Ζωοδόχος Πηγή

"Τις λαλήσει τας δυναστείας σου, πηγή; ήτις εξ ακενώτων θαυμάτων πλημμυρούσα, πολλά και υπέρ φύσιν ενεργείς διά ιάσεων. Βαβαί των μεγαλείων, ων τοις πάσιν επιρρέεις! Ου μόνον γαρ νοσήματα χαλεπά απήλασας των προσιόντων μετά πόθου, αλλά τα των ψυχών πάθη εκπλύνεις, καθαρίζουσα, πανάσπιλε, συν πάσι βραβεύουσα και μέγα έλεος".

Σήμερα ο Εσπερινός της εορτής της Ζωοδόχου Πηγής και βρεθήκαμε στη Σαρακίνα
στο όμορφο εκκλησάκι του π. Μεθοδίου που πανηγυρίζει.

Κολυμβήθρα ιαμάτων η Παναγία μας.
Της δόθηκε υπεράφθονη η χάρη του Θεού -τον οποίον εκυοφόρησε και ως παιδί εφρόντισε.
Κι αυτή με την άπειρη αγάπη της για όλον τον κόσμο
την προσφέρει αφειδώς.
Άπειρα θαύματα αποδίδονται στην Παναγία μας,
αλλά και βαθύτατη η αγάπη
και η ευγνωμοσύνη των πιστών προς αυτήν.
Ας έχουμε τη βοήθειά της όλοι.

 

Η τιμώμενη εικόνα του τέμπλου ομορφοστολισμένη

Το εσωτερικό του απλού, αλλά πολύ όμορφου ναΐσκου

 
Αρτοκλασία στο αίθριο.
Κρίμα που ο φακός δεν κάνει και ηχητική εγγραφή για ν' ακουστούν τ' αηδόνια.

Περιφορά της εικόνας και δέηση στο μνήμα της αείμνηστης κυρίας Σοφίας. 

Ευλογημένος τόπος αναπαύσεως, στο ιερό μιας εκκλησιάς. 

Αιωνία της η μνήμη!

Ειρηνικό απόγευμα, κατανυκτικό, ενισχυτικό... μια αληθινή "ψυχαγωγία".

Ζωγραφικής απόπειρες

 

"Πασχαλινές λαμπάδες"

 

"Δάσος ανοιξιάτικο"

 "Διαδρομές και εμπλοκές"

Χθες σαν μικρό παιδάκι πήρα στα χέρια μου ηλεκτρονικές μπογιές κι αποτύπωσα στο χαρτί ό,τι μου ερχόταν. Ιδού το αποτέλεσμα. Είναι "παιδικό", αλλά πιστέψτε με η διαδικασία ήταν απίστευτα χαλαρωτική, κάτι σαν ...ψυχοθεραπεία.

...ανέστην και νενίκηκα τον κόσμον...

 

Τεμπέλιασα κι έμεινε πασχαλιάτικα ...Εσταυρωμένος ο Κύριος!
Θέλω να γράψω θριαβευτικά και αναστάσιμα, αλλά με συνέχουν μερικά δυσάρεστα γεγονότα.
Πρώτο απ' όλα ο βαρύτατος τραυματισμός του εφτάχρονου Χρήστου στη Χαλκίδα την ώρα της Ανάστασης!!! Δεν μπορώ να το αποδεχθώ. Γιατί επέτρεψε ο Κύριος την ώρα της αναστάσιμης χαράς να συμβεί τέτοια τραγωδία στον ιερέα και στο μικρό του αγγελούδι που μάλιστα ήταν ντυμένο παπαδάκι και κρατούσε εξαπτέρυγο; Τι φοβερή δοκιμασία πόνου και πίστεως γι' αυτούς τους γονείς; Ψελλίζω "Κύριε ελέησον" και κλαίω μαζί τους.
Έπειτα αυτό το λουτρό αίματος στη Συρία και στη Λιβύη. Ως πότε; Ως πού; Πόσοι ακόμη θα σκοτωθούν, θα ακρωτηριασθούν, θα σακατευθούν και θα σέρνονται ταλαίπωροι σ' όλη την υπόλοιπη ζωή τους; Προς τι αυτή η επιμονή των τυράννων; η προσκόλλησή τους στην εξουσία; Δεν μελέτησαν ποτέ τους ιστορία; Γιατί δεν αποχωρούν με αξιοπρέπεια, όταν αισθάνονται τους πρώτους τριγμούς στην "παντοδυναμία" τους;
Όσο για τα θλιβερότατα οικονομικά μας ... καλύτερα να μην τα σκέφτομαι.
Παρομοιάζω την κρατικοοικονομική μας υπόσταση με ένα γυάλινο δοχείο. Αντί να το προσέξουν οι πολιτικοί μας, έπαιζαν μ' αυτό, το πετούσαν ο ένας στον άλλον. Τώρα έσπασε και χύνεται το υγρό περιεχόμενό του. Τι να μαζέψουμε; Τι να περισώσουμε; Κι οι ανόητοι φταίχτες αλληλοκατηγορούνται από ποιου τα χέρια έπεσε ...
Κι άλλα πολλά δυσάρεστα ακούμε, βλέπουμε, ζούμε αυτές τις μέρες.
ΑΛΛΑ δεν θα πέσουμε στην παγίδα της απαισιοδοξίας και της απελπισίας.
Ο Χριστός ΑΝΕΣΤΗ! Κι αφού Εκείνος Ανέστη άνοιξε για όλους μας δρόμο ανάστασης και σωτηρίας. Κι όλα αυτά που σήμερα μας θλίβουν - ακόμα κι αν δεν τελειώσουν ποτέ σ' αυτή τη ζωή- θα μηδενιστούν, θα εξαλειφθούν, θα σβήσουν στο χωροχρόνο του Θεού, δηλαδή στην αιώνια Βασιλεία Του.
"Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε εγώ Ανέστην και νενίκηκα τον κόσμον".

Τον ληστήν συνοδοιπόρον λαβών...

"Κύριε, ο τον ληστήν συνοδοιπόρον λαβών, 

τον εν αίματι χείρας μολύναντα, 

και ημάς συν αυτώ καταρίθμησον, 

ως αγαθός και φιλάνθρωπος". 

Από όλα τα υπέροχα τροπάρια της Ακολουθίας των Παθών στάθηκα απόψε σ' αυτό.

Ο Χριστός συνοδοιπορεί με τον ληστή.

Τι κοινό έχουν; Γιατί τον διάλεξε για συνοδοιπόρο στο μαρτύριό του αυτόν που τα χέρια του ήταν βουτηγμένα στο αίμα; 

Κι εμείς γιατί ζητάμε να συμμετρηθούμε μαζί μ' αυτόν, 

να βρεθούμε στην ίδια μοίρα μ' εκείνον 

επικαλούμενοι την αγαθότητα και φιλανθρωπία του Θεού μας;

Πόσο μυστήρια είναι λοιπόν η πίστη μας;

Από πόσο παράξενους κι ανέλπιστους δρόμους 

περνάει η σωτηρία μας;

Δεν προηγούνται οι ηθικοί, οι τυπικοί στα θρησκευτικά τους καθήκοντα, οι "καθωσπρέπει" του κατεστημένου της εποχής.

Προηγείται ο πιο ελεεινός, ο κατάκριτος, αυτός που μόνο με τον θάνατό του θα ωφελούσε την κοινωνία 

γιατί θα την απάλλασσε από τη φρίκη που της προκαλούσε.

Ο αιμοσταγής ληστής γίνεται συνοδοιπόρος Χριστού, 

πρώτος κάτοικος Παραδείσου και το ιδανικό πρότυπό μας.

Όλα όσα έχουν σχέση με το Χριστό και τη σωτηρία μας είναι ανατρεπτικά. Ξεπερνούν κάθε προσδοκία και όριο. 

Καταργούν καθετί γνώριμο και αποδεκτό.

Για να τονιστεί η μεγαλειώδης αλήθεια:

Δεν υπάρχει τίποτα ισχυρότερο από την αγάπη του Χριστού.

Όλα λιώνουν μέσα της: ληστείες, φόνοι, πορνείες, κάθε είδους κακίες και απεχθείς πράξεις.

Μια υψικάμινος αγάπης, ένα σύμπαν αγάπης, ένας ωκεανός αγάπης μας περιμένει για να σβήσει όλους τους ρύπους και τις κηλίδες και τις μαυρίλες της ψυχής μας.

Αρκεί να κάνουμε αυτή την θετική κίνηση προς τον Χριστό. 

Να ακουμπήσουμε πάνω Του.

Να γείρουμε στην ανοιχτή αγκαλιά Του.

Απόψε που είναι πάνω στο Σταυρό.

Απόψε που τα χέρια Του είναι τόσο ανοιχτά, 

ώστε χωρούν όλη την οικουμένη...

Και να ψιθυρίσουμε ή να φωνάξουμε δυνατά το 

"Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία Σου".

Ανώνυμε ληστή, συνώνυμε του Παραδείσου, 

δέξου κι εμάς συνοδοιπόρους 

στο δρόμο της μετάνοιας και της σωτηρίας...

Τα γόνατα του Ιησού

Μου αρέσει υπερβολικά ο Νικηφόρος Βρεττάκος. Διαλέγει "απίθανα" θέματα για να εστιάσει την προσοχή μας και λέξεις με πολύ ιδιαίτερο, ξεχωριστό, βάρος και νόημα. Μένει σε ανθρώπινα στοιχεία, αλλά τα χρωματίζει διακριτικά με λεπτά συναισθήματα κι έναν άπειρο σεβασμό προς τον Ιησού.
Παραθέτω ένα επίκαιρο ποίημά του:

Τα γόνατα του Ιησού

Καρφωμένα στ΄αγριόξυλο του σταυρού, σχηματίζουν

μι' αμβλεία γωνία.

                  Είναι τα ίδια τα γόνατα

που προβάτιζαν, παίζοντας, γύρω απ' το κόκκινο

φουστάνι της μάνας του, όταν

ήτανε βρέφος δέκα μηνών.

Που αργότερα, έφηβος, τ' ακούμπαγε κάτω

στη γη πριονίζοντας το ξύλο ενός κέδρου.

Που λύθηκαν κι έπεσαν, ένας σωρός,

-μια νύχτα που η άνοιξη ήταν αβάσταγη

και μύριζε η γης κι ο ουρανός λεμονάνθι-

στο Όρος των Ελαιών.

                  Κι είναι ακόμη τα γόνατα

που κάθιζε, αμίλητος, δυο δυο τα παιδιά

κι απλώνοντας δίπλα του, πάνω στη γη,

το απέραντο χέρι του, τα φίλευεν ένα

λουλουδάκι-

                   κομμένο

απ' τον πλούτο του σύμπαντος.

Εαρινές αποδράσεις

Μια κίτρινη αγκαλιά αγριολούλουδα στο χείλος του γκρεμού.

Το φαράγγι του Αγγίτη: Υπέροχη θέα από ύψος που κόβει την ανάσα.

Τρέξτε, παιδιά, να προλάβετε! Το τρενάκι αναχωρεί...

Πολύ όμορφη η σημερινή σχολική εκδρομή μας στο Σπήλαιο της Αλιστράτης και στο Φαράγγι του Αγγίτη, όπου περιηγηθήκαμε μ' ένα τρενάκι.

Ο θλιμμένος βασιλιάς...

Μας μιλάει η Ηγουμένη στην Μονή Αναλήψεως Πρώτης

Αγγίτης: Είναι πανέμορφος!

Πολύ όμρφη και πολλαπλά ωφέλιμη και η εκδρομή μας με τα Σεμινάρια Γονέων του Σχολείου μας στην Ι.Μ. Αναλήψεως Πρώτης Σερρών, στο Σπήλαιο Μααρά-Πηγών Αγγίτη και στην Ι.Μ. Αναλήψεως Σήψας Δράμας το περασμένο Σάββατο.

Γονείς και παιδιά δροσιστήκαμε πνευματικά με τα εμπνευσμένα λόγια της Γερόντισσας, απολαύσαμε τον Αγγίτη, προσκυνήσαμε τον Άγιο Γεώργιο Καρσλίδη, αναπαυθήκαμε στον Εσπερινό.

Ξέγνοιαστες κι ευλογημένες ανάσες σε μια καθημερινότητα που μας πιέζει ολοένα και περισσότερο.

Τι όμορφη που μπορεί να είναι η ζωή!