Πυροκακουργήματα...!!!

Πασχαλιά! Αη Γιώργης! Χαράς ευαγγέλια! Αναστημένος Χριστός, αναστημένες καρδιές, αναστημένη φύση! Χίλιες δόξες, Θεέ μου!
Κι όμως κάθε χρόνο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τη δεύτερη μέρα του Πάσχα μετράμε νεκρούς και ακρωτηριασμένους από κροτίδες, σαΐτες, πυροτεχνήματα, μπαλωθιές, μολότωφ κτλ. Φέτος στην Καλαμάτα ο εικονολήπτης που έβγαζε το ψωμί του και  στη Θήβα η οκτάχρονη Αλεξία που έπαιζε αμέριμνη μπροστά στην αυλή του σπιτιού της. Για την ώρα... Δεν ξέρουμε ποιος ακόμα μετράει τις τελευταίες ώρες της ζωής του ή για πόσα κομμένα δάχτυλα κάποιοι θα θρηνήσουν!
Τι ελληνική τρέλα είναι αυτή! Τι έθιμα που μάλιστα ονομάζονται ...πασχαλινά! Πώς έχουν συνδεθεί με την Ανάσταση οι κάθε είδους πυρομανίες! Και με πόση εμμονή τηρούνται οι δήθεν παραδόσεις παρά τις κατά καιρούς απαγορεύσεις και τους τόσους κινδύνους που εγκυμονούν και δυστυχώς επαληθεύονται!
Η Ανάσταση του Χριστού είναι χαρά ανεκλάλητη, χαρά εσωτερική, χαρά βαθιά βιωματική! Είναι φως πνευματικό, είναι ανάσα, είναι ζωή, είναι ελευθερία, είναι λύτρωση από την δουλεία του θανάτου! Κανένα πυροτέχνημα, καμιά κροτίδα δεν μπορεί να την εκφράσει! Μόνο το άφωνο σκίρτημα της καρδιάς, μόνο η βίωση των Παθών και της Ανάστασης του Κυρίου μας μέσα στον φυσικό τους χώρο, δηλαδή μέσα στην ορθόδοξη λατρεία, με τον τρόπο που αυτή επιτάσσει και μας έχει από αιώνες κληρονομηθεί, με τους ανεπανάληπτους ύμνους και την μοναδική πασχαλιάτικη λειτουργία, μας φέρνουν πληρότητα και χαρά!
Όλα τα άλλα, ακόμα και η ασύδοτη πολυφαγία της ημέρας, είναι μια ακόμη έκφραση της ανθρώπινης χυδαιότητας. Ένα ακόμη σημάδι ότι δεν μας άγγιξε η Ανάσταση του Χριστού. Μια απόδειξη ότι είμαστε ακόμη σε βαθύ σκοτάδι που νομίζουμε πως θα το φωτίσουν τα κάθε είδους πυροτεχνουργήματά μας. Εις μάτην! Μάλλον πυροκακουργήματα έπρεπε να τα ονομάσω!

"Σὲ τὸν ἀναβαλλόμενον, τὸ φῶς ὥσπερ ἱμάτιον, καθελὼν Ἰωσὴφ ἀπὸ τοῦ ξύλου, σὺν Νικοδήμῳ, καὶ θεωρήσας νεκρὸν γυμνὸν ἄταφον, εὐσυμπάθητον θρῆνον ἀναλαβών, ὀδυρόμενος ἔλεγεν· Οἴμοι, γλυκύτατε Ἰησοῦ! ὃν πρὸ μικροῦ ὁ ἥλιος ἐν Σταυρῷ κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλλετο, καὶ ἡ γῆ τῷ φόβῳ ἐκυμαίνετο, καὶ διερρήγνυτο ναοῦ τὸ καταπέτασμα· ἀλλ' ἰδοὺ νῦν βλέπω σε, δι' ἐμὲ ἑκουσίως ὑπελθόντα θάνατον· πῶς σε κηδεύσω Θεέ μου; ἢ πῶς σινδόσιν εἱλήσω; ποίαις χερσὶ δὲ προσψαύσω, τὸ σὸν ἀκήρατον σῶμα; ἢ ποῖα ᾄσματα μέλψω, τῇ σῇ ἐξόδῳ Οἰκτίρμον; Μεγαλύνω τὰ Πάθη σου, ὑμνολογῶ καὶ τὴν Ταφήν σου, σὺν τῇ Ἀναστάσει, κραυγάζων· Κύριε δόξα σοι". 

Το υπέροχο δοξαστικό των αποστίχων του σημερινού εσπερινού 

προκαλεί δέος και συγκίνηση...

Ο αγαπημένος νεκρός αποκαθηλώνεται και ενταφιάζεται.

Ο επιτάφιος της ενορίας μας στολισμένος-κεντημένος Τον περιμένει...

Οι μαστόρισσες Χρύσα και Στέλλα δίνουν κάθε χρόνο τον καλύτερο εαυτό τους, 

μάλλον ξεπερνούν κάθε χρόνο τον εαυτό τους 

και μας χαρίζουν με τη βοήθεια και πολλών άλλων κοριτσιών και κυριών ένα έργο τέχνης!

Στο εσωτερικό ο άπνους Ιησούς κηδεύεται από τους αγγέλους!

Στην εξωτερική πίσω πλευρά ο Χριστός μας προσφέρει το Σώμα Του και το Αίμα Του, 

προσφέρων και προσφερόμενος. 

Κύκλω παρίστανται τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ.

Μια επίσκεψη στον ναό μας, τον Άγιο Αθανάσιο Παλαιοκάστρου (Ωραιόκαστρο), νομίζω πως αξίζει!

Ας αναλογιστούμε απόψε...

"Γέννημα ἐχιδνῶν, ἀληθῶς ὁ Ἰούδας, φαγόντων τὸ Μάννα ἐν τῇ ἐρήμῳ, καὶ γογγυζόντων κατὰ τοῦ τροφέως· ἔτι γὰρ τῆς βρώσεως οὔσης ἐν τῷ στόματι αὐτῶν, κατελάλουν τοῦ Θεοῦ οἱ ἀχάριστοι, καὶ οὗτος ὁ δυσσεβής, τὸν οὐράνιον Ἄρτον, ἐν τῷ στόματι βαστάζων, κατὰ τοῦ Σωτῆρος τὴν προδοσίαν εἰργάσατο. Ὢ γνώμης ἀκορέστου, καὶ τόλμης ἀπανθρώπου! τὸν τρέφοντα ἐπώλει, καὶ ὃν ἐφίλει Δεσπότην, παρεδίδου εἰς θάνατον, ὄντως ἐκείνων υἱὸς ὁ παράνομος, καὶ σὺν αὐτοῖς τὴν ἀπώλειαν ἐκληρώσατο. Ἀλλὰ φεῖσαι Κύριε, τοιαύτης ἀπανθρωπίας τὰς ψυχὰς ἡμῶν, ὁ μόνος ἐν μακροθυμίᾳ ἀνείκαστος".

Ακόμα είχαν την τροφή στο στόμα τους, αυτήν που τους χάρισε η αγάπη του Θεού, κι όμως εγόγγυζαν κατά του δωρεοδότου και τροφέα τους. Είχαν στο στόμα τους το μάννα και κατελάλουν του Θεού οι αχάριστοι Εβραίοι!
Μόλις είχε λάβει τον ουράνιο Άρτο ο Ιούδας κι όμως προέβαινε στην προδοσία του Διδασκάλου του!
Ακόρεστη γνώμη και απάνθρωπο θράσος! Σίγουρα ήταν γέννημα των πρώτων, γέννημα εχιδνών φαρμακερών!

Με απαράμιλλη τέχνη τα τροπάρια των ακολουθιών μας μπάζουν στο νόημα των ημερών! Και ζωγραφίζοντας τον "προδότη" και κακίζοντας τα φοβερά του πάθη, την φιλαργυρία, το θράσος, την αχαριστία, μας προτρέπουν να τα αποφύγουμε και να ζητήσουμε το έλεος του απερίγραπτα μακρόθυμου Θεού μας!

Μήπως κι εμείς με την Θεία Κοινωνία στο στόμα και τις άπειρες ευεργεσίες Του στη ζωή μας προδίδουμε τον Κύριο;

Απόψε θα συγκινηθούμε με τα Πάθη Του, θα κλάψουμε μπροστά στον Σταυρό Του...
Αλλά... μας άγγιξε η θυσία Του;
Την έχουμε συνεχώς προ οφθαλμών;
Τον ευχαριστούμε όχι μόνο με τα λόγια, αλλά κυρίως με τη ζωή μας;
Μήπως τον φιλούμε όπως ο Ιούδας;
Μήπως νίπτουμε υποκριτικά τα χέρια μας όπως ο Πιλάτος και θεωρούμε τους εαυτούς μας καθαρούς;
Μήπως Τον αρνούμαστε όπως ο Πέτρος και δεν μας συγκλονίζει του αλέκτορα η φωνή;
Μήπως μαζί με τους σταυρωτές Του χτυπάμε κι εμείς ήλους στα καθημαγμένα του μέλη;
Μήπως Τον χλευάζουμε μαζί με τους άξεστους στρατιώτες;
Μήπως Τον προκαλούμε μαζί με τον εξ ευωνύμων ληστή;
Ας αναλογιστούμε απόψε... μπροστά στο Σταυρό!

Του Θεού ειμί εγώ

"Μὴ φοβεῖσθε· τοῦ γὰρ Θεοῦ εἰμι ἐγώ, ὑμεῖς ἐβουλεύσασθε κατ' ἐμοῦ εἰς πονηρά, ὁ δὲ Θεὸς ἐβουλεύσατο περὶ ἐμοῦ εἰς ἀγαθά".
Στην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής αναγινώσκονται καθημερινά στον Εσπερινό αποσπάσματα από το βιβλίο της Γενέσεως. Στο σημερινό ανάγνωσμα, στο οποίο εξιστορείται ο ενταφιασμός του Πατριάρχου Ιακώβ στην πατρίδα τους την γη Χαναάν, παρουσιάζονται τα αδέρφια του Ιωσήφ -τα οποία τον είχαν πουλήσει σκλάβο, αλλά αργότερα δέχθηκαν την ευεργεσία του- να ζητούν για μια ακόμη φορά την εύνοιά του επικαλούμενα την επιθυμία του πατέρα τους, να τους συγχωρήσει και να μην τους εκδικηθεί για την σκληρότατη συμπεριφορά τους απέναντί του.
Ο πάγκαλος Ιωσήφ του οποίου τη μνήμη η εκκλησία μας τιμά την Μεγάλη Δευτέρα τους απαντά:
"Μὴ φοβεῖσθε· τοῦ γὰρ Θεοῦ εἰμι ἐγώ, ὑμεῖς ἐβουλεύσασθε κατ' ἐμοῦ εἰς πονηρά, ὁ δὲ Θεὸς ἐβουλεύσατο περὶ ἐμοῦ εἰς ἀγαθά".
Μη φοβάστε. Δεν θα σας βλάψω γιατί είμαι του Θεού! Εσείς σκεφθήκατε κι αποφασίσατε για μένα πονηρά, αλλά ο Θεός αποφάσισε για μένα αγαθά!
Συγκλονιστικός λόγος!
Είμαι του Θεού...ανήκω στον Θεό, την ζωή μου την παρέδωσα σ' αυτόν και την κυβερνά Εκείνος.
Πώς μπορώ να σας βλάψω αφού είμαι του Θεού; Έχω την δική Του αγαθότητα, έχω την δική Του αγάπη. Δεν κινδυνεύετε από εμένα είτε ζει ο πατέρας μας, είτε μετέστη. Δεν ήταν εκείνου του θνητού πατέρα μας η βουλή που με συγκρατούσε, αλλά η βουλή του αιώνιου Θεού και Πατέρα μας.
Υμείς εβουλεύσασθε κατ' εμού πονηρά: Γνωρίζει πολύ καλά ο Ιωσήφ τη στάση των αδελφών του. Γνωρίζει, αλλά συγχωρεί γιατί είναι του Θεού κι αυτό το "είναι του Θεού" έχει αλλοιώσει όλο του το είναι. Δεν έχει κακία, δεν ζητάει εκδίκηση...
Και γιατί να ζητήσει; Η κακία των αδελφών του στο σχέδιο του Θεού έγινε αφορμή δόξης και τιμής πρωτόγνωρης, τιμής που έμεινε στην ιστορία. Τα σχέδια των ανθρώπων δολοφονικά και μιαρά, αλλά το σχέδιο του Θεού όλα τα ανθρώπινα μπορεί να τα μεταποιήσει σε ευλογίες πρωτόγνωρες, ασύλληπτες, απερίγραπτες. Η κακία των ανθρώπων όπως και οι θλίψεις των ανθρώπων μέσα στο σχέδιο του Θεού, μέσα στα χέρια του Θεού, γίνονται αφορμές δόξης, λυτρώσεως, τελειότητος.
Τι ευλογία! Μακάρι να μπορούσαμε κι εμείς να παραδοθούμε άνευ όρων στην βουλή του Θεού! Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε μ' αυτήν τη βεβαιότητα και απλότητα του Ιωσήφ: Του Θεού ειμί εγώ!

Αντίο, Ηλία!

Τα τελευταία σου Χριστούγεννα μας ευχήθηκες σκαρφαλωμένος στα βράχια της Καλύμνου!
Τα βουνά η αγάπη σου! Άραγε γιατί; Ίσως η ψυχή σου πετούσε, πετούσε πάντα ανάλαφρη, καθαρή απλή! Ήθελε να φτάσει ψηλά, εκεί που αγαπούσε, εκεί που έφταναν κι οι ψαλμωδίες σου!
Πάντα, προς όλους και από όλους συμπαθέστατος! Η ίδια η χαρά της ζωής!
Πώς να σε κρατήσει αυτός ο κόσμος ο ταλαίπωρος! Ακόμη κι οι αγαπημένοι σου δεν κατάφεραν να σε κρατήσουν εδώ στα... χαμερπή!!! Γι' αυτούς πονώ! Όχι για σένα!
Εσύ πετάς κιόλας, φθάνεις στην αγκαλιά του Αγαπημένου, να προλάβεις εκεί τη Μεγαλοβδομάδα, να ψάλεις εκεί με τους αγγέλους το Χριστός Ανέστη!
Δεν σε κλαίω, Ηλία! Σε μακαρίζω! Ο Θεός ξέρει πότε μας παίρνει. Δεν είναι νωρίς. Ποτέ δεν είναι νωρίς. Είναι πάντοτε η κατάλληλη ώρα!!! Αντίο, Ηλία! Πρέσβευε για μας!
Οι τελευταίες ώρες της αγωνίας και της προσευχής μας έδεσαν μαζί σου! Έγινες δικός μας, πιο δικός μας απ' ό,τι ήσουν! Αντίο, Ηλία! Καλή αντάμωση, αν μας αξιώσει κι εμάς ο Θεός να πάμε κοντά Του!
Χθες το πρωί για τα γενέθλιά σου, σου ευχήθηκα να είσαι ευλογημένος, δυνατός κι ακαταπόνητος! Δυνατός κι ακαταπόνητος ...στο τελευταίο σου ταξίδι! Αντίο, Ηλία!

Σαν σήμερα, 10 Απριλίου 1821

Όλοι κλαύστε^. αποθαμένος

ο αρχηγός της Εκκλησιάς,

κλαύστε, κλαύστε^. κρεμασμένος

ωσάν νάτανε φονιάς... (Διον. Σολωμού)

Πώς μας θωρείς ακίνητος, πού τρέχει ο λογισμός σου

Τα φτερωτά σου όνειρα, γιατί στο μέτωπό σου

να μη φυτρώνουν, γέροντα, τόσες χρυσές ελπίδες

όσες μας δίδει η όψις σου παρηγοριές κι’ ελπίδες;

Τώρα σε βλέπει γίγαντα, πατέρα, η θάλασσά σου.

Το λείψανό σου το φτωχό, το ποδοπατημένο

τ’ ανάστησε η αγάπη μας, κι’ εδώ μαρμαρωμένο

θα στέκει ολόρθο, ακλόνητο και αιώνια θε να ζήση

νάναι φοβέρα αδιάκοπη σ’ ανατολή και δύση. (Αρ. Βαλαωρίτη)

Ο μαρτυρικός θάνατος του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄κλείνει το στόμα όσων επιπόλαια τον κατηγόρησαν πως δεν υποστήριξε την ελληνική επανάσταση. Η ευθύνη του για το ποίμνιό του που κυριολεκτικά ήταν στο στόμα των λύκων τον έκαμε επιφυλακτικό. Τον εαυτό του τον είχε ξεγράψει από την πρώτη στιγμή!

                                  (λεπτομέρεια από πίνακα του Νικηφόρου Λύτρα)

    Σε άρθρο που δημοσίευσε ο αείμνηστος καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Περικλής Βιζουκίδης με θέμα «Η Εκκλησία και ο ιερός αγών» αποκαλύπτεται ότι υπέγραφαν μεν ο πατριάρχης και οι συνοδικοί το αφοριστικό έγγραφο, «διότι ευρίσκοντο προ του φοβερού διλήμματος ή να αποδοκιμάσωσι και αφορίσωσι έργον άγιον και ιερόν εις ό και αυτοί ήσαν μεμυημένοι και συνεργάται ή να απολέσωσι όχι εαυτούς, άπαγε, περί αυτών ουδείς λόγος, ως το απέδειξαν ολίγον βραδύτερον, αλλά το ταλαίπωρον έθνος, εναντίον του οποίου θα εστρέφετο, ως ηπείλει, η σουλτανική οργή και λύσσα».  

Στη συνέχεια δε κατά τον καθηγητή Βιζουκίδη, την ίδια νύκτα μετά την υπογραφή του αφορισμού, ο πατριάρχης μαζί με τους δώδεκα συνοδικούς αρχιερείς κατέβηκαν στον πατριαρχικό ναό και σε ειδική μυστική τελετή, εν μέσω λυγμών και δακρύων έλυσαν και ακύρωσαν τον αφορισμό «επευλογούντες νοερώς τα όπλα των υπέρ πίστεως και Πατρίδος αγωνιζομένων αδελφών»!

Ας είναι αιωνία  η μνήμη του!

Παναγία Παραμυθία και Παναγία Ρευματοκρατούσα

Πολλές ευλογίες μας χαρίζει απλόχερα η αγάπη του Θεού. 

Η σημερινή ημέρα ήταν υπεράφθονη!!!!

Απογευματινό προσκύνημα με τους συνενορίτες του Αγίου Αθανασίου και φυσικά τον πατέρα Εμμανουήλ. 

Αναμνηστική φωτογραφία μπροστά στον ναό της Παναγίας Παραμυθίας

Πρώτος προορισμός μας η ιερά μονή Αγίου Γεωργίου Ανύδρου, λίγο πέρα από τα Γιαννιτσά.

Περνάμε την επιβλητική πύλη της Μονής και μπαίνουμε ...σ' έναν επίγειο παράδεισο. Κάθε γωνιά μια ομορφιά: εκκλησάκια, κηπάρια, γλαστρούλες, ήμερα ζώα... Και κυριότατα βέβαια ο παμμέγιστος ναός της Παναγίας Παραμυθίας, ο παλαιότερος του Αγίου Γεωργίου και ο συγκινητικός Γολγοθάς.

Μια μοναχή μας ξεναγεί. Η διήγησή της είναι πραγματικά συγκλονιστική.

Η Παναγία η Παραμυθία με το ασημένιο πουκάμισο είναι πιστό αντίγραφο της Παναγίας Παραμυθίας του Βατοπεδίου. Είναι αυτή η Παναγία που προειδοποίησε τους μοναχούς το 809μ.Χ. να μην ξεκλειδώσουν, να μην ανοίξουν το μοναστήρι, προστατεύοντάς τους από τους πειρατές που το είχαν περικυκλώσει. Ο Χριστός της κλείνει το στόμα λέγοντάς της να σιωπήσει γιατί οι μοναχοί πρέπει να δοκιμαστούν για να ξαναβρούν την μοναχική επιμέλεια και αφοσίωση που είχαν απολησμονήσει, αλλά η Παναγία του τραβάει το χέρι και πληροφορεί τους μοναχούς προστεύοντάς τους. Είναι η αιώνια Παραμυθία, η μεσίτρια, η προστάτιδα των Αγιορειτών και όλων των Χριστιανών. Ακόμα και το θέλημα του Υιού και Θεού της ανατρέπει για χάρη μας.

Δίπλα της μια άλλη Παναγία Παραμυθία αγιογραφημένη από την μοναχή Θαβωρία στη Μονή Μεταμορφώσεως του Θαβώρ. Έχει φθάσει με τρόπο θαυμαστό στο μοναστήρι κι έχει μείνει εδώ με τρόπο επίσης θαυμαστό. Την έφερε στη Θεσσαλονίκη μια γυναίκα με την εντολή να την παραδώσει όπου η Παναγία θα της υπεδείκνυε. Κατάφερε, παρά τους φόβους και την αγωνία της, να την περάσει στο αεροδρόμιο από τον έλεγχο των Ισραηλινών χωρίς να γίνει αντιληπτή. Στη Θεσσαλονίκη την περιέφερε από σπίτι σε σπίτι. Οι πιστοί την προσκυνούσαν και πολλά θαύματα γινόντουσαν με τη χάρη της. Κάποια στιγμή πληροφορήθηκε την ύπαρξη της Μονής του Αγίου Γεωργίου και του ναού της Παναγίας Παραμυθίας και έφερε εδώ την εικόνα  για να μείνει για λίγες ημέρες στην πανήγυρή της -21 Ιανουαρίου του 2014_ και μετά να την πάρει πίσω. Αλλά την ώρα της μεταφοράς της εικόνας από τα κελλιά των μοναζουσών στο ναό την ημέρα της προγραμματισμένης επιστροφής ένα σμήνος από άπειρα πουλιά περιφερόταν γύρω από την εικόνα και τον ναό. Κάποια στιγμή μπροστά στην εικόνα κατέβηκαν όλα και στάθηκαν σαν να την προσκυνούσαν. Το θέαμα εντυπωσιακό και ανερμήνευτο. Όταν η γυναίκα πληροφορήθηκε αυτό το θαυμαστό γεγονός έχοντας και η ίδια ήδη εσωτερική πληροφορία πως η Παναγία ήταν πολύ χαρούμενη σ' αυτό το μοναστήρι την εδώρισε στη Μονή, της οποίας έγινε ανεκτίμητο κειμήλιο. Αυτή είναι πλέον η Παναγία των πουλιών.

Στο φιλόξενο αρχονταρίκι της Μονής μας περιμένει καφές και κουλουράκι και πίτα και λουκουμάκι.

Στον παλιό ναό του Αγίου Γεωργίου ο Κατανυκτικός εσπερινός είναι...κατανυκτικότατος...

Ο ναός της Παναγίας Παραμυθίας

Οι μελωδοί Ιωάννης Δαμασκηνός και Κοσμάς Μαϊουμά

στη μέση ο Άγιος Σάββας στη μονή του οποίου εμόνασαν.

 

   

Κάθε γωνιά μια ομορφιά!!!

Ον τρόπον επιποθεί η έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων, 

ούτως επιποθεί η ψυχή μου προς σε ο Θεός μου!!!

Ωφέλιμα συνθήματα σ' όλες τις γωνιές μας φέρνουν σε επίγνωση...

Ο Γολγοθάς...ο Ιησούς στον Σταυρό...η Παναγία, ο Ιωάννης,

η τρυφερή ανάθεση της φροντίδας της μητέρας Του στον Ιωάννη,

ιδού η μήτηρ σου...ιδού ο υιός σου!!!

Ένα από τα πολλά εκκλησάκια στον αυλόγυρο της Μονής

Αναχωρούμε για τον επόμενο προορισμό, μια άλλη Παναγιά στο χωριό Γέφυρα, το χωριό όπου έγινε η παράδοση της Θεσσαλονίκης στον Αρχιστράτηγο του ελληνικού στρατού Κωνσταντίνο από τον Χασάν Ταχσίν Πασά. Φθάνουμε ακριβώς την ώρα του δειλινού. Ο ήλιος πορφυρός βασιλεύει μισοκρυμμένος πίσω από τα σύννεφα. Στο ναό μας περιμένουν ο πατήρ Ανέστης και η πρεσβυτέρα Ανθούσα, πολύ αγαπημένοι του πατρός Εμμανουήλ και της πρεσβυτέρας, κυριολεκτικά ενθουσιασμένοι. Η είσοδος στο ναό μας αφήνει άφωνους. Είναι μεγαλειώδης! Το τέμπλο είναι απίστευτο , ανώτερο κάθε περιγραφής! και το πιο εντυπωσιακό: Έχει μεταφερθεί από τις Μετρές -σημερινή Τσατάλτζα-  της Ανατολικής Θράκης από τους πρόσφυγες που ήρθαν εδώ με την ανταλλαγή των πληθυσμών, όπως και ο επισκοπικός θρόνος και το παραθρόνι και οι πολυέλαιοι και μεγάλες καντήλες και άγια δισκοπότηρα! Απίστευτη η ευλάβεια των προσφύγων, η αγάπη τους στα ιερά και όσιά τους!!! Πόσο απέχει η σημερινή ελληνική πραγματικότητα! Αλλά, ας μην απελπιζόμαστε. Όπου επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερρίσευσεν η χάρις. Και σήμερα αυτό ακριβώς ζούμε στο προσκύνημά μας.

Ο πατήρ Ανέστης, ο οποίος αφού υπηρέτησε ως δάσκαλος την ελληνική παιδεία, όταν συνταξιοδοτήθηκε, χειροτονήθηκε για να υπηρετήσει πλέον την Εκκλησία, μας ξεναγεί συναρπαστικά: η Παναγία η Ρευματοκρατούσα διέσωσε τις Μετρές από φοβερή πλημμύρα. Ενώ κατέβαινε ο ορμητικός χείμαρρος και το χωριό θα πνιγόταν στα νερά και στη λάσπη, οι κάτοικοι με θέρμη παρακάλεσαν την Παναγία να τους σώσει κι εκείνη έστρεψε αλλού την κοίτη του χειμάρρου. Και μέσα στο νεροφάγωμα που προκλήθηκε από την πλημμύρα αποκαλύφθηκε αυτή η εικόνα της Παναγίας, η οποία από εκείνη τη στιγμή έγινε η προστάτιδα η αγαπημένη και σεβάσμια των κατοίκων. Την έφεραν και στη νέα τους πατρίδα και την τιμούν κάθε Δευτέρα μετά την Κυριακή του Θωμά με πολλή λαμπρότητα. Στον τόπο που βρέθηκε η εικόνα αναβλύζει μέχρι σήμερα πεντακάθαρο νερό, το οποίο και οι Τούρκοι τιμούν ως αγιασμένο. Στις αρρώστιες τους πρώτα πίνουν από αυτό και μετά, αν δεν γίνουν καλά, πράγμα σπανιότατο, πηγαίνουν στο γιατρό. Αυτά τα πληροφορήθηκε ο πατήρ Ανέστης στην επίσκεψη που έκαμαν οι Γεφυριώτες στην πατρίδα τους πριν από δέκα χρόνια.

Ψάλλουμε μια δέηση στην Παναγία και κατευθυνόμαστε στο ενοριακό κέντρο όπου απολαμβάνουμε τη φιλοξενία των ενοριτισσών. Ζεστό τσάι και βουτήματα και κυρίως ζεστή ατμόσφαιρα. Εδώ βλέπουμε και την φωτογραφία -σε πραγματικό μέγεθος- του κεντημένου Επιταφίου που έφεραν οι πρόσφυγες από την πατρίδα τους! Είναι ανεκτίμητης αξίας!

Απόψε μας αποκαλύφθηκε ένας πνευματικός, αλλά και υλικός θησαυρός, τόσο δίπλα μας και τόσο άγνωστος!!!

Ευχαριστούμε πολύ και τον πατέρα Ανέστη και τον πατέρα Εμμανουήλ για την εξαιρετική ευκαιρία! 

Παναγία η Ρευματοκρατούσα

Το εντυπωσιακό τέμπλο

Οι σεβαστοί πατέρες. 

(Πίσω διακρίνεται ο επισκοπικός θρόνος και το παραθρόνι,

φερμένα από την πατρίδα).

Εγγόνια!

Ο πατήρ Παΐσιος έλεγε πως αν ένα σπίτι με μικρά παιδιά είναι πολύ συμμαζεμένο ή τα παιδιά θα είναι προβληματικά ή η μάνα!. Εμείς έχουμε αποδεικτικό ψυχικής υγείας και ισορροπίας πάντων!!!

Και μια ολόψυχη ευγνώμων αναφορά στην υγεία του μικρού μας Κωνσταντίνου ο οποίος πριν από δύο χρόνια και τρεις περίπου μήνες μας χαρίστηκε για δεύτερη φορά (η πρώτη ήταν η γέννησή του). Η Παναγία, η Αγία Αναστασία, όλοι οι Άγιοι που επικαλεστήκαμε τότε μεσίτευσαν στον Κύριο της ζωής. Η σημερινή καρδιολογική εξέταση επιβεβαίωσε την πολύ καλή πορεία της υγείας του! Και ήταν και τόσο συνεργάσιμος στο καρδιογράφημα και στον υπέρηχο!!! Πραγματικά αξιάγαπητος και αξιοθαύμαστος!

Και συμπτωματικά διαβάζω  εδώ την βράβευση με το βραβείο "Αργώ" του εξαίρετου χειρουργού κ.Καλαγκού Αυξέντιου, ο οποίος χειρούργησε και τον Κωνσταντίνο μας. Μας έστειλε ο Θεός εκείνες τις φοβερά δύσκολες ώρες τρεις εκλεκτούς ιατρούς που διέσωσαν το βρέφος μας, τον κ.Ανδρέα Γιαννόπουλο που το παρέλαβε στο ΑΧΕΠΑ και το σταθεροποίησε, τον αδελφό μας, κ.Ιωάννη Παπαγιάννη που έκαμε τη διάγνωση από το Κάνσας των ΗΠΑ και τον κ.Αυξέντιο Καλαγκό που έκαμε την σωτήρια επέμβαση! Θυμάμαι εκείνες τις ώρες και ριγώ! Δεν θα ξεχάσω, νομίζω ποτέ, το ακραίο δίπολο του πόνου και της ανακούφισης! Και δεν πρέπει να ξεχάσουμε όσοι το βιώσαμε! Γιατί είδαμε ολοφάνερη την αγάπη και ζήσαμε το έλεος του Θεού μας!

Παναγία Ολυμπιώτισσα - Μονή Αγίας Τριάδος Σπαρμού

Μια πρώιμη ανοιξιάτικη εκδρομή σηματοδοτεί τη λήξη του φετινού χειμώνα. Αν και η εβδομάδα που προηγήθηκε ήταν πολύ αμφίρροπη καιρικά, το Σάββατο 30 Μαρτίου ξημέρωσε ολόλαμπρο και πεντακάθαρο!!! Έτσι ο πρώτος και βασικός οιωνός για την εξόρμησή μας ήταν ευνοϊκός!

Αναχώρηση στις 8.20 από την γνωστή αφετηρία, το άγαλμα του Βενιζέλου στην Πλατεία Αριστοτέλους με οδηγό, τον φίλο μας πλέον Κώστα, και προορισμό μας την Παναγία Ολυμπιώτισσα στην Ελασσόνα και την Μονή της Αγίας Τριάδος στον Σπαρμό.

Η παρέα μας γνωστή κι αγαπημένη. Με προσευχή και ενδιαφέροντα αναγνώσματα και ξενάγηση από τον οδηγό μας φθάνουμε στην πρώτη μας στάση, στο Olympus Plaza του Κορινού για καφέ. Συνεχίζουμε προς Κατερίνη και αφήνουμε την εθνική οδό. Κατηφορίζουμε (τρόπος του λέγειν) από Νεοκαισάρεια, Μηλιά και Άγιο Δημήτριο απολαμβάνοντας τη θέα του Ολύμπου προς Δυσμάς. Μεγαλόπρεπος, επιβλητικός, γυμνός ακόμα, γιατί τα φυλλοβόλα μόλις δειλά-δειλά ξαναζωντανεύουν, με τα χιόνια στα ψηλότερα, αστραφτερός και πεντακάθαρος κάτω από τον δυνατό ήλιο δικαιώνει τη μυθική του διάσταση. Ακούμε πληροφορίες για τον Όλυμπο στη γεωγραφία, στη μυθολογία και στα ιστορικά χρόνια, και για τον Εθνικό Δρυμό του Ολύμπου.

Στις 11.30 περίπου φθάνουμε στην πρώτη μας στάση, την Παναγία την Ολυμπιώτισσα, το στολίδι, την κορώνα της Ελασσόνας. Πράγματι χτισμένη η μονή σ' ένα πολύ διακεκριμένο ύψωμα στα βορειοδυτικά της Ελασσόνας είναι το κύριο σημείο αναφοράς της, η σκέπη της πόλης. Η Παναγία είναι η προστάτιδα της Ελασσόνας και στα Ελευθέρια της πόλης, 5 Οκτωβρίου, η θαυματουργή εικόνα της λιτανεύεται από τη Μονή ως τον Μητροπολιτικό ναό του Αγίου Δημητρίου.

Η Παναγία η Ολυμπιώτισσα

Η εικόνα είναι μόλις 11Χ7 εκ..Το ασημένιο και επιπλέον ξύλινο πλαίσιο αύξησε τις διαστάσεις της σε 66Χ58εκ. Μεταφέρθηκε εδώ από την Μονή Κανάλων της Καρυάς Ολύμπου τον 12ο ή 13ο αιώνα κι έδωσε την ονομασία στην Μονή, η οποία μέχρι τότε ήταν αφιερωμένη στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να την προσκυνήσουμε γιατί την είχαν πάρει στην γειτονική κωμόπολη Τσαριτσάνη, όπου την περιφέρουν από σπίτι σε σπίτι και από ναό σε ναό ξενυχτώντας την και τιμώντας την με παρακλήσεις και αγρυπνίες.

Από τα πιο παλιά μοναστήρια της περιοχής. Το Καθολικό της είναι παλαιολόγειας αρχιτεκτονικής του τέλους του 13ου αιώνα. Ο ρυθμός εγγεγραμμένος σταυροειδής με τρούλλο και περίστωο και περίτεχνη πλινθολιθοδομή.

Το εσωτερικό μας υποβάλλει. Φωτίζεται επαρκώς από τα πολλά ανοίγματα του τρούλλου. Το ξυλόγλυπτο τέμπλο ένα αληθινό αριστούργημα μετσοβίτικης αριστοτεχνίας του 19ου αιώνα με παραστάσεις από την παλαιά και την καινή Διαθήκη. Οι ολόσωμες εικόνες του Χριστού και της Παναγίας στα παραπόρτια είναι εξαιρετικές!!!! Δεν μπορέσαμε να τις φωτογραφίσουμε. Μας απαγόρευσε η ηγουμένη, η οποία μας ξενάγησε. Ο φίλος μας Ε. που προσπάθησε, δεν τα κατάφερε, δεν αποτυπώθηκε τίποτα. Οι τοιχογραφίες εξαιρετικές και αρκετά καλά διατηρημένες από τον 14ο  αιώνα. 

Κάποιοι από τους φίλους εκδρομείς στο προαύλιο της Μονής.

Η πύλη της Μονής εσωτερικά και εξωτερικά

Επισκεφθήκαμε την πλούσια Έκθεση της μονής και αναχωρήσαμε για την Ελασσόνα οι πιο πολλοί περπατώντας από το μονοπατάκι στο σκιερό δασάκι. Ήπια η κατάβαση αλλά με αρκετά σκαλοπάτια  που δοκίμασαν τα φθαρμένα γόνατά μας!!! Βγήκαμε στη δυτική όχθη του Ελασσονίτικου ποταμού που διαρρέει την πόλη κι ενώνεται λίγο πιο κάτω με το Τιταρήσσειο, παραπόταμο του Πηνειού. Όλη η δυτική πλευρά του Ολύμπου και η νότια των Πιερίων στραγγίζει σ' αυτά τα ποτάμια. 

Περπατάμε για λίγο ως το ζαχαροπλαστείο της κ.Ξένης με τα νόστιμα ρυζοπιτάκια, τα γλυκά του κουταλιού κι όλα τα ωραία τέλος πάντων. Πολλοί εφοδιάζονται. Συνεχίζουν οι περισσότεροι περπατώντας προς το κέντρο της Ελασσόνας και λίγοι πιο ευπαθείς με το λεωφορείο, το οποίο παρκάρει στο δημοτικό parking. 

Μπροστά στην κεντρική πλατεία της Ελασσόνας

Εύμορφοι νεάνιδες!!!! Στο βάθος η Παναγία!

Σημείο συνάντησής μας η ταβέρνα "στου Θωμά" απέναντι από το μητροπολιτικό Μέγαρο.

Το μητροπολιτικό μέγαρο της πόλης

Εξυπηρετούμαστε άψογα και ταχύτατα με νοστιμότατα νηστίσιμα σε πολύ χορταστικές μερίδες. Πολύ εύγευστος και ο οίνος!!!!

Ακολουθεί η μουσική πανδαισία από την συνήθη ύποπτη κομπανία, Παντελής, Σάκης , Ελένη, Χρήστος, Νίκος, Ευθύμης κτλ. 

Γευστική και ακουστική τέρψη!

Μας χρειάζεται κι ένας καφές που τον βρίσκουμε στα γειτονικά καφέ και αναχωρούμε γύρω στις 3.15 για τον Σπαρμό. Πολύστροφος ο δρόμος, αλλά η ομορφιά της φύσης μας αποζημιώνει. Μπροστά μας ο κύριος όγκος του Ολύμπου. Ανηφορίζουμε σε μαλακές πλαγιές και αρκετά μεγάλα πλατώματα.

 Μετά από 40 λεπτά περίπου φθάνουμε στην πολύ χαρακτηριστική μεγάλη εξωτερική πύλη της Μονής.

Το Μοναστήρι είναι περίκτιστο σαν φρούριο οχυρωμένο. Η ιστορία της Μονής δικαιολογεί την μορφή του. Χτίστηκε στα πρώτα χρόνια της τουρκοκρατίας, τον 16ο αιώνα, και ανακαινίστηκε έναν αιώνα αργότερα, όπως μαρτυρεί η υπάρχουσα υπέρθυρη επιγραφή. Γνώρισε μεγάλη ακμή τον 18ο αιώνα. Ήταν ένα κέντρο πίστης, αλλά και πολιτισμού και γραμμάτων όλης της περιοχής με εξαιρετικούς ιερωμένους δασκάλους και  μια λαμπρή βιβλιοθήκη. Η αδελφότητα που αποτελούνταν από 150 μοναχούς και προσωπικό καλλιέργησε και την βιβλιοδετική τέχνη και ασχολήθηκε με την αντιγραφή και την έκδοση κειμένων. Απόδειξη της οικονομικής ακμής είναι η ύπαρξη μεγάλης κινητής και ακίνητης περιουσίας (μετόχια της Μονής) και η οικονομική ενίσχυση της Σχολής της Τσαριτσάνης.

Η είσοδος στον ναό της Αγίας Τριάδος, το καθολικό της Μονής.

Μας  ξεναγεί ο πατήρ Νικάνωρ, ο ηγούμενος, ο οποίος προΐσταται πλέον και της αδελφότητας "Λυδία". Το εσωτερικό του ναού πάρα πολύ κατανυκτικό και πολύ γνωστό από τις μεταδόσεις των ιερών ακολουθιών από την 4Ε.

Η είσοδος από την λιτή στον κυρίως ναό

Μετά την ξενάγηση ακολουθεί κέρασμα καφέ, βουτήματος, λουκουμιού και δροσερού ολύμπιου νερού και λίγη ώρα αναψυχής στον εσωτερικό αυλόγυρο. Ευκαιρία για μια φωτογράφηση του χώρου

Πάνω από την εσωτερική πύλη

Το κωδωνοστάσιο

Όμορφο εξωτερικό προσκυνητάρι

Κρήνη με πετρόκτιστα πεζούλια που φιλοξενούν προς ώρας 

αγαπημένες φίλες και συνταξιδιώτισσες.

Η θέα από την πύλη της Μονής

Η υπεύθυνη της εκδρομής, Κατερίνα μας, στην οποία οφείλουμε πολλές ευχαριστίες,

 μπροστά σ' ένα όμορφο παρεκκλησάκι της Μονής.

Η κατακλείδα της εκδρομής, ο Εσπερινός του Γ΄ήχου και της Σταυροπροσκυνήσεως με συμμετοχή και των δικών μας ιεροψαλτών, Ευθυμίου, Παντελή και Αθανασίου, είναι και η καλύτερη στιγμή της!!! Δόξα τω Θεώ για την ξεχωριστή ευκαιρία που μας χάρισε. Η επιστροφή μας χωρίς προβλήματα με όμορφες ψαλμωδίες από την Σιμωνόπετρα και άφιξη στη Θεσσαλονίκη πριν από τις 9μμ. όπως είχαμε προγραμματίσει.

Έσβησε το φως του ήλιου στ' απαλό το δειλινό! 

Αίσιο και γαλήνιο τέλος του σημερινού προσκυνήματος!

Μακάρι να αξιωθούμε και σε κάποιο επόμενο!