Ημέρα πικρής μνήμης η χθεσινή,
αφιερωμένη στα μαρτύρια του ποντιακού ελληνισμού.
Η γερμανικής έμπνευσης εκστρατεία εθνοκάθαρσης
(με σκοπό τη δημιουργία καθαρού
τουρκικού έθνους-κράτους
ως συνέχειας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας)
που ανέλαβαν να πραγματώσουν οι Νεότουρκοι
αφάνισε Αρμένιους, Πόντιους, Ρωμιούς,
Ασσυροχαλδαίους.
Μια γενιά ρημαγμένη.
Τα βάσανά της δεν μπορούμε να τα διανοηθούμε!!!
Πολλά αφιερώματα, πολλές ιστορίες,
φωτογραφίες είδα και διάβασα στο διαδίκτυο.
Μου άρεσε πάρα πολύ το παρακάτω
ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΜΙΑ ΗΡΩΙΔΑ.
Στη μάνα! που έπρεπε να παλέψει μόνη της.
Ο άντρας, ο πατέρας ήταν στα βουνά αντάρτης,
ήταν στα Τάγματα Εργασίας, ήταν στο χώμα...
Στη μάνα! που είχε πλάι της συνεχώς το θάνατο
κι αγωνιζόταν να γλιτώσει απ' το δρεπάνι του
τα παιδιά της...
Στη μάνα που πάντα κάτι της έλειπε....
Στη μάνα την αρχόντισσα που είχε πια την όψη της ζητιάνας...
Στη μάνα, την προσφυγοπούλα
που ξανάφτιαξε πατρίδα
για να τη χαρίσει στα παιδιά και στα εγγόνια της...
Στη μάνα που έγινε έπος,
θρύλος, κομμάτι μιας αιμάτινης ιστορίας...
ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΜΙΑ ΗΡΩΙΔΑ
Γράφει η Νένα Μυρωνίδου / nenemy1@hotmail.com
"Γιαγιά,
Στέκομαι εδώ, στη μέση της ιστορίας.
Πίσω δεν κοιτάζω, γιατί δε φτάνω.
Είναι όλα μακριά. Μπροστά δε βλέπω.
Είναι όλα θολά.
Εσύ, όμως, με τα χέρια στη μέση
και μια ξεθωριασμένη ποδιά,
σκαλίζεις τα χωμάτινα αυλάκια με τα κηπευτικά σου.
Σκαλίζεις την ξενιτιά σου.
Αυτή, που με τον ιδρώτα σου, έγινε πατρίδα μου.
Μιλώ μόνο μαζί σου για όλα αυτά,
γιατί ο παππούς κρύφτηκε στο χώμα,
για να νιώσει στην αγκαλιά της γης
μια πατρίδα πιο ζεστή
από εκείνη που σε έγδαρε, που σε πείνασε,
που σε κούρασε,
που σε φτώχυνε, που σε δάκρυσε, που σε πλήγωσε.
Κι ήταν μακρινή. Ακόμα κι εδώ που είσαι.
Είσαι μακριά. Γιατί έμεινες πίσω.
Μια ταλαίπωρη φωτογραφία στέκει
στο προσκέφαλό σου χρόνια.
Κάθε φορά μου συστήνεις εκείνους που λείπουν.
Που δε με γνώρισαν ποτέ.
Που δεν έμαθαν τι απέγινες.
Κι εσύ τους έχεις πάντα εκεί. Παρόντες.
Κι εγώ δε σηκώνω το βλέμμα.
Μήπως και με μαλώσουν
που δεν έκανα κάτι γι’ αυτούς ή για σένα.
Όλη σου η μνήμη ξεφτισμένα παπούτσια,
μαύρα νύχια, γδαρμένες ψυχές.
Όλο να λείπουν κομμάτια από κάπου.
Από σένα, από τα ρούχα σου, από την οικογένειά σου.
Από την ιστορία.
Γιατί. Αυτό σε κρατά. Μέχρι να μάθεις.
Καμιά φορά σκέφτομαι πως είσαι μικρή.
Σε παίρνω αγκαλιά, σου δίνω καθαρά ρούχα.
Κάνεις ένα ζεστό μπάνιο. Πίνεις το γάλα σου
ακούγοντας ένα παραμύθι
κι ύστερα κοιμάσαι. Ήσυχη. Για πρώτη φορά.
Ξέρω πως είναι κατάρα
οι πληγιασμένες σου πατούσες
να γίνουν μια μεγαλειώδης προτομή σε μια πλατεία
(με περιστέρια, με κουτσουλιές και
κακόγουστες εγωκεντρικές γκράφιτι υπογραφές)
όπου θα ξαποσταίνουν συλλαλητήρια μνήμης.
Η φωνή σου δεν είναι επετειακή για μένα.
Είναι επική!
Κι εσύ μια αρχόντισσα του πόνου,
μια εργάτρια του χρόνου,
που κύλησες τις εποχές τη μια μετά την άλλη
μέχρι να φτάσεις να μάθεις
και πάλι να αποχωρίζεσαι.
Παππού, άσε τις παραξενιές.
Εκεί που είσαι, καθιερώθηκες.
Εμείς πώς θα τη βγάλουμε με τις μνήμες
που δε βοηθούν καθόλου
στο να διορθώσουμε την ιστορία;"
Πίσω δεν κοιτάζω, γιατί δε φτάνω.
Είναι όλα μακριά. Μπροστά δε βλέπω.
Είναι όλα θολά.
Εσύ, όμως, με τα χέρια στη μέση
και μια ξεθωριασμένη ποδιά,
σκαλίζεις τα χωμάτινα αυλάκια με τα κηπευτικά σου.
Σκαλίζεις την ξενιτιά σου.
Αυτή, που με τον ιδρώτα σου, έγινε πατρίδα μου.
Μιλώ μόνο μαζί σου για όλα αυτά,
γιατί ο παππούς κρύφτηκε στο χώμα,
για να νιώσει στην αγκαλιά της γης
μια πατρίδα πιο ζεστή
από εκείνη που σε έγδαρε, που σε πείνασε,
που σε κούρασε,
που σε φτώχυνε, που σε δάκρυσε, που σε πλήγωσε.
Κι ήταν μακρινή. Ακόμα κι εδώ που είσαι.
Είσαι μακριά. Γιατί έμεινες πίσω.
Μια ταλαίπωρη φωτογραφία στέκει
στο προσκέφαλό σου χρόνια.
Κάθε φορά μου συστήνεις εκείνους που λείπουν.
Που δε με γνώρισαν ποτέ.
Που δεν έμαθαν τι απέγινες.
Κι εσύ τους έχεις πάντα εκεί. Παρόντες.
Κι εγώ δε σηκώνω το βλέμμα.
Μήπως και με μαλώσουν
που δεν έκανα κάτι γι’ αυτούς ή για σένα.
Όλη σου η μνήμη ξεφτισμένα παπούτσια,
μαύρα νύχια, γδαρμένες ψυχές.
Όλο να λείπουν κομμάτια από κάπου.
Από σένα, από τα ρούχα σου, από την οικογένειά σου.
Από την ιστορία.
Γιατί. Αυτό σε κρατά. Μέχρι να μάθεις.
Καμιά φορά σκέφτομαι πως είσαι μικρή.
Σε παίρνω αγκαλιά, σου δίνω καθαρά ρούχα.
Κάνεις ένα ζεστό μπάνιο. Πίνεις το γάλα σου
ακούγοντας ένα παραμύθι
κι ύστερα κοιμάσαι. Ήσυχη. Για πρώτη φορά.
Ξέρω πως είναι κατάρα
οι πληγιασμένες σου πατούσες
να γίνουν μια μεγαλειώδης προτομή σε μια πλατεία
(με περιστέρια, με κουτσουλιές και
κακόγουστες εγωκεντρικές γκράφιτι υπογραφές)
όπου θα ξαποσταίνουν συλλαλητήρια μνήμης.
Η φωνή σου δεν είναι επετειακή για μένα.
Είναι επική!
Κι εσύ μια αρχόντισσα του πόνου,
μια εργάτρια του χρόνου,
που κύλησες τις εποχές τη μια μετά την άλλη
μέχρι να φτάσεις να μάθεις
και πάλι να αποχωρίζεσαι.
Παππού, άσε τις παραξενιές.
Εκεί που είσαι, καθιερώθηκες.
Εμείς πώς θα τη βγάλουμε με τις μνήμες
που δε βοηθούν καθόλου
στο να διορθώσουμε την ιστορία;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου