστήσει κάπως τη ρημαγμένη εικόνα της χώρας μας, ίσως συγκινήσει κάποιους φιλέλληνες, ίσως προκαλέσει συμπάθειες.
Αλλά θα αναφερθώ και σε μια άλλη πρόσφατη εμπειρία μου από τον χώρο των ιδιωτών γιατρών. Μερικοί από αυτούς μάλλον δεν κατάλαβαν ότι γύρω τους ο κόσμος φτωχαίνει και ότι αφενός αυτοί δεν μπορούν να συνεχίζουν να ζητούν τις ίδιες αστρονομικές αμοιβές, αλλά και ότι αφετέρου πρέπει να μάθουν να κόβουν αποδείξεις και να αναλάβουν το φορολογικό φορτίο που τους αναλογεί. Σε μια ώρα ένας χειρουργός -δεν μιλάω για καμιά βαριά εγχείριση, αλλά για κάτι σχετικά απλό που όμως λόγω του επείγοντος δεν μπορούσε να περιμένει τη λίστα του δημόσιου νοσοκομείου - παίρνει όσα βγάζει σε ένα μήνα ένας καλοπληρωμένος σήμερα υπάλληλος ή τρεις φορές τον νέο βασικό μισθό των κακόμοιρων νέων ανθρώπων που τους καταδικάσαμε σε απόλυτη φτώχεια. Αυτός λοιπόν ο καλοπληρωμένος γιατρός δεν δίνει αυθορμήτως, αλλά όταν πιέζεται παζαρεύει την απόδειξη, δίνει για το 1/3 της αμοιβής του κ.τ.λ.. Δεν είναι ντροπή; Αναγνωρίζω τον κόπο των ιατρών, την επένδυση χρόνου και χρημάτων που έχουν κάνει στις σπουδές τους, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί την απώλεια της ανθρωπιάς και της ευσυνειδησίας τους. Αν δεν πληρώνουν φόρους οι καλοπληρωμένοι, πού θα βρει αυτό το δύσμοιρο ελληνικό δημόσιο πόρους. Πόσο να στίψεις αυτούς που έχουν ελάχιστα; Και το κοινωνικό κράτος που έχει εξαφανιστεί;
Ας μοιραστούμε τη φτώχεια της πατρίδας μας. Οι ξένοι δεν μας πονούν, μας πατούν στο λαιμό. Ας συμπονέσουμε εμείς, ο ένας τον άλλον. Ας μην προσθέτουμε πόνο και στεναχώρια στους πιο ασθενείς συμπατριώτες μας. Όσοι έχουν περισσότερα, ας σηκώσουν και περισσότερο βάρος.
"Οι δυνατοί ας σηκώσουν, επιτέλους, τα ασθενήματα των αδυνάτων". 

Υπάρχει ζωή μετά τη γέννηση;

Το κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο με πολύ χιούμορ από κάποιον άγνωστο εκ Γερμανίας.
Αναλογικά θα μπορούσε να επιγραφεί: "Υπάρχει ζωή μετά θάνατον;"


Στην κοιλιά της εγκύου δύο έμβρυα συνομιλούν. Το ένα είναι σκεπτικιστής, το άλλο, γεμάτο εμπιστοσύνη και πίστη.Tο γεμάτο αμφιβολίες έμβρυο ρωτάει: "Και πιστεύεις πραγματικά σε μια ζωή μετά τη γέννηση;"

Το έμβρυο που πιστεύει, απαντά: "Ασφαλώς, ναι. Για μένα είναι απόλυτα βέβαιο ότι υπάρχει ζωή μετά τη γέννησή μου. Η ζωή εδώ, είναι μόνο για να μας μεγαλώνει, ώστε να μπορούμε να προετοιμάζουμε τους εαυτούς μας για τη ζωή μετά τη γέννησή μας, έτσι ώστε να είμαστε αρκετά δυνατά για ό,τι μας περιμένει μετά."

Ο μικρός σκεπτικιστής έχει εκνευριστεί: "Αυτό είναι αρκετά ανόητο. Δεν υπάρχει ζωή μετά τη γέννηση. Πώς θα έμοιαζε μια τέτοια ζωή, ούτως ή άλλως;"

Ο μικρός πιστός όμως, υποστηρίζει: "Δε γνωρίζω. Αλλά σίγουρα θα έχει πολύ περισσότερο φως από εδώ. Και ίσως να στεκόμαστε στα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα μας!"

Το γεμάτο αμφιβολίες έμβρυο ξεσπάει: "Ένα μάτσο ανοησίες! Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως το περπάτημα. Και φαγητό με το στόμα είναι πραγματικά μια εντελώς γελοία ιδέα - έχουμε τον ομφάλιο λώρο, που μας τροφοδοτεί αρκετά καλά, ήδη! Αυτό από μόνο του μας δείχνει ότι η ζωή μετά τη γέννηση είναι αδύνατη: ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός!"

Ο μικρός πιστός παραμένει ακλόνητος: "Είναι όντως δυνατή. Απλά μπορεί να είναι λίγο διαφορετική από ό,τι είμαστε εδώ."

Ο μικρός σκεπτικιστής σιγά-σιγά χάνει την υπομονή του μπροστά σε τόση χαζομάρα: "Κανείς, και εννοώ ποτέ κανείς, δεν ήρθε πίσω μετά τη γέννηση! Ρίξε μια ματιά σε αυτό: η γέννηση είναι απλά το Τέλος της Ζωής. Τελεία και παύλα. Και κάτι ακόμα για σένα και τα τρελά όνειρά σου: Η ζωή είναι μία μεγάλη σκοτούρα μέσα στο σκοτάδι, αυτό είναι!"

Ο μικρός πιστός δεν το αφήνει έτσι: "Το παραδέχομαι ότι δεν γνωρίζω πώς ακριβώς είναι η ζωή μετά τη γέννηση. αλλά σε κάθε περίπτωση εμείς θα δούμε τελικά τη μητέρα μας και αυτή θα μας φροντίσει."

Ο σκεπτικιστής γούρλωσε τα μάτια του: "Μητέρα! Πιστεύεις στη μητέρα; Είναι γελοίο! Με συγχωρείς, αλλά. πού είναι αυτή, θα ήθελα να σε ρωτήσω;"

Ο μικρός πιστός κάνει μια χειρονομία με το χέρι: "Αυτή είναι εδώ! Παντού γύρω μας. Ζούμε μέσα σ' αυτήν, καθώς και μέσω αυτής. Χωρίς αυτήν εμείς δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρχουμε!"

Ο μικρός σκεπτικιστής δεν είναι δυνατόν τώρα να συγκρατηθεί: "Αυτό φτάνει πραγματικά το αποκορύφωμα της ανοησίας. Και για κανένα λόγο δεν μπορώ να δω πουθενά τη μητέρα σου. Ούτε ένα κομμάτι της - είναι αρκετά προφανές - διότι απλά-δεν-υπάρχει!"

Το μικρό, που πιστεύει, κουνάει το κεφάλι του και κλείνει τα μάτια: "Μερικές φορές, όταν είμαστε πολύ ήσυχα, την ακούω να τραγουδά. Ή να χαϊδεύει τον κόσμο μας. Νιώθω και έχω την αίσθηση και πιστεύω σταθερά, ότι η γέννηση είναι ένα μεγάλο νέο ξεκίνημα!"

Tο μεγάλο δίλημμα

Σίγουρα δεν θα ήθελα να είμαι μεταξύ των βουλευτών που αποφάσιζαν χθες βράδυ την τύχη της Ελλάδας. Ή "Ναι" ή χάος. Ή "Ναι" ή κατρακύλισμα στον γκρεμό.
Έξω καιγόταν η Αθήνα για μια ακόμη φορά κι όλοι οι Έλληνες ξενυχτούσαμε μπροστά στις οθόνες ευχόμενοι κατά βάθος να βγει το "Ναι". Τουλάχιστον με το "Ναι" θα ξέραμε τι μας περιμένει, κάτι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μεταξύ θανάτου και στοιχειώδους επιβίωσης. Με το "Όχι" δεν ξέραμε καν τι θα μας ξημέρωνε. Μας έλεγαν για λεηλασίες, για τρομακτικές ελλείψεις, για κοινωνική έκρηξη, για παρατημένα γηρατειά.
Μόνο ένας προφήτης θα μπορούσε να συμβουλέψει χθες τους βουλευτές τι να πουν την ώρα που θα άκουγαν το όνομά τους. Κάποιοι τόλμησαν το "Όχι" κι αυτό τους κόστισε την κομματική ομπρέλα. Άραγε κι αυτό το "Όχι" ήταν το σωστό;
Αυτή τη στιγμή που πέφτουν οι τίτλοι του τέλους είναι πολύ αργά και για δάκρυα και για πισωγυρίσματα. Ο θάνατος μας χτύπησε την πόρτα το 1984-85, όταν μπήκαμε στην ξέφρενη πορεία των επιδοτήσεων και των πακέτων Ντελόρ και του ξέφρενου δανεισμού και του χρηματιστηρίου και των πελατειακών προσλήψεων στο Δημόσιο. Τότε όμως όλοι γλυκαθήκαμε -πλην ελαχίστων ίσως εξαιρέσεων- κανείς δεν τολμούσε να πατήσει λίγο φρένο. Καμιά λογική, κανένας αυτοέλεγχος, καμιά αυτοσυγκράτηση. Ασωτεία και μωρία του κράτους, των πολιτικών, των πολιτών.
Τώρα που είναι η ώρα της πληρωμής πονάμε πολύ. Πονάμε για μας και για τα παιδιά μας και για το Έθνος. Στο νου του καθενός έρχονται εικόνες στέρησης και μεγάλης εξαθλίωσης. Κι αν δεν τη ζήσουμε εμείς προσωπικά, θα είναι τόσο κοντά μας, τόσο δίπλα μας που δεν θα μας μείνει γέλιο.
Ίσως να είναι έτσι για πολύ. Ποιος ξέρει; Σαν τον φετινό βαρύ χειμώνα που μας σφιχταγκάλιασε και δεν λέει να φύγει.
Αλλά αργά ή γρήγορα θα 'ρθει η άνοιξη. Ας μην αποκάμουμε. Μέσ' απ' τα δύσκολα γεννιούνται τα μεγαλειώδη. Ο κόσμος άντεξε τόσα και τόσα δεινά και πάλι στήθηκε στα πόδια του. Ας ρωτήσουμε τι πέρασαν οι παππούδες μας στο '40. Είναι το πιο κοντινό παράδειγμα. Η πιο κοντινή εμπειρία στέρησης και φόβου. Κι όμως επέζησαν.
Στα παιδιά μας ας δώσουμε ελπίδα και δύναμη. Να πατήσουν στα πόδια τους, ν' αγωνιστούν με νύχια και με δόντια και ν' αποκτήσουν αξίες και ιδανικά που θα τους κρατήσουν καθαρότερους κι αγνότερους και τιμιότερους απ' ό,τι αποδειχθήκαμε εμείς που απολαύσαμε με τόση αφροσύνη και δουλικότητα τα υλικά αγαθά.
Αισθάνομαι πως μας σκέπασε μια νύχτα βουβή και παγωμένη. Πρέπει να έρθουμε κοντά, όλοι μαζί, ο ένας δίπλα στον άλλον, αγκαλιασμένοι να την περάσουμε. Μόνοι μας θα χαθούμε. Με αδελφική αγάπη θα την περάσουμε. Και, δεν μπορεί, θα ξημερώσει, θα γλυκάνει ο καιρός, θα 'ρθει η Άνοιξη, θ' ανοίξουν κι οι καρδιές μας....

Θέλω...

Με αφορμή τη γιορτή της μητέρας...




Σ΄αγαπώ και τρομάζω!
Δεν ξέρω πώς να σου φερθώ.
Φοβάμαι να μη σε συνθλίψω.
Θέλω μόνο να σε ποτίζω με λίγο νερό δροσερό,
να σε βλέπω ν΄ανεβαίνεις ψηλά, να ομορφαίνεις.
Θέλω να σε στρέφω στο φως
να το δέχεσαι μέσα σου, όπως μπορείς,
να γίνεται λάμψη στην ψυχή και στα μάτια σου.
Θέλω να σε χαίρομαι από απόσταση
όχι μέσα στη σφιχτή αγκαλιά μου.
Θέλω να σου μιλώ κι εσύ να 'χεις αντίλογο,
λόγο και στόχο δικό σου.
Θέλω να σου δείχνω ένα δρόμο,
αλλά εσύ να παλεύεις ν' ανοίξεις
το ολόδικό σου στενό μονοπάτι.
Θέλω να σε βλέπω τα φτερά σου ν' ανοίγεις
και να φεύγεις μακριά.

Σ' αγαπώ και τρομάζω!
Σ' αγαπώ κι αποτραβιέμαι,
μη σου κρύψω τον ήλιο,
μη σου λιγοστέψω τον αέρα που αναπνέεις.

Αν με χρειαστείς, θά 'μαι δίπλα σου.
"Ψιθυριστά" φώναξέ με.

Αδελφή Φιλαρέτη, η ευλογημένη αχθοφόρος του πόνου

Δεν έχω διαβάσει ωφελιμότερο και συγχρόνως πιο καλογραμμένο και "από καρδίας εξερχόμενο" κείμενο. Παρόλο που μπορεί να το βρει κανείς και στο ΑΗΔΟΝΙ και στα ΓΟΡΓΑ ΠΑΡΕΣΤΙΓΜΕΝΑ, επειδή το θεωρώ πραγματικό θησαυρό, το καταχωρώ στη μνήμη της ...

Αδελφή Φιλαρέτη,

η ευλογημένη αχθοφόρος του πόνου

Χθες βράδυ ο γιός μου, μου ζήτησε να του αναπτύξω το θέμα «Όταν το άχθος γίνεται ευλογία». Θέμα τόσο βαθύ,τόσο ουσιώδες...

      Αστραπιαία ο νους μου έτρεξε στην Έλενα,γιατί  ήταν το ζωντανότερο παράδειγμα...  

     Την ίδια ώρα έμπαινε ο σύζυγος για να μας αναγγείλει ότι η Έλενα,η αδελφή Φιλαρέτη «Έφυγε από κοντά  μας «σήμερα το μεσημέρι» 25 Ιανουαρίου ημέρα μνήμης των οσίων Ξενοφώντος, Αμμωνά και Συμεών του Παλαιού.

     Λουσμένη πάντα στο φως του πόνου, απ’ τη γέννηση ως το θάνατο, φωτεινή-καθαρή-γαλήνια η μορφή της, γαργαριστή-τραγουδιστή  κι η καθάρια φωνή της, γλυκό το χαμόγελό της, αληθινή αριστοκράτισσα-αρχόντισσα του πόνου, «έκανε αγόγγυστα και με χαρά τον κανόνα της πάνω στη γη»· μετέβαλε το άχθος της, την εκ γενετής αναπηρία της και όσα στην πορεία επέτρεψε ο Θεός, σε πραγματική ευλογία·  πάνω στα δεκανίκια της αρχικά, στο αναπηρικό της καρότσι μετά με το σιδερένιο νάρθηκα στο πόδι, στο κρεββάτι του πόνου τής «επαχθούς ευλογίας» του καθολικού καρκίνου στο τέλος, που σαν κάμινος την λαμπικάρισε- λεύκανε στο μαύρο ρασάκι της· πάνω από 50 χρόνια...Θα είναι πάντα στην ψυχή μας...

      Η ‘Ελενα ήταν η «τρυφερή» χαρά και η αγαπημένη έγνοια μας στην φοιτητική μας παρέα στη Θεσσαλονίκη· θεολόγος που δεν «θεολογούσε»· μ’ αυτό το κάτι απ’ τα αδιάψευστα που μόνον οι ψυχές γνωρίζουν να σε τραβά δίπλα της, να σε κάνει να νοιώθεις «καλόν ημάς έστιν ώδε»· αυτό που αναπαύει δίχως λόγια , ανεπιτήδευτα, χωρίς προσπάθεια, το ξεχείλισμα κι η ευωδία της ψυχής, αυτό που οι ελάχιστοι -οι εκλεκτοί- το έχουν χάριτι Θεού. 

     Η ζωή της απ’ το ίδρυμα στη Γλυφάδα στο άβολο για το καρότσι της δωμάτιο της φοιτητικής εστίας με τις πολλές σκάλες, στο στενάχωρο διαμέρισμα της Τούμπας... στο Νοσοκομείο της Μονής, αδιαμαρτύρητα σήκωνε το βαρύ της σταυρό, μα το δυσβάστακτο βάρος του απαλά το απέθετε στα πόδια του Γέροντά μας, των Αγίων μας, της Παναγίας μας, στον Κύριό μας. Έτσι το φορτίο του αλάφρυνε και στο τέλος αγιάστηκε κι εκείνο.

     Πόνεσε πολύ, μα ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε· ούτε ένα δάκρυ ούτε ένα «αχ!». Ανεπιτυχείς εγχειρήσεις στα παραμορφωμένα πόδια  που την έκαναν αδύναμη να κινηθεί μόνη της. Η  συνοστέωση και τα προβλήματα συμπίεσης των νεύρων, οι ίλιγγοι, η μυϊκή αδυναμία-ατροφία, το αδύνατο ανοσοποιητικό σύστημα με τις συνεχείς λοιμώξεις στην παραμικρή επίσκεψη, οι συνεχείς ναυτίες, το κατεστραμμένο απ’ τα βαριά φάρμακα στομάχι, η κορτιζόνη, η δύσπνοια και τα προβλήματα των πνευμόνων... «Έγινα έγκλειστη θέλω δεν θέλω-μου έγραφε. Ο Θεός να βοηθήσει...Υπομονή να δίνει ο Κύριος για όλα. Ελένη της υπομονής!

     «Ειρηνεύετε μέσα στην αγάπη των αγίων μας και της Παναγίας μας» έγραφε και το βίωνε καθημερινά. Και μέσα στον πόνο της παρακολουθούσε «με αγωνία τα προβλήματα των φίλων και προσευχόταν». «Εμείς δόξα τω Κυρίω. Τα νέα τα ίδια. Πάντα σιωπή του πόνου για ευλογία στην ζωή μας μια και  είμαστε ανάξιες για πολλά πράγματα. Μιλώ πάντα προσωπικά, έγραφε εξαιρώντας την συγκάτοικο-συνοδοιπόρο και διακόνισσα της ζωής της που η πρόνοια του Θεού έστειλε αληθινό επίγειο φύλακα άγγελο. Να εύχεσθε και για μας. Η προσευχή και απλά η σκέψις μας, για το κάθε πρόβλημα του καθενός στον Θεό θα σώσει όλους μας, για να μας χαρίσει την πολυπόθητη και αιώνια ζωή. Δεν γράφω κήρυγμα, απλές σκέψεις μέσα από πόνο που ο καθένας μας είτε φανερά, είτε μόνος  περνά...» 

     Η Έλενα που τόσο πόνεσε, ποτέ δεν πόνεσε κάποιον, ποτέ δεν θύμωσε με κάποιον, ούτε έθιξε-μόνον προσευχήθηκε- για όποιον την έβλαψε ή ζημίωσε (γιατί έζησε και τέτοιες δοκιμασίες). Αν και αντιλαμβανόταν τα πάντα, αντιπαρέρχονταν τους πειρασμούς με σιωπή ή με χιούμορ. «Κάναμε πολύ ωραία βόλτα σήμερα, ε Δήμητρα;», έλεγε γελώντας μετά από πολύωρη-άσκοπη διαδρομή  για το Πανόραμα ενός ταξιτζή, συγκαταβαίνοντας στην αδυναμία του «για το κάτι παραπάνω». Ποτέ δεν την άκουσα να σχολιάσει κάποιον!

     Διακριτική, ήρεμη πάντα και ευγενική στήριζε όλους με τον καλό της λόγο, το ζεστό της βλέμμα, το χαμόγελό της. Τα λόγια της λίγα, αγαπητικά, από καρδίας, με ουσία ζωής από τότε που ήταν πολύ νέα, πολύτιμα.

     «Μην κουράζεσθε πολύ, απαντούσε στις νεανικές μου υπερβάσεις, γιατί η υγεία είναι το πολύτιμο δώρο του Θεού· εάν την χάσει κάποιος τότε καταλαβαίνει. (Με συγχωρείς που στα γράφω έτσι καθαρά, την αλήθεια σου λέγω...αν την χάσεις δεν ξαναβρίσκεται εύκολα...Γνωρίζω και εγώ από ασθένεια).
     Ο Θεός θα δώσει την καλύτερη λύσι... και ό,τι θα γίνει, θα είναι για ωφέλεια ψυχής και ταπείνωση...
Θα κάνετε ό,τι μπορείτε για τα παιδιά χωρίς άγχος και με το σταυρό σας θα ξεκινάτε...Τόσοι αφανείς Γέροντες, μα και φανεροί προσεύχονται...Μετά όλοι αυτοί που σας αγαπούν και σας σκέπτονται.
      Ο Γιάννης με τα έξι παιδιά· τώρα που είναι κοντά στο Θεό, θα φροντίσει Εκείνος για όλη την οικογένεια...

      Καθένας και κάθε μας ημέρα με τον δικό της Σταυρό...».

      Καθαρή και περιποιημένη, όμορφη μέσ’ στα απλά της ρούχα, αξιοπρεπής μ’ όλα τα περιορισμένα οικονομικά, όχι μόνον δεν άφηνε περιθώρια οίκτου για την αναπηρία της, αλλά σ’ έκανε να θαυμάζεις πόσο θετικά και με πόση εμπιστοσύνη στο Θεό την αντιμετώπιζε, σαν δώρο Θεού και ξεχωριστή ευλογία στη ζωή της. Ώρες-ώρες ακτινοβολούσε από χαρά. «Νοιώθω ότι πετάω», μου έλεγε όντας καθηλωμένη στο καρότσι της και κουνούσε τα χέρια σα φτερά.

     Και αγαπούσε πλέρια. Αγαπούσε όλους τους ανθρώπους, τα λουλούδια, τα πουλιά, την κτίση και τον Κτίστη, την Παναγία μας, τους Αγίους, τον Γέροντά μας, που σαν στοργικός πατέρας την περιέθαλψε απ’ την ώρα που πήγε κοντά του μέχρι τις πολύ δύσκολες ώρες της οδύνης στη μονή της μετάνοιάς της, δίνοντάς της στο τέλος έπαθλο-εφόδιο για την άλλη ζωή το Αγγελικό Σχήμα.

     «Ο π. Σ. πήρε τηλέφωνο...έγραφε όλο χαρά. Παίρνει και μιλάμε. Έχει αγάπη και πολλά χαρίσματα μα τα κρύβει, φανερώνεται πάντα στο αμήν. Θέλω ώρες να σου μιλώ γι’ αυτόν και τα λόγια που μας λέγει και πόσο μας αγαπά...Η προσευχή του είναι πολύ μεγάλη παρά τα λόγια του, που βέβαια δεν είναι, λιγότερο ωφέλιμα.»

     Φιλοπατερική, φιλακόλουθη, φίλη της προσευχής και της νηστείας, δεν χαρίστηκε στον εαυτό της, ούτε στις δύσκολες ώρες. Τήρησε το πρόγραμμά της, χωρίς δικαιολογημένες παρεκκλίσεις, αθόρυβα, με συναίσθηση, εν μετανοία και υπακοή.

     Ήταν φίλη της σιωπής, μα και φίλη της ζωής και των ανθρώπων.  

     «Μου λείπει η θάλασσα, μου λείπουν οι άνθρωποι» , μου έγραψε όταν η αρρώστια την έκλεισε μέσα. «Όσο και να λένε την  Αθήνα ζούγκλα, εγώ ένοιωθα και ζούσα όμορφα,  έβγαλα το Γυμνάσιο-Λύκειο Γλυφάδας με πλούσια παιδιά, που ακόμα με πολλά απ’ αυτά αλληλογραφούμε». Χαιρόταν τη ζωή. «Μου διάβαζει η Δήμητρα. Χαίρομαι με την Ιστορία, την ποίηση, τη Γεωγραφία, τους κλασσικούς, τους Πατέρες της εκκλησίας. ..Αγαπώ πολύ τα βιβλία, την κλασσική μουσική, μή γελάσεις, τις κουκλίτσες (είχε πολλές ρομαντικές πορσελάνινες, που τις δώριζε) και γενικά δεν βρίσκω κάτι που να μην το αγαπώ όταν είναι όμορφο...»

     Αγιογραφούσε όταν μπορούσε, δημιουργούσε όσο μπορούσε. «Έκανα και ένα μεγάλο μέρος ενός χαλιού· τώρα λίγο ζεσταίνομαι και παρουσιάζει το χέρι μου κάποιες φλεγμονές. Γράφω κάπου κάπου...»

     «Η Δήμητρα έχει ένα ολάνθιστο μπαλκόνι...αν και μικρό.
     Σου στέλνω την αγάπη τους, στο μωβ μου βάζο, οι σομόν μεγάλες (4) μαργαρίτες και ο γαλανός ουρανός...
     Έλπισον επί Κύριον και Αυτός σε διαθρέψει...»

     Κάποιοι συνήθιζαν να «κατακρημνίζουν» τους ανάπηρους (και περισσότερο τους παραπληγικούς και τους νοητικά καθυστερημένους) συνανθρώπους μας στον καιάδα της παραγωγικότητας ή να τους σκοτώνουν σαν «άχθος αρούρης» πριν ανοίξουν τα μάτια τους στο φως. Αλλά και σε πόσους η ευλογία αυτή δεν γίνεται επαχθής εξ’ αιτίας ημών. Κι όμως η Έλενα έκανε το άχθος της ευλογία· απλά, αθόρυβα, ταπεινά, δι ευχών. Κι η χαρά της ξεχείλισε και πότισε όλους εμάς γύρω της. Η παρουσία της έδωσε δύναμη σε όλους εμάς τους αρτιμελείς, υγιείς,  που πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό.

΄Οταν ήμουν στην ξενιτειά η σκέψη της, τα γράμματά της, οι προσευχές της με στήριξαν.

Το ίδιο και στην πατρίδα, «στην ξενιτεία του κόσμου τούτου».

     Και την τελευταία φορά πριν φύγει, όταν εξουθενωμένη έσερνε τα βήματά της στο κρεββάτι του πόνου της, η χαρά της με έκανε να νοιώσω ότι δεν δικαιούμαι να θλίβομαι για το άχθος που κουβαλούσα· έφυγα άλλος άνθρωπος... Και τώρα γυρνώντας πίσω και βλέποντας τη χαριτωμένη ζωή της, νοιώθω στις κοινές-απειροελάχιστες, συγκριτικά- δοκιμασίες να σηματοδοτεί και τη δική μου πορεία. Το «πάντα συνεργεί εις αγαθόν» στο μυστήριο της σωτηρίας...

     Αγαπημένη μας  Έλενα, το όνομα που δόθηκε στη κουρά σου δεν ήταν τυχαίο. Αγάπησες και στολίστηκες με αρετές· Πραότητα, Ταπείνωση, Απλότητα, Υπομονή, Αγάπη...

     «Καλλιέργησες το κήπο σου, αφήνοντας τους άλλους να φτιάξουν το δικό τους όπως ήθελαν, μα τον έκανες τόσο όμορφο που όποιος περνούσε δίπλα του, ήθελε να κάνει και το δικό του τόσο ωραίο».

     ΄Ολοι σε αγαπήσαμε και θέλαμε να σε έχουμε κι άλλο κοντά μας. Πονέσαμε που έφυγες.

Σήμερα στην εξόδιο ακολουθία σου όλοι προσευχηθήκαμε και όλοι κλάψαμε, παρόντες και απόντες· ο ασθενής και υποβασταζόμενος Γέροντάς μας που ήρθε να σε ευλογήσει, οι Πατέρες, η Γερόντισσα και οι αδελφές, οι συγγενείς, εμείς οι φίλοι σου, ο ανηψιός σου ο «Σπυράκος» σου, που χάρη στις θερμές προσευχές σου και τις ευχές του πατρός Παϊσίου, που σου πέρασε το κομποσχοίνι στο χέρι, καταδικασμένος απ’ τους γιατρούς, γεννήθηκε υγιέστατος.

     Η αρρώστια σε απέσυρε διακριτικά από την καθημερινότητά μας και πιστέψαμε ότι θα ‘κανε μικρότερο το κενό που θ’ άφηνες. Όμως τώρα νοιώθουμε πόσο μας λείπεις...

     Αδελφή Φιλαρέτη, σήμερα που έφυγες, πιστεύω πως οι Άγγελοι και οι Άγιοι σε ασπάζονται χαρούμενοι και πως ο Άγιος Συμεών «θα σε βάλει στο ράσο του και θ’ ανεβείτε μαζί τη σκάλα, να μη φοβηθείς, να παρουσιαστείτε μαζί στο Θεό» και πως το «ολάνθιστο μπαλκόνι» του ουρανού θα ευωδιάσει απ’ το πηγαιμό σου.

     Συχνά μου έγραφες: «Να μας θυμάσαι στη προσευχή σου, όπως κι εμείς ταπεινά θυμόμαστε εσάς». Μέσα μου βαθιά το νοιώθω πως δεν θα μας ξεχνάς από εκεί ψηλά· όλους εμάς τους αχθοφόρους της ζωής· εσύ που τόσο πόνεσες, μα και τόσο ευλογήθηκες.

     Καλόν Παράδεισο!

     Σε ασπάζομαι,

                                       η φίλη σου Κ.Γ.

     Αθήνα 27 Ιανουαρίου 2012

    +Ανακομιδή λειψάνου Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, Μαρκιανής Βασιλίσσης

Το μήνυμα της ημέρας:

«Είναι μακάριοι εκείνοι που ζώστηκαν την υπομονή και την ελπίδα και ρίχτηκαν στη θάλασσα των θλίψεων για χάρη της αγάπης του Θεού, με απλότητα και χωρίς να το εξετάσουν»

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Μνήμη Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

Ο Άγιος Γρηγόριος ήταν ο δεύτερος Θεολόγος κι έτσι μας είναι γνωστός.
Ήταν όμως κι ένας πολύ τρυφερός και στοχαστικός ποιητής.
Ένα μικρό δείγμα της ποίησής του σε κάπως ελεύθερη μετάφραση:

«Αν δεν ήμουν δικός σου θα ήμουν αδικημένος, Χριστέ μου.

Τι λόγο έχει αυτή η ζωή; Τι λόγο έχει αυτή η τυράννια;
Γιατί στροβιλίζομαι στις τρικυμίες του βίου;
Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, σβήνουμε, χανόμαστε απ’ τη γη,
Νυστάζω, κοιμάμαι, ξυπνάω, πορεύομαι,
αρρωσταίνω, γίνομαι καλά, ευχαριστιέμαι , πονώ...
Τι περισσότερο έχω εγώ από τ’ άλογα πλάσματα, απ’ τ’ ανεύθυνα ζώα;
Τι περισσότερο έχω εγώ; Τίποτα παρά μόνο τον Θεό.


Αν δεν ήμουν δικός σου, θα ήμουν αδικημένος, Χριστέ μου».

Αληθινή μόρφωση

Μου το έστειλε η αγαπητή Πίστη. Μου άρεσε και με προβλημάτισε και το παραθέτω.
Ευκαιρία για αυτοκριτική και επαναπροσανατολισμό.

Ο κατά Σωκράτη ορισμός του μορφωμένου ανθρώπου

Όταν ζήτησαν από το Σωκράτη να τους δώσει τον ορισμό του μορφωμένου ανθρώπου, δεν ανέφερε τίποτε για τη συσσώρευση γνώσεων.
«Η μόρφωση είπε, είναι θέμα συμπεριφοράς...  Ποιους ανθρώπους λοιπόν θεωρώ μορφωμένους;
Πρώτα αυτούς που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις, αντί να ελέγχονται από αυτές.
Ύστερα αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα & λογική.
Αλλά και αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές
και όσους αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς καλοπροαίρετα.
Μορφωμένοι είναι αυτοί που ελέγχουν τις απολαύσεις τους και όσοι δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες και τις αποτυχίες τους.
Πάνω απ΄όλους  όμως βάζω όσους δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και την δόξα τους...»


Σωκράτης (469-399 π.Χ.)

Ο ασυλλόγιστος δανεισμός

Ο ασυλλόγιστος δανεισμός των πάντων.
Πολίτες και κράτος, νέοι και ώριμοι, πλούσιοι και φτωχοί μπήκαμε στον ξέφρενο χορό του υπερδανεισμού. Για μια εικοσαετία περίπου φερθήκαμε ως άμυαλοι άσωτοι νεανίσκοι. Πέσαμε με τα μούτρα να τα αποκτήσουμε όλα όλοι: μεγάλα σπίτια, μεγάλα αυτοκίνητα, διακοπές, ταξίδια, σπουδές στο εξωτερικό... Ξεχάσαμε όλες τις παροιμίες του τύπου "Άπλωσε τα πόδια σου όσο σε παίρνει το πάπλωμά σου", "Πιες νερό απ' το δικό σου παγούρι" που βγήκαν ως μάθημα μετά από ανάλογα παθήματα. Ο ασυλλόγιστος δανεισμός δισεκατομμυρίων. Δεν βρέθηκε κάποιος να ανακόψει αυτόν το χορό;
Οι πολιτικοί τον έσυραν πρώτοι κι ο λαός ακολούθησε ξεγελασμένος από την εφήμερη ευδαιμονία. Δεν έχω δικαίωμα να γίνω κατήγορος κανενός. Αλλά απορώ:
Οι πνευματικοί πατέρες που είχαν μελετήσει τις Γραφές και τους Πατέρες δεν έπρεπε να συγκρατήσουν με κάθε τρόπο το λαό του Θεού να μη βρεθεί τόσο εκτεθειμένος με τα δάνεια; Παρόλο που όλα αυτά τα χρόνια εκκλησιαζόμουν και είχα αρκετή σχέση με ομιλίες και πνευματικές νουθεσίες, δεν θυμάμαι καμιά αναφορά σ' αυτή την "πληγή" που είχε γίνει τρόπος ζωής για τους περισσότερους Έλληνες. Αντίθετα πολλά μοναστήρια είχαν μπει στο χορό χτίζοντας πολυτελέστατα συγκροτήματα - που ξεπερνούσαν κατά πολύ τις ανάγκες τους - και υπερβολικά ακριβούς ναούς με το πρόσχημα ότι θα μείνουν εις τους αιώνες και ότι θα δοξάζεται το όνομα του Θεού - με τους ...τοίχους;
Ποιος θα συγκρατούσε το λαό από τον υπερδανεισμό, αφού δεν το έκαναν αυτοί που έπρεπε να είχαν διαβάσει τις Παροιμίες ή τις σοφές ομιλίες του Μεγάλου Βασιλείου;

" ΄Ηδη σκέψου από πού θα πληρώσεις το χρέος. Από εκείνα που παίρ­νεις; Αλλ' αυτά δεν αρκούν και για τις ανάγκες σου και για την εξόφληση. Εάν δε μάλιστα υπολο­γίσεις και τους τόκους, από πού θα πολλαπλασια­σθούν τα χρήματα σε τόσο μεγάλο ποσόν, ώστε και να υπηρετήσουν την δική σου ανάγκη, και να εξο­φλήσεις το κεφάλαιο, επί πλέον δε να γεννούν και τόκους; Αλλά δεν θα εξοφλήσεις το δάνειο από ε­κείνα που παίρνεις. Από άλλους πόρους, λοιπόν; Ας περιμένουμε λοιπόν εκείνες τις ελπίδες, και ας μη πάμε, όπως τα ψάρια, στο δόλωμα. Οπως δηλα­δή εκείνα μαζί με την τροφή καταπίνουν και το αγ­κίστρι, έτσι και εμείς για τα χρήματα αγκιστρωνό­μαστε με τους τόκους. Δεν προξενεί καμμιά αισχύ­νη η φτώχεια. Γιατί λοιπόν να προσθέτουμε στους εαυτούς μας τους ονειδισμούς εξ αιτίας του χρέους μας; Κανείς δεν θεραπεύει τα τραύματα με το τραύ­μα, ούτε ιατρεύει το κακό με το κακό, ούτε επανορθώνεται η φτώχεια με τους τόκους".


Τώρα ήρθε η ώρα της πληρωμής των χρεών και των τόκων. Τα αγκίστρια των δανειστών μας γδέρνουν τα σωθικά μας. Σπαρταράμε από τον πόνο κι ίσως να μην αντέξουμε. Κι όμως γι' αυτή την κατάσταση υπάρχουν καταγεγραμμένα σοφά λόγια με διαχρονική ισχύ τα οποία δυστυχώς αγνοήσαμε.

"Για τούτο, και το είδος αυτό της πλεονε­ξίας έλαβε την ονομασία αυτή. Διότι τόκος, καθώς νομίζω, ονομάσθηκε για την μεγάλη γονιμότητα του κακού. Από πού λοιπόν αλλού; Η ίσως τόκος λέγεται για τους πόνους και τις λύπες που εκ φύσεως προξενεί στις ψυχές αυτών που εδανείσθηκαν. Διότι όπως ο πόνος του τοκετού στην γυναίκα, έτσι παρουσιάζεται η προθεσμία στον χρεωφειλέτη. Τόκος επάνω στον τόκο είναι πονηρό γέννημα πονηρών γονέων. Αυτά ας λέγονται γεννή­ματα εχιδνών, τα γεννήματα των τόκων. Λέγουν ότι οι έχιδνες γεννώνται αφού καταφάγουν την κοιλιά της μητέρας των. Και οι τόκοι παύουν να γεννούν αφού καταφάγουν τις οικίες των χρεωφειλετών". (Μ.Βασιλείου "κατά τοκιζόντων")



*Πήρα αφορμή από τις ομιλίες στις οποίες παραπέμπουν τα ΓΟΡΓΑ ΠΑΡΕΣΤΙΓΜΕΝΑ.

Οι Φιλέλληνες της Νάντης

Φιλέλληνες! Πάντα με συγκινούσαν! Και πάντα απορούσα ποια δύναμη κι ορμή τους παρακινούσε ν' αφήσουν την ησυχία και το βόλεμά τους και να προσφέρουν και να προσφέρονται θυσία στις  δικές μας συμφορές, στα δικά μας προβλήματα, στους δικούς μας αγώνες.
Θαυμάζω και ευγνωμονώ αυτούς που ήρθαν απ' τα πέρατα της γης κι αγωνίστηκαν κι έπεσαν στο Πέτα και στο Μεσολόγγι κι όπου αλλού. Οι Έλληνες πολεμούσαν για την πατρίδα, για τις γυναίκες και τα παιδιά τους, για τους ναούς, τις εκκλησιές και τα μοναστήρια τους, για τους τάφους των προγόνων τους, για την ελευθερία τους. Αυτοί για ποιον, για ποιους; Έβλεπαν στους ταπεινωμένους Έλληνες τους εαυτούς τους και στους καταπιεστές τους τους δικούς τους μελλοντικούς πιθανούς καταπιεστές. Ο αγώνας ελευθερίας των Ελλήνων ήταν ένα σύμβολο για όλους τους λαούς, για όλους τους αγνούς ελεύθερους ανθρώπους.
Διαβάζω τώρα τη Διακήρυξη των σύγχρονων Φιλελλήνων της Νάντης και πάλι αισθάνομαι την ίδια συγκίνηση κι ευγνωμοσύνη. Πολλοί σύγχρονοι Γάλλοι -και μακάρι να ξυπνήσουν κι όλοι οι λαοί της Ευρώπης- βλέπουν τους Έλληνες ως τα πρώτα σφαχτάρια της θυσίας στο βωμό του αισχρού κι αχόρταγου κέρδους. Βλέπουν όμως και τους εαυτούς τους ως τα πιθανά επόμενα θύματα, γι' αυτό στέκονται τώρα στο πλευρό μας. Η Ελλάδα γίνεται πάλι ένα σύμβολο κατά της εξαθλίωσης και μιας σύγχρονης οικονομικής δουλείας.
Μήπως πρέπει να βρούμε τον τρόπο να υποστηρίξουμε αυτή την κίνηση ώστε να επεκταθεί να γίνει μια μεγάλη πυρκαγιά που θα κάψει τους οικονομικούς "κυρίαρχους" και τα υποχείριά τους, τους ανά την υφήλιο ευτελείς πολιτικούς;
Μήπως ο κάθε Έλληνας πρέπει να κινητοποιήσει όσους γνωρίζει σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου ώστε να δημιουργηθεί μια παγκόσμια φιλελληνική κίνηση, μια παγκόσμια κίνηση κατά της νέας μορφής δουλείας που εμπεδώνεται μ' αυτούς τους πρωτοφανείς χρηματοπιστωτικούς μηχανισμούς; 


Λόγω αλληλεγγύης είμαι και εγώ Έλληνας, Ελληνίδα!
 Ζητάμε τη διπλή υπηκοότητα

"Επειδή ο ελληνικός λαός ταπεινώνεται, ας είμαστε αλληλέγγυοι ενάντια στους πλούσιους όλου του κόσμου. Ας ζητήσουμε όλοι, συμβολικά, την ελληνική υπηκοότητα!

Αγανακτισμένοι από τη δειλία και την έλλειψη οράματος των δυτικών κυβερνήσεων - μεταξύ των οποίων και η δική μας - ενάντια στη δικτατορία των χρηματαγορών, και εξαγριωμένοι από τη ταπείνωση στην οποία υπόκειται σήμερα ο ελληνικός λαός, κατηγορούμενος αδιάντροπα για ασωτεία και απάτη, συλλογικά υποδεικνυόμενος ως ένοχος χωρίς να μπορέσει να αυτοϋπερασπισθεί, καταδικασμένος σε μια ατελείωτη λιτότητα και στη μετάνοια με όρους που θυμίζουν το λόγο του στρατάρχη Πεταίν το 1940 για την "ηθική τάξη", την "προσπάθεια" και το "πνεύμα ηδονής".

Εμείς μάλιστα δεν ξεχνάμε ότι αυτοί που σήμερα θυσιάζουν την Ελλάδα στο βωμό της κερδοσκοπίας, ελπίζουν ότι ο οικονομικός φασισμός θα ικανοποιηθεί με αυτή τη μικρή χώρα και ότι οι ίδιοι θα γλιτώσουν!
Είναι αυτοί οι ίδιοι που εγκατέλειψαν την Τσεχοσλοβακία στον Αδόλφο Χίτλερ στο Μόναχο το 1938, ελπίζοντας πως θα του αρκούσε αυτή η καινούργια λεία που του προσέφεραν, αφού είχαν πριν παρατήσει τη δημοκρατική Ισπανία.
Δεν αντέχουμε πια να βλέπουμε τους νεόπλουτους (1% του πληθυσμού παγκοσμίως) να θριαμβεύουν, αγνοώντας το αληθινό ηθικό χρέος που η Ανθρωπότητα οφείλει στο ελληνικό έθνος , διότι έδωσε στη Ευρώπη τον πρώτο σπόρο της άμεσης Δημοκρατίας, βασισμένης ακριβώς στη κατάργηση των χρεών και στη χειραφέτηση των πολιτών από τη δουλεία τους για τα χρέη αυτά, πριν από 2.500 χρόνια.
Για όλους αυτούς τους λόγους, είμαστε όλοι Ελληνες και Ελληνίδες.

Συνεπώς, ήρθε η ώρα να μη γίνουμε συνένοχοι, μέσω της παθητικότητάς μας, ούτε μια στιγμή παραπάνω, στην οικονομική υποταγή της Ελλάδας. Ετσι θέλουμε, με ένα σαφές μήνυμα, να είμαστε αλληλέγγυοι με την Ελλάδα και να μοιραστούμε, τουλάχιστον συμβολικά, την τύχη του λαού της.

Οπότε ζητάμε σήμερα να τύχουμε της Ελληνικής υπηκοότητας και απευθύνουμε επίσημη αίτηση στην Ελληνική Πρεσβεία της χώρας μας, θα δημοσιοποιήσουμε δε αυτή τη ενέργεια με μία πρώτη λίστα υπογραφών, στις 24 Νοεμβρίου 2011, επέτειο μιας σημαντικής δράσης της Ελληνικής Αντίστασης, που έγινε στη γέφυρα του Γοργοπόταμου τη νύχτα της 24ης προς την 25η Νοεμβρίου 1942."

Ένα ρητό που το έχω ως moto λέει: "Λέγε τι σιγής κρείττον ή σιγήν έχε!"
Μη έχοντας λοιπόν σιγής τι κρείττον, έχω σιγήν.
Πρέπει ωστόσο να ευχηθώ για τη χρονιά που "όρμησε ακάθεκτη και επιθετική" και προοιωνίζεται επιεικώς δύσκολη.
Τι να πω όμως; Υγεία, ευτυχία, επιτυχίες, ειρήνη, αγάπη και τα συναφή; Ακούγονται όλα τόσο ψεύτικα και ουτοπικά;
Τι να πω; "Να βάλει ο Θεός το χέρι Του;" Δεν είμαι τόσο σίγουρη, αν κι αυτό το θέλουμε.
Μου έστειλαν και αντιγράφω τα παρακάτω που δείχνουν την τραγική ανοησία στην οποία πλέουμε ως πολιτεία:

ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ!!!!!

Βλέποντας ο Θεός το τεράστιο πρόβλημα της Ελλάδας και τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο πιστός ελληνικός λαός, αποφασίζει να στείλει τον Υιό Του και πάλι στη Γη για να συμπαρασταθεί στους Έλληνες.

Ο Ιησούς εμφανίζεται ενώπιον της Βουλής των Ελλήνων και μετά από μια θερμή ομιλία συμπαράστασης και υποστήριξης της Ελλάδας, ανακοινώνει ότι διαγράφει όλα τα χρέη της χώρας, φέρνει μεγάλες επενδύσεις, παρέχει αυξήσεις 100% σε όλους τους Έλληνες και διαγράφει τα δάνειά τους.

Όλοι οι Βουλευτές όρθιοι ζητωκραυγάζουν. Αλαλαγμοί χαράς και ικανοποίησης από όλες τις πτέρυγες. Ακόμα και η Παπαρήγα σταυροκοπιέται.

Τότε ο Ιησούς λέει: «Υπό έναν όρο!». Όλοι ησυχάζουν και περιμένουν να ακούσουν. «Όλοι σας θα παραιτηθείτε και κανείς σας δεν θα είναι του λοιπού υποψήφιος βουλευτής».

Νεκρική σιγή στην αίθουσα.  Κάποιοι του απαντούν ότι θα πρέπει να συνέλθουν τα κόμματα για να αποφασίσουν.

«Πολύ καλά. Θα περιμένω την απάντησή σας αύριο το πρωί» λέει ο Ιησούς.

Την επομένη ο Πρόεδρος δίνει στον Ιησού την ομόφωνη απάντηση όλων των πτερύγων της Βουλής, με την οποία «καταγγέλλεται η απαράδεκτη παρέμβαση του Θεού στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας»!!!

Νομίζω πως δεν μου μένει παρά να ευχηθώ στον καθένα προσωπικά να κάνει κουράγιο και να μπορέσει μέσα στις αντιξοότητες και  τα προβλήματα να βρει οδό μετανοίας και σωτηρίας. 
Πού ξέρετε; Ίσως να γίνει το 2012 πραγματικά σωτήριο για πολλούς.

 

Χριστουγεννιάτικες ευχές

Εύχομαι να γίνουν τα φετινά Χριστούγεννα

"αρχή παλιννόστησης του αλήτη νου μας

προς τον Ποιητή και Σωτήρα μας,

που για μας τους ανόητους κι αμετανόητους

δέχθηκε να ντυθεί την πολύπαθη και πολύμοχθη σάρκα μας

και να φανερωθεί ως βρέφος 

τεχθέν και ανακλιθέν σε φάτνη αλόγων".

Χριστούγεννα

                                                 
                                                   

Μη δεν μπορούσε σαν Θεός να γεννηθεί

σ' ένα πανέμορφο παλάτι,

τα Χερουβίμ να Τον υπηρετούν,

ανάστατη γι' Αυτόν να τρέμει όλη η πλάση;

Μη δεν μπορούσε σαν Θεός

τη φοβερή Του δύναμη στα σύμπαντα να δείξει,

κι ο άνθρωπος, το πλάσμα Του,

σιωπηλός κι εκστατικός να πέσει να Τον προσκυνήσει;

Μη δεν μπορούσε σαν Θεός

τις εξουσίες του κόσμου αυτού να αφανίσει,

άρχοντες, βασιλιάδες, στρατηγούς

μ' ένα Του νεύμα διά παντός να καταργήσει;

Στ' αλήθεια -ποιος θα τό 'λεγε! -

στ' αλήθεια δεν μπορούσε!

Η αγάπη Του η άπειρη, η ακατάληπτη

η αγάπη Τον εμπόδιζε, η αγάπη Τον κρατούσε,

η αγάπη Τον ταπείνωσε!

Για μας τους άσημους θνητούς, 

τα χωματένια σκεύη,

σάρκα εντύθη χοϊκή κι ως βρέφος εσπαργανωμένο

στην αγκαλιά της Παναγιάς μας ώφθη.

Αγάπη ανώτερη απ' τη δύναμη, που τον Θεό ταπείνωσες,

έλα και βρες μας, φώλιασε στην άφιλη ψυχή μας.

Αλλοίωσε την ύπαρξη, κατάργησε τα πάθη

και μην αφήσεις ίχνος, σπιθαμή του εγωισμού

να κυβερνά, να διαφεντεύει τη ζωή μας!

Δώρα πτερόεντα (διασκευή από το ομώνυμο διήγημα του Αλ. Παπαδιαμάντη με ...άλλη εξέλιξη))

Ξένος στον κόσμο και τη σάρκα, κρύβοντας τις φτερούγες του, ο θεϊκός Άγγελος κατέβηκε από τα ύψη του ουρανού την παραμονή των Χριστουγέννων. Έφερνε δώρα από τα άνω Βασίλεια για τους κατοίκους της πρωτεύουσας. Ήταν ο καλός άγγελος της πόλης.

Τα δώρα του ήταν ζωή αληθινή και δύναμη ψυχής και θεϊκή γαλήνη και φωτεινό καθάριο βλέμμα. Αυτά τα δώρα ήθελε να χαρίσει σε όλους όσοι θα τα δέχονταν πρόθυμα, σε όλους όσοι θα δέχονταν τον ίδιον με λαχτάρα, σαν να περίμεναν με βεβαιότητα τον ερχομό του. Κι έπρεπε τα δώρα να βρουν αποδέκτη σήμερα.

Με την άυλη ύπαρξή του κινήθηκε γρήγορα πάνω από την πόλη. Διάλεξε ένα πλούσιο αρχοντικό για να κάνει την πρώτη του επίσκεψη. Όλα ήταν τέλεια, η αρχιτεκτονική του σπιτιού θαυμάσια, ο κήπος του «ένα ποίημα», το εσωτερικό του άψογα φροντισμένο. Στραφτοκοπούσε από την πολυτέλεια. Οι ένοικοί του όμως ήταν βλοσυροί, αδιάφοροι, ανέλπιδοι. Ανία και ψεύτικη ζωή, ερμητικό κλείσιμο στον εαυτό τους και θυμό διάβασε στις ψυχές τους. Ο Άγγελος πήρε τα ουράνια δώρα του κι έφυγε βιαστικός κι απορημένος: «Μα, γιατί δεν ήταν ευτυχισμένοι, αφού τα είχαν όλα; Γιατί ήταν θυμωμένοι;».

Οι δυο δοκιμασίες

Ο Θεός, λέει, δοκιμάζει τους ανθρώπους με δυο τρόπους: Ή με δεινά, αρρώστιες, θανάτους, πολέμους, ένδεια, κάθε είδους δυσχέρεια που προκύπτει στη ζωή του καθενός, ή με αφθονία αγαθών, με τον πλούτο και την ευμάρεια. 

Δεν ξέρω ποια δοκιμασία είναι πιο εύκολη, δηλαδή ποια θα την περάσουμε πιο εύκολα.

Συνήθως στη δοκιμασία των δεινών παρά το σοκ που περνά ο άνθρωπος βαθύτερα "οργώνεται" από τον πόνο και μαλακώνει και καρπόν πολύν φέρει σε πολλές περιπτώσεις και βγαίνει από τη δοκιμασία με επιτυχία κι ακούει από τον Κύριο το:"Ευ, δούλε, αγαθέ και πιστέ!". Εξάλλου στην ένδεια φανερώνεται με θαυμαστό τρόπο η αγάπη και ο άπειρος πλούτος του Θεού.

Η δοκιμασία του πλούτου φαίνεται πολύ ευχάριστη, τόσο που ξεχνάμε ότι κρινόμαστε δι' αυτής. Επαναπαυόμαστε και λέμε με λόγια και έργα  "Ψυχή μου, έχεις πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά. Αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου". Ξεχνάμε ότι είμαστε διαχειριστές του πλούτου και όχι δικαιωματικά κύριοί του. Στρογγυλοκαθόμαστε πάνω στα υλικά αγαθά, μάλλον τα θεοποιούμε. Ξεχνάμε ότι την ίδια ώρα που εμείς υπεραπολαμβάνουμε, κάποιοι στερούνται τα στοιχειώδη. Θεωρούμε αυτονόητα όσα έχουμε κι ούτε σαν σκιά δεν περνά από το νου μας η υποψία ότι κάποια στιγμή μπορεί όλα να χαθούν, να πάνε στα χέρια κάποιου άλλου για να δοκιμαστεί κι αυτός με τη σειρά του. Λίγοι άνθρωποι περνούν με επιτυχία τη δοκιμασία του πλούτου.

Μακάρι και στον πλούτο και στην ένδεια να κρατιόμαστε από το χέρι του Θεού και να ζητούμε το δικό Του φωτισμό.  Να πορευόμαστε χωρίς έπαρση ή απελπισία, χωρίς παράπονο ή αναλγησία, αλλά με την αμεριμνησία και την ειρήνη του ανθρώπου που αισθάνεται  κάθε στιγμή γεμάτος από την αγάπη του Θεού.

Η πλαγιά του κυρ-Βαγγέλη

 

Κάποιοι αφήνουν πίσω τους συντρίμμια, ας πούμε μια ολόκληρη χώρα ρημαγμένη. 

Κάποιοι αφήνουν στη γενιά που μας ακολουθεί χρέη κι αδιέξοδα. 

Ο κυρ-Βαγγέλης αφήνει μια πλαγιά δενδροφυτεμένη και περιποιημένη από τα ίδια του τα χέρια. 

Μια πλαγιά στους πρόποδες του βουνού Σιβρί στο Παλιόκαστρο Θεσσαλονίκης. 

Φύτεψε μόνος του εκατοντάδες δεντράκια και θάμνους. 

Εγκατέστησε σύστημα ποτίσματος με δικά του έξοδα  κι όπου δεν μπόρεσε τα πότιζε ο ίδιος αφιερώνοντας πολλές ώρες μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού.

Κάθε απόγευμα θα τον έβρισκες στην όμορφη πλαγιά ν΄αγωνίζεται, μόνος, με τις έγνοιες και τα προβλήματά του, αλλά με μια γλυκύτητα κι αγάπη για τη γη, για τη φύση, για τον τόπο μας. 

Σε μια εποχή που ζούμε τόσο εγωιστικά, που μας νοιάζουν μόνο τα δικά μας, (αυτά για τα οποία έχουμε τίτλους ιδιοκτησίας), ο κυρ-Βαγγέλης είναι ένα υπέροχο παράδειγμα, μια αχτίδα φωτός.

Εύχομαι να ζήσει χρόνια πολλά και να ιδεί τα δεντράκια του να"κρουν" τον ουρανό και τα εγγόνια του γερά και δυνατά να ξαποσταίνουν στον ίσκιο τους.

Σ' ευχαριστούμε, κυρ-Βαγγέλη!

 

Η πλαγιά του κυρ-Βαγγέλη

*Ξέρω είμαι εντελώς ανεπίκαιρη. Έπρεπε να γράφω για τα "κουρεμένα" ομόλογα και το ξεπούλημα της Ελλάδας. Τώρα είναι πολύ αργά για δάκρυα. Πιστεύω όμως πως μέσα στο σκότος και το έρεβος που έχουμε βυθιστεί, έχουμε ανάγκη από μια σπιθίτσα, ένα φωτάκι, μια σχισμή ελπίδας.

Αυτά τα φωτάκια ψάχνω να βρω.

Στη Ραψάνη

Το περασμένο Σάββατο χαρήκαμε άλλη μια υπέροχη εκδρομή με ανεπανάληπτη παρέα και σύμμαχο έναν καταπληκτικό καιρό αυτή τη φορά στην πανέμορφη Ραψάνη, τα Τέμπη και το Μοναστήρι Κομνηνείου Στομίου. 

Μια ακόμη ευκαιρία μας έδωσαν τα Σεμινάρια Γονέων του Σχολείου μας να περάσουμε μια μέρα στη φύση παιδιά και γονείς και εργαζόμενοι στο Σχολείο (Εκαπαιδευτήρια "Ο Απόστολος Παύλος"). Ευλογίες πνευματικές στο Μοναστήρι του Στομίου, προσκύνημα στην Αγία Παρασκευή Τεμπών και θέα του Πηνειού, πορεία σε πανέμορφο δάσος στον Κάτω Όλυμπο, πικ-νικ στο προαύλιο της Αγίας Παρασκευής έξω από τη Ραψάνη, καφές στην πλατεία του χωριού, εσπερινός στην Παναγία, παρέα με τον Άγιο Γεώργιο τον τοπικό Άγιο. Με κέφι, με καλή διάθεση, με ατέλειωτο παιχνίδι για τα παιδιά και όμορφες συζητήσεις για τους μεγάλους. Σίγουρα πρέπει να το επαναλάβουμε με κάποιον άλλον προορισμό.

  

Η όμορφη παρέα μας στον αυλόγυρο της Μονής Κομνηνείου (Αγίου Δημητρίου και Παναγίας) Στομίου Λάρισας

Βασιλικά και αηδημητριάτικα στολίζουν τη βρύση στο προαύλιο του μοναστηριού.

 

Απίστευτο δάσος πάνω από τη Μονή

 

Λουκουμάκι και κασέτες με ομιλίες του μακαριστού π.Αθανασίου ήταν η ευλογία από τον π.Συμεών.

 

Στάμνες, κανάτια, γάστρες και κάθε λογής πήλινα δημιουργήματα περιμένουν αγοραστές στα Τέμπη που όταν ολοκληρωθούν οι σήραγγες θα χαθούν από προσώπου οδηγών και ταξιδιωτών.

  

Ο Πηνειός στα Τέμπη είναι γοητευτικός.

 

Παιχνίδι με τα γατάκια. Τρυφερότητες μεταξύ μικρών πλασμάτων.

 

Αυτή η καταπληκτική πλατεία της Ραψάνης με τα γιγάντια πλατάνια, 

το ωραίο πλακόστρωτο, τα καφενεία ένα γύρο και την απίστευτη θέα.

 

Από την πλατεία της Ραψάνης βλέπουμε την τελευταία κορφούλα του Ολύμπου 

πάνω από τα Τέμπη και στο βάθος τον Κίσσαβο. 

 

Πόσο ψηλό μπορεί να είναι ένα δέντρο!

 

Το εσωτερικό του Ναού της Παναγίας όπου παρακολουθήσαμε τον Εσπερινό 

στον οποίο έψαλαν δικοί μας ψαλτάδες.

 

Ο νεομάρτυς Άγιος Γεώργιος, το κλέος της Ραψάνης, μαρτύρησε σε ηλικία 20 ετών. 

Τα λείψανά του ως πολύτιμος θησαυρός φυλάσσονται στον Ιερό Ναό της Παναγίας.

 

"Ξεδιψάστε, παιδιά, με το πεντακάθαρο γάργαρο νερό του Ολύμπου."

 

Κάποιες Ραψανιώτισσες επιμένουν στην ανθοκομία.

Σ' αυτήν την όμορφη αυλή κάναμε το πικ-νικ μας.

 

Όση ώρα ήμασταν στο εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής δεν σταμάτησε η καμπάνα. 

Όλα τα πιτσιρίκια βρήκαν την ευκαιρία να κωδωνοκρούσουν. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τα μικρά.

΄Οσοι δεν ήρθαν μαζί μας ...Ε Χ Α Σ Α Ν ! ! !

"Κύριε, ως θέλεις και ότε θέλεις, μόνον χωρίς αισχύνης και παραπτωμάτων"

Με συγκλόνισε το άθλιο τέλος του Καντάφι, όχι τόσο γιατί ως άνθρωπο τον λυπήθηκα, αλλά γιατί επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά ότι το χέρι του Θεού πέφτει φοβερό πάνω στους υβριστές και τους άδικους. Και απορώ, πώς δεν παραδειγματίζονται οι ασκούντες παράνομα και απάνθρωπα την εξουσία από το φριχτό τέλος τόσων προηγηθέντων τυράννων; Τόσο λοιπόν μωραίνονται και μένουν κολλημένοι στο "θρόνο" τους, παρόλο που τον βλέπουν να καταρρέει, οδηγούν τη χώρα τους σε αιματοκύλισμα, προκαλούν το θάνατο ή τον ακρωτηριασμό ή τον βαρύτατο τραυματισμό χιλιάδων αθώων υπηκόων τους, καταστρέφουν την οικονομία τους, αφήνουν μαύρο και φριχτό το όνομά τους στην ιστορία ... Άραγε τι προσδοκούν; Σε τι ελπίζουν;
Μάλλον επιτρέπει ο Κύριος να μωρανθούν για να καταεξευτελιστούν και να οδηγηθούν από τις ίδιες τους ενέργειες στην απώλεια.
Πόσο ευλογημένη είναι η ζωή του απλού ανθρώπου που αντί να ακουμπάει στον πλούτο και την εξουσία, ακουμπάει στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού!
Μου άρεσε πολύ - και την κρατώ μέσα μου ως σύνθημα- μια ευχή από τη Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου που χθες ετιμάτο η μνήμη του "Κύριε, ως θέλεις και ότε θέλεις, μόνον χωρίς αισχύνης και παραπτωμάτων".

Κι όμως προκαλέσαμε...

Έτσι ήμασταν μέχρι να 'ρθει η κρίση.

Κι ούτε που το υποψιαζόμασταν.

Τουλάχιστον ας περάσει σαν υποψία από το μυαλό μας. 

Θα είναι μεγάλο το όφελος.

   Χώρες με τα μεγαλύτερα αποτυπώματα

•9,5 εκτάρια (5 πλανήτες): Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (Ντουμπάι), Κουβέιτ, Κατάρ, Μπαχρέιν, Η.Π.Α.

•7,5 εκτάρια (4 πλανήτες): Αυστραλία, Καναδάς

•6 εκτάρια (3 πλανήτες): Ελλάδα, Ισπανία

  Χώρες με τα μικρότερα αποτυπώματα

•0,5 εκτάρια (1/4 του πλανήτη): Μαλάουι, Αφγανιστάν, Μπαγκλαντές, Σομαλία

 

Είναι προφανές ότι, επειδή η Γη μας είναι ένας πλανήτης, 

για να μπορούν οι πλούσιες χώρες να έχουν τόσο μεγάλα οικολογικά

αποτυπώματα, θα πρέπει οι φτωχές χώρες να έχουν πολύ μικρά.

Την στιγμή που ο κάθε Έλληνας καθημερινά καταναλώνει και μολύνει για 3

ανθρώπους,1δις άνθρωποι πηγαίνουν στο κρεβάτι τους πεινασμένοι.

 

Ουσιαστικά, κλέβουμε το μερίδιο κατανάλωσης και ρύπανσης των φτωχών χωρών.

 
Κάνω κι εγώ την αυτοκριτική μου υπο το φως των προβολέων της

κρίσης. Δεν συγκρίνω τον εαυτό μου με τους εν Ελλάδι κλέφτες,

παχυλόμισθους ή τους φοροφυγάδες. Τον συγκρίνω με τους

Σομαλούς και τους Αφγανούς που έχουν οικολογικό αποτύπωμα

0,25 για να έχω εγώ 2,5, ο μέσος Ευρωπαίος 2,8-3 και ο

Αμερικανός 5. (Αυτό σημαίνει ό,τι αν όλοι ζούσαν σαν εμένα πάνω

στη Γη θα χρειαζόντουσαν 2,5 πλανήτες σαν τη Γη, αν ζούσαν σαν

τον μέσο Αμερικανό θα χρειαζόντουσαν 5 πλανήτες κι αν ζούσαν

σαν τον Σομαλό θα έφθανε το ένα τέταρτο της Γης).

Ομολογώ πως δεν βρίσκω πολλά ελαφρυντικά.

Απογοήτευση κι ελπίδα

 Η γενιά μας έζησε μια διπλή ιδεολογική απογοήτευση. Πρώτα, στη δεκαετία του ’90, ήρθε η κατάρρευση του κομμουνιστικού ονείρου. Το όνειρο στο οποίο πολλοί πίστεψαν με απόλυτη αφοσίωση, αλλά και εκατομμύρια ανθρώπων το πλήρωσαν με τη ζωή τους (με εκτοπίσεις, εγκλεισμούς σε φυλακές, μαρτύριο συνειδήσεως, δολοφονίες κτλ), διαλύθηκε αφήνοντας πίσω λαούς φτωχότατους και διαλυμένες χώρες. Τώρα μας προδίδει και ο καπιταλισμός με στρατιές ανέργων και υπερχρεωμένων απελπισμένων πολιτών, αλλά και ξεπουλημένων χωρών.

Πού λοιπόν θα αναζητήσουμε δύναμη, ελπίδα, χαρά, πληρότητα, δικαίωση; Ποια σχήματα και ποια συστήματα θα καλύψουν τις ανάγκες και τις αναζητήσεις μας όχι εφήμερα, αλλά σταθερά και με πιστότητα; Μια πολύ ζεστή, παρηγορητική απάντηση μας δίνει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον λόγο του "Περί αγάπης".

“Ώστε τίποτα δεν είναι ανώτερο από την αγάπη και την ομόνοια, αγαπητοί. Γιατί με την αγάπη ο ένας γίνονται πολλοί. Αν δύο ή δέκα έχουν αγάπη και ομόνοια μεταξύ τους τότε ο ένας δεν είναι πια ένας, αλλά ο καθένας γίνεται δεκαπλάσιος και θα βρεις στους δέκα τον έναν και τους δέκα στον έναν κι, αν έχουν εχθρό, εκείνος που θα θελήσει να βλάψει τον έναν θα βρει απέναντί του δέκα και θα νικηθεί. Κι αν ο ένας δυστυχήσει, δεν θα τον λυγίσει η δυστυχία, γιατί την σηκώνουν μαζί δέκα. Καθένας απ’ αυτούς έχει είκοσι χέρια, είκοσι μάτια και άλλα τόσα πόδια και δέκα ψυχές. Κι αν γίνουν εκατό ή χίλιες οι αγαπημένες ψυχές, μέχρι πού θα φτάσει η δύναμή τους και πόσο θαυμαστά θα γίνουν τα κατορθώματά τους; 

Γιατί λοιπόν δεν αποκτάμε τη δύναμη της αγάπης έτσι ώστε να κρατάμε τους εαυτούς μας σε ασφάλεια; Μέχρι πότε θα την  περιορίζουμε σε ένα και δύο ανθρώπους; 

Ακόμη κι αν είναι φτωχός εκείνος που έχει φίλους, εν τούτοις είναι πλουσιότερος από τους πλουσίους. Και δεν είναι δυνατόν να πάθει τίποτε κακό εκείνος που φυλάσσεται από τόσους φύλακες, γιατί ούτε οι σωματοφύλακες του βασιλιά δεν είναι τόσο προσεχτικοί, όσο αυτοί οι φίλοι. Εκείνοι, οι σωματοφύλακες, δείχνουν προσοχή από φόβο και ανάγκη, ενώ ετούτοι από συμπάθεια και αγάπη. Έρχονται στιγμές που ο βασιλιάς φοβάται τους σωματοφύλακές του, μήπως ενεργούν για λογαριασμό κάποιων που επιβουλεύονται το θρόνο του, ενώ όποιος βασίζεται σε ανθρώπους που τον αγαπούν, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. Σαν τείχος αρραγές, οχυρωμένο αρμονικά με μεγάλους λίθους, απόρθητο στις εφόδους των εχθρών, είναι η παράταξη εκείνων που αγαπούν ο ένας τον άλλον και είναι θωρακισμένοι με την ομόνοια. Σαν τις χορδές της λύρας που συμβάλλουν σε μια αρμονία και παράγουν γλυκύτατο μέλος, έτσι κι εκείνοι που είναι ενωμένοι σε ομοψυχία αποδίδουν τον ευχάριστο ήχο της αγάπης. Μυριάδες θησαυροί δεν αξίζουν όσο ένας γνήσιος, αγαπημένος συνοδοιπόρος. 

Κι αν η αγάπη των ανθρώπων είναι τόσο δυνατή κι αν η σκέψη των αγαπημένων προσώπων μας τα φέρνει δίπλα μας και μας ενισχύει, αν έχουμε στο νου μας Εκείνον που είναι η Αγάπη, Εκείνον που μας αξίωσε να αγαπάμε αληθινά, τότε ποια λύπη θα μας τσακίσει, ποιο πράγμα θα είναι τόσο φοβερό και επικίνδυνο, ώστε να μας λυγίσει και να μας εξουθενώσει; Αν όταν μας αγαπούν ισχυροί άνθρωποι, αισθανόμαστε ασφαλείς και ισχυροί, πόσο μάλλον πρέπει να αισθανόμαστε ασφαλείς και ισχυροί αφού μας αγαπάει ο Παντοδύναμος Θεός; Η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβο, τον κάθε είδους φόβο».

Μόνο λοιπόν αν μάθουμε, αν μπορέσουμε αληθινά να αγαπήσουμε, θα ξεφύγουμε από την απελπισία της οικονομικής μονοδιάστασης την οποία καθημερινά βιώνουμε και η οποία φαίνεται πως μας έχει λυγίσει. Θα υψωθούμε σε άλλο επίπεδο. Θα ανακαλύψουμε αγαθά που δεν εκδαπανώνται και χαρά που δεν είναι πρόσκαιρη κι εφήμερη, αλλά διαρκής, βαθιά, «ήν ουδείς αίρει αφ’ ημών». Πιστεύω πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αναζητά αυτή την ελπίδα, αυτή τη χαρά, αυτή την πληρότητα.