Ένα ακόμη "δυνατό" χειρουργείο....

Ο γιατρός αδελφός μου λέει συχνά: η υγεία είναι σιωπηλή και περνάει απαρατήρητη, η ασθένεια είναι "ανακατώστρα" και "σαματατζού"- οι δυο αυτές λέξεις είναι δικές μου, εκείνος είναι πιο κόσμιος!!!

Στο εξαιτίας ιατρικών προβλημάτων ανακάτεμα της ζωής μου έλαβε χώραν ένα ακόμη οξύ επεισόδιο, ένα ακόμη "δυνατό" χειρουργείο!!! (αναθεώρηση αρθροπλαστικής)

Αλλά τι να πω..., πώς να μην καταθέσω συγκινημένη και ευγνώμων στο Θεό, στην Παναγία, στους μεσίτες Αγίους το πόσο ανάλαφρα πέρασε από πάνω μου μια εγχείριση που ο γιατρός μού την είχε περιγράψει ως ιδιαιτέρως βαριά! Δεν απαιτήθηκε ούτε καν ο συνήθης χρόνος νοσηλείας εντός του νοσοκομείου - μόνο δύο εικοσιτετράωρα! Άγιοί μας, με πόση φιλανθρωπία, εγρήγορση, μαεστρία σκύβετε στον πόνο μας, στο αδιέξοδό μας, στην ταλαιπωρία μας και τα κάνετε ανάλαφρα, υποφερτά, αντιμετωπίσιμα! Πόση ευγνωμοσύνη αισθάνομαι και πόση πίστη στην αγάπη του Θεού που επιτρέπει τη δοκιμασία, αλλά δίνει και την έκβαση, μας χαρίζει και την υπομονή ν' αντέξουμε καταστάσεις που αν τις φέρναμε προκαταβολικά στο νου, θα λέγαμε "Όχι! αυτό εγώ δεν το περνώ!!!"

Με πολλή ευγνωμοσύνη φέρνω στο νου μου τους αδελφούς που ξέρω ότι προσευχήθηκαν για μένα, με μνημόνευσαν σε αγρυπνίες, έδωσαν τ΄όνομά μου σε μονές και μοναχούς. Αυτό το κομποσχοίνι της αγάπης, της έμπονης προσευχής, πόσο δυνατό κι αποτελεσματικό είναι! Πρέπει να το εξασκούμε- να το εξασκώ, πρέπει να το κάνω βίωμα καθημερινό, συνεχές μέλημα...

Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Α΄Ορθοπεδική του Παπανικολάου στην οποία με πολλή φροντίδα νοσηλεύθηκα, σ' ένα περιβάλλον καθαρό κι οργανωμένο παρ' όλα όσα καταμαρτυρούνται στο δημόσιο σύστημα υγείας. (Δεν κάνω κυβερνητική προπαγάνδα, αλλά δεν μπορώ και να μην επαινέσω τις φιλότιμες προσπάθειες ιατρών και νοσηλευτών!!!). 

Και φυσικά εύχομαι στο χειρουργό γιατρό μου να του χαρίζει ο Θεός υγεία και φώτιση, Εκείνος να στέκει πίσω του, να κατευθύνει τα χέρια και το νου του!!!! (Πολύ σκληρή η δουλειά των ορθοπεδικών. Αντιλαμβανόμουν όλη τη διαδικασία λόγω της ραχιαίας αναισθησίας, τι τρυπάνια, τι σκαρπέλα, τι πριόνια, τι βίδες κι όλα γρήγορα και με ακρίβεια μοίρας και χιλιοστού για να επέλθει το ποθούμενο αποτέλεσμα! Το οποίο, ως αδύναμη, εύχομαι και για μένα!!!).

*Είχα και το τυχερό μου: ένα smartphone, δώρο από τα παιδιά μου! Όλο το διαδίκτυο, και όχι μόνο, στα χέρια μου ανά πάσα στιγμή! (Δώρο... πειρασμός... παγίδα... εργαλείο...ο σοφότατος χρόνος θα δείξει...)

Εις τόπον και τύπον Χριστού;

Δημοσιεύω το φινάλε μιας πολύ αξιόλογης ομιλίας-επιστολής προς τους απανταχού Επισκόπους που δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό Σύναξη Τεύχος 142, Απρίλιος-Ιούνιος, 2017.
Δεν ξέρω ποιος είναι ο Μητροπολίτης Μελέτιος (Δεν βρήκα Μελέτιο επίσκοπο στα Δίπτυχα της Εκκλησίας της Ελλάδος), αλλά αυτά που γράφονται στην επιστολή του είναι πολύ αληθινά και πολύ σοκαριστικά. Και ΝΑΙ, συμφωνούμε. Θέλουμε επισκόπους αγίους που δεν θα μπερδεύουν το "εις τόπον και τύπον Χριστού" με την κοσμικότητα και τη χλιδή, με το βόλεμα, ή με την εκτός τόπου και χρόνου βιοτή τους!

"Στο δια ταύτα, Σεβασμιώτατοι Πατέρες:

Φανερώστε την Ιερωσύνη του Χριστού με την θυσιαστική σας απλότητα στην διαβίωση, στην λιτότητα της κατοικίας, στην ενδυμασία και στα φτηνά (τα για όλους προσιτά) αυτοκίνητά σας.

Φανερώστε την Ιερωσύνη του Χριστού με την απλοποίηση αυτής της (κωμικής πλέον) αυτοκρατορικής ενδυμασίας, που αποτελεί όνειδος και όχι δόξα για τον Χριστό και εμπόδιο στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Τι δυσκολία υπάρχει για την επιστροφή στην αποστολική (βλέπε τοιχογραφίες) απλότητα;

Φανερώστε την Ιερωσύνη του Χριστού με την αποποίηση εξυπηρετήσεων και διασυνδέσεων κρατικών (υγιής χωρισμός από τον καίσαρα), οι οποίες το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν την εντύπωση ότι η Εκκλησία είναι κρατικό παράρτημα, που επιπλέον παρασιτεί σε βάρος των πολιτών.

Φανερώστε την Ιερωσύνη του Χριστού με την πατρική έγνοια και φροντίδα, που δεν δηλοποιείται με άγνωστες στην Εκκλησία του Χριστού κραυγές στις λειτουργικές μνημονεύσεις (υπέρ του πατρός...), αλλά με την ευρυχωρία στην εκκλησιαστική ατμόσφαιρα της κάθε επισκοπής, που τότε και μόνον γίνεται «Οἶκος τοῦ Πατρός».

Συγχωρείστε μου να τελειώσω αυτό το δυσάρεστο και κουραστικό γράμμα με λίγες γραμμές σκέψεων, ενός ήδη μακάριου συνάδελφου Σας, που υπομνημάτισε σωστά με τον τρόπο του και με τα λόγια του, το Πρόσωπο του Χριστού.

«Ο Χριστός πρόσφερε τον εαυτό Του θυσία για μας. Και οι ιερείς του, με την χειροτονία γίνονται μέτοχοί Του. Και πρέπει να παραλαμβάνουν την πίστη στην δική Του αποστολή και στην δική Του θυσία. Ω, πόσο μεγαλειώδης θα ήταν η Εκκλησία του Χριστού, αν οι κληρικοί της απέπνεαν την οσμή της γνώσεως, της αποστολής και της θυσίας του Χριστού!

Τάχα παράλαβε από τον Χριστό τίποτε ο ιερωμένος, που δεν βλέπει τους χριστιανούς σαν παιδιά του; Που δεν έχει διάθεση θυσίας για χάρη τους; Και τι τάχα θα παραδώσει, όταν βλέπει την Εκκλησία σαν χώρο για προσωπική του προβολή και καταξίωση; Και όταν στόχο του εξώφθαλμο έχει να κάμει καριέρα;

Αλήθεια, επήρε τίποτε από Εκείνον, που γεννήθηκε σε σπήλαιο, και πέθανε σαν κακούργος, και τάφηκε σε ξένο τάφο, ο κληρικός, και πιο πολύ ο μοναχός, που αφήνει την καρδιά του να κολλάει στον πόθο για πολυτέλεια, για μεγαλεία, για πλούτη; Είναι ποτέ δυνατό, μια τέτοια ασυνέπεια να θεωρηθεί συμβατή με την πίστη, με το μήνυμα της Βασιλείας του Χριστού;»

† Μητρ. Μελετίου

Ομιλία την Κυριακή της Ορθοδοξίας

«Ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβε»