Καταστολή ή πρόληψη;

 Μετά τα πολύ θλιβερά γεγονότα στου Ρέντη περιμένουμε τα μέτρα για την οπαδική βία. Αυστηροποίηση ποινών; Κλείσιμο συνδέσμων; Άδεια γήπεδα; Δεν ξέρω τι άλλο θα αποφασιστεί. Όλα κατασταλτικά και με λίγες ελπίδες αποτελεσματικότητας.

Και δεν είναι μόνο η οπαδική βία. Είναι και η βία στα σχολεία. Το ασύστολο bulling. Το εξουθενωτικό ψηφιακό έγκλημα μεταξύ των ανηλίκων. Τα άπειρα ναρκωτικά...

Κι αυτά σε συνδυασμό με την τελευταία θέση των μαθητών μας στην διεθνή έρευνα-αξιολόγηση της PISA και τις πρωτιές στο αλκοόλ και στο κάπνισμα.

Αναρωτιέμαι αν θα σκύψει κανείς στην αιτία του προβλήματος. Γιατί οι νέοι μας έχουν τόσο θυμό; Γιατί μπλέκουν τόσο συχνά σε παράνομες καταστάσεις; Γιατί καταστρέφουν τις ζωές τους στο ξεκίνημά τους; Κλαίμε για τον νεαρό αστυνομικό και για τα άλλα θύματα της οπαδικής βίας, αλλά πρέπει να κλαίμε εξίσου, ίσως και περισσότερο, για τους θύτες τους που είναι νεαρά παιδιά κι έχουν χάσει κι αυτά τις ζωές τους κι έχουν βυθίσει στην απόγνωση και τις οικογένειές τους. Γιατί ποια μάνα ή ποιος πατέρας μπορεί να συνεχίσει τη ζωή της-του όταν ξέρει ότι το παιδί της-του έγινε φονιάς στα δεκαοχτώ του και το περιμένει καταδίκη και φυλακή και όλα τα συμπαρομαρτούντα; Μεγαλώνουμε παιδιά κι εγγόνια και τρέμει η ψυχή μας. Από πού θα τους έρθει κάποιο φονικό χτύπημα, ή πού αυτά θα βρεθούν μπλεγμένα και κατηγορούμενα. 

Γιατί φτάσαμε σ' αυτό το κατάντημα. Η κάθε μέρα που ξημερώνει πιο βαριά κι ασήκωτη από την προηγούμενη. Κάθε μέρα θρήνος.

Δεν θα παραστήσω την "ξερόλα", αλλά θα πω το προφανές: Τα παιδιά μας μεγαλώνουν μέσα σε ένα χάος. Δεν υπάρχουν όρια. Δεν υπάρχουν οδοδείκτες. Όλες οι σταθερές αξίες έχουν αμφισβητηθεί και τσαλαπατηθεί. Ψυχές άδειες, σκοτεινές, χωρίς ελπίδα, χωρίς προοπτική κινούνται μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που έχει κάνει ιδανικά, το χρήμα -χωρίς να ενδιαφέρει από πού προέρχεται, νόμιμα ή παράνομα-, το σεξ -χωρίς όρια, από την εφηβεία, με εύκολη πρόσβαση στην απενοχοποιημένη άμβλωση, χωρίς σεβασμό στην υπάρχουσα δέσμευση, με αδίστακτη δοκιμή κάθε διαστροφής κτλ- την εικόνα -εξωτερική και μόνο, δεν υπάρχει καμιά έγνοια για την ψυχή και το πνεύμα. Ψυχές άδειες από αγωγή και αγάπη που γεμίζουν όμως εύκολα από τα σκουπίδια που κυκλοφορούν γύρω τους και γίνονται εύκολα έρμαια των ενστίκτων τους ή κάποιων επιτήδειων.

Όλα είναι θέμα παιδείας-αγωγής. Όταν καλούνται να αναλάβουν δράση τα ΜΑΤ και οι δικαστές και οι φυλακές, σημαίνει πως έχουμε χάσει το παιχνίδι. Μπορούμε να ξαναασκήσουμε αγωγή οι γονείς και οι δάσκαλοι και όλη η κοινωνία; Μπορούμε να βρούμε ξανά τα χαμένα μας ιδανικά; Να ξαναστήσουμε οδοδείκτες στη ζωή μας; Να τιμήσουμε την οικογένεια! Να την στηρίξουμε! Να θυμηθούμε πως υπάρχει Θεός! Να στραφούμε προς Αυτόν. Να τηρήσουμε το θέλημά Του, αυτό που δίνει νόημα, αξία και ασφάλεια στη ζωή μας! Να αγαπήσουμε ξανά την πατρίδα μας, την πόλη μας, τη γειτονιά μας, το σχολείο μας! 

Ίσως, αν συνειδητοποιήσουμε την αδήριτη ανάγκη, τον πάτο στον οποίο φτάσαμε, κι αν καταφέρουμε να ξεφύγουμε από την δήθεν απελευθέρωση και τον φοβερό δικαιωματισμό μας.

Αλλά δεν θα είναι εύκολο. Η κατρακύλα είναι εύκολη. Η ανόρθωση είναι δρόμος ανηφορικός. Θέλει πολύ κόπο και ανυποχώρητη απόφαση. Εύχομαι, τουλάχιστον να κάνουμε μια αρχή, συνειδητοποιώντας την πραγματική αιτία του τεράστιου προβλήματος!

Εκδρομή-Προσκύνημα στη Δυτική Ελλάδα

 Δευτέρα 2/10/2023:  Πρωινό ξύπνημα, και αναχωρούμε στις 6.30 π.μ. μέσω Εγνατίας και Ιονίας οδού για την Δυτική Ελλάδα. Οδηγός μας ο Ιάκωβος [άψογος σε όλα!], υπεύθυνος πράκτορας ο Κώστας Μπουλογιώργος, ευγενέστατος, επικοινωνιακός, καταρτισμένος και οργανωτικός: οι δυο τους θα αποτελέσουν τους κύριους συντελεστές του εγχειρήματος, μαζί βέβαια με τους διοργανωτές, τη  Σταυρούλα και τον Κώστα. Κάνουμε στάσεις σε Γρεβενά και Αμφιλοχία και το μεσημέρι βρισκόμαστε στο Αιτωλικό (πατρίδα του αείμνηστου Σπύρου Αθανασίου), όπου κάνουμε την πρώτη μας επίσκεψη-ξενάγηση σε εργοστάσιο επεξεργασίας και συσκευασίας αυγοταράχου. Μαθαίνουμε ενδιαφέροντα πράγματα από τον ομιλητικό υπεύθυνο (σπούδασε δημοσιογράφος!), δοκιμάζουμε το τελικό προϊόν με λίγο ντόπιο ούζο, και κάποιοι προμηθεύονται τους σχετικούς μεζέδες για τα σπίτια τους.

     Επόμενος σταθμός είναι το Μεσολόγγι. Καθ’ οδόν έχουμε ακούσει (από τη ‘Μηχανή του Χρόνου’) αφηγήσεις για την Έξοδο.

 Στον Κήπο των Ηρώων μας περιμένει ο τοπικός ξεναγός Γιώργος Αποστολάκος (άριστος σε κατάρτιση και μεταδοτικότητα, αλλά και εθνικό φρόνημα) που μας δημιουργεί έντονες συγκινήσεις με την αφήγηση των πολιορκιών και της ηρωικής εξόδου στις 10 Απριλίου 1826.

 Μαθαίνουμε πράγματα που δεν συναντήσαμε στα σχολικά μας βιβλία: τετρακόσιοι φιλέλληνες από κάθε γωνιά της γης (μέχρι και από Αργεντινή και Φινλανδία) βρέθηκαν στο πολιορκημένο Μεσολόγγι, ενώ ο άρρωστος Λόρδος Βύρων μέσα σε τέσσερεις μήνες έγραψε 937 χειρόγραφες επιστολές σε προσωπικότητες όλης της Ευρώπης για να εκθέσει το Ελληνικό ζήτημα και τα προβλήματα επιβίωσης των πολιορκημένων. Δεν ξέρω αν μπορούμε να συλλάβουμε το μέγεθος της ανιδιοτελούς προσφοράς των ανθρώπων αυτών. Ψάλλουμε τον εθνικό ύμνο, περιδιαβαίνουμε στον Κήπο φωτογραφίζοντας τα διάφορα γλυπτά και αφιερώματα που τον κοσμούν και φεύγουμε για την Τουρλίδα, όπου γευόμαστε ψητό κέφαλο (πολύ νόστιμο) και εξαιρετικές τηγανητές πατάτες στο εστιατόριο του Νίκου Μενάγια, δίπλα στη λιμνοθάλασσα, όπου μερικοί ξένοι κολυμπούν (ο καιρός είναι προκλητικά ωραίος). Αφού πίνουμε και τον καφέ μας, περνούμε στο κοντινό Μουσείο Άλατος, ένα ιδιωτικό εγχείρημα ενός ζεύγους, πολύ πρωτότυπο και πλούσιο σε εκθέματα και γνώσεις. Η σύζυγος μας κάνει την ξενάγηση.

 

Τελευταίος σταθμός στο Μεσολόγγι η δημοτική πινακοθήκη, όπου και πάλι ο Γιώργος μας παρουσιάζει με ανάγλυφο τρόπο τους πιο σημαντικούς πίνακες με την ιστορία και το παρασκήνιό τους.

Μαθαίνουμε επίσης για τον Ελβετό εκδότη Ιωάννη Ιάκωβο Μάγιερ και τον Θεσσαλονικέα τυπογράφο του Δημήτριο Μεσθενέα, που εξέδιδαν την τοπική εφημερίδα ‘Ελληνικά Χρονικά’ μέχρι λίγο πριν από την Έξοδο, ενώ ο δεύτερος εκτύπωσε πρώτος τον ‘Ύμνον εις την Ελευθερίαν’ του Σολωμού. Βλέπουμε τα κειμήλια της πόλης και το άγιο ποτήριο με το οποίο ο Επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ κοινώνησε όλους τους κατοίκους της πόλης (με χώμα και λασπόνερο!) πριν από την δραματική έξοδο. Συγκίνηση και δέος! Αναχωρούμε αναβαπτισμένοι στην ιστορία μας και ευχόμενοι να μπορούσαν όλοι οι Έλληνες να γεύονται τακτικά τέτοιες εμπειρίες. Διαβάζουμε εσπερινό στο πούλμαν, περνούμε τη μεγάλη γέφυρα ‘Χαρίλαος Τρικούπης’ από το Αντίρριο στο Ρίο και καταλήγουμε στο My Way Hotel στην παραλία της Πάτρας. Πολύ ωραίο και αναπαυτικό ξενοδοχείο μετά από μια τόσο γεμάτη και όμορφη μέρα. Δόξα τω Θεώ!

 

Τρίτη 3/10/2023:  Μετά τον απαραίτητο ύπνο παίρνουμε το πρόγευμα υπαίθρια στον έκτο όροφο του ξενοδοχείου: ωραία ατμόσφαιρα με θέα προς την πόλη και το λιμάνι. 

Η περιήγηση ξεκινάει από τον μεγαλόπρεπο ναό του Αγ. Ανδρέα όπου προσκυνούμε την κάρα του και κάνουμε την πρωινή προσευχή.

Αναχωρούμε για τα Καλάβρυτα, με ανάβαση μέσα σε ένα μαγευτικό και συγχρόνως άγριο τοπίο (στην παλαιότερη επίσκεψή μας είχαμε πάρει τον οδοντωτό σιδηρόδρομο και δεν το είχαμε δει). Πρώτη μας στάση η Μονή της Αγίας Λαύρας, όπου προσκυνούμε τους αγίους Αλέξιο και Φιλάρετο και βλέπουμε τα εκθέματα από την επανάσταση του 1821. Εθνικό και θρησκευτικό προσκύνημα. 

Ακολουθεί η επίσκεψη στον λόφο της θυσίας των Καλαβρυτινών, όπου εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας εκτελέσθηκαν από τους Ναζί, ενώ η πόλη ολόκληρη παραδόθηκε στη φωτιά. Ο νους αδυνατεί να συλλάβει πώς φθάνει ο άνθρωπος σε τέτοια εγκλήματα, που συχνά περνούν ατιμώρητα και σχεδόν δεν αναγνωρίζονται από μερίδα του κόσμου (και των ιδίων των ενόχων). 

Και δυστυχώς συνεχίζονται, όπως μας δείχνει η καθημερινή εμπειρία από όλο τον κόσμο. Σε μια από τις πολλές ψησταριές της πόλης δοκιμάζουμε κατσικάκι με λαδορίγανη, πολύ νόστιμο. Μετά από σύντομο περίπατο πηγαίνουμε προς το Μέγα Σπήλαιο. Η ανάβαση στη μονή αποτελεί ένα τεστ κόπωσης που δεν μας απογοητεύει. Παίρνουμε τον καφέ μας στο τοπικό αναψυκτήριο, με εξαίσια θέα στην κατάφυτη πλαγιά του βουνού. Το σκηνικό θυμίζει κάπως την Παναγία Σουμελά του Πόντου.

 Έχοντας ολοκληρώσει τα προσκυνήματα της ημέρας αναχωρούμε για την Κυλλήνη, μέσα από τα απέραντα θερμοκήπια του νομού Ηλείας (γνωστές οι φράουλες της Μανωλάδας). Στο λιμάνι έχουμε λίγη αναμονή, αλλά αποπλέουμε στις 8.30 μ.μ για τη Ζάκυνθο. Ωραίο ταξίδι, και η μουσική μας κομπανία αποσπά το χειροκρότημα των επιβατών. 

Φθάνουμε στην ώρα μας. Το Matilda Hotel βρίσκεται στο Βασιλικό, αρκετή ώρα από την πόλη της Ζακύνθου. 

Μας υποδέχονται εγκάρδια, και παίρνουμε το πλούσιο δείπνο μας κάτω από τ’ αστέρια. Όλα άψογα. Δεν απομένει παρά μόνο ο απαραίτητος ύπνος. Σημείωση: Στη διάρκεια της ημέρας μάθαμε ότι χθες αγιοκατατάχθηκε η γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη, γνωστή από το βιβλίο της ‘Η ασκητική της αγάπης’. Να έχουμε την ευχή της.

 

Τετάρτη 4/10/2023:  Τα τοπικά δρομολόγια υπαγορεύουν μια αλλαγή στο πρόγραμμα, κι έτσι πριν δούμε τη Ζάκυνθο φεύγουμε για Κεφαλονιά (κανονικά θα πηγαίναμε αύριο, αλλά δεν έχει καράβι). Πρωινή αναχώρηση για το μικρό λιμάνι του Αγ. Νικολάου, στα βόρεια του νησιού, όπου φθάνουμε σε μιάμιση ώρα περίπου. Καθ’ οδόν ακούμε αφηγήσεις τόσο για τον Άγιο Γεράσιμο όσο και για τον σύγχρονο επίσκοπο Γεράσιμο Φωκά που εκοιμήθη πριν ενθρονισθεί στο νησί – συγκλονιστική η ζωή του. Επιβιβαζόμαστε στον ‘Ιάσονα’ και σαλπάρουμε για τα βόρεια, για να κατεβούμε στο λιμάνι της Πεσσάδας μετά από άλλη μιάμιση ώρα. Πηγαίνοντας για τη Μονή του Αγ. Γερασίμου ακούμε για τους καταστροφικούς σεισμούς του 1953 που πρακτικά ισοπέδωσαν τα νησιά που επισκεπτόμαστε τώρα – ελάχιστα κτίρια έμειναν όρθια. Στη Μονή προσκυνούμε το σκήνωμα του Αγίου Γερασίμου και τον τάφο του συγχρόνου συνωνύμου επισκόπου. 

Το υπόγειο σπήλαιο όπου εμόναζε ο άγιος προσεγγίζεται με μια απότομη σκάλα που δεν είναι για όλα τα… μεγέθη ανθρώπων. Επόμενος σταθμός είναι το σπήλαιο της Μελισσάνης, με την υπόγεια γαλάζια λίμνη που διαπλέουμε μέσα σε βάρκες. Ένα ιδιαίτερο γεωλογικό φαινόμενο και θέαμα, που συναντάται σε λίγα μόνο μέρη στον κόσμο. Προσελκύει χιλιάδες επισκέπτες καθημερινά κατά την τουριστική περίοδο, και δικαιολογημένα. 

Καταλήγουμε στο Αργοστόλι, όπου παίρνουμε το γεύμα μας. Ένας σύντομος περίπατος στη μεγάλη κεντρική πλατεία μας δίνει μια γενική εικόνα του τόπου: όλα είναι πεντακάθαρα. Αξίζει να αναφερθεί το άγαλμα του Παναγή Βαλλιάνου, εφοπλιστή, που μαζί με τα αδέλφια του Μάρη και Ανδρέα χρηματοδότησαν την κατασκευή του κτιρίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης στην Αθήνα. Ο ίδιος το 1902 με την διαθήκη του «κατέλιπεν εις την γενέτειραν νήσον κληροδότημα εκ δώδεκα εκατομμυρίων δραχμών προς συντήρησιν ναών και φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, προς περίθαλψιν νοσούντων και προς εκπαίδευσιν των τέκνων της Κεφαλληνίας», όπως γράφει η σχετική πλάκα στο πίσω μέρος του αγάλματος. Επιστρέφουμε στον ‘Ιάσονα’ που μας μεταφέρει πίσω στη Ζάκυνθο για δείπνο και ανάπαυση.

 

Πέμπτη 5/10/2023: Καινούργια μέρα, νέοι προορισμοί. Μετά το πρόγευμα κατευθυνόμαστε προς τη Μονή της Παναγίας Ελευθερώτριας. 

Την φερώνυμη εικόνα ζωγράφισε ένας στρατιώτης του ’40 που είδε την Παναγία στο μέτωπο της Πίνδου και την απεικόνισε μετά την απελευθέρωση, ενώ προηγουμένως δεν είχε καμία σχέση με τη ζωγραφική. Την εικόνα αυτή ήθελε να αγοράσει ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος για τη Μονή του Κύκκου, αλλά με θαυμαστό τρόπο απετράπη η αγορά εκείνη και η εικόνα έφθασε εδώ που την είχε υποσχεθεί ο αγιογράφος. 

Καθ’ οδόν προς την Αναφωνήτρια διαβάζουμε αποσπάσματα από το σχετικό ποίημα ‘Ο γούμενος της Αναφωνήτρας’ του Ανδρέα Μαρτζώκη, για το πώς ο άγιος Διονύσιος συγχώρησε και διέσωσε τον φονιά του αδελφού του. Στο δρόμο μας και μια αιωνόβια ελιά, μνημείο της φύσης.

Η τοποθεσία στην Αναφωνήτρια είναι πολύ ωραία, πίνουμε εκεί τον καφέ μας πριν κατηφορίσουμε για το Πόρτο Βρώμη (πού το βρήκαν άραγε τέτοιο όνομα;).

 Εκεί μας περιμένει ένα από τα πολλά καραβάκια που κάνουν τοπικές κρουαζιέρες στις περίφημες γαλάζιες σπηλιές και το Ναυάγιο. Ο καιρός εξακολουθεί να είναι άψογος, ό,τι πρέπει για τέτοιες εκδρομές. Στο τοπίο δεσπόζουν οι πανύψηλοι και απόκρημνοι ασβεστολιθικοί βράχοι που σχίζονται σε πολλούς στενούς κόλπους με ή χωρίς λίγη αμμουδιά και σχηματίζουν πολυάριθμες μικρές και μεγάλες σπηλιές. Στην κυριολεξία βλέπουμε τις συγκρούσεις των τριών στοιχείων, πέτρας, νερού και ανέμου, με τα θεαματικά αποτελέσματά τους. Μπαίνουμε σε μια-δυο σπηλιές με το καραβάκι μας για να θαυμάσουμε το ιδιαίτερο γαλάζιο της θάλασσας, και βέβαια περνούμε αρκετή ώρα χαζεύοντας το σκουριασμένο ναυάγιο στην ομώνυμη παραλία, από τα πιο φωτογραφημένα σημεία της Ελλάδας, όπως μαθαίνουμε. Πολλά σκάφη τριγυρνούν στην περιοχή, κάποιοι κάνουν και μπάνιο. Με τη σειρά μας απαθανατίζουμε το όλο σκηνικό με φωτογραφίες και βίντεο από κάθε γωνία και επιτέλους αναχωρούμε με το μυαλό γεμάτο πολύχρωμες εικόνες. 

Επιστρέφοντας στην πόλη της Ζακύνθου κάνουμε μια πρώτη προσκυνηματική επίσκεψη στον μεγαλόπρεπο ναό του Αγ. Διονυσίου. Λεπτομερέστερη επίσκεψη αφήνουμε για αύριο. Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο και γευματίζουμε (ή δειπνούμε) στις 5 μ.μ. μετά από λίγη ανάπαυση. Επάνοδος στην πόλη, όπου μας περιμένει το τραινάκι για την Μπόχαλη. Η ανάβαση μέσα από τους στενούς δρόμους ενδιαφέρουσα, και η νυκτερινή θέα της πόλης και του λιμανιού εντυπωσιακή.

 Καθόμαστε σε ένα αναψυκτήριο για καφέ και παγωτό σπέσιαλ. Μετά από σύντομη εσπερινή βόλτα στη μεγάλη πλατεία επιστρέφουμε για την τελευταία μας διανυκτέρευση στο Matilda Hotel. 

 

Παρασκευή 6/10/2023:  Τελευταία ημέρα της εκδρομής. Εγερτήριο, ετοιμασίες των αποσκευών, πρόγευμα, και ξεκινούμε για την πόλη. Πρώτος σταθμός μας και πάλι ο Άγιος Διονύσιος: οι ιερείς μας ανοίγουν την λάρνακα και προσκυνούμε το σκήνωμα του Αγίου.

 Μετά από μια σύντομη ανεπίσημη περιήγηση σε διπλανό εκκλησιαστικό μουσείο (με ενδιαφέροντα και ωραία εκθέματα) συνεχίζουμε με τον Άγιο Νικόλαο του Μώλου, παλαιά εκκλησία. Μας κάνει εντύπωση ότι στην είσοδο η νεωκόρος μας προσφέρει κεριά για να ανάψουμε (κάτι που βλέπουμε αργότερα και στον μητροπολιτικό ναό). Η μεγάλη πλατεία έχει τα αγάλματα του Δ. Σολωμού και του Ugo Foscolo, ενώ υπάρχει και το μουσείο Σολωμού και άλλων επιφανών Ζακυνθινών (Δ. Ρώμας, Γρ. Ξενόπουλος κτλ.), όπου στεγάζεται και το μαυσωλείο του Σολωμού και του Ανδρέα Κάλβου. Υπάρχουν τα οικόσημα όλων των ευγενών οικογενειών της Ζακύνθου, χειρόγραφα και κειμήλια του Σολωμού και άλλων.

 Τελειώνοντας από εκεί περιδιαβαίνουμε ελεύθερα το κέντρο, πηγαίνουμε και στον μητροπολιτικό ναό (επίσης του Αγ. Νικολάου), που έχει ένα ιδιαίτερα ασυνήθιστο και περίτεχνο τέμπλο. Μετά από τον σύντομο περίπατο καθόμαστε για γεύμα στα ‘Επτάνησα’. Τέλος επιβιβαζόμαστε στο Mare di Levante και αναχωρούμε στις 2.15 για την Κυλλήνη. Ο καιρός εξαιρετικός, η θάλασσα λάδι, και στις 3.30 μ.μ. αποβιβαζόμαστε στο λιμάνι. Στις 3.45 παίρνουμε τον μακρύ δρόμο του γυρισμού. Το ταξίδι δεν παρουσιάζει δυσκολίες, η κίνηση είναι γενικά περιορισμένη, περνούμε και πάλι τη γέφυρα ‘Χαρίλαος Τρικούπης’ και βρισκόμαστε στην Δυτική Στερεά.

 Κάνουμε δυο στάσεις (Αμφιλοχία και Γρεβενά). Κάπου ανάμεσα στα βουνά μας πετυχαίνει μια μπόρα με πολύ ισχυρό πλευρικό άνεμο που κλυδωνίζει ολόκληρο το λεωφορείο. Δόξα τω Θεώ, διαρκεί μόνο 10-15 λεπτά, αλλά μας κάνει να αναλογισθούμε τι θα γινόταν αν ο καιρός δεν ήταν τόσο ιδανικός σε όλη την εκδρομή. Λίγο μετά τις 11 μ.μ. φθάνουμε στη Θεσσαλονίκη, ευχαριστώντας όλους τους συντελεστές της εκδρομής για το άψογο πρόγραμμα, και προ πάντων τον Θεό για τις τόσες δωρεές Του. (Αντώνης Παπαγιάννης)

Σταυρωμένος Ελληνισμός

14 Σεπτεμβρίου, εορτή Υψώσεως του  Τιμίου Σταυρού: ημέρα μνήμης της καταστροφής του Μικρασιατικού Ελληνισμού

Έχουμε ζήσει πολλές εθνικές καταστροφές. 

Και σήμερα βιώνουμε μία από αυτές με τις πρωτοφανείς πλημμύρες. 

Αλλά η καταστροφή του '22 ήταν η μελανότερη σελίδα της ιστορίας μας, 

ίσως ζοφερότερη κι από την Άλωση της Πόλης... 

Δεν επιτρέπεται να λησμονούμε. 

"Μέρα φριχτή ξημέρωσε, να μή ΄χε ξημερώσει...

Μέρα που πόνεσε πολύ και ζοφερή τυπώθη

στου έθνους μας τη μνήμη, την καρδιά, 

τα σπλάχνα.

Η Σμύρνη, μάνα, καίγεται!

Οι  άνθρωποι, το βιος, οι μέρες της χαράς,

όλος ο πλούτος κι ο πολιτισμός

που αιώνες τώρα χτίστηκε 

στη γη της Ιωνίας,

γίνανε στάχτη και καπνός, κλάμα κι αποκαΐδια.

Η Σμύρνη, μάνα, καίγεται!

Κι ο πόνος είναι αβάσταχτος, 

κι είναι ο καημός μας ποταμός,

είναι δυσβάσταχτος λυγμός 

που πνίγει την ψυχή μας!

Η Σμύρνη, μάνα, καίγεται!

Την κάψανε οι Τούρκοι, 

γιατί ήτανε ρωμαίικη,

γιατί ήταν των γκιαούρηδων Ismir!

Μα μες στου Έθνους μας 

την ιερή την κόγχη, 

της μνήμης την κρυφή

καίει ακοίμητο κερί, λαμπάδα φωτεινή.

Μυροδοχείο περίτεχνο φυλάγει 

το ακριβό της άρωμα,

το μύρο το ανεκτίμητο!

Η Σμύρνη, μάνα, κάηκε,

μα μένει ζωντανή

στα τρίσβαθα της καθεμιάς ελληνικής ψυχής! 

Μαζί της μένει ζωντανή 

στο κέντρο της καρδιάς μας 

κι όλη η γη η ιερή,

η γη της Μικρασίας. 

(Σ.Κ) 

"Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν 

και αράτω τον σταυρό αυτού και ακολουθείτω μοι".

Δεν μας υποσχέθηκε βίον ανθόσπαρτο και ευτυχία και ευωχία και άνεση ο Κύριός μας.                   

Σταυρό υποσχέθηκε, δηλαδή πόνο ασύλληπτο,που καλούμαστε να σηκώσουμε, να υπομείνουμε. 

Πού θα βρούμε τη δύναμη;  Στο... "ακολουθείτω μοι".                                                                 

Στ' αχνάρια Του, κοντά Του, φίλοι Του, συμμέτοχοί Του, σύσσωμοι και σύναιμοί Του. 

  Αυτός θα μας δώσει τη δύναμη, Αυτός την έκβαση του πειρασμού, Αυτός την ελπίδα.

 Μόνο να μην Του γυρίζουμε την πλάτη. Μόνο να μην Τον λησμονούμε. Εμείς να μη χανόμαστε.  

                                                                                                                                                       Εκείνος είναι πάντα δίπλα μας με τα σταυρωμένα χέρια Του ανοιχτά σε μια τεράστια αγκαλιά που μας χωράει όλους.

 

Ο Σταυρός Του είναι η δύναμή μας.

"Σταυρός ο φύλαξ πάσης της οικουμένης,

Σταυρός η ωραιότης της εκκλησίας"

Αγιά Σοφιά , μνήμη Αλώσεως

Αγία Σοφία 537μ.Χ.

Ο Ιουστινιανός λαμπροφορεμένος, με τη συνοδεία του, μπαίνει στο νεόκτιστο μεγαλειώδη ναό. Δεν υπάρχουν λόγια. "Νενίκηκά σε, Σολομών!" αναφωνεί.

"Τούτου του θεάματος ουδείς έλαβε πώποτε κόρον, αλλά παρόντες μεν άνθρωποι τοις ορωμένοις γεγήθασι, απιόντες δε τοις υπέρ αυτού διαλόγοις αποσεμνύνονται. Εν αυτώ ο νους προς τον Θεόν επαιρόμενος αεροβατεί, ου μακράν που ηγούμενος αυτόν είναι..." γράφει ο Προκόπιος.

Η Αγιά Σοφιά για εννιά αιώνες είναι η καρδιά της αυτοκρατορίας, είναι το καμάρι των Βυζαντινών, είναι η λαμπρή τους δόξα. 

Δεν είναι μόνο ένας ναός, ο πιο ξακουστός, ο πιο περίτεχνος, το άφθαστο κάλλος. 

Είναι  μια αγκαλιά και μια μάνα που χωράει όλη τη βυζαντινή αυτοκρατορία  κι όλη την πολιτική και εκκλησιαστική ιστορία της...!

Αγία Σοφία 1453 μ.Χ.

Κλειστή η Μεγάλη εκκλησιά! Την έχουν μολύνει οι ενωτικοί με τα συλλείτουργά τους με τους παπικούς.

Κλειστές και οι καρδιές των πολιορκημένων! Ελπίδα δεν απόμεινε καμιά. 

Τα τείχη τρέμουνε από τα φοβερά κανόνια κι όπου οι μπομπάρδες τα χτυπούν χάσκουνε τρύπες και γκρεμίδια.

Την πρόταση του Αμηρά για την παράδοση της πόλης την αντιγύρισε ο Κωνσταντίνος μ' εκείνο το περήφανο κι ηρωικό συνάμα: "Το την Πόλιν σοι δούναι ούτ' εμόν, ούτ΄άλλου τινός..."

Μα έκαμε και κάτι ακόμα ο Κωνσταντίνος. Μια τελευταία λειτουργία στην εκκλησιά του γένους την παραπονεμένη. Ζήτησε απ' όλους να ξεχάσουν έχθρες και φανατισμούς. Αυτή η ώρα η έσχατη, θέλει μια προσευχή κοινή, θέλει μία ψυχή και μια φωνή, θέλει ένα δάκρυ, ένα γονάτισμα και μια θερμή συγχώρηση.

Κι ανοίγει πάλι η πόρτα της Αγια Σοφιάς και δέχεται λαό και πατριάρχη, δέχεται μοναχούς που μέχρι χθες τον Πάπα  καταριούνταν και τους ενωτικούς, δέχεται αυλικούς και κουρελήδες, δέχεται και τον Κωνσταντίνο τον Δραγάση πού ΄χει του μελλοθάνατου αποδεχτεί την κολασμένη μοίρα...

Η τελευταία λειτουργία. Δεν έχει την πρωτινή την έπαρση, το μεγαλείο, τη φαντασμαγορία...

Μόλις που ακούγονται οι ψαλμουδιές και οι δεήσεις. Περνούνε στις καρδιές, θαρρείς, όχι απ΄ τα αυτιά, αλλά απ΄τα δακρυσμένα μάτια. Τώρα, στην ώρα τη στερνή, αναλογίζονται τις αμαρτίες και τα πάθη, τώρα που όλοι γεύονται τον θάνατο...! 

"Ελέησέ μας, Κύριε! κάμε το θαύμα Σου!"

Το 'καμε κιόλας, τους ένωσε, τους έδωσε το Σώμα και το Αίμα Του, τους ετοίμασε για το τέλος...!

..............................................................................................................................

Σε λίγες ώρες πάλι η Αγιά Σοφιά γίνεται το στερνό το καταφύγι! 

Χιλιάδες τρέχουνε σ' αυτήν, στην αγκαλιά,  στη μάνα, 

όταν ακούγεται η φριχτή κραυγή "Η Πόλις μας εάλω"! 

Για νά βρουνε κι εδώ θάνατο και σφαγή...!

Κι έγινε η Μεγάλη Εκκλησιά, εννιά αιώνων σύμβολο και δόξα των Βυζαντινών, 

έγινε θρύλος πονεμένος και ...τζαμί, το πιο αγαπημένο των Αγαρηνών.

.........................................................................................................................

Ayia Sofia 2023

Για πανηγύρι στην Ayia Sofia ετοιμάζονται  οι νικητές των εκλογών των τουρκικών.  

Απ΄ όλα τα τεράστια τζαμιά και τα πολυτελή παλάτια αυτήν διαλέγουν. Αυτήν τιμούν και σέβονται.

Δεν τους πειράζει να τη λεν Ayia Sofia!!!! Στη γλώσσα τους αυτές οι λέξεις δεν υπάρχουν!

Είναι η απόδειξη η τρανή πως τούτοι εδώ είναι κατακτητές, αλλόθρησκοι και βάρβαροι εχθροί,

πως με των οπλών την ισχύ και της σκληρής φυλής τους την ακμή εσάρωσαν τα πάντα...

Και γίνεται η Αγια Σοφιά πάλι και πάλι στους αιώνες, 

είτε για τους Ρωμιούς -πού ΄χουν το πρώτο το δικαίωμα-

είτε για τους κατακτητές -πού 'χουν τη δύναμη και την αλαζονία-

γίνεται τόπος λατρείας, δέησης θερμής κι ευχαριστίας, θρύλος και μάνα κι αγκαλιά!

Αλήθεια, πέστε μου, υπάρχει άλλος τέτοιος τόπος;

Προσδοκώ ανάστασιν

 "Ἡ πάντων χαρά, Χριστὸς ἡ ἀλήθεια, τὸ φῶς, ἡ ζωή, τοῦ Κόσμου ἡ ἀνάστασις, τοῖς ἐν γῇ πεφανέρωται...", 

Αρχίζει σήμερα η πάλη του Χριστού με τον θάνατο. Πρώτο " σετ": ο Χριστός νικά, ο Λάζαρος εγείρεται τεταρταίος!!! Θα ακολουθήσει σκληρή μάχη. Ο θάνατος θα κερδίσει το δεύτερο "σετ". Ο Χριστός θνήσκει επί του Σταυρού και ενταφιάζεται. Αλλά, πώς καθέξει τύμβος αυτοζωΐαν; Η Ανάστασις του Κυρίου μας λύει, έλυσε, κατέλυσε του θανάτου το κράτος!! Το τρίτο " σετ" θα σημάνει την θριαμβευτική και οριστική νίκη του Χριστού και Θεού μας! 

Η πιο συγκλονιστική μάχη αρχίζει. Είμαστε κι εμείς μέτοχοι και προσδοκούμε ολόψυχα να ζήσουμε εδώ, αλλά κυρίως στον μέλλοντα αιώνα το Φως, τη Ζωή, την Ανάσταση!!!

"Γιαγιά, η λέξη παιδί, με τη σημασία που ξέρεις, δηλαδή της αγνότητας και της καθαρής καρδιάς σε λίγο δεν θα υπάρχει!"

 Εκμυστηρεύομαι την αγωνία που με συνέχει μετά τις πρόσφατες συζητήσεις με τα εγγονάκια μου δέκα και επτάμισι ετών σε συνδυασμό με τα πάρα πολλά κρούσματα βίας μεταξύ ανηλίκων και σκληρού boulling στα σχολεία και μάλιστα σε "καλά" σχολεία...

"Γιαγιά, η λέξη παιδί, με τη σημασία που ξέρεις, δηλαδή της αγνότητας και της καθαρής καρδιάς σε λίγο δεν θα υπάρχει!" λόγια του δεκάχρονου εγγονού μου, συμπέρασμα αυτών που βιώνει στο σχολείο του. "Τα παιδιά βρίζουν πάρα πολύ. Τα αγόρια καυχιούνται ότι έχουν πιει αλκοόλ. Άλλος το παίζει μάγκας και μ΄ ένα του νεύμα κινητοποιεί την παρέα του -κυρίως κορίτσια που θέλουν να του καλοφανούν- για να χτυπήσουν όποιον δεν γουστάρει. Τα λέμε στις κυρίες μας, αλλά δεν δίνουν σημασία. Όλα τα παιδιά ακούν τραπ μουσική. Και στα πάρτυ και στις σχολικές εκδρομές αυτή τη μουσική ακούνε..."

Σήμερα, μετά την είδηση για το επεισόδιο σχολικού εκφοβισμού στα Αρσάκεια Σχολεία -δεκαπεντάχρονοι έδεσαν με πετονιά συμμαθητή τους, τον έβρισαν, τον απείλησαν κτλ- αλλά  και τις καθημερινές πλέον ειδήσεις για βιασμούς και επεισόδια κάθε είδους βίας, αναζήτησα στο διαδίκτυο τους στίχους αυτής της περιβόητης τραπ μουσικής.

ΦΡΙΚΗ! Φρίκη δεν είναι μόνο αυτά καθ' εαυτά τα λόγια που είναι έκφραση ψυχής πορωμένης και διεστραμμένης. Φρίκη είναι το ότι με αυτά τα τραγούδια μεγαλώνουν τα παιδιά μας, τα σχολιαρόπαιδα!!! Ποτίζει το είναι τους! Δεν ακούγεται ποιοτικό τραγούδι στα σχολειά μας. Δεν υπάρχει παιδικό τραγούδι πλέον. Δεν υπάρχει παιδική αγνότητα και καθαρότητα πλέον. (Εύχομαι να είμαι υπερβολική. Να μην ισχύουν αυτά που γράφω! Διαψεύστε με!!! Θα χαρώ πολύ!!!)

Δεν πρέπει να ξεσηκωθούν Σύλλογοι Γονέων, σώφρονες εκπαιδευτικοί, πνευματικοί ταγοί, υγιώς σκεπτόμενοι άνθρωποι; Πού πάμε; Κάθε μέρα πληροφορούμαστε σκληρές ειδήσεις και δεν συγκινείται κανείς. Με τις εγκληματικές παραλείψεις στον ΟΣΕ και το θάνατο τόσων ανθρώπων κλάψαμε, θυμώσαμε, κατεβήκαμε σε πορείες, γίνονται ανακρίσεις, προτείνονται βελτιώσεις, λαμβάνονται μέτρα κτλ. και φυσικά έτσι πρέπει. Το διαρκές έγκλημα του πνευματικού θανάτου της νεολαίας μας θα μας συγκλονίσει ή θα συνεχίσουμε να σφυρίζουμε αδιάφορα; 

Δεν ακούω από κανέναν πολιτικό την παραμικρή αναφορά στα φαινόμενα της ενδοσχολικής βίας. Μεμονωμένα περιστατικά άνευ σημασίας...! Εγώ βλέπω μια τεράστια θύελλα να έρχεται κατεπάνω μας. Καλή η αντιπαράθεση για τα οικονομικά μεγέθη, για την άμυνα, για την στεγαστική πολιτική, για τις βίλες των πολιτικών, για τις συνεργασίες των κομμάτων, για οτιδήποτε τέλος πάντων απασχολεί την επικαιρότητα. Για την αγωγή της νέας γενιάς θα ακούσουμε κάτι; Τα παιδιά μας πορεύονται χωρίς ιδανικά, χωρίς οδοδείκτες, σε ένα χαοτικό κοινωνικό περιβάλλον. Επιπλέον βομβαρδίζονται με μηνύματα βίας και σαρκολατρίας σε απερίγραπτο βαθμό, σε δολοφονική δόση.  Συλλαμβάνουμε το μέγεθος της ευθύνης μας όλοι οι μεγαλύτεροι; 

Για να μην αδικήσω όσους γονείς και εκπαιδευτικούς μέσα στο αντίξοο περιβάλλον αγωνίζονται να μεταδώσουν αξίες και ιδανικά στα παιδιά τους, πιστεύω πως τους αξίζει ένα τεράστιο "Εύγε"!!  

"Στήτε καλώς!"