Εκδημία Γέροντος

    Με την εκπνοή του Σεπτεμβρίου εκοιμήθη ο γηραλέος και σεβάσμιος π. Συμεών Κραγιόπουλος. Έχοντας ζήσει χρόνους μακρούς με τις ποικίλες και σοβαρές ασθένειες που έφερε αγόγγυστα (παρακαλώντας, όπως μας έλεγε, να του δώσει ο Κύριος χρόνον μετανοίας), εξεδήμησε σήμερα τα ξημερώματα προς την ‘αγήρω λήξιν’. Από το 1967, όταν για πρώτη φορά ο πατέρας μου μου υπέδειξε να εξομολογούμαι σ’ αυτόν, μέχρι όσο άντεχαν οι δυνάμεις του, άκουγε όσα είχα να του λέω κάθε τόσο, συμβούλευε, παρηγορούσε, μεσίτευε. Ακάματος στο έργο του ‘Σχολείου του Χριστού’, έκανε αμέτρητες ομιλίες, αναρίθμητες συνάξεις για μικρούς και μεγάλους, πλήθος ακολουθιών, και ‘χωρίς των παρεκτός’ ‘ουκ επαύετο μετά δακρύων νουθετών ένα έκαστον ημών’ των χιλιάδων που προσερχόμασταν για εξομολόγηση. Είχαμε την ευλογία να ψάλουμε μαζί του τόσες αγρυπνίες, να ακούσουμε τόσους λόγους οικοδομής, να κάνουμε εκδρομές, να προσκυνήσουμε τους Αγίους Τόπους. Μας καθοδήγησε με τις συμβουλές και τις προσευχές του στις σπουδές, στην εργασία, στην όλη ζωή μας. Του οφείλουμε τόσα πολλά, χρωστούμε ακόμη περισσότερα που δεν επράξαμε. Ας συνεχίσει να προσφέρει τις δεήσεις του για όλους και στο επουράνιο Θυσιαστήριο, όπως έκανε τόσες δεκαετίες επί γης. «Από μακριά θα είμαι δέκα φορές πιο κοντά σας», έλεγε παλιότερα σε όσους κατά καιρούς τον καλούσαν σε κάποιο γάμο, και ο λόγος του αυτός ισχύει και για την αναχώρησή του. Είθε πάντα να τον νιώθουμε κι εμείς δίπλα μας. Αιωνία η μνήμη του!  

 

Οι φωτογραφίες είναι από την Πρωτοχρονιά του 2013, 
κατά την κοπή της βασιλόπιττας, 

μια από τις τελευταίες δημόσιες εμφανίσεις του.

Μεταφέρω από το blog του αδερφού μου ΓΟΡΓΑ ΠΑΡΕΣΤΙΓΜΕΝΑ

http://antonispapagiannis.blogspot.gr/2015/09/blog-post_30.html

Μια βόλτα στον Πύργο το Λευκό

Πάντα ασκούσε μέσα μου γοητεία! Θυμάμαι σαν τώρα την τεράστια εντύπωση που μου είχε προκαλέσει η πρώτη ανάβαση στους κουλέδες του, μικρό παιδάκι, 

τότε που η Θεσσαλονίκη ήταν κάπως έτσι:

Προχθές το απόγευμα η επιθυμία να τον επισκεφθώ πάλι μετά από αρκετά χρόνια έγινε γρήγορη απόφαση. Κυριολεκτικά "έτρεξα" -το δικό μου τρέξιμο είναι γρήγορο βάδισμα, τέλος πάντων- να προλάβω να βρεθώ στον εξώστη του Πύργου την ώρα του δειλινού. Τότε αξίζει!!

Μια κλεφτή ματιά προς την παλιά παραλία από το ύψος του δεύτερου περίπου ορόφου.

 

Η ελληνική σημαία κυματίζει στο Λευκό Πύργο από το 1912, από την απελευθέρωση της πόλης.

 Ο ιστός της είναι το κεντρικό κατάρτι του τουρκικού θωρηκτού "Φετίχ Μπουλέν" 

που το τορπίλισε ο Πλοίαρχος Βότσης και βρίσκεται βυθισμένο στον Θερμαϊκό.

Όπου κι αν στρέψω τη ματιά μου η ομορφιά της θέας μπαίνει μέσα στην ψυχή μου!

Ακριβώς κάτω στην προκυμαία μπροστά στον Λευκό Πύργο 

τα δύο καραβάκια-μπαράκια ετοιμάζονται για τη βόλτα τους!

Προς Βορράν η Λέσχη Αξιωματικών Φρουράς Θεσσαλονίκης 

- το μπαλκόνι της θα έχει φανταστική θέα!- και μπροστά της η Πλατεία Τσιρογιάννη

Λίγο ανατολικότερα το θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών 

που στεγάζει το ΚΘΒΕ από το 1962 και την Πινακοθήκη της Εταιρείας.

Πιο ανατολικά το πάρκο της ΧΑΝΘ. 

Πιο πίσω αριστερά η Έκθεση με τον Πύργο του ΟΤΕ 

και στο βάθος ο Χορτιάτης

Το Βασιλικό Θέατρο χτισμένο το 1940 

και ανακαινισμένο πλήρως το 1987 

χρησιμοποιείται κι αυτό από το ΚΘΒΕ.

Και η αρχιτεκτονική παρέμβαση με την"αναπαράσταση του ίχνους" 

του αρχαίου τείχους το οποίο κατέβαινε από την οδό Φιλικής Εταιρείας.

Προλαβαίνω τα σκούρα χρώματα του δειλινού και μερικές υποψίες ροδαλών αποχρώσεων. 

Η θάλασσα σκοτεινιάζει...

Έρχεται η μπάντα της αεροπορίας για την καθιερωμένη υποστολή της σημαίας.

Αυτό θέλω πολύ να το ζήσω!

Η σημαία κατεβαίνει μόνη της!

Ο κόσμος δίπλα μου στέκεται αρκετά "ευλαβικός" καθώς υποστέλλεται η σημαία μας.

Ένας παππούς νουθετεί τον εγγονό του: "Όταν βλέπεις τη σημαία να κατεβαίνει ή να ανεβαίνει θα στέκεσαι προσοχή! Δεν θα κουνιέσαι και δεν θα μιλάς!"

Σιγοψέλνω τον Εθνικό Ύμνο και χαμογελώ ενδόμυχα. Ευτυχώς υπάρχουν οι παππούδες!

Η Λεωφόρος Νίκης ...τα αυτοκίνητα έχουν ανάψει τα φώτα τους 

και σχηματίζουν μια χρυσαφιά γιρλάντα! πανέμορφη από ψηλά!

Παίρνω την κατιούσα!

Στέκομαι για λίγο και στους χώρους έκθεσης. 

"Θεσσαλονίκη Πατρίδα των ανθρώπων", έτσι επιγράφεται αυτή η αίθουσα του 3ου ορόφου

Στον 1ο  όροφο στις "Μεταμορφώσεις" βλέπω φωτογραφίες 

και το ιστορικό της πυρκαγιάς του '17...

και τη στρωματογραφία της πόλης

Δεν σας τα περιγράφω όλα. Πρέπει να τα δείτε ιδίοις όμμασιν.

Όταν βγαίνω έχει σκοτεινιάσει. Κάθομαι απέναντι από τον Πύργο να ξεκουραστώ 

και ξαφνιάζομαι με την προβολή video wall πάνω του!

Είναι ένα διαφημιστικό σποτάκι για τα 50στά Δημήτρια.

Περπατώ λίγο πιο πέρα προς τον Μεγαλέξανδρο. Η παραλία σφύζει από ζωή. 

Όλη η Θεσσαλονίκη είναι εδώ!

Θεσσαλονίκη ίσον παραλία!!!!

  Σήμερα είναι η υπερπανσέληνος του Σεπτεμβρίου! 

Η μηχανή μου είναι πολύ ταπεινή για να την συλλάβει!

Ωστόσο κάνω την απόπειρα!

Μεγαλέξανδρος! Σαν να ξεκινάει αυτή τη στιγμή την εκστρατεία του! ή

σαν να αναλαμβάνεται εν δόξη στον ουρανό μετά από τις απίστευτες επιτυχίες του!

Το καραβάκι στο βάθος ανάμεσα στα σιντριβάνια της παραλίας! Όνειρο...πραγματικότητα;

Μόνος ή με παρέα στην παραλία της πόλης μας 

ξεκουράζεσαι, ρεμβάζεις, ονειρεύεσαι, ταξιδεύεις, θυμάσαι...

Καλό σας βράδυ!!!! 

Αιωνία η μνήμη!

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΛΛΗΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ. 

Σαν σήμερα, 27 Σεπτεμβρίου 1831, μπροστά στον Άγιο Σπυρίδωνα...

Εφ´ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν.

(αρνούμενος τον μισθό του Κυβερνήτη)

Εάν ο Θεός μεθ' ημών ουδείς καθ' ημών.

(η πρώτη φράση από την πρώτη του ομιλία προς τον Ελληνικό λαό, Αίγινα, 1828)

Ως ψάρι εις το δίχτυ σπαράζει εις πολλούς κινδύνους ακόμη η ελληνική ελευθερία. Μου εδώσατε τους χαλινούς του κράτους. Τίνος κράτους; Μετρούμε εις τα δάκτυλα την επικράτειάν μας.

(σε συνομιλία με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη, λίγο μετά τον ερχομό του)

«Ο τόπος είναι χέρσος, σπάνιοι οι κάτοικοι, σκόρπιοι εις τα βουνά και εις τα σπήλαια, το δημόσιο είναι πλακωμένο από δύο εκατομμύρια λίρες στερλίνες χρέος, άλλα τόσα ζητείτε οι στρατιωτικοί, η γη είναι υποθηκευμένη εις τους Άγγλους δανειστάς, ανάγκη να την ελευθερώσομε με την ίδια απόφαση ως θα την ελευθερώσομε και από τα άρματα του Κιουτάγια [Κιουταχή] και του Αιγύπτιου [Ιμπραήμ]. 

Δεν λυπούμαι, δεν απελπίζομαι, προτιμώ αυτό το σκήπτρο του πόνου και των δακρύων παρά άλλο. Ο Θεός μου το ’δωσε, το παίρνω, θέλει να με δοκιμάσει […]".
(σε συνομιλία με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη, λίγο μετά τον ερχομό του)

Δολοφονήθηκε σαν σήμερα το 1831 στο Ναύπλιο 

από τον -ανωτέρω αναφερθέντα- Γεωργάκη Μαυρομιχάλη 

μπροστά στον Άγιο Σπυρίδωνα 

όπου πήγαινε να εκκλησιαστεί, 

όπως κάθε Κυριακή όρθρου βαθέος, 

χωρίς ιδιαίτερες προφυλάξεις.

Ίσως αν ολοκλήρωνε τον ματωμένο Γολογοθά του ως κυβερνήτης 

να είχαμε σήμερα μια άλλη πραγματικότητα

ως ελληνικό Κράτος και ως ελληνικό Έθνος.

ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ!

Θεοδώρα

Πόσο πόνο μας έδωσες, μωρομάνα γλυκιά Θεοδώρα!
Πόσο σύντομα έκλεισες της ζωής σου τον όμορφο κύκλο!
Μήπως ζήλεψες των αγγέλων το αθρόητο πέταγμα;
Μήπως πόθησες των αγίων, την αθάνατη δόξα;

Με ελπίδα ανάστασης και αστείρευτο δάκρυ
σε προπέμπουμε σήμερα στης Ζωής την αγκάλη.

Το γιατί δεν το ξέρουμε.
"Τις γαρ έγνω του Κυρίου τον νουν;"
Μα πεποίθηση έχουμε
πως τα πέντε παιδιά σου
ορφανά δεν θα μείνουν.
"Ορφανόν και χήραν αναλήψεται
και του ορφανού την ικεσία δεν θα παραβλέψει".

Την πικρία του σήμερα και τον άφατο πόνο
θ' απαλύνει Εκείνος που για όλους σταυρώθηκε.
Στ' ανοιχτά ματωμένα Του χέρια
της ζωής μας ακουμπάμε
την αρχή και το τέρμα!

Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του...

Ποίημα της Κενυάτισσας ποιήτριας 

Warsan Shire

«Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του,
εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία...
Τρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπεις
ολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνη...
οι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα
με την ανάσα ματωμένη στο λαιμό τους...
το αγόρι που ήταν συμμαθητής σου
που σε φιλούσε μεθυστικά πίσω από το παλιό εργοστάσιο τσίγκου
κρατά ένα όπλο μεγαλύτερο από το σώμα του...
Αφήνεις την πατρίδα
μόνο όταν η πατρίδα δε σε αφήνει να μείνεις.
κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγά...
Φωτιά κάτω απ΄ τα πόδια σου,
ζεστό αίμα στην κοιλιά σου...
Δεν είναι κάτι που φαντάστηκες ποτέ ότι θα έκανες
μέχρι που η λεπίδα χαράζει απειλές στο λαιμό σου...
Κι ακόμα και τότε ψέλνεις τον εθνικό ύμνο
ανάμεσα στα δόντια σου...
και σκίζεις το διαβατήριό σου σε τουαλέτες αεροδρομίων
κλαίγοντας καθώς κάθε μπουκιά χαρτιού
δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να γυρίσεις.
Πρέπει να καταλάβεις
ότι κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα
εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά,
κανένας δεν καίει τις παλάμες του
κάτω από τρένα, ανάμεσα από βαγόνια...
κανένας δεν περνά μέρες και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγού
τρώγοντας εφημερίδες,
εκτός αν τα χιλιόμετρα που ταξιδεύει
σημαίνουν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι.
Κανένας δε σέρνεται
κάτω από φράχτες,
κανένας δε θέλει να τον δέρνουν,
να τον λυπούνται,
κανένας δε διαλέγει τα στρατόπεδα προσφύγων
ή τον πλήρη σωματικό έλεγχο σε σημεία
όπου το σώμα σου πονούσε,
ή τη φυλακή,
επειδή η φυλακή είναι ασφαλέστερη
από μια πόλη που φλέγεται
κι ένας δεσμοφύλακας το βράδυ
είναι προτιμότερα από ένα φορτηγό
γεμάτο άντρες που μοιάζουν με τον πατέρα σου...
κανένας δε θα το μπορούσε,
κανένας δε θα το άντεχε,
κανένα δέρμα δε θα ήταν αρκετά σκληρό
για να ακούσει τα:
"Γυρίστε στην πατρίδα σας, μαύροι,
πρόσφυγες,
βρωμομετανάστες,
ζητιάνοι ασύλου,
που ρουφάτε τη χώρα μας,
αράπηδες με τα χέρια απλωμένα...
μυρίζετε περίεργα,
απολίτιστοι,
κάνατε λίμπα τη χώρα σας και τώρα θέλετε
να κάνετε και τη δική μας..."
Πως δε δίνουμε σημασία
στα λόγια,
στα άγρια βλέμματα,
ίσως επειδή τα χτυπήματα είναι πιο απαλά
από το ξερίζωμα ενός χεριού ή ποδιού,
ή τα λόγια είναι πιο τρυφερά
από δεκατέσσερις άντρες
ανάμεσα στα πόδια σου,
ή τις προσβολές είναι πιο εύκολο
να καταπιείς από τα χαλίκια,
από τα κόκαλα,
από το κομματιασμένο κορμάκι του παιδιού σου.
Θέλω να γυρίσω στην πατρίδα,
αλλά η πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία,
πατρίδα είναι η κάνη ενός όπλου
και κανένας δε θα άφηνε την πατρίδα
εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγούσε μέχρι τις ακτές...
εκτός αν η πατρίδα σού έλεγε να τρέξεις πιο γρήγορα,
να αφήσεις πίσω τα ρούχα σου,
να συρθείς στην έρημο,
να κολυμπήσεις ωκεανούς,
να πνιγείς,
να σωθείς,
να πεινάσεις,
να εκλιπαρήσεις,
να ξεχάσεις την υπερηφάνεια,
η επιβίωσή σου είναι πιο σημαντική.
Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα είναι
μια ιδρωμένη φωνή στο αυτί σου
που λέει:
"Φύγε,
τρέξε μακριά μου τώρα,
δεν ξέρω τι έχω γίνει
αλλά ξέρω ότι οπουδήποτε αλλού

θα είσαι πιο ασφαλής απ΄ ό,τι εδώ»!

Ίτε, παίδες Ελλήνων!!

    Σύμφωνα με τους ιστορικούς στις 22 Σεπτεμβρίου του 480π.Χ. (φυσικά τότε αλλιώς ονομάζονταν οι μήνες και μετριούνταν τα χρόνια) στις 8 το πρωί ξεκίνησε η Ναυμαχία της Σαλαμίνας για να συμπληρωθεί η τριλογία των μέγιστων μαχών στη σύγκρουση Ελλήνων και Περσών.
Μαραθώνας - Θερμοπύλες - Σαλαμίνα (Θα ακολουθήσουν και οι Πλαταιές ένα χρόνο αργότερα).
    Μια σύγκρουση ασύλληπτα άνιση και γι' αυτό μεγαλειώδης!!

«Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε! 

Ελευθερούτε πατρίδ’,

ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, 

θεών τε πατρώων έδη, 

θήκας τε προγόνων! 

Νυν υπέρ πάντων αγών!».... 

  Παιάνας προτρεπτικός και νικητήριος συγχρόνως.
  Οι νέοι της Ελλάδας προτρέπονται, ξεσηκώνονται, ορμούν στη μάχη για να υπερασπιστούν την ελευθερία της πατρίδας, την προστασία των παιδιών και των γυναικών τους, των ιερών των πατρογονικών τους θεών, των τάφων των προγόνων τους. Τώρα πρόκειται μπροστά τους ο υπέρ πάντων αγώνας.
Ή ταν ή επί τας! Δεν υπάρχει άλλος δρόμος διαφυγής. Δεν υπάρχει άλλη σκέψη. 
Γι' αυτό θα 'ρθει η νίκη!

   Έχει προηγηθεί η σφοδρή αντιπαράθεση του Θεμιστοκλή προς τον Ευρυβιάδη κι έχει ακουστεί το μνημειώδες: "Πάταξον μεν, άκουσον δε!". Αλλά τώρα είναι όλοι ενωμένοι στον κοινό σκοπό, στον αποκλειστικό σκοπό: την νίκη πάση θυσία!

   Δυο διαχρονικά μηνύματα που μπορούν να γίνουν για τους σημερινούς Έλληνες προάγγελοι νίκης και προόδου: Απόφαση για μάχη χωρίς καμιά σκέψη διαφυγής και ενότητα έστω και μετά από τις σφοδρές αντιπαραθέσεις που έχουν προηγηθεί.

  "Ίτε, παίδες Ελλήνων!" και σήμερα όπως και τότε!

Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως τα βλέπουμε

Δύο άγγελοι που ταξίδευαν σταμάτησαν να περάσουν την νύχτα στο σπίτι μιας πλούσιας οικογένειας.

Η οικογένεια ήταν αγενής και αρνήθηκε στους αγγέλους να μείνουν στο δωμάτιο των ξένων της βίλας.

Αντιθέτως, έδωσαν στους αγγέλους ένα μικρό μέρος σε ένα κρύο υπόγειο. Καθώς εκείνοι τακτοποιούσαν τα στρώματά τους στο σκληρό πάτωμα, ο μεγαλύτερος άγγελος είδε μια τρύπα στον τοίχο και την επισκεύασε. Όταν ο μικρότερος άγγελος τον ρώτησε γιατί, ο μεγαλύτερος απάντησε: «Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται».

Την επόμενη νύχτα οι δύο άγγελοι ήρθαν να ξεκουραστούν σε ένα πολύ φτωχικό σπίτι. Ο αγρότης και η γυναίκα του, παρά τη φτώχεια τους, ήταν πολύ φιλόξενοι. Αφού μοιράστηκαν τη λίγη τροφή που είχαν, οι δύο άγγελοι κοιμήθηκαν στο κρεβάτι τους όπου μπορούσαν να έχουν μια ξεκούραστη νύχτα.

Το πρωί που ξύπνησαν οι άγγελοι βρήκαν τον αγρότη και τη γυναίκα του να κλαίνε. Η μοναδική τους αγελάδα, της οποίας το γάλα ήταν το μόνο τους εισόδημα, ήταν νεκρή στο λιβάδι. Ο μικρότερος άγγελος ήταν αναστατωμένος και ρώτησε το μεγαλύτερο, πώς ήταν δυνατόν ν' αφήσει να συμβεί κάτι τέτοιο.

"Ο πρώτος άντρας είχε τα πάντα, αλλά ήταν σκληρός και παρόλα αυτά τον βοήθησες. Η δεύτερη οικογένεια είχε ελάχιστα και όμως ήταν πρόθυμη να μοιραστεί τα πάντα και εσύ άφησες την αγελάδα να πεθάνει…", είπε αναστατωμένος ο νεότερος άγγελος. «Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται», του απάντησε ο μεγαλύτερος.

«Όταν μείναμε στο υπόγειο της βίλας, πρόσεξα πως υπήρχε χρυσός αποθηκευμένος σ΄ εκείνη την τρύπα στον τοίχο. Μιας και ο ιδιοκτήτης ήταν τόσο άπληστος και δεν είχε τη διάθεση να μοιραστεί την καλή του τύχη, σφράγισα τον τοίχο ώστε να μη μπορεί να βρει το χρυσό.

Εχθές τη νύχτα καθώς κοιμόμασταν στο κρεβάτι του αγρότη ήρθε ο άγγελος του θανάτου για τη γυναίκα του, κι εγώ έδωσα στη θέση της την αγελάδα. Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται».

Μερικές φορές αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν τα πράγματα δεν έχουν το αποτέλεσμα που θα θέλαμε. Αν έχουμε πίστη, θα βλέπουμε πίσω από κάθε αναποδιά ένα ωφέλιμο αποτέλεσμα, μια αίσια έκβαση. Μπορεί άλλα να προσδοκούμε, άλλα να ζητάμε και άλλα να λαμβάνουμε, αλλά ας είμαστε για ένα πράγμα βέβαιοι: ο Θεός ξέρει και μπορεί και θέλει να μας χαρίσει το καλύτερο!

Σταυρός

Σταυρός ο φύλαξ πάσης της οικουμένης,
Σταυρός η ωραιότης της εκκλησίας,
Σταυρός βασιλέων το κραταίωμα,
Σταυρός πιστών το στήριγμα,
Σταυρός αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων το τραύμα!



Χαίροις ο ζωηφόρος Σταυρός,
της ευσεβείας το αήττητον τρόπαιον,
η θύρα του Παραδείσου,
ο των πιστών στηριγμός, 
το της Εκκλησίας περιτείχισμα.
Δι΄ού εξηφάνισται η φθορά και κατήργηται
και κατεπόθη του θανάτου η δύναμις
και υψώθημεν από γης προς ουράνια.
Όπλον ακαταμάχητον, δαιμόνων αντίπαλε,
δόξα μαρτύρων, οσίων ως αληθώς εγκαλλώπισμα,
λιμήν σωτηρίας ο δωρούμενος τω κόσμω το μέγα έλεος.


Πλουσιότατη η σημερινή ημέρα. Πλούσια και η υμνολογία της!
Ο Σταυρός του Χριστού αναβλύζει δωρεές, χάρες, ζωή, νίκη, δύναμη, αφθαρσία.
Το σύμβολο της κατάρας και του θανάτου γίνεται αιώνιο σύμβολο ζωής και δόξας!

Αλλά υπάρχει και ο δικός μας σταυρός, αυτός που πρέπει να τον αναλάβουμε αν θέλουμε να είμαστε του Χριστού. 
Μάλιστα διπλός είναι ο σταυρός μας: ο εκούσιος και ο ακούσιος.

Εκούσιος σταυρός είναι η ζωή της αρετής και της ευσέβειας, η απελευθέρωση της ψυχής και της σάρκας από τα πάθη και τις επιθυμίες, η μέχρι θανάτου ετοιμότητα για τον αγώνα υπέρ της Εκκλησίας και της αληθείας των θείων δογμάτων, είναι «το ανενέργητον του ανθρώπου προς παν το απαρέσκον τω Θεώ», συναπτόμενον μετά της προθυμίας της ευαρεστήσεως τω Κυρίω.
Ακούσιος σταυρός είναι όλες οι δυσκολίες και ο πόνος που θα βιώσουμε στη ζωή μας. Στάδιο δυσκολιών είναι ο βίος. Ακόμη και η οικογενειακή ζωή μας γίνεται συχνά "αιματοβρεγμένη παλαίστρα"! Και τα προβλήματα στην εργασία και τα οικονομικά και τα προβλήματα υγείας και οι γενικότερες δυσκολίες δεν λείπουν από κανέναν πλέον.

Όταν αίρουμε τον διπλό σταυρό μας με υπομονή και πίστη μας παρέχει ο ίδιος ο Χριστός την δύναμη, αν καταφύγουμε σ’ Αυτόν. Παράκληση και αναψυχή είναι τα δώρα Του. Κατανύσσει την ψυχή μας και η λύπη γίνεται χαρμολύπη, οίνος γλυκύς που ευφραίνει την ψυχή μας. «Χαίρετε και αγαλλιάσθε ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς»! «Εν θλίψει επλάτυνάς με» λέγει ο ψαλμωδός.
Ο θλιβόμενος και αίρων τον σταυρόν του φαίνεται ότι ζει πάνω στη γη. Στην πραγματικότητα ανέστη και συζεί με τον Κύριο στους ουρανούς. Η ζωή μας δεν είναι μόνο ό,τι φαίνεται, άλλά και ό,τι είναι καλά κρυμμένο και κατανοείται με μυστικές αισθήσεις και με την πίστη. Ο σταυρούμενος συζεί με τον Κύριο γιατί ο Κύριος είναι αποτυπωμένος στο σταυρό και στη θλίψη μας. Ο Κύριος είναι στον ουρανό κι εμείς διά της θλίψεως αναγόμαστε εις τους ουρανούς. Αποκτούμε εμπειρίες αγίων έστω υποτυπώδεις.
(Οι σκέψεις είναι του π.Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτη ελαφρώς διασκευασμένες κατά την διατύπωση, όχι κατά το νόημα).

*Στην αιματοβαμμένη Συρία, όσοι Χριστιανοί απέμειναν υψώνουν και προσκυνούν το Σταυρό αψηφώντας τους φανατικούς διώκτες τους!
https://aoratospolemostheblog0.wordpress.com/2015/09/14/%CF%85%CF%88%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%B2%CE%B9%CE%BD/

Αγωνιστής=νικητής!

Έχεις δύσκολο δρόμο μπροστά σου,

μα δεν σε φοβάμαι...

είσαι αγωνιστής,

είσαι κιόλας νικητής!!!!

Κάτων ο Τιμητής vis Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

    "Ρωμαίος ύπατος (2ος π.Χ. αιώνας), προσηλωμένος στα αυστηρά ρωμαϊκά ήθη, ο Κάτων θεωρούσε τον ελληνιστικό τρόπο ζωής, που είχε επηρεάσει τους πατρίκιους της Ρώμης, ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Ως ύπατος (consul), αλλά κυρίως ως τιμητής (censor), αξίωμα με το οποίο συνδέθηκε ολόκληρη η πολιτεία του, ο Κάτων έβαλε σκοπό της ζωής του να αναμορφώσει τα διεφθαρμένα από την ελληνιστική επιρροή ήθη της ρωμαϊκής αριστοκρατίας".*    

     Σκοπός της ζωής του ήταν η διόρθωση των άλλων, σύμφωνα με τα δικά του μέτρα, τα δικά του ιδανικά, τους δικούς του ηθικούς και πολιτιστικούς στόχους. Ίσως σε πολλά να είχε δίκιο, αλλά παρά τα αυστηρά μέτρα που πήρε, δεν κατάφερε τίποτα. 
     Ο Κάτων ο Τιμητής θυμίζει τους ανθρώπους -είναι πολλοί, είναι οι περισσότεροι-που προσπαθούν να διορθώσουν όλα τα κακώς κείμενα γύρω τους με αυστηρές παρατηρήσεις, με επιτιμήσεις, με τιμωρίες, επικαλούμενοι την ηθική, το δίκαιο, την αλήθεια.   Συνήθως το αποτέλεσμα είναι θυμώδης αντίδραση, απογοήτευση, συγκρούσεις, θλίψη...   
    Ας ακούσουμε τον Γέροντα Αιμιλιανό Σιμωνοπετρίτη κι ας κάνουμε την αντιδιαστολή:

"Κύριε Ελέησον ...

Σε στέλνει ο Γέροντάς σου σε κάποιους επισκέπτες και σου ξεφεύγει μια κουβέντα. Αργότερα σου λέγει ένας αδελφός σου:

-«Πώς σου ξέφυγε αυτή η κουβέντα; Αλλά τέτοιος είσαι πάντα».

Καλύτερα να φας την γλώσσα σου, παρά να του μιλήσεις έτσι.

Ουδέποτε προσβάλλουμε ή λυπούμε άνθρωπο, ουδέποτε τον κάνουμε να νοιώσει στερημένος, ελαττωμένος, να νοιώσει κατωτερότητα, διότι του σκοτώνουμε την ψυχή. Αυτός ο άνθρωπος θα τραυματιστεί και δεν θα μπορεί να επιτύχει στην ζωή του.

Αναθέτεις σε κάποιον να ψάλει, κι εκείνος κάνει λάθος τον ήχο και τότε του λες: «Πάλι πήρες στραβά το τροπάριο». Κάθε φορά που θα πηγαίνει να ψάλλει, θα το θυμάται και θα λέει μέσα του: "Πρέπει να προσέξω μην το πάρω στραβά". Και θα το παίρνει πάλι στραβά. Ποιος θα φταίει; Αυτός που του έκανε την παρατήρηση.

Ποτέ δεν τονίζουμε σε κάποιον την αδυναμία του, το πρόβλημά του. Ποτέ δεν του υπενθυμίζουμε την κακία του, την αμαρτία του. Μόνον τον έπαινο χρησιμοποιούμε, αλλά τον ευγενή έπαινο, όχι τον αφελή.

Διότι ο άνθρωπος ουδέποτε διορθώνεται με ονειδισμό, όπως και με παρατήρηση. Πρέπει να είναι πολύ άγιος, για να δεχθεί να διορθωθεί με τον ονειδισμό, την υπόδειξη ή την παρατήρησή σου. Αλλά, εάν ήταν τόσο άγιος, δεν θα είχε αυτό το ελάττωμα, για το οποίο χρειάσθηκε να του κάνεις παρατήρηση εσύ.

Αφού λοιπόν το έχει, το μόνο που χρειάζεται, είναι ο άκρος σεβασμός σου, για να μπορέσει κάποτε να ταπεινωθεί και να διορθωθεί, βλέποντας την δική σου ειρήνη, πραότητα, ταπείνωση, αγάπη, μακροθυμία, χρηστότητα, επιείκεια, γλυκύτητα… Μόνον όποιος έχει αυτές τις αρετές μπορεί να διορθώσει κάποιον άλλον…."

*Είναι αυτός που επισκέφθηκε την Καρχηδόνα και τόσο τρόμαξε από την ανάπτυξή της, ώστε όταν επέστρεψε στη Ρώμη, έκανε σκοπό της ζωής του να πείσει τους Ρωμαίους να την καταστρέψουν,γι' αυτό και έκλεινε κάθε αγόρευσή του στη Σύγκλητο με την "επωδό" Carthago delenda est.

"Ανάλαφρη" συμβουλή προς αγχωμένους!

    Αν μου πει ένας - κάποιος, πως δεν έχει μείνει ούτε ένα βράδυ ξάγρυπνος κατακλυζόμενος από αγχωτικές και αγωνιώδεις σκέψεις, θα δυσκολευτώ να τον πιστέψω. Τα τελευταία χρόνια ζούμε, θαρρείς, ένα θρίλερ, μια υπεραγωνιώδη ταινία που επιφυλάσσει για όλους μας δυσάρεστες εκπλήξεις.
    Ωστόσο δεν μπορεί η ζωή μας να είναι γεμάτη στρες και αγωνίες κι οι νύχτες μας άγρυπνες, γεμάτες λογισμούς και φόβους. Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να ξαλαφρώσουμε την ψυχή μας.
    Διάβασα κάπου και σας μεταφέρω μια διδακτική ιστοριούλα. 
    Εν παραβολαίς...

   "Ένας Χριστιανός βασανιζόταν συχνά από την έγνοια μελλοντικών δύσκολων υποθέσεων.
Ανησυχούσε πολύ για το τι θα γίνει αύριο, τι θα γίνει μεθαύριο, τι τον περιμένει την επομένη εβδομάδα και τα λοιπά. Όλη αυτή η φροντίδα έπνιγε την ψυχή του. Ήταν πολύ δυστυχισμένος. 
   Ωστόσο με την αναιμική του πίστη παρακάλεσε τον Θεό να του δώσει μια πληροφορία παρηγοριάς.
   Κι ο Θεός, ο σπλαχνικός Πατέρας όλων μας, του απάντησε μ' ένα πολύ παραστατικό όνειρο.

    "Περπατούσε αυτός ο άνθρωπος σ' ένα μακρινό δρόμο φορτωμένος με ένα σακί στην πλάτη.
Το φορτίο του ήταν βαρύ, ασήκωτο. Το έσερνε με πολύ κόπο και κάπου στάθηκε να ξαποστάσει.
    -Μα τι κουβαλάω κι είναι τόσο βαρύ; αναρωτήθηκε. Ανόητος που είμαι! Ας το ανοίξω να δω τι βάρος έχω φορτωθεί!
    Ανοίγει και τι βλέπει! Μικρά-μικρά δέματα.
   Το ένα έγραφε απ' έξω: "Άσ' το αυτό για αύριο".
   Ένα άλλο έγραφε: "Άς το αυτό για μεθαύριο".
    Το τρίτο έγραφε: "Αυτό είναι για του χρόνου".
    Κι άλλα δεματάκια έγραφαν μελλοντικές ημερομηνίες.
    Τέλος έπιασε στα χέρια του ένα πολύ ελαφρό που έγραφε: "Αυτό είναι για σήμερα. Σήμερα κουβάλα μόνο αυτό!"
    Με πολλή χαρά πήρε στα χέρια του το ελαφρό δεματάκι του και συνέχισε χαρούμενος, πανάλαφρος, λυτρωμένος, το δρόμο του!!!!"

    Αν κουβαλούσαμε μόνο της ημέρας το φορτίο δυσκολιών, πόσο πιο ξένοιαστη θα ήταν η ζωή μας! 
Στο κάτω-κάτω ξέρουμε πόσες ημέρες ζωής μας ανήκουν, ώστε να φορτωθούμε τα βάρη που τις αντιστοιχούν!

   «Μη ούν μεριμνήσητε εις την αύριον, η γαρ αύριον μεριμνήσει τα εαυτής. Αρκετόν τη ημέρα η κακία αυτής».
    Αυτά τα σοφά λόγια του Κυρίου ας ηχούν στ' αυτιά μας την ώρα που πετάμε μακριά τα "δεματάκια" που δεν αφορούν τη σημερινή μας ημέρα.  
    Αυτή μας χαρίστηκε απ' τον Θεό για να Τον γνωρίσουμε και να Τον αγαπήσουμε ξεκολλώντας από τις ατέλειωτες φροντίδες του αιώνος τούτου του απατεώνος!!.