Στη Νίκαια και στην Προύσα

 Νίκαια,

η πόλη των Οικουμενικών Συνόδων (Α΄και Ζ΄), 

το σημερινό Isnik, το διάσημο για τα cini, τα φαγεντιανά ζωγραφισμένα πλακίδια. 

Πολύ εντυπωσιακά τα βυζαντινά της τείχη από τα οποία σώζεται μεγάλο μέρος και η εικονιζόμενη Πύλη της Κωνσταντινούπολης.

Ο ναός της Αγίας Σοφίας (της του Θεού Σοφίας) 

στον οποίον υπογράφηκε ο τόμος αποφάσεων 

της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου (κατά της Εικονομαχίας). 

Πριν από δέκα χρόνια ήταν κυριολεκτικά ερειπωμένος. 

Σήμερα είναι πλήρως αναστηλωμένος και συντηρημένος 

και περιβάλλεται από πολύ όμορφο πάρκο.

 Άποψη της Προύσας από το τελεφερίκ που ανεβαίνει στον Όλυμπο. Η θέα της πόλης και του πράσινου είναι συναρπαστική. Πρώτα οι οξιές και οι δρυς κι υστερα τα έλατα πυκνά, 

καταπράσινα, ολοζώντανα.

 

 

Μια βόλτα στο ελατόδασος του Ολύμπου 

είναι ψυχοθεραπευτική και φανερώνει 

και αρκετά αξιοπερίεργα της φύσης 

όπως αυτό το "πολύδυμο" έλατο.

 

 Τα πιο παλιά λουτρά της Προύσας, 

τα λουτρά της αυτοκράτειρας Θεοδώρας, 

συζύγου του Ιουστινιανού, η οποία ερχόταν στην Προύσα 

με συνοδεία 4.500 θεραπαινίδων, ευνούχων κτλ.,

που και σήμερα λειτουργούν ως χαμάμ.

Πανσέληνος στον ουρανό της Προύσας. 

Το φωτισμένο κτίριο είναι το Μουσείο του Καραγκιόζη 

ακριβώς απέναντι από το Μαυσωλείο του 

και την "ελιά του Σημίτη" στο πανέμορφο Cekirge.

Βήματα στα πάτρια Προποντίδας και Κωνσταντινουπόλεως

Κάτι μας τραβάει κάθε τόσο προς την Ανατολή.
Βρεθήκαμε πριν λίγες μέρες με γκρουπ φίλων και γνωστών στα νότια παράλια της Προποντίδας, στην Προύσα και φυσικά στην Πόλη που, ακόμα και χωρίς βασιλείς, είναι η Βασιλεύουσα της καρδιάς μας.
Δεν θα αποφύγω τον πειρασμό να αναρτήσω μερικές φωτογραφίες.
Αρχίζω από την Τρίγλια της Προποντίδας.

 

Το ελληνικό σχολείο της Τρίγλιας, ένα εντυπωσιακό κτίριο.

Το μέγεθος και η αίγλη του, παρά την εγκατάλειψη των ενενήντα χρόνων, μαρτυρούν τον πλούτο της πόλης και την αγάπη των κατοίκων της στην παιδεία και στα παιδιά τους.

Κοιτάμε εντυπωσιασμένοι το σχολείο, ενώ πάνω από τα κεφάλια μας είναι ένα επίσης πανέμορφο ελληνικό σπίτι, ευτυχώς καλοδιατηρημένο. 

 Όπου δεις γούστο και  μεράκι, 

ξέρεις ότι πέρασε ελληνικό χεράκι...

 Χαρακτηριστική αρχιτεκτονική 

με σαχνισί σε κάθε όροφο.

 Ο ναός του Αγίου Στεφάνου που σήμερα είναι το τζαμί της Τρίγλιας.

 Μερική άποψη της Τρίγλιας και 

του ναού του Αγίου Στεφάνου από ψηλά.

Ευτυχώς ο ναός έχει καθαρισθεί 

και συντηρηθεί πολύ καλά η τοιχοποιία του.

 Το καθολικό της Μονής Παντοβασίλισσας, ερειπωμένο.

Μπήκαμε χάρη στην αποφασιστικότητα του Τούρκου ιδιοκτήτη του χώρου, ο οποίος είχε δώσει τα κλειδιά του ναού σε κάποιο παλικάρι που εκείνη την ώρα απουσίαζε από το χωριό. 

Χωρίς να διστάσει έσπασε με σκεπάρνι την κλειδαριά 

και μας πέρασε μέσα στο Ναό λέγοντας: 

"Ήρθατε τόσοι άνθρωποι από την άλλη άκρη και 

θα φύγετε άπρακτοι; Ντροπή!" 

Τον ευχαριστούμε ιδιαίτερα.

 Όμορφες φατσούλες χαριτωμένων παιδιών. 

Μοιάζουν τόσο πολύ με τα δικά μας! 

Επιμειξίες αιώνων μας έχουν φέρει φυλετικά τόσο κοντά. 

Μας χωρίζουν η θρησκεία και η γλώσσα και 

τα πολιτικά παιχνίδια των ισχυρών.

Ας καλλιεργήσουμε αυτά που μας συνδέουν 

κι ας δώσουμε στα παιδιά μας 

μέλλον ελπιδοφόρο με συνεργασία και 

καλές σχέσεις των δύο λαών.

 Η βρύση του χωριού κοσμείται από μια επιτύμβια 

αρχαιοελληνική πλάκα.

Στα μικρασιατικά χώματα βρίσκεις ζωντανό 

τον ελληνικό, τον ελληνιστικό, 

το ρωμαϊκό, τον βυζαντινό, τον οθωμανικό 

και το ρωμέικο πολιτισμό. 

Μπλέκονται, αλληλοτροφοδοτούνται, διαδέχονται, 

αλληλοεπηρεάζονται, αντιγράφονται, 

συντίθενται και προχωρούν...

"Φως ιλαρόν...", ομορφιά και γαλήνη 

στα δαντελωτά ακρογιάλια της Προποντίδας

*Θα συνεχίσουμε με φωτογραφίες άλλων όμορφων κι αγαπημένων τόπων.

Η Ελλάδα ζει και μεγαλουργεί στα βουνά και στα ιστορικά χωριά της.

Μια εκδρομή στα Γιάννενα και στα περίχωρά τους είναι πάντα εντυπωσιακή κι ωφέλιμη. Σε κάθε βήμα ανακαλύπτεις απίστευτες φυσικές ομορφιές, μοναδικό πολιτιστικό πλούτο και πάνω απ' όλα ωραίους
ανθρώπους.

Οι πηγές του Λούρου, μια τοποθεσία απίστευτης ομορφιάς και γαλήνης.

Το δείπνο στον κήπο της Αφεντούλας ήταν ιδιαίτερα περιποιημένο και "αυστηρά ...διατεταγμένο" με πατέ ντε φουά για ορεκτικό, παστουρμαδόπιτα που τρώγεται πάση θυσία ζεστή, σαλάτα στο ποτήρι, μοσχάρι με χυλοπίτες -δεν θυμάμαι την ακριβή ονομασία- και γιαούρτι με γλυκό πορτοκάλι, όλα εξαιρετικά κι αξέχαστα. Ευχαριστούμε θερμά τους οικοδεσπότες.

Το τραπέζι στρωμένο για έξι σ' έναν υπέροχο κήπο.

 

Η σαλάτα στο ποτήρι

  

Εξαιρετική οικοδέσποινα

Άψογος και ο μπαξές του κ.Περικλή με τα φυτά μέσα σε τενεκέδες.

Στο χωριό Ελληνικό (που βρισκόταν στα σύνορα Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και Ελλάδας το 1913, πριν απελευθερωθούν τα Ιωάννινα) υπάρχει εδώ κι ενάμιση χρόνο ένα Μουσείο Γλυπτικής που αφήνει άφωνους τους επισκέπτες, του γλύπτη Θεόδωρου Παπαγιάννη, ο οποίος με συγκίνηση κι ευγνωμοσύνη αφιέρωσε τη δουλειά του στο χωριό του και τη στέγασε στο σχολείο όπου έμαθε τα πρώτα του γράμματα και το οποίο στις μέρες μας στεκόταν άδειο και ρήμαζε εγκαταλειμμένο.

 

Ο προαύλιος χώρος του Μουσείου, κάποτε έσφυζε από παιδιά. Τώρα τουλάχιστον βρίθει γλυπτών.

 

 Ο δημιουργός του Θεόδωρος Παπαγιάννης το ονόμασε "Ο εγκέφαλος της γης" ( η ψύχα ενός καρυδιού)

 Μινιατούρα βραβευμένου γλυπτού του Θ. Παπαγιάννη

 Ο μετανάστης -τέλεια αναπαράσταση του θλιμμένου προσώπου, του μάλλινου ρούχου, της χαρτονένιας βαλίτσας. 

Το σύμβολο μιας γενιάς που ξεριζώθηκε για ένα καλύτερο μέλλον, αυτό που ζήσαμε εμείς με τόση ξεγνοιασιά κι εγωκεντρισμό ώστε καταντήσαμε τη γενιά των παιδιών μας νέα γενιά μεταναστών.

Σύνθεση από την αίθουσα την αφιερωμένη στο ψωμί

(Όσες φωτογραφίες και να βάλω είναι λίγες, ελάχιστες. 

Μόνο μια επίσκεψη στο Μουσείο είναι, νομίζω, αρκετή.)

Και πάνω από το Ελληνικό η Μονή της Τσούκας, το μεγάλο προσκύνημα των Ηπειρωτών με την υποβλητική θέα των Αθαμανικών ορέων και του Άραχθου που κυλά σε μια αβυσσαλέα χαράδρα.

Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τη Μαρία που μας συνόδευσε στην Εκδρομή και η οποία πάντα βρίσκει το καινούργιο, το ενδιαφέρον, τις σταγόνες της εθνικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς που σταλάζουν βάλσαμο κι ελπίδα στον απογοητευμένο Νεοέλληνα.

 

 

Μάλλον πρέπει να φύγουμε από τα μεγάλα αστικά κέντρα και φυσικά να κλείσουμε  τις τηλεοράσεις για να ξαναζήσουμε. 

Η Ελλάδα ζει και μεγαλουργεί στα βουνά της και στα ιστορικά χωριά της.

..."καγκελοφιλοσοφία"

Κατά το αμπελοφιλοσοφία..., αλλά πιστεύω πως υπάρχει σοβαρότητα στα παρακάτω:
Πριν λίγες μέρες ασχολήθηκα με το βάψιμο κάγκελων. Ακολούθησα τη γνωστή διαδικασία: έξυσα τη σκουριά, πέρασα με μίνιον πολύ σχολαστικά τα σημεία που είχε φύγει η προηγούμενη μπογιά κι ύστερα τα έβαψα.Καθώς παιδεύονταν τα χέρια μου, σκεφτόμουν πως ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί η οξείδωση είναι να προστατέψουμε το σίδερο. Είναι προφανώς αδύνατον να εμποδίσουμε το οξυγόνο να κάνει αυτό που κάνει, δηλαδή να προκαλεί τη δημιουργία σκουριάς.
Κάνω κοιπόν τον εξής παραλληλισμό: Ζούμε σ' έναν κόσμο που προκαλεί οξειδώσεις, "σκουριές". Αυτό μπορεί, αυτό κάνει. Είναι αδύνατον να σταματήσουμε την αδικία, την κακία, την ανοησία, την παλαβωμάρα, τη σκληρότητα του κόσμου. Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν; Να  ..."μινιαριστούμε". Μ' όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας να αυτοπροστατευθεί. Δεν είναι εγωιστικό. Είναι απόλυτα ρεαλιστικό.
Βέβαια πρέπει να διαλέξουμε ένα υλικό αξιόπιστο και ασφαλές. Προτείνω ένα μείγμα από τα εξής υλικά: ευχαριστιακός τρόπος ζωής, ταπείνωση και συγχώρηση.
Πώς εννοώ τα παραπάνω; Ευχαριστιακός τρόπος: Αναφέρω με ευγνωμοσύνη όλη μου τη ζωή, όλη μου την ύπαρξη στο Δημιουργό μου. Πιστεύω ότι με δημιούργησε με αγάπη, ότι προνοεί για μένα με αγάπη, ότι γνωρίζει οτιδήποτε μου συμβαίνει και επιτρέπει να μου συμβεί για να με παιδαγωγήσει και να με ωφελήσει μακροπρόθεσμα, δηλαδή για να με σώσει. Έτσι όλα γίνονται ανάλαφρα μέσα μου και γύρω μου. Το πιο οδυνηρό γεγονός μπορώ να το αντιμετωπίσω ως ευλογία και να το υποστώ με υπομονή και χαρά.
Ταπείνωση: Είμαι ξεχωριστή γιατί είμαι αγαπημένο πλάσμα του Θεού μου, αλλά σε σχέση με τα άλλα πλάσματά Του δεν απαιτώ να έχω ξεχωριστή, προνομιακή μεταχείριση. Ο αδελφός μου πεθαίνει από την πείνα κι εγώ έχω μπροστά μου ένα ξέχειλο τραπέζι. Κι αν χρειαστεί να περιοριστώ στα υλικά αγαθά, θ' αρχίσω να διαμαρτύρομαι; Μάλλον πρέπει να πω απλά: "Ναι, ήρθε κι η σειρά μου να καταλάβω τι περνά στον υπέρτατο βαθμό σ' όλη του τη ζωή ο αδελφός μου". Το ίδιο στην αρρώστια, στο πένθος, στην κάθε θλίψη. Γιατί εγώ να απαιτώ (και από ποιον άραγε;) όλα να πηγαίνουν ρολόι στη ζωή μου;
Συγχώρηση: Η αδικία που πιθανόν να υποστώ προέρχεται από κάποιον ή κάποιους ανθρώπους. Είναι κι αυτοί αδύναμοι, ανεπαρκείς, μικροί, ακόμα κι αν στα μάτια του κόσμου φαίνονται ισχυροί, ακόμα κι αν έχουν κύρος και εξουσία. Σε άλλη περίπτωση εγώ θα αποδειχθώ αδύναμη και άδικη. Κοινή μοίρα των ανθρώπων η αδυναμία και το λάθος, κοινή ελπίδα και επιθυμία η συγχώρηση των λαθών και της κακίας μας, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε την πορεία μας, τον αγώνα μας σ' αυτή τη ζωή. Ας δούμε τον κάθε διπλανό μας ως έναν ομοιοπαθή ασθενή που προσδοκά όπως κι εμείς λίγη συμπόνοια και κατανόηση ακόμα κι αν δεν το δείχνει. Η συγχώρεση είναι η κατανόηση της ανθρώπινης φύσης και η αναγκαία συνθήκη για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε σ' αυτή τη ζωή και να κερδίσουμε και την άλλη.
Έτσι κάπως αποφάσισα και τολμώ να πω πως άρχισα να αυτοπροστατεύομαι.
Καλό καλοκαίρι σε όλους.
Πιστεύω πως θα βρούμε ευκαιρία να τα ξαναπούμε.