Κι όμως, της "χρωστάμε" τον Μέγα Βασίλειο

Στα μέρη της κυρίως Ελλάδας είναι άγνωστο το όνομα Μακρίνα. Ομολογώ πως αν δεν είχα διαβάσει εκτενή βίο του Αγίου Βασιλείου δεν θα γνώριζα κι εγώ ποιας Αγίας το όνομα έφερε η μακαρίτισσα η πεθερά μου, που καταγόταν από τη Νίγδη της Καππαδοκίας. Κι όσες νεότερες Μακρίνες γνώρισα είχαν γιαγιά Καππαδόκισσα. Ανάμεσά τους κι η πρωτότοκη κόρη μας.
Κι όμως της "χρωστάμε" τον Μέγα Βασίλειο!
Μεταφέρω από τον βίο της όπως μας τον παραδίδει ο αδελφός της Άγιος Γρηγόριος Νύσσης:
"...επάνεισιν εν τούτω των παιδευτηρίων πολλώ χρόνω προασκηθείς τοις λόγοις ο πολύς Βασίλειος, ο αδελφός της προειρημένης (Μακρίνης). Λαβούσα τοίνυν αυτόν υπερφυώς επηρμένον τω περί τους λόγους φρονήματι και πάντα περιφρονούντα τα αξιώματα και υπέρ τους εν τη δυναστεία λαμπρούς επηρμένον τω όγκω, τοσούτω τάχει κακείνον προς τον της φιλοσοφίας σκοπόν επεσπάσατο, ώστε αποστάντα της κοσμικής περιφανείας και υπεριδόντα του διά των λόγων θαυμάζεσθαι προς τον εργατικόν τούτον και αυτόχειρα βίον αυτομολήσαι, διά της τελείας ακτημοσύνης ανεμπόδιστον εαυτώ τον εις αρετήν βίον παρασκευάζοντα".
Ο Βασίλειος επέστρεψε από τις σπουδές του με υπερφίαλη αυτοπεποίθηση. Μάλλον σκόπευε να ασχοληθεί με την κοσμική ρητορική στην οποία επεδείκνυε εξαιρετική δεινότητα και να συνεχίσει το δικηγορικό επάγγελμα του πατέρα του. Η αδελφή του Μακρίνα τον απέσπασε από τα σχέδιά του και τον οδήγησε με πειθώ και συνετή προτροπή προς τη χριστιανική φιλοσοφία, την άσκηση, τη χειρωνακτική εργασία, την ακτημοσύνη. Κι όλα αυτά ήταν η προπαρασκευή για τον άγιο βίο του. Ήταν εξαιρετικά προικισμένος με ευστροφία και μοναδικό χάρισμα λόγου. Αν όμως τα χαρίσματα δεν οδηγηθούν σωστά μπορεί να καταστούν αφορμή ολέθρου. Μέσα στην Πρόνοια του Θεού η Μακρίνα έπαιξε τον ρόλο του οδηγού για τον αδελφό της Βασίλειο, όπως και για τα άλλα οκτώ αδέλφια, αλλά και για την μητέρα της Εμμέλεια, την οποία προέτρεψε να τακτοποιήσει την τεράστια περιουσία τους με τον καλύτερο τρόπο (κυρίως με αγαθοεργίες) και μαζί με τις δούλες της- τις οποίες πλέον θα αποκαλεί αδελφές - να μονάσει μαζί της.
Πράγματι εξελέξω την αγαθήν μερίδα. Σοφίας έρωτι τον νουν πτερώσασα κόσμου ευπάθειαν εμφρόνως έλιπες και ενδιαίτημα τερπνόν εγένου φιλοσοφίας...
Χαίροις, Μακρίνα θεοφόρε!

Κυριακή πρωί

Ακουμπώ σ' ένα στασίδι στο αριστερό κλίτος του Αγίου Αθανασίου. Είμαι μέσα στη Θεία Λειτουργία. Σε λίγο θα κοινωνήσω.
Είμαι στο κεντρικό κλίτος του Αγίου Αθανασίου. Για την ακρίβεια είναι το σώμα μου ξαπλωμένο σ' αυτό που λέμε φέρετρο. Η ψυχή μου ανάλαφρη απολαμβάνει τα υπέροχα τροπάρια της εξόδιας ακολουθίας που λέγεται αυτή τη φορά για μένα. "Μακαρία η οδός ήν πορεύει σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως".
Είμαι στο ιερό του Αγίου Αθανασίου, στην Προσκομιδή. Στο δισκάριο ο ιερέας έβαλε ένα ψιχουλάκι από το πρόσφορο και μνημόνευσε το όνομά μου.

*Κάπως έτσι η συμμετοχή μας στη λατρεία καταργεί τον θάνατο. Μόνο να μάθουμε να βλέπουμε και με τα μάτια της ψυχής μας.

Λάζαρος...

Σ΄ένα βρόμικο πεζοδρόμιο - πιο βρόμικος ο ίδιος- σερνόταν ένας ζητιάνος. Ο κόσμος τον προσπερνούσε αδιάφορα, μάλλον ενοχλημένος. Ένας δυο "ευαίσθητοι" φιλάνθρωποι του πέταξαν κανένα δεκάλεπτο χωρίς καν να τον κοιτάξουν. Τον πλησίασε ένας αδέσποτος σκύλος. Τον μύρισε για λίγο και πήγε να φύγει. Ο ζητιάνος τον τράβηξε μαλακά κι άρχισε να του φιλά τη μουσούδα, το μέτωπο, τα μάτια. Του χάιδεψε την πλάτη τόσο στοργικά! Κι ο σκύλος αυθόρμητα πήρε θέση, ξάπλωσε δίπλα του, απόλυτα αναπαυμένος. Μέσα στο απρόσωπο χάος της πόλης είχε βρει έναν ... άνθρωπο!

*Είδα αυτή τη σκηνή και κατάλαβα γιατί στην παραβολή του πλούσιου και του πτωχού Λαζάρου αναφέρει ο Χριστός ότι τα σκυλιά έγλειφαν τις πληγές του Λάζαρου.