Νομίζω τον έλεγαν ...Χαμίτ...

Μικρόσωμος, πολύ μελαχροινός, με μάτια κατάμαυρα μα σπινθηροβόλα, ήταν η ελπίδα κι ο καημός της μάνας του, ο αγαπημένος της αδελφής του, το στήριγμα του πατέρα του.
Τα δεκαπέντε χρόνια που έζησε σ' αυτόν τον σκληρό και μάταιο κόσμο μας ήταν γεμάτα στέρηση και πείνα, φόβους κι αγωνία, πολέμους και διώξεις.
Η Ελλάδα ήταν μια ελπίδα, ένα "Πάσχα" προς την ελευθερία. Ήταν... Τώρα είναι ο τόπος του μαρτυρίου του...
Καλή ανάπαυση, Χαμίτ! Τώρα δεν θα σκάζουν βόμβες γύρω σου. Τώρα δεν θα σε κυνηγά καμιά αστυνομία. Τώρα δεν θα πεινά το νεανικό σου κορμί. Τώρα θα σταματήσει η περιφρόνηση κι η εχθρική διάθεση των καθωσπρέπει πολιτών. Τώρα πολλοί φιλάνθρωποι και η ελληνική πολιτεία θα νοιαστούν για την οικογένειά σου. Ίσως έγινες ο σωτήρας τους. Μόνο να μπορέσουν να δουν τα ματάκια της αδελφής σου...
Ας ζητήσουμε όλοι "συγνώμην" από τον "Χαμίτ" και την οικογένειά του, απ' όλους τους "Χαμίτ" που ανηφορίζουν τον πικρό Γολγοθά τους. Γιατί για πολλούς η ζωή δεν έχει ίχνος χαράς, δεν έχει έλεος... Είναι απ' τη στιγμή της γέννησής τους ως τη στερνή τους στιγμή ένας Γολγοθάς... Και μεις, έστω συγκαλυμμένα, έστω ευσχημόνως, συνήθως με την αδιαφορία και την απαξίωσή μας, συγκαταλεγόμαστε στους σταυρωτές τους.

Κυριακή των Βαΐων

Αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας.
Ο Χριστός εισοδεύει στα Ιεροσόλυμα και γίνεται δεκτός με ενθουσιασμό και εκδηλώσεις λατρείας.
Εκείνος όμως γνωρίζει, βλέπει τη συνέχεια. Βλέπει τους κολαφισμούς, τις ύβρεις, τις δυσεβείς βλασφημίες, την φραγγέλωση, το ακάνθινο στεφάνι, τον σταυρό, τους ήλους, τη λόγχη, τον θάνατο. Ακούει το Ωσαννά και είναι σαν να ακούει το 'Άρον-άρον, σταύρωσον Αυτόν". Βλέπει τα κλαδιά των φοινίκων να κινούνται θριαμβευτικά μπροστά Του κι είναι σαν να βλέπει τις κεφαλές και τα υψωμένα χέρια των Εβραίων να κινούνται απειλητικά εναντίον Του ενώ εκείνοι ορύονται "Ουά ο καταλύων τον Ναόν και εν τρισίν ημέραις οικοδομών αυτόν, καταβάτω νυν από του Σταυρού".
Ο Χριστός είναι λυπημένος. Λυπάται όχι γι' αυτά που θα περάσει ο ίδιος -τα οποία θα υποστεί ως άνθρωπος, δεν θα τα περάσει ως Θεός, κάπως "μαγικά"- αλλά για την κατάντια των ανθρώπων, για τη δική μας αθλιότητα. Αυτή Τον θλίβει. Το πλάσμα Του, που μ' όλη Του την αγάπη το δημιούργησε και το φρόντισε, στρέφεται εναντίον Του με λύσσα.
"Λαός μου, τι εποίησά σοι ή τι σοι παρηνόχλησα; Τους λεπρούς σου καθάρισα, τους τυφλούς σου εφώτισα, παράλυτους ανόρθωσα, δαιμονισμένους ελευθέρωσα. Σας έθρεψα με το μάννα, σας δρόσισα με φρέσκο νερό στην έρημο. Κι εσείς αντί του μάννα μου προσφέρετε χολήν, αντί του ύδατος όξος, αντί του αγαπάν με σταυρώ με προσηλώσατε".
Πόσο πικρό είναι το παράπονο του Χριστού μας;
Αλλά ας μην το προσπεράσουμε σαν να το απευθύνει μόνο στους Εβραίους.
Σε μας θα απευθυνόταν με μεγαλύτερο παράπονο: "Λαός μου, τι εποίησά σοι; Σου φανέρωσα τον Λόγο μου, για σένα έχυσα το τίμιο αίμα μου πάνω στο σταυρό, επάτησα τον θάνατο, σε ανέστησα μαζί μου, απέστειλα τον Παράκλητο και σύστησα την Εκκλησία, ανέδειξα χιλιάδες Αγίους, φωτισμένους Πατέρες και Ιεράρχες, ήμουν κοντά σου σ' όλες τις δύσκολες στιγμές σου, σου χάρισα αγαθά υλικά και πνευματικά σ' αυτή τη ζωή, αλλά σου ετοίμασα κι αιώνια ευφροσύνη στη Βασιλεία μου. Κι εσύ, παιδί μου, τι μου ανταπέδωσες; Την περιφρόνηση και την αδιαφορία ως απάντηση στη στοργή μου. Τον άκρατο εγωισμό σου στη δική μου άκρα ταπείνωση. Την λατρεία του Μαμμωνά παραβλέποντας τις δικές μου πλουσιοπάροχες δωρεές. Ουκέτι στέργω λοιπόν. Πορεύου κατά την καρδία σου, ακολούθησε το θεό που προτίμησες αντί για μένα".
Αλλά θα πρόσθετε μ' όλη Του την τρυφεράδα:
"Ωστόσο, εγώ θα είμαι εδώ, στο Γολγοθά, κρεμασμένος στο Σταυρό, με τα χέρια ολάνοιχτα σε μια θερμή αγκαλιά και θα σε περιμένω. Όταν συνέλθεις, έστω την ύστατη στιγμή, έλα κοντά μου. Δεν θέλω τίποτα άλλο. Να ξαναδώ το πρόσωπό σου και ν΄αναλάβω όλο τον πόνο, την απογοήτευση και την απελπισία σου κι όλα να τα σβήσω και να σου χαρίσω πάλι ελπίδα, χαρά, φωτεινή όψη.
Εδώ θα είμαι, παιδί μου, για σένα!".

Εύχομαι να ζήσουμε τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας με κατάνυξη και ν' ακούσουμε τη γεμάτη αγάπη φωνή του Χριστού μας.
Καλή Ανάσταση!

Τι κι αν πέρασαν εκατό χρόνια;

Πριν έναν αιώνα και… βάλε, ο Γεώργιος Σουρής (1853-1919) έγραφε:
(Από το blog "Εδώ Αθήναι"-οι παρενθέσεις δικές μου)

Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει και πενήντα να μαζεύει;
(χίλια να ξοδεύει κι ούτε ευρώ να μη μαζεύει;)
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά ’χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά’ χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
(με εξεταστικές και κόντρα επιτροπές)
………………………………………..
………………………………………..
Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες
με άμαξες και άτια,
κλέφτες χωρίς μια πήχυ γη
και κλέφτες με παλάτια,
(κλέφτες φτωχοί κι ελεεινοί
και "κύριοι" με offshore)
ο ένας κλέβει όρνιθες
και σκάφες για ψωμί
ο άλλος το έθνος σύσσωμο
για πλούτη και τιμή
. ………………………………………..
…………………………………………
Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
(Κι ενώ καταστρεφόμαστε και σβήνουμε απ' τη γη
εκατομμύρια δίνουμε για πορνοDVD).

Παραείναι επίκαιρος ο Γ. Σουρής; Μήπως έτσι είμαστε οι νεοέλληνες; Μήπως αυτή είναι η φτιασιά μας;
Με τόσα που ακούσαμε για το εξωφρενικό δημόσιο χρέος, καταλαβαίνουμε πού πηγαίνουμε ή απλώς μας κακοφαίνεται γιατί προσπαθούν να μας βάλουν ένα φρένο οι Ευρωπαίοι; Αν μας δώσουν λίγη στήριξη κι ελπίδες, μήπως συνεχίσουμε ακάθεκτοι στο γνωστό μας δρόμο και τρόπο;
Στις 25 Μαρτίου κρίνεται ίσως η επιβίωσή μας. Εμείς "πέρα-βρέχει", θα μοσχοτρώμε τον μπακαλιάρο με τη σκορδαλιά. Όσο για το Πάσχα που πλησιάζει, μη μας ενοχλείτε με Νομισματικό Ταμείο και τέτοιες ανοησίες. Εμείς έχουμε να σουβλίσουμε τον οβελία.

Τι θα πει αγάπη; Τι θα πει πίστη;

Το καλοκαίρι του 2006 ο Πέτρου Μαμώνοφ “κήρυξε” στο Σότσι στη Μαύρη Θάλασσα. Ήταν αμέσως μετά την πρεμιέρα της ταινίας “Ostrov”. Αυτό το κείμενο αποδεικνύει ότι ο τεράστιος αυτός ηθοποιός και μουσικός, καταλαβαίνει πολύ καλά τι είναι πνευματική ζωή και ότι ο ρόλος του στο έργο μόνο τυχαίος δεν ήταν.

- “Πόσο διεστραμμένα είναι όλα σήμερα! Οι κριτικοί συζητούσαν πρόσφατα για την ταινία “Ostrov” του Pavel Lunghin και μιλούσαν για την εκκλησία σαν να είναι κάτι μυθικό, σαν να είναι ο Ilya Murometz (πρόσωπο της παλαιάς ρωσικής παράδοσης σ.σ.)

Πώς να ζήσεις εάν δεν πιστεύεις τίποτα; Τριγυρίζω συγχυσμένος δεξιά και αριστερά.

Ενώ όταν έχεις πίστη, όσο κουρασμένος και να είσαι, θα δώσεις τη θέση σου σε μια γριούλα στο λεωφορείο. Κι αυτό είναι χριστιανισμός. Τρέχεις να πλύνεις τα πιάτα χωρίς να σου το ζητήσουν. Είναι αυτό μια χριστιανική πράξη; Είναι.

Μην επιμένεις συνεχώς ότι έχεις δίκιο. Μη φωνάζεις “Το φαγητό είναι κρύο”. Κάνε υπομονή δύο λεπτά να στο ξαναζεστάνουν. Η καημένη η γυναίκα σου θα το κάνει γρήγορα. Είναι και αυτή κουρασμένη. Ο καθένας με το ρυθμό του και τις έννοιες του. Γιατί όλο επιμένετε, «η γυναίκα είναι υποχρεωμένη…», «ο άντρας πρέπει…» κ.τ.λ.

Αγάπη είναι να πορεύεσαι με κάποιον και να τον υποφέρεις . Να, βλέπεις κάποιον πεσμένο με τα μούτρα στο χιόνι (συνηθισμένο στη Ρωσία σ.σ.).Εμείς γρήγορα θα σκεφτούμε ότι είναι μεθυσμένος. Κι αν έχει πάθει ανακοπή καρδιάς; Τι κι αν είναι μεθυσμένος. Βοήθησέ τον να σηκωθεί, βάλε τον σ’ ένα παραπέτο να μην παγώσει. Αλλά όχι. Εμείς συνεχίζουμε το δρόμο μας. Ξεφεύγουμε από τον ίδιο τον εαυτό μας. Πρέπει να ζούμε όχι λέγοντας: “Δώσε μου”, αλλά “πάρε από εμένα”. Πολλοί δεν καταλαβαίνουν πως είναι να δώσεις το πουκάμισο που φοράς. Έχουμε συνηθίσει να ζούμε ανάποδα.

Όσα είναι ευάρεστα στο Θεό τα απορρίπτουμε.

Το κυριότερο, μη διστάζεις να βοηθήσεις τον αδύνατο. Για μας ισχύει το αντίθετο – “κατάπιε τον”. Ο πλούσιος παίρνει από το φτωχό κι αυτό το λίγο. Κλέβει όσο πιο πολύ γίνεται και μετά κρύβεται πίσω από ψηλούς φράχτες, για να μην του τα πάρουν άλλοι.

Έχουμε μια στρεβλή αντίληψη για τον χριστιανισμό. Αλλά τα πράγματα είναι απλά. Πόσο αίμα μπορείς να δώσεις στον άλλο; Είναι γραμμένο: “όσα κάνεις για τους αδελφούς μου τους ελαχίστους, σ'Εμένα το κάνεις”.

Να μπορείς να καθίσεις όσο πιο πολύ μπορείς στο προσκέφαλο της μάνας του, που υποφέρει από τα χρόνια και τις αρρώστιες. Να πού και πώς πρέπει να πεθαίνουμε κάθε μέρα!

Όπως τα παιδιά που έστειλαν στην Τσετσενία. Ένας κρετίνος πετάει μια χειροβομβίδα και ένας αντισυνταγματάρχης έπεσε πάνω της. Δε δίστασε και σκοτώθηκε. Έσωσε οχτώ άτομα. Ήταν κομμουνιστής. Αβάπτιστος. Σκέφτηκε όμως χριστιανικά.

Γιατί τι σου χρησιμεύει να πηγαίνεις στην εκκλησία και η καρδιά σου να είναι άδεια; Χωρίς μια χριστιανική πράξη. Μπορείς εσύ να επισκεφτείς όλα τα Άγια Όρη και να προσκυνήσεις όλα τα λείψανα. Τσάμπα. Βλέπεις ένα φτωχό, κακομοίρη και σκέφτεσαι “θα είναι από εκείνους τους απατεώνες που δείχνει η τηλεόραση”. – “Δώσε του 50 καπίκια. Δε θα φτωχύνεις”. Η αληθινή μαφία είναι αυτοί οι πέντε-έξι που χειραγωγούν τα πλήθη από την τηλεόραση….

Δε διακόπτω τους άλλους όταν μιλούν. Οι Άγιοι Πατέρες μας μαθαίνουν να στεκόμαστε μπροστά στους άλλους σαν να είμαστε μπροστά σε μια παλιά εικόνα. Τι σημαίνει να μην κρίνεις; Να μη βγάζεις καταδικαστικές αποφάσεις. Γνώμη είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε. Ο Χριστός προσπάθησε να κάνει κάποιες διευκρινήσεις στους Φαρισαίους, ενώ ο θυμός του ήταν δίκαιος. Έχεις δίκιο όταν θυμώνεις με τον εαυτό σου επειδή π.χ. χτες βράδυ μέθυσες. Να μισείς την αμαρτία σου, τα πάθη σου, αυτά που σε βασανίζουν και δε βρίσκεις γιατρικό. Μόνο αν μισήσεις την αμαρτία βαθιά θα γευτείς το άρωμα της νίκης.Αν και μεγάλος, κάθε μέρα προσπαθώ να μαθαίνω. Να, πηγαίνω συχνά με το λεωφορείο μέχρι την Μόσχα. Δύο ώρες χωρίς στάση. Μπροστά μου κάθονταν δύο νεαροί, μεθυσμένοι. Έβριζαν, μιλούσαν πάρα πολύ άσχημα. Έτρεμα και μόνο στην σκέψη ότι πρέπει να τους υποστώ για δύο ώρες. Μετά όμως σκέφτηκα. Για να δούμε. Ποιοι είναι αυτοί οι νεαροί; Μεγάλωσαν σε χωριό. Τι είδαν εκεί; Τον πατέρα μεθυσμένο, τη μάνα να τους δίνει σφαλιάρες, βρισιές. Η τηλεόραση συνεχώς ανοιχτή. Αυτή είναι η νέα γενιά. Τι να τους ζητήσεις. Εγώ προσωπικά τους έμαθα κάτι; Πέρασα το κατώφλι του σπιτιού τους; Τους διάβασα κάποιο βιβλίο; Βγαίνω από το λαβύρινθο των σκέψεών μου και διαπιστώνω ότι φθάσαμε...

Όλα είναι στα χέρια μας: το πώς ακούμε, το αν τα μάτια μας είναι καθαρά, το εάν τα αυτιά μας είναι κλεισμένα, το εάν η ψυχή μας είναι ξεκλειδωμένη, το αν η συνείδησή μας είναι καθαρή. Με αυτά τα πράγματα πρέπει να ασχοληθούμε. Οι άγιοι μας μαθαίνουν: σώσου και είναι αρκετό για μια ζωή. Τρόπος δράσης; Φτιάξε τον εαυτό σου. Ένα χιλιοστόμετρο. Αλλά αυτό το χιλιοστόμετρο θα φέρει πιο πολύ φως. Εάν μείνουμε όμως μόνο σε διαπιστώσεις…. τίποτα δε θ’ αλλάξει. Μόνο το κακό, από το οποίο έχουμε αρκετό, θα πολλαπλασιαστεί. Να ελαττώσουμε την κακία. Αυτό προσπαθήσαμε και με την ταπεινή ταινία μας το “Ostrov”. Ίσως κάποιοι κριτικοί έχουν δίκιο. Ίσως υπάρχει πολύ “φλυαρία” στις κινήσεις. Προσπάθησα να τις εξηγήσω. Βρισκόμασταν σε μια περίεργη κατάσταση, μια αδυναμία από την οποία προσπαθήσαμε μ’ όλες μας τις δυνάμεις να βγούμε. Όπως τα παιδιά,δεν προσπαθούσαμε να καταλάβουμε, αλλά να συγκρατήσουμε τι συμβαίνει με τον άνθρωπο που αρχίζει να πιστεύει, και προσπαθεί να γνωρίσει το Θεό, όπως ήταν ο ήρωάς μου…..

Επειδή ξεχνάμε ότι η αμαρτία είναι έλλειψη φωτός. Εμείς της δίνουμε μορφή, την κάνουμε χειροπιαστή...Με τους ερεθισμούς μας. Με την έλλειψη σεβασμού στον άλλο…Τι είναι παράδεισος και τι είναι κόλαση; Οι Πατέρες μας μαθαίνουν ότι παντού υπάρχει ένας ωκεανός θεϊκής αγάπης. Όσους λαθεύουν τους τιμωρεί με το μαστίγιο της αγάπης. Σκεφτείτε – έναν ωκεανό αγάπης, όπου όλος ο κόσμος αγαπιέται. Αυτό μας λείπει σ’ αυτή τη ζωή, η αγάπη. Να λοιπόν η κόλαση, η έλλειψη αγάπης. Και αν το σκοτάδι είναι έλλειψη φωτός, η σκοτεινή ψυχή, όταν βγαίνει στο φως, λειώνει.

(….)

Το μόνο που θέλω είναι να μεταδώσω κάτι από την προσωπική μου εμπειρία. Είμαι σαν όλους τους άλλους – αδύνατος. Αλλά αισθάνθηκα μια ανάγκη. Αισθάνομαι την Αλήθεια σαν κάτι το επείγον, σαν έναν κόμπο στο λαιμό. Μια από τις ονομασίες του Χριστού είναι ο Ήλιος της Αλήθειας. Προς αυτόν τον ήλιο κατευθύνομαι μ’ όλες μου τις πενιχρές δυνάμεις.

Διαβάζω: «Δε ζούμε ποτέ τη στιγμή. Ακόμη και τότε που καθόμαστε στο τραπέζι οι σκέψεις μας πετάνε, πότε στα αγγουράκια, πότε στο κβας, πότε στη σούπα. Δοκιμάστε έστω ανά λεπτό την ημέρα, όταν δεν έχετε κάτι να κάνετε, να συγκεντρωθείτε στον εαυτό σας, για να ζήσετε το τώρα. Σ’ εκείνο ακριβώς το λεπτό. Είναι πολύ δύσκολο. Αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας θα είναι να αισθανθείτε την παρουσία του Θεού».

Αισθάνομαι ηθοποιός; Εγώ είμαι ο Μαμμόνωφ Πέτρος Νικολάεβιτς. Προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ. Δίνω κάθε στιγμή όλες μου τις δυνάμεις. Όταν μετά από πέντε χρόνια θα κοιτάξω πίσω και θα πω: «Πως μπόρεσες να παίξεις τόσο χάλια;» Θα έχω τη συνείδησή μου ήσυχη, επειδή εκείνη τη στιγμή έκανα ότι μπορούσα.

Έτσι ήταν και με την ταινία “Ostrov”. Πέτυχε έτσι; Θα εντυπωσιάσει. Προσπάθησα να βοηθήσω τον εαυτό μου και τους γύρω μου. Όταν ο Χριστός μπήκε στην Ιερουσαλήμ επί πώλου όνου, τον έραναν με λουλούδια και τον υποδέχθηκαν με επευφημίες. Το ζωάκι πίστευε ότι σ’ αυτό, απευθύνονται όλα αυτά. Έτσι είμαστε και εμείς σαν τον όνο που έφερε το Χριστό. Εγώ έχω πολλά ταλέντα, αλλά τα έχω με την αξία μου; Ένα γενναιόδωρο χέρι τα έσπειρε… Ζω μ’ αυτά. Προσπαθώ να μην τα διαψεύσω, να μην τα προδώσω. Δεν έχω οργασμούς με το “εγώ” μου. Καταλαβαίνω ότι εγώ, ο Πέτρος Μαμμόνωφ δεν έκανα κάτι με την αξία μου. Έχω με τι να περηφανευτώ; Σ’ όσους ο Θεός δίνει, τους το ζητάει. Πρέπει να ζήσουμε όσο πιο καθαρά μπορούμε. Όλα είναι τόσο εύθραυστα, απροστάτευτα…

Αγαπήσεις τον πλησίον σου και σεαυτόν.

Διάβασα κάπου αυτή τη ρήση, που έχει χροιά ανέκδοτου, αλλά και πολλή σοφία.
"Πεθαίνω για τη γυναίκα μου,
αλλά δεν μπορώ να ζήσω δίπλα της πάνω από δέκα λεπτά".
Εκφράζει τη μεγάλη μας αντίφαση, τη διαρκή σύγχυση της ψυχής μας.
Αγαπάμε θεωρητικά, με λόγια.
Αγαπάμε φανταστικές εικόνες των άλλων και του εαυτού μας.
Κι όταν διαλυθεί η ομίχλη της ιδεατής εικόνας,
όταν δούμε τον άλλον δίπλα μας ως ον πραγματικό,
αποστρέφουμε το πρόσωπό μας.
Μας πειράζουν χίλια δυο σ' αυτόν:
Ο τρόπος που κοιτάζει κι ο τρόπος που κλείνει τα μάτια.
Ο τρόπος που μιλάει, αλλά και ο τρόπος που σιωπά.
Ο τρόπος που αναπνέει, που τρώει, που γελά.
Μας ενοχλεί που ασχολείται με κάτι που τον ενδιαφέρει και μας παραμελεί,
αλλά κι αν ασχοληθεί με μας λίγο περισσότερο, νιώθουμε έλεγχο και ασφυξία.
Πολλές φορές ο διπλανός δεν είναι άγγελος. Είναι ζόρικος, δύσκολος, απαιτητικός.
Γίνεται ο βρόχος που μας πνίγει...
Κι εμείς νομίζουμε πως χωρίς τον άλλον η ζωή μας θα ήταν ανάλαφρη, ευτυχισμένη.

Ας δούμε λίγο διαφορετικά όλο το σκηνικό:
Αυτός ο διπλανός, ο ενοχλητικός, είναι ένα ισχυρό φως που αποκαλύπτει την ασχήμια μας.
Είναι ο καθρέφτης που φανερώνει στα ίδια μας τα μάτια το ακατέργαστο είδωλό μας.
Ώστε η δική μας ασχήμια, η ακατέργαστη ψυχή μας μας στεναχωρεί. Όχι ο διπλανός μας.
Άραγε αν απομακρυνθεί το φως κι αν κρύψουμε από τα μάτια μας τον αποκαλυπτικό καθρέφτη, χωρίς ν' αλλάξουμε μέσα μας θετικά, τι θα κερδίσουμε;
Θα συνεχίσουμε να ζούμε με ψευδαισθήσεις, να κουβαλάμε αλώβητο τον εγωισμό μας,
να νομίζουμε πως κάποιοι άλλοι είναι προβληματικοί κι όχι εμείς, να μη διορθωνόμαστε, να οδηγούμαστε σε απώλεια.
Μήπως αγάπη αληθινή είναι να μη στρέψουμε τα νώτα στο φως και τον καθρέφτη την ψυχής μας, δηλαδή τον διπλανό μας, αλλά να αρχίσουμε με την ακούσια βοήθειά του-που μπορεί να είναι άκομψη ή και σκληρή, αλλά πολύτιμη- μια επιμελή εργασία κάθαρσης και εξωραϊσμού της ψυχής μας, ίσως επώδυνη, αλλά πολλαπλά ωφέλιμη;
Και στον εαυτό μας θα δείξουμε έτσι αληθινή, όχι χαριστική αγάπη, αλλά και τον διπλανό μας θα τον αγαπήσουμε ως ευεργέτη.

Μας πρόδωσε ο θεός μας...

Τα τελευταία τριάντα χρόνια επιδοθήκαμε μ' όλη μας την ύπαρξη στη λατρεία του θεού Μαμμωνά. Αποδειχθήκαμε κατ' όνομα Χριστιανοί, στην πράξη φοβεροί υλιστές. Και αυτοί που παρανόμησαν και συγκέντρωσαν πολύ πλούτο, αλλά και όλοι μας -όσο μας επέτρεπαν οι δυνάμεις μας- μετρήσαμε τη ζωή μας και μετρηθήκαμε και οι ίδιοι με τα χρήματα, με τα αγαθά μας, με τα αποκτήματά μας. Ελάχιστοι έζησαν ασκητικά, με την ελπίδα τους στον Ένα ΘΕΟ, τον Πατέρα, που μας είπε "να μη μεριμνούμε" γιατί Εκείνος φροντίζει για μας όπως για τα λουλούδια του αγρού και για τα πετεινά του ουρανού.
Τώρα, ο θεός που φτιάξαμε και υπηρετήσαμε αντί για τον ΘΕΟ, μας γυρίζει την πλάτη. Πήρε από μας όσα ήθελε και μας παραπετάει άδειους, φοβισμένους, ανασφαλείς, βαθιά απογοητευμένους. Έτσι είναι αυτός ο θεός-μου θυμίζει το χρυσό βόδι των Εβραίων. Φεύγει για άλλα βοσκοτόπια, να στεγνώσει κι άλλες ψυχές.
Τουλάχιστον τώρα που τον βλέπουμε να φεύγει, να μας προδίδει, να μας εγκαταλείπει χωρίς ίχνος ευσπλαγχνίας, ας καταλάβουμε την απερισκεψία μας.
Ο Ένας ΘΕΟΣ μας περιμένει πάντα μ' ανοιχτή αγκαλιά στη στροφή του δρόμου, εκεί που μας αποχαιρετούσε τη στιγμή που του γυρνούσαμε την πλάτη μας, κι έχει για μας άπειρα πνευματικά αγαθά που δεν κινδυνεύουν από χρεοκοπίες,spreads, κερδοσκόπους. Ας ψιθυρίσουμε το "'ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν Σου και ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός Σου, ποίησόν με ως ένα των μισθίων Σου" κι ας τρέξουμε με λαχτάρα κοντά Του. Όλα τα υπόλοιπα θα τ' αναλάβει Εκείνος...

Προσκυνήματα

Ευλογημένη ημέρα η προχθεσινή -Σάββατο 27 Φεβρουαρίου- για μια ωραία παρέα, γονείς και παιδιά των Εκπαιδευτηρίων μας ("Απόστολος Παύλος").
Βρεθήκαμε στη Σουρωτή, στην Ιερά Μονή Ιωάννου του Θεολόγου, για να προσκυνήσουμε τον Άγιο Αρσένιο και τον πατέρα Παΐσιο τους δυο αγαπητούς Καππαδόκες Αγίους μας που στους έσχατους χρόνους στάλθηκαν από το Θεό ως παρηγοριά, φως κι ελπίδα για χιλιάδες αδελφούς. Εντυπωσιακή η γαλήνη, η ηρεμία και η ομορφιά του χώρου. Η αδελφή Άννα μας διηγήθηκε το ιστορικό της Μονής και κάποια θαύματα του πατρός Παϊσίου.

"ο ταπεινός τάφος του π.Παϊσίου"

"περιποιημένα παρτέρια"

"ο ναός του αγίου Αρσενίου"

Ύστερα "κατηφορίσαμε" προς τη Χαλκιδική. Θέλοντας να συνδυάσουμε την πνευματική ωφέλεια με λίγη αρχαιολογία και ιστορία επισκεφθήκαμε την αρχαία Όλυνθο.

"στη λεωφόρο της αρχαίας Ολύνθου"

Περιδιαβήκαμε στα στενά και στις λεωφόρους της, απολαύσαμε την ευάερη, ευήλια και περίοπτη θέση της. Τα παιδιά μας ενθουσιάστηκαν. Βρήκαν και πολύ ωραίο πλάτανο για αναρρίχηση.

"αναρρίχηση στον πλάτανο"

Την όρεξή μας που άνοιξε ιδιαίτερα με τον ωριαίο "αρχαιολογικό" περίπατο, μας την ικανοποίησαν με το παραπάνω οι μεζέδες της κ. Χαράς στη "Μεσόγειο" στα Ψακούδια.
Το βαρύτατο μαύρο σύννεφο μας προσπέρασε ξυστά. Έβρεξε καταρρακτωδώς δίπλα στην Ορμήλια, αλλά σε μας μόνο λίγες ψιχάλες. Η ιδιαίτερη εύνοια του καιρού μας γεμίζει ευγνωμοσύνη.
Ο εσπερινός στη Μονή Τιμίου Προδρόμου Μεταμόρφωσης σφράγισε κατανυκτικά την υπέροχη εκδρομή μας. Η γλυκύτητα του πλαγίου Α΄, η παρηγοριά των αναστάσιμων του Εσπερινού της Κυριακής εκφρασμένη με φωνές αγγελικές στο εξαιρετικά αγιογραφημένο καθολικό της Μονής μας ανέβασε στον ουρανό.

"μπροστά στο Καθολικό της Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου"

Πολύ όμορφη ευκαιρία αδελφικής επικοινωνίας, πνευματικής ωφέλειας και γαλήνης, ενισχυτική για τις μητέρες-ας μας συγχωρήσει ο ένας και μοναδικός πατέρας που συμμετείχε στην εκδρομή- που αγωνίζονται κι αγωνιούν για τα παιδιά τους μέσα σ' έναν κόσμο πολυτάραχο κι αποκαρδιωτικό.
Ευχόμαστε να επαναληφθεί σύντομα.