ΖΩΗ

Μανούλα!!
Δεν υπάρχει μια στιγμή της ζωής μου που να μην την αισθάνομαι δίπλα μου.
Ήταν πάντα εκεί... στα πρώτα μας βήματα, στις πρώτες μας κουβέντες που τις κρατάει φυλαχτό στη μνήμη της και στην καρδιά της...στις άπειρες αρρώστιες μας και τα ξενύχτια με τους πυρετούς που γινόταν η δροσιά και η παρηγοριά μας... όταν επιστρέφαμε από το σχολείο, πάντα μας υποδεχόταν στην πόρτα...όταν μελετούσαμε, καθόταν δίπλα μας πλέκοντας και επιβλέποντας διακριτικά...το σπιτικό φαγητό πάντα στην ώρα του, τα ρούχα μας πάντα καθαρά και σιδερωμένα... πάντα με ενδιαφέρον και αγωνία για το κάθε μας σοβαρό ή ελάχιστο πρόβλημα...με την ευχή της και την προσευχή της στις εξετάσεις μας, στα ταξίδια μας, στις δουλειές μας...με τον λόγο τον ωφέλιμο στο στόμα και τον φόβο του Θεού οδηγό της ζωής της.
Ήταν πάντα εκεί κι όταν εμείς φύγαμε για σπουδές ή για να φτιάξουμε τα δικά μας σπιτικά. Ξέραμε ότι πάντα μας περιμένει με έμπονη προσευχή, με πολλή έγνοια για τον καθένα από μας τους έξι, για τους γαμπρούς, τις νύφες, τα εγγόνια και τα δισέγγονα που έρχονταν σαν ευλογίες στη ζωή της, με προσωπικό κόπο και βοήθεια σε ό,τι χρειαζόμασταν...πάντα μέχρι σήμερα...
Είναι και τώρα εκεί, μόνη πλέον, συντροφιά με την αγάπη που πλημμυρίζει την ύπαρξή της...είναι και τώρα εκεί πάντα πρόθυμη να φορτωθεί ένα μέρος του δικού μας φορτίου ζωής για να μας ξαλαφρώσει...
Με πολλή ευγνωμοσύνη, ανίκανη να ανταποδώσω τη δική της αγάπη και προσφορά, της αφιερώνω το παρακάτω ποίημα που με συγκίνησε πολύ!

ΖΩΗ

Κανείς δε βγαίνει στο μπαλκόνι όταν φεύγω

να ψιθυρίσει «όλοι οι άγιοι μαζί σου»

την έγνοια κανενός δε νιώθω πια στην πλάτη

και θ’ άλλαζα όλες τις ευχές για μια δική σου

Με θλίβει τόσο αν σε φανταστώ μονάχη

τη μοναξιά λες κι αντικρίζω του Θεού

κι άμα σε πίκρανα ή σε πόνεσα πια ξέρω

του κόσμου όλες οι συγνώμες δεν αρκούν

Κανείς δεν είναι πια στο σπίτι σαν γυρίζω

λίγη χαρά ή στενοχώρια να μου πάρει

σαν το φαρμάκι του φιδιού από τη φλέβα

πόσο σου μοιάζει το ολόγιομο φεγγάρι...

Μητέρα, που όλοι σε φωνάζανε Αλίκη

κι εγώ από μέσα μου σε έλεγα Ζωή

(Από την ανέκδοτη κοινή συλλογή με τον Β. Δασκαλάκη «24 x 2»)