Εν παραβολαίς

     Η δωρεά της αθανασίας και της αιωνιότητας στους ανθρώπους είναι η μέγιστη, η ακρότατη πράξη αγάπης του Θεού προς τους ανθρώπους και παρουσιάζεται από κάποιον σύγχρονο γέροντα με την εξής παραβολή:

     «Κάποιοι αξιολύπητοι, ελεεινοί εγκληματίες δικάζονται με βαριές κατηγορίες. Βρίσκεται ένα βασιλόπουλο που θυσιάζεται γι’ αυτούς, σηκώνει επάνω του τα εγκλήματα και την βαριά τους καταδίκη, τους απαλλάσσει, τους γλιτώνει από τα ισόβια δεσμά σε φριχτή φυλακή. Αλλά δεν σταματά εκεί. Τους πλένει, τους καθαρίζει, τους φορά λαμπρή στολή και τους κάνει κι αυτούς βασιλόπουλα και τους παίρνει στο παλάτι του να χαίρονται μαζί του όλα τα καλά της βασιλείας του». Ο Σταυρός του Χριστού καταργεί τα εγκλήματά μας. Η Ανάσταση του Χριστού μας κάνει βασιλόπουλα και μας βάζει στο παλάτι του Θεού, στη Βασιλεία των Ουρανών.

     "Βρισκόμαστε, λέει, όλοι οι άνθρωποι σε μια μεγάλη ακρογιαλιά. Μπροστά μας ανοίγεται το πέλαγος και στο βάθος αχνοφαίνεται μια στεριά, η οποία φαντάζει πολυπόθητη και φωτεινή.  Όλοι θέλουμε να περάσουμε το πέλαγος και να φτάσουμε στην απένατι στεριά. Μπαίνουμε στη θάλασσα και κολυμπάμε. Οι πιο πολλοί κουβαλάμε μαζί μας πολλά συμπράγκαλα, άλλος βαλίτσες, άλλος μπόγους. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε, το νερό μας τραβάει, βυθιζόμαστε, βουλιάζουμε, πνιγόμαστε, μα οι πιο πολλοί όχι μόνο δεν αφήνουν το φορτίο τους για να γλιτώσουν, αλλά το σφίγγουν ακόμη περισσότερο και δυστυχώς χάνονται στην υδάτινη άβυσσο. Κάποιοι καταλαβαίνουν τι πρέπει να κάνουν, τα πετούν όλα και κολυμπούν και έστω με δυσκολία και κόπο πολύ, φθάνουν στο φωτεινό τέρμα. Λίγοι, πολύ λίγοι μπαίνουν απ' την αρχή ξαρμάτωτοι στο πέλαγος και κυριολεκτικά πετούν και φτάνουν απέναντι". Μας περιμένει φως και αιώνια δόξα στη Βασιλεία του Θεού. Πρέπει να διαπεράσουμε την θάλασσα του βίου. Ας μην συμπνιγούμε σφίγγοντας πάνω μας τις μέριμνες του αιώνος τούτου...

     «Όπως όταν δούμε έναν ανδριάντα να διαλύεται μέσα στο χωνευτήρι, γνωρίζουμε ότι δεν χάνεται το μέταλλο από το οποίο είχε φτιαχτεί, αλλά ότι η διάλυση γίνεται για να επιτύχουμε μια νέα καλύτερη κατασκευή, το ίδιο πρέπει να σκεφτόμαστε και για το σώμα που διαλύεται. Ο Θεός διαλύει στη γη το πήλινο σώμα σου, για να σου κατασκευάσει ανδριάντα χρυσό και αθάνατο. Η γη που δέχεται το φθαρτό σου σώμα θα σου αποδώσει σώμα άφθαρτο και ακήρατο» μας λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

     Ας έχουμε ζωηρά μέσα μας συνεχώς τη βεβαιότητα πως πέρα από αυτή την ταλαίπωρη ζωή υπάρχει μια φωτεινή, ένδοξη αιωνιότητα που μας περιμένει όλους όσοι θα ελπίσουμε, θα πιστέψουμε και θα αγαπήσουμε τον αναστάντα Κύριό μας.

Ζηλεύω την καλύβα σου, Μάνα...

      «Νοστάλγησα τα παιδικά μου χρόνια! Θέλω πάλι να δω καθαρό ουρανό• να αναπνεύσω καθαρό αέρα• να φάω καθαρό ψωμί• να πιω καθαρό κρασί. Όλα τα νοστάλγησα. Νοστάλγησα το χωριό μου! Εδώ τα μολύναμε όλα. Όλα σάπισαν. Σαπίζει και η ψυχή μας. Λυπήσου μας, Κύριε, καταστρέψαμε τη δημιουργία Σου...

      Θέλω να φύγω από το σάπιο τούτο κόσμο, να γυρίσω στο χωριό μονάχα να βρω τα παιδικά μου χρόνια, τους παιδικούς μου φίλους, να ξεκουραστώ στην αγκαλιά της αμόλυντης φύσης, να κοιτάξω το γαλανό ουρανό, απ' όπου ερχόταν τότε η βοήθεια του Θεού. Θέλω να επιστρέψω στον Παράδεισο που άφησα τότε. Όμως δε βρίσκω το δρόμο. Ο δρόμος έκλεισε. Υποπτεύομαι κάτι χειρότερο. Μήπως δεν υπάρχει καθόλου Παράδεισος, που άφησα κάποτε. Ευτυχώς ονειρεύομαι ακόμα!... Το όνειρο με πηγαίνει. Μέσα στο όνειρο όλα ζωντανεύουν.

      - Μάνα, άναψε άλλη μια φορά το φούρνο. Κάψτονε με λιόκλαρα και θυμάρια. Ψήσε γλυκό ψωμί. Στρώσε πάλι τραπέζι, βάλε μας να κάνουμε «σταυρό» και πες άλλη μια φορά: «Δόξα Σοι, ο Θεός». Βγάλε πάλι ένα πιάτο για τον «περαστικό». Δεν τον ξεχνούσες ποτέ• έλεγες ότι τον είχε στείλει ο Θεός. Που έμαθες τούτα τα θεϊκά; Εμείς δε σου μοιάζουμε. Στα πλούσια σπίτια μας, δεν κάνει «σταυρό» ο ξένος. Ούτε και ο αδελφός μας. Φοβόμαστε να ανοίξουμε το σπίτι. Το σπίτι μας είναι πάντα κλειδωμένο. Είμαστε φυλακισμένοι και φτωχοί μέσα στα αρχοντικά μας. Ζηλεύω την καλύβα σου, Μάνα!...

       Στη φύση βλέπω όλο τον κόσμο κάτω από το βλέμμα του Θεού. Η φύση είναι όλη δική μου. Είναι η Μάνα μου κι εγώ το παιδί της. Το βράδυ η γλυκόλαλη καμπάνα μού θυμίζει ότι πρέπει να λέω ευχαριστώ για τα τόσα αγαθά, που μάς χάρισε ο Δημιουργός.

       Όμως το όνειρο κρατάει για λίγο. Η πραγματικότητα είναι άλλη. Η Μάνα μου, χρόνια πολλά τώρα, αναπαύεται στο κοιμητήρι. Ο φούρνος είναι γκρεμισμένος. Το κατώγι με τα βαρέλια δεν υπάρχει πλέον. Οι περισσότεροι φίλοι μου έχουν ταξιδέψει για πάντα... Όλα άλλαξαν. Ο τόπος του ονείρου δεν υπάρχει πια. Ζει μόνο στην ψυχή. Εκεί καταφεύγουμε, όταν όλα γίνονται ανυπόφορα. Τυχεροί όσοι έχουν την ψυχή και μπορούν να ταξιδεύσουν εκεί..."

Περιοδικό «Λύχνος Βίου»

*Αναδημοσιευμένο από το Blog "Xristianos"http://xristianos.gr/forum/viewtopic.php?t=12188&p=23579&utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+xristianosgr+%28xristianos.gr+RSS%29#p23579

Κυριακή του Θωμά

Σήμερον έαρ μυρίζει και καινή κτίσις χορεύει,

σήμερον αίρονται κλείθρα θυρών 

και της απιστίας,

Θωμά του φίλου βοώντος 

"ο Κύριός μου και ο Θεός μου!".

"Εμών μελών χειρί σου εξερευνήσας τας πληγάς,

μη μοι, Θωμά, απιστήσης, 

τραυματισθέντι διά σε.

Συν μαθηταίς ομοφρόνει 

και ζώντα κήρυττε Θεόν".

Υπέροχα εξαποστειλάρια της σημερινής εορτής

"Σήμερα ευωδιάζει άνοιξη 

και χορεύει η ανακαινισμένη κτίση,

σήμερα καταργούνται οι κλειδαριές των θυρών 

αλλά και της απιστίας, 

την ώρα που ο φίλος Θωμάς κραυγάζει:

"Εσύ είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου!". 

"Αφού λεπτομερώς ερεύνησες 

με το χέρι σου τις πληγές των μελών μου, 

μην απιστείς, Θωμά, απέναντί μου, 

έναντι εμού που για σένα τραυματίσθηκα.

Πίστεψε κι εσύ, 

έχε το ίδιο φρόνημα με τους άλλους μαθητές

και κήρυττε κι εσύ τον ζωντανό Θεό".

 

Χριστός Ανέστη!

"Πάσχα ιερόν ημίν σήμερον αναδέδεικται,

πάσχα καινόν, άγιον,

πάσχα μυστικόν, πάσχα πανσεβάσμιον,

πάσχα, Χριστός ο Λυτρωτής,

πάσχα άμωμον, πάσχα μέγα,

πάσχα των πιστών,

πάσχα το πύλας ημίν του παραδείσου ανοίξαν,

πάσχα πάντας αγιάζον πιστούς".

Χριστός Ανέστη!

Ας μας "λούσει" το Φως του αναστημένου Χριστού, 

ώστε "εν τω φωτί Του οψόμεθα το Φως"!

Ιωσήφ κηδεύει συν τω Νικοδήμω...

      

 

           Τι είναι αυτό που συμβαίνει σήμερα;
           Μεγάλη σιωπή είναι απλωμένη στη γη. Μεγάλη σιωπή και ηρεμία. Μεγάλη σιωπή γιατί κοιμάται ο Βασιλιάς. Η γη φοβήθηκε και ησύχασε επειδή ο Θεός με το σώμα κοιμήθηκε, και ανέστησε αυτούς που κοιμόνταν απ’ την αρχή των αιώνων.  
           Ο Θεός με το σώμα πέθανε, και τρόμαξε ο Άδης. Ο Θεός για λίγο κοιμήθηκε, και ανέστησε αυτούς που βρίσκονταν στον Άδη.
........    Όταν βράδιασε, ήλθε ένας πλούσιος άνθρωπος που το όνομά του ήταν Ιωσήφ. Αυτός τόλμησε και παρουσιάστηκε μπροστά στον Πιλάτο, και του ζήτησε το σώμα του Ιησού. Παρουσιάστηκε ένας θνητός μπροστά σε έναν θνητό ζητώντας να λάβει τον Θεό. Ζητά τον Θεό των θνητών. Ο πηλός μπροστά στον πηλό, ζητά να λάβει τον Πλάστη των όλων. Το χορτάρι, ζητά από το χορτάρι την ουράνια φωτιά. Η τιποτένια σταγόνα, παίρνει από την τιποτένια σταγόνα τον απύθμενο ωκεανό. Ποιος είδε, ποιος ποτέ άκουσε αυτό το απίστευτο; Ένας άνθρωπος να χαρίζει σε άλλον άνθρωπο τον Δημιουργό των ανθρώπων. Ένας άνομος άρχοντας σ' έναν άνθρωπο του νόμου υπόσχεται να χαρίσει τον Νομοθέτη. Ένας άκριτος κριτής τον Κριτή των κριτών επιτρέπει να τον θάψουν ως κατάδικο.
              Άραγε, Ιωσήφ, ζητώντας και παίρνοντας, ξέρεις καλά ποιον πήρες; Άραγε πλησιάζοντας στον Σταυρό και αποκαθηλώνοντας τον Ιησού, ξέρεις καλά ποιον κράτησες στα χέρια σου; Εάν πραγματικά γνωρίζεις καλά Ποιον κρατάς, τώρα έγινες πλούσιος. Γιατί πώς αλλιώς κάνεις αυτή τη θεόσωμη και φρικωδέστατη κηδεία του Ιησού; Είναι αξιέπαινος ο πόθος σου, αλλά πιο αξιέπαινος είναι ο τρόπος της ψυχής σου.

 

      Άραγε δεν φρίττεις, κρατώντας στα χέρια σου Αυτόν που φρίττουν τα Χερουβίμ; Με ποιο φόβο θα αφαιρούσες από το θείο αυτό σώμα το μικρό ρούχο που το σκέπαζε; Πώς δεν θα έκλεινες τα μάτια από ευλάβεια; Δεν θα τρόμαζες ατενίζοντας και αποκαλύπτοντας τη σωματική φύση του υπέρ φύσιν Θεού; Πες μου, Ιωσήφ, άραγε έθαψες στραμμένο προς την ανατολή τον νεκρό που είναι η Ανατολή των ανατολών; Άραγε έκλεισες με τα δάχτυλα σου, όπως γίνεται στους νεκρούς τα μάτια του Ιησού, ο Οποίος με το αμόλυντο δάχτυλό Του άνοιξε τα μάτια του τυφλού; Άραγε έκλεισες το στόμα Εκείνου που άνοιξε το στόμα του κωφάλαλου; Άραγε έδεσες τα χέρια Εκείνου που άπλωσε τα παράλυτα χέρια; Ή μήπως έδεσες τα πόδια Εκείνου, όπως γίνεται στους νεκρούς, ο Οποίος θεράπευσε, για να βαδίζει, τα πόδια του παραλύτου; Άραγε σήκωσες επάνω σε κρεβάτι Αυτόν που διέταξε τον παράλυτο λέγοντάς του: " Σήκωσε το κρεβάτι σου και περπατά;"  Άραγε άδειασες μύρα επάνω στο σώμα Εκείνου που είναι το ουράνιο μύρο και εκκένωσε τον εαυτό Του αγιάζοντας τον κόσμο; Άραγε τόλμησες να σφογγίσεις τη θεόσωμη εκείνη πλευρά του Ιησού που ακόμη αιμορροούσε, του Θεού που θεράπευσε την αιμορροούσα; Άραγε έπλυνες με νερό το σώμα του Θεού, που έπλυνε —τις αμαρτίες— όλων και έδωσε την κάθαρση; Άραγε τι είδους λαμπάδες άναψες μπροστά στο αληθινό φως που φωτίζει κάθε άνθρωπο; Και ποιους επιτάφιους ύμνους έψαλες σ' Αυτόν που ανυμνείται χωρίς διακοπή από όλες τις ουράνιες αγγελικές στρατιές; Άραγε έχυσες δάκρυα για τον νεκρό Ιησού, που δάκρυσε για τον νεκρό Λάζαρο και τον ανέστησε μετά από τέσσερις ημέρες; Άραγε θρήνησες Αυτόν που έδωσε σ' όλους χαρά και διέλυσε τη λύπη της Εύας;

         Όμως μακαρίζω τα χέρια σου, Ιωσήφ, που υπηρέτησαν και ψηλάφησαν τα θεόσωμα χέρια και πόδια του Ιησού, που έσταζαν ακόμη αίμα.
         Μακαρίζω τα χέρια σου, που άγγιξαν την αιμορροούσα πλευρά του Θεού πριν από τον πιστό - άπιστο Θωμά που είχε αξιέπαινη περιέργεια.
         Μακαρίζω το στόμα σου που γέμισε αχόρταγα και ασπάσθηκε το στόμα του Ιησού κι' από εκεί γέμισε με Άγιο Πνεύμα.
         Μακαρίζω τα μάτια σου που ενώθηκαν με τα μάτια του Ιησού, και από εκεί πήραν το αληθινό φως.
          Μακαρίζω το πρόσωπο σου που πλησίασε το πρόσωπο του Θεού.
          Μακαρίζω τους ώμους σου που σήκωσαν Αυτόν που βαστάζει όλους.
          Μακαρίζω το κεφάλι σου που το άγγιξε ο Ιησούς, η κεφαλή των πάντων.
          Μακαρίζω τα χέρια σου στα οποία βάσταξες Αυτόν που βαστάζει τα πάντα.
     

          Μακαρίζω τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο, γιατί έγιναν Χερουβίμ μπροστά στα Χερουβίμ σηκώνοντας και μεταφέροντας επάνω τους τον Θεό. Γιατί έγιναν υπηρέτες του Θεού μπροστά στα εξαπτέρυγα Σεραφίμ, όχι με τα φτερά, αλλά με τα σεντόνια καλύπτοντας και τιμώντας τον Κύριο. Αυτόν που τρέμουν τα Χερουβίμ Τον μεταφέρουν επάνω στους ώμους τους ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος και γεμίζουν από έκσταση όλες οι τάξεις των ασωμάτων Αγγέλων...

 

 Μπορείτε να διαβάστε ολόκληρο τον θαυμάσιο λόγο του Αγίου Επιφανίου στην διεύθυνση:

http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/2013/05/blog-post_6104.html

Όλες οι φωτογραφίες απεικονίζουν τον Επιτάφιο του ιερού ναού Αγίου Αθανασίου Παλαιοκάστρου (Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης), ένα πραγματικό αριστούργημα!!! 

Στην τελευταία ο πνευματικός μας πατέρας π.Εμμανουήλ εμπνευστής και θερμός υποστηρικτής του έργου και οι πρωτομαστόρισσες Χρύσα, Στέλλα και Καλλιόπη.

Την ευχή σου, πάτερ! Γεια στα χέρια σας, κορίτσια!
Μνησθείη υμών Κύριος εν τη Βασιλεία Του!

Μεγάλη Πέμπτη βράδυ

Μεγάλη Πέμπτη βράδυ τελείται ο Όρθρος της Μεγάλης Παρασκευής.
Η ακολουθία των Παθών εκτενής αλλά συναρπαστική.
Ευαγγελικά αναγνώσματα και εξαιρετικοί ύμνοι εναλάσσονται με προϊούσα ένταση τραγικότητας.
Βρίσκουμε τον Χριστό με τους μαθητές Του στον Κήπο της Γεσθημανή.
Ακούμε την θεολογικότατη προσευχή του Ιησού όπως μας την διασώζει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, παρακολουθούμε την προδοσία, πηγαίνουμε μαζί του στον Καϊάφα, στον Άννα, στο Πρετόριο.
Τον βλέπουμε να φορά την πορφύρα και το αγκάθινο στεφάνι, να κρατά το "σκήπτρο", να δέχεται τους εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τα περιφρονητικά γέλια, να φραγγελώνεται, να ανακρίνεται από τον Πιλάτο.
Ακούμε τα ουρλιαχτά του όχλου "Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν".
Τον ακολουθούμε ως το Γολγοθά.
Ο Χριστός σταυρώνεται και πεθαίνει πάνω στο σταυρό, προσφέροντας λύτρωση, ζωή και αθανασία στο γένος των ανθρώπων. Το θείο δράμα κορυφώνεται, σείεται η γη, σκοτεινιάζει το σύμπαν, τα μνήματα ανοίγουν κι αναπέμπονται οι νεκροί, ο Άδης συγκλονίζεται.

  

Ακολουθούν η Αποκαθήλωση και ο Ενταφιασμός του Χριστού. Ο τάφος φρουρείται αυστηρά από στρατιωτικό απόσπασμα.

Σ΄όλη αυτή την ιστορία το πιο τραγικό πρόσωπο είναι η Παναγία Μητέρα του Χριστού μας, η οποία παρακολουθεί με οδύνη την μαρτυρική πορεία του παιδιού της.

 

Στο Κοντάκιο ο Ρωμανός ο Μελωδός ζωντανεύει τον πόνο της:

"Τον ίδιον άρνα η αμνάς θεωρούσα προς σφαγήν ελκόμενον,

ηκολούθει Μαρία τρυχομένη μεθ' ετέρων γυναικών

ταύτα βοώσα: πού πορεύη, τέκνον;

Τίνος χάριν τον ταχύν δρόμον τελείς;

Μη έτερος γάμος πάλιν εστίν εν Κανά,

κακεί νυν σπεύδεις,

ίνα εξ ύδατος αυτοίς οίνον ποιήσεις;

Συνέλθω σοι, τέκνον, ή μείνω σε μάλλον;

Δος μοι λόγον, Λόγε,

μη σιγών παρέλθης με,

ο αγνήν τηρήσας με.

Συ γαρ υπάρχεις, ο Υιός και Θεός μου".

(Όπως η αμνάδα, η προβατίνα, βλέπει το αρνάκι της 

να οδηγείται στη σφαγή,

έτσι Σε ακολουθούσε η Μαρία 

ξεσχισμένη από τη λύπη μαζί με άλλες γυναίκες

και σου απηύθυνε με πόνο αυτά τα λόγια:

Για ποιον τρέχεις πάλι;

Μήπως γίνεται κι άλλος γάμος στην Κανά

και σπεύδεις εκεί για να κάμεις το νερό κρασί;

Να 'ρθω μαζί σου, παιδί μου, ή να σε περιμένω;

Πες μου έναν λόγο, Λόγε,

μη με προσπερνάς σιωπηλός,

Εσύ που όταν γεννήθηκες με κράτησες αγνή.

Εσύ είσαι ο Υιός και Θεός μου).

Και στα απόστιχα ο Λέων Δεσπότης:

"Επί ξύλου βλέπουσα κρεμάμενον, Χριστέ,

σε τον πάντων Κτίστην και Θεόν,

η σε ασπόρως τεκούσα εβόα πικρώς:

Υιέ μου, πού το κάλλος έδυ της μορφής σου;

Ου φέρω καθοράν σε αδίκως σταυρούμενον.

Σπεύσον ουν ανάστηθι, όπως ίδω καγώ

σού την εκ νεκρών τριήμερον εξανάστασιν".

(Καθώς σε βλέπει κρεμασμένο πάνω στο ξύλο, Χριστέ,

εσένα τον κτίστη των πάντων και Θεό,

αυτή που με άσπορη γονή σε εγέννησε εβόα πικρά:

Γιε μου, πού έδυσε το κάλλος της μορφής σου;

Δεν αντέχω να σε βλέπω άδικα πάνω στο σταυρό.

Βιάσου ν'αναστηθείς, για να δω κι εγώ την τριήμερη

απ' τους νεκρούς εξανάστασή σου).

Πόνος θανάτου κι ελπίδα αναστάσεως,
αχαριστία του Ισραήλ και θυσιαστική προσφορά του Κυρίου και Θεού μας,
ατιμωτικός σταυρός που γίνεται όργανο σωτηρίας,
ανθρώπινη εμπάθεια και θεϊκή συγκατάβαση και φιλανθρωπία!
Μέγα Σου το έλεος, ακατάληπτε Κύριε, δόξα Σοι!

"Εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου τω τιμίω σου αίματι,
τω σταυρώ προσηλωθείς και τη λόγχη κεντηθείς την αθανασίαν επήγασας ανθρώποις.
Σωτήρ ημών δόξα σοι".

 http://youtu.be/g0r6pu8Xw94

Ο θέλων πρώτος είναι, έστω πάντων έσχατος

       Η Ακολουθία της Μεγάλης Τετάρτης ...μια γροθιά στο κατεστημένο της αείποτε εξουσίας.
       "Ο δε είπεν αυτοίς: οι βασιλείς των εθνών κυριεύουσιν αυτών και οι εξουσιάζοντες αυτών ευεργέται καλούνται. Υμείς δε ουχ ούτως, αλλ' ο μείζων εν υμίν γενέσθω ως ο νεώτερος και ο ηγούμενος ως ο διακονών...Εγώ δε ειμί εν μέσω υμών ως ο διακονών". (Ματθ. κβ΄)
         Οι βασιλείς και άρχοντες όλων των εποχών ασκούν την εξουσία τους με υπεροψία, με αλαζονία, κυριαρχικά πάνω στους αρχόμενους. Πολλές φορές έχουν εξουσία ζωής και θανάτου πάνω στους υπηκόους. Ακόμα και σε δημοκρατικά καθεστώτα οι άρχοντες περιμένουν τον σεβασμό και την τιμή εκ μέρους των αρχομένων.
         Κι έρχεται ο Χριστός, ο Βασιλεύς του παντός, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων, και τα ανατρέπει όλα.  Ζώνεται το λέντιον και γονατίζει μπροστά στους μαθητές και τους πλένει τα πόδια.  "Ο θέλων πρώτος είναι, έστω πάντων έσχατος".

 

    Ιησούς, γλυκύς και ανατρεπτικός!

         Μα δεν είναι μόνο οι άρχοντες εξουσιαστικοί. Καθένας μας, κι ο πιο ασήμαντος, μπορεί να κρύβει την υπερηφάνεια και την αλαζονία της εξουσίας και να την φανερώνει όπου τον παίρνει, στην οικογένειά του, στα παιδιά του, στον μικρόκοσμο που τον περιβάλλει. Κι ο Χριστός μας θυμίζει κάθε Μεγάλη Τετάρτη: "Ο θέλων πρώτος είναι έστω πάντων έσχατος". Κι είναι αυτή η φράση, αν γίνει πράξη και βίωμα, το κλειδί, η λύση των περισσότερων προβλημάτων στις ανθρώπινες σχέσεις.
         "Αν θέλετε να είστε φίλοι μου, γίνετε μιμητές μου". Αν είμαστε του Χριστού θα το φανερώνουν τα έργα μας. Θα το προδίδει η προθυμία μας για διακονία, η "έσχατη θέση μας". Μπορεί κάποιοι να σκανδαλιστούν, αλλά αυτό είναι ξεκάθαρο στα λόγια και στο παράδειγμα του Χριστού μας. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την έσχατη ταπείνωση και την διακονία. Μόνο έτσι μένουμε δεμένοι, ριζωμένοι πάνω Του και παράγουμε καρπούς, όπως τα κλήματα που είναι ριζωμένα στο αμπέλι και παράγουν τον γλυκύτατο καρπό τους.

Δοξαστικό Αποστίχων Αίνων Μεγ. Πέμπτης  (Πλ.Α΄)

"Μυσταγωγών σου, Κύριε, τους μαθητάς εδίδασκες λέγων.

Ω φίλοι, οράτε, μηδείς υμάς χωρίσει μου φόβος.

Ει γαρ πάσχω, αλλ' υπέρ του κόσμου.

Μη ουν σκανδαλίζεσθε εν εμοί,

ου γαρ ήλθον διακονηθήναι, αλλα διακονήσαι

και δούναι την ψυχήν μου λύτρον υπέρ του κόσμου.

Ει ουν υμείς φίλοι μου εστέ, εμέ μιμείσθε.

Ο θέλων πρώτος είναι, έστω έσχατος,

ο δεσπότης ως ο διάκονος.

Μείνατε εν εμοί, ίνα βότρυν φέρητε,

εγώ γαρ ειμί της ζωής η άμπελος".

Την ευχή σου, πατέρα!

"Στέφανος γερόντων τέκνα και τέκνα τέκνων, καύχημα δε τέκνων οι γονείς αυτών..."

 

   Ο πατέρας μας* εκοιμήθη εν Κυρίω, ανεπαύσατο από των κόπων και των πόνων της πολυμόχθου και πολυπόνου πλέον σαρκός. Η ψυχούλα του ταξιδεύει για τη Χώρα των ζώντων, ανάλαφρη κι ολοφώτεινη. Καλό σου ταξίδι πολυσέβαστε και πολυαγαπημένε πατέρα. Να έχουμε την ευχή σου!
Σ' ευχαριστούμε. Μας χάρισες ζωή αλλά και μας υπέδειξες προχωρώντας εσύ μπροστά με σταθερότητα, υπομονή, απαράμιλλη πραότητα και πολλή αγάπη το δρόμο που οδηγεί στην όντως Ζωή.
  Ευχαριστούμε το Θεό που μας χάρισε αυτόν τον πατέρα.

  Επιτρέψτε μου να "ζωγραφίσω" λίγες εικόνες:
  Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο νου από τον πατέρα μας είναι εκεί μπροστά στην Αγία Τράπεζα στην Ωραία Πύλη του ταπεινού βυζαντινού ναού των Αγίων Αποστόλων στη Θεσσαλονίκη να τελεί τη Θεία Λειτουργία μ' έναν μοναδικό τρόπο. Η φωνή του δυνατή και καθαρή αλλά και κατανυκτική συγχρόνως μεταφέρει σε μας τους αδαείς και βάζει μέσα στο νου και την καρδιά μας τις ευχές της Θ.Λειτουργίας. Καταλαβαίνει και ζει εκείνος και μας δίνει κι εμάς να καταλάβουμε και να ζήσουμε.  Συγχωρέστε με, δεν έχω ακούσει άλλον ιερέα να διαβάζει κατά τέτοιον συγκλονιστικό τρόπο τις ευχές...Άλλες πάλι φορές τον βλέπω μπροστά στην Ωραία Πύλη να κηρύττει. Λόγος σωστός, άριστα δομημένος. Μαθαίνουμε τα της πίστης μας, κατηχούμαστε συστηματικά και ορθόδοξα. Τον βλέπω και στο αναλόγιο. Είναι η αγάπη του, η βυζαντινή μουσική! Ψάλλει όμορφα, μελωδικά, χωρίς πολλά τσαλίμια. Τον ενδιαφέρει να γίνει κατανοητό από το λαό το κείμενο των ύμνων όχι η επίδειξη της φωνής του. Πάντα τον περιστοιχίζουν νέα παιδιά.  Μαθαίνουν σωστά κοντά του και αγαπούν όπως κι αυτός την ψαλτική.

   Στη δεύτερη εικόνα είναι καθισμένος στο γραφείο του. Και στους τέσσερις τοίχους βιβλιοθήκες με κάθε είδους θεολογικό, λειτουργικό, μουσικό βιβλίο. Είτε διά χειρός -με εξαιρετικά καλλιγραφικά γράμματα, ισομεγέθη, ευανάγνωστα - είτε στη γραφομηχανή, είτε αργότερα στο laptop γράφει, γράφει, γράφει, ώρες ατελείωτες. Θεέ μου, πόσα έγραψε! Και πόσο συστηματικά αρχειοθέτησε και κράτησε όλα τα γεγραμμένα ώσπου να τον αξιώσει ο Θεός να δει πολλά από τα έργα του εκδεδομένα. Πολλές φορές στην εικόνα αυτή μπαίνουμε κι εμείς τα παιδιά του, όταν, μαθητές, καταφεύγουμε στη βοήθειά του στ' Αρχαία ή στα Λατινικά ή στην Ιστορία. (Ά-φθα-στος!!!)

    Άλλες εικόνες:
    Επιστρέφει από την αγορά φορτωμένος ψώνια για την εννεαμελή οικογένεια (γονείς και έξι παιδιά κι ο παππούς μας).  Ξεφορτώνει και ...πάλι πίσω στην αγορά και πάλι και πάλι, αρκετές φορές μέσα σ' ένα πρωινό για να καλύψει όλες τις ανάγκες μας, αγόγγυστα, αδιαμαρτύρητα.
    Κι ύστερα τον βλέπω και μέσα στην κουζίνα να βοηθά στην προετοιμασία του φαγητού, να ψιλοκόβει το λάχανο ή το μαϊντανό -ό,τι χρειάζεται υπομονή είναι δική του δουλειά-, ή να χτυπά στο ξύλινο γουδί την ταραμοσαλάτα.
    "Εάν πεινάσω, ου μη σοι είπω" μου λέει μια μέρα, παππούλης πια με προβλήματα υγείας, όταν τον ρώτησα αν θέλει κάτι να του μαγειρέψω. Πάντα ταπεινός, "αι χείρες αύται υπηρέτησαν ταις χρείαις μου". Τα καταφέρνει περίφημα στην παρασκευή και φαγητών και γλυκών. Το τελευταίο του γλύκισμα είναι μια νηστίσιμη κρέμα . "Δοκίμασέ την, μου λέει την τελευταία Τετάρτη της επίγειας ζωής του, χτύπησα την κρέμα ζαχαροπλαστικής με νερό κι έβαλα για βάση παξιμάδια ραντισμένα με λίγο σιρόπι" . Νοστιμότατη!

   Τώρα είναι βιλιοδέτης! Έχει μπροστά του ένα ειδικό τελάρο και δένει βιβλία. Τεύχη περιοδικών γίνονται στα χέρια του ωραιότατοι τόμοι. Φτιάχνει και τα εξώφυλλα καλλιτεχνικότατα. Επιδιορθώνει βιβλία με απίστευτη υπομονή. Πριν δυο εβδομάδες του φέρνω από τον ναό μας δυο Εγκόλπια Αναγνώστου μισοδιαλυμένα και τα κάνει καινούργια. Σις σχισμένες ή κακοποιημένες σελίδες κολλάει με πολλή τέχνη και προσοχή χαρτί και συμπληρώνει γράφοντας με το χέρι του με γραμματάκια ίσου μεγέθους με αυτά του τυπογραφείου τα κείμενα που λείπουν. Τα περιεργάζομαι εντυπωσιασμένη. Μόλις πριν από δέκα ημέρες έχει ολοκληρώσει το δέσιμο σε  έξι τόμους  μιας σειράς περιοδικών. Είναι το τελευταίο του βιβλιοδετικό έργο. Εξαιρετικό!

   Είναι καλοκαίρι! Βρισκόμαστε στη βεράντα του εξοχικού σπιτιού μας στο Παλαιόκαστρο. Ο πατέρας μας, που είναι και παππούς δεκατεσσάρων εγγονών, είναι καθισμένος σε μια πολυθρόνα. "Πες μας, παππού, μια ιστορία", λέει ένα εγγονάκι. Κι ο παππούς λέει γλυκά κι όμορφα ιστορίες από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη και τον ακούμε όλοι σαγηνευμένοι, εγγόνια και παιδιά. Κι ύστερα ψάλλουμε όλοι μαζί κι είμαστε γαληνεμένοι κι ευφρόσυνοι...

   Αχ! παππού, αχ! πατέρα! Πόσα έδωσες στα παιδιά και στα εγγόνια σου, αλλά και στα πνευματικά σου παιδιά και στους ενορίτες σου και σ΄όλη την Εκκλησία!

   Κι οι τελευταίες εικόνες:
   Ένας γλυκύτατος γέροντας, σκυφτός..., τα πόδια δυσκολεύονται αφάνταστα να κάνουν ακόμα κι ελάχιστα βήματα. Όμως πρέπει να πάει για αιμοκάθαρση κάθε δυο ημέρες.  Δεν διαμαρτύρεται, δεν παραπονείται. Πηγαίνει χαρούμενος. Ούτε ένας αναστεναγμός, παρά την ολοφάνερη ταλαιπωρία.
   Με τον ίδιο κόπο πηγαίνει και στο ναό κάθε Κυριακή, κάθε γιορτή, ως την Κυριακή την Ε΄των Νηστειών.
   Σ' αυτόν τον ίδιο ναό των Αγίων Αποστόλων, όπου μικρό παιδί πρωτοανέβηκε στο ψαλτήρι για να διαβάσει το Μεγάλο Απόδειπνο. Σ'αυτόν το ναό όπου υπηρέτησε ως εφημέριος επί σαράντα περίπου έτη, όπου λειτούργησε, όπου κήρυξε, όπου εξομολόγησε ...όπου βρίσκεται και τώρα κεκοιμημένος... γαλήνιος, γλυκύτατος.
 Έχει πια τη γλύκα του ουρανού...

"Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα..."
  Κύριε, δέξου τον, έρχεται να κάνει μαζί Σου τη φετινή Μεγάλη Εβδομάδα, το φετινό Πάσχα!!!

*ο ιερέας Κωνσταντίνος Παπαγιάννης

"Ιστορίαι"

Ανασκαλεύω το βυθό της μνήμης.

Ψάχνω σε απομεινάρια ναυαγίων.

Αναζητώ ψήγματα γνώσης για το τότε,

για το παρελθόν που στοιχειώνει το παρόν μας…

Κόπος ανθρώπων απερίγραπτος,

πίκρα και δάκρυα,

άδικα νεκροστολίσματα,

κι ελάχιστη χαρά…

Η ιστορία που ποτέ δεν γράφτηκε…

Παγκόσμιο συνειδητό: η καταγεγραμμένη ιστορία,

Παγκόσμιο υποσυνείδητο: η λαογραφία,

Παγκόσμιο ασυνείδητο: δισεκατομμύρια ανείπωτες ιστορίες «ασήμαντων» ανθρώπων…

Αναρωτιέμαι τι μετράει περισσότερο;

*Απόηχος της μελέτης του βιβλίου

«Ταξίδια με τον Ηρόδοτο» του Ρίτσαρντ Καπισίνσκυ