Ὅτε οἱ ἔνδοξοι Μαθηταί, ἐν τῷ νιπτῆρι τοῦ Δείπνου ἐφωτίζοντο, τότε Ἰούδας ὁ δυσσεβής, φιλαργυρίαν νοσήσας ἐσκοτίζετο, καὶ ἀνόμοις κριταῖς, σὲ τὸν δίκαιον Κριτὴν παραδίδωσι. Βλέπε χρημάτων ἐραστά, τὸν διὰ ταῦτα ἀγχόνῃ χρησάμενον, φεῦγε ἀκόρεστον ψυχὴν τὴν Διδασκάλῳ τοιαῦτα τολμήσασαν. Ὁ περὶ πάντας ἀγαθός, Κύριε δόξα σοι.
«Όταν οι ένδοξοι Μαθητές σου φωτίζονταν (καθαρίζονταν) μέσα στον νιπτήρα του (Μυστικού) Δείπνου, τότε ο δυσσεβής Ιούδας σκοτιζόταν άρρωστος από φιλαργυρία και Εσένα τον δίκαιο Κριτή (του κόσμου) παραδίδει στους παράνομους κριτές. Βλέπε, εσύ που αγαπάς τα χρήματα αυτόν που εξαιτίας των χρημάτων κατέληξε στην αγχόνη, φύγε μακριά από την αχόρταγη ψυχή που τόλμησε να κάνει τέτοια φριχτά πράγματα στον Διδάσκαλο. Εσύ που για όλους είσαι αγαθός, Κύριε, δόξα σοι».
Ὁ λίμνας καὶ πηγάς, καὶ θαλάσσας ποιήσας, ταπείνωσιν ἡμᾶς, ἐκπαιδεύων ἀρίστην, λεντίῳ ζωννύμενος, Μαθητῶν πόδας ἔνιψε, ταπεινούμενος, ὑπερβολῇ εὐσπλαγχνίας, καὶ ὑψῶν ἡμᾶς, ἀπὸ βαράθρων κακίας, ὁ μόνος φιλάνθρωπος.
«Αυτός που έφτιαξε τις λίμνες και τους ποταμούς εκπαιδεύοντάς μας στην άριστη αρετή, την ταπείνωση, ζωσμένος στη μέση του ποδιά, έπλυνε τα πόδια των μαθητών του, ταπεινωμένος λόγω της υπερβολικής του ευσπλαχνίας κι εμάς μας ανύψωσε από τα βάραθρα της κακίας, ο μόνος αληθινά φιλάνθρωπος».
Ἰούδας ὁ δοῦλος καὶ δόλιος, ὁ μαθητὴς καὶ ἐπίβουλος, ὁ φίλος καὶ διάβολος, ἐκ τῶν ἔργων ἀπεφάνθη· ἠκολούθει γὰρ τῷ Διδασκάλῳ, καὶ καθ' ἑαυτὸν ἐμελέτησε τὴν προδοσίαν, ἔλεγεν ἐν ἑαυτῷ· Παραδώσω τοῦτον, καὶ κερδήσω τὰ συναχθέντα χρήματα, ἐπεζήτει δὲ καὶ τὸ μύρον πραθῆναι, καὶ τὸν Ἰησοῦν δόλῳ κρατηθῆναι, ἀπέδωκεν ἀσπασμόν, παρέδωκε τὸν Χριστόν, καὶ ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγήν, οὕτως ἠκολούθει, ὁ μόνος εὔσπλαγχνος καὶ φιλάνθρωπος.
«Ο Ιούδας ο δούλος και μοχθηρός, ο μαθητής και καταχθόνιος, ο φίλος και συκοφάντης, φανερώθηκε από τα έργα του. Γιατί ακολουθούσε τον Διδάσκαλο, αλλά μέσα του μελετούσε πώς θα τον προδώσει και ζητούσε επίμονα και το μύρο να πουληθεί και ο Ιησούς με δόλο να συλληφθεί και να κρατηθεί. Έδωσε ασπασμό, παρέδωσε τον Χριστό, και σαν το πρόβατο που πάει στη σφαγή, έτσι ακολουθούσε ό μόνος Εύσπλαχνος και Φιλάνθρωπος».
Ὃν ἐκήρυξεν Ἀμνὸν Ἡσαΐας, ἔρχεται ἐπὶ σφαγὴν ἑκούσιον, καὶ τὸν νῶτον δίδωσιν εἰς μάστιγας, τὰς σιαγόνας εἰς ῥαπίσματα, τὸ δὲ πρόσωπον οὐκ ἀπεστράφη, ἀπὸ αἰσχύνης ἐμπτυσμάτων, θανάτῳ δὲ ἀσχήμονι καταδικάζεται, πάντα ὁ ἀναμάρτητος ἑκουσίως καταδέχεται, ἵνα πᾶσι δωρήσηται τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν.
«Αυτός που ο Ησαΐας τον ονόμασε Αμνό (κι έτσι κηρύχθηκε στους αιώνες) έρχεται να σφαγεί εκούσια και δίνει (οικειοθελώς) τα νώτα του στα μαστίγια, τις σιαγόνες του σε ραπίσματα και το πρόσωπό του δεν το έστρεψε μακριά από την ντροπή των εμπτυσμάτων. Καταδικάζεται σε ντροπιαστικό θάνατο, τα πάντα με τη θέλησή του καταδέχεται ο αναμάρτητος για να δωρίσει σε όλους την ανάσταση των νεκρών».
Σήμερον ὁ Ἰούδας, τὸ τῆς φιλοπτωχείας κρύπτει προσωπεῖον, καὶ τῆς πλεονεξίας ἀνακαλύπτει τὴν μορφήν· οὐκέτι τῶν πενήτων φροντίζει, οὐκέτι τὸ μύρον πιπράσκει, τὸ τῆς ἁμαρτωλοῦ, ἀλλὰ τὸ οὐράνιον μύρον, καὶ ἐξ αὐτοῦ νοσφίζεται τὰ ἀργύρια, τρέχει πρὸς Ἰουδαίους, λέγει τοῖς παρανόμοις. Τί μοι θελετε δοῦναι, κᾀγὼ ὑμῖν παραδώσω αὐτόν. Ὢ φιλαργυρίας προδότου! εὔωνον ποιεῖται τὴν πρᾶσιν, πρὸς τὴν γνώμην τῶν ἀγοραζόντων, τοῦ πωλουμένου τὴν πραγματείαν ποιεῖται, οὐκ ἀκριβολογεῖται πρὸς τὴν τιμήν, ἀλλ' ὡς δοῦλον φυγάδα ἀπεμπολεῖ· ἔθος γὰρ τοῖς κλέπτουσι, ῥίπτειν τὰ τίμια, νῦν ἔβαλε τὰ ἅγια, τοῖς κυσὶν ὁ μαθητὴς· ἡ γὰρ λύσσα τῆς φιλαργυρίας, κατά του ἰδίου Δεσπότου, μαίνεσθαι ἐποίησεν αὐτόν· ἧς τὴν πεῖραν φύγωμεν, κράζοντες· Μακρόθυμε Κύριε, δόξα σοι.
«Σήμερα ο Ιούδας απορρίπτει το προσωπείο της φιλοπτωχείας και αποκαλύπτεται η μορφή της πλεονεξίας (το αληθινό του πρόσωπο). Δεν φροντίζει πια για τους φτωχούς, δεν πουλάει το μύρο της αμαρτωλής γυναίκας αλλά το ουράνιο μύρο (τον Κύριο) κι απ’ αυτή την πώληση με παράνομο τρόπο κερδίζει τα αργύρια. Τρέχει λοιπόν στους Ιουδαίους και λέγει στους παρανόμους: Τι θέλετε να μου δώσετε κι εγώ θα σας τον παραδώσω. Ω πόση είναι η φιλαργυρία σου, προδότα! Κανονίζει την πώληση έτσι που να τον συμφέρει, κάνει έτσι το παζάρεμα γι’ αυτόν που πουλάει ώστε να κερδίσει τη σύμφωνη γνώμη των αγοραστών (των Ιουδαίων), δεν ανεβάζει την τιμή, αλλά σαν ένα δούλο και φυγάδα τον ξεφορτώνεται. Είναι συνήθεια σ’ αυτούς που κλέβουν να απορρίπτουν κάποια στιγμή τα πολύτιμα που έκλεψαν. Αυτός ο μαθητής όμως πέταξε τα άγια (τον απόλυτα Άγιο Θεό) στα σκυλιά, γιατί η λύσσα της φιλαργυρίας, τον τρέλλανε και τον έστρεψε εναντίον του Κυρίου του. Ας φύγουμε μακριά από την εμπειρία της φιλαργυρίας, φωνάζοντας δυνατά: Δόξα σοι, Κύριε Μακρόθυμε!»
Μυσταγωγῶν σου Κύριε τοὺς Μαθητάς, ἐδίδασκες λέγων. Ὦ φίλοι, ὁρᾶτε, μηδεῖς ὑμᾶς χωρίσει μου φόβος· εἰ γὰρ πάσχω, ἀλλ' ὑπὲρ τοῦ Κόσμου· μὴ οὖν σκανδαλίζεσθε ἐν ἐμοί· οὐ γὰρ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχήν μου, λύτρον ὑπὲρ τοῦ Κόσμου. Εἰ οὖν ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐμὲ μιμεῖσθε· ὁ θέλων πρῶτος εἶναι, ἔστω ἔσχατος, ὁ δεσπότης, ὡς ὁ διάκονος· μείνατε ἐν ἐμοί, ἵνα βότρυν φέρητε· ἐγὼ γάρ εἰμι τῆς ζωῆς ἡ ἄμπελος.
«Καθώς παιδαγωγούσες μυστικά Κύριε τους Μαθητές σου, τους δίδασκες μ’ αυτά τα λόγια: Ω φίλοι μου, προσέξτε, κανένας φόβος να μη σας χωρίσει από εμένα. Κι αν υποφέρω το κάνω για να σωθεί ο κόσμος. Μη σκανδαλίζεστε μ΄εμένα. Γιατί δεν ήρθα για να με υπηρετήσουν, αλλά για να γίνω εγώ υπηρέτης και να δώσω την ζωή μου ως λύτρο υπέρ του κόσμου. Αν λοιπόν είστε φίλοι μου, εμένα να μιμείσθε. Αυτός που θέλει να είνια πρώτος, ας είναι τελευταίος, ο κύριος ας είναι σαν τον υπηρέτη. Μείνετε ενωμένοι μαζί μου για να φέρετε πολύ καρπό (πολλά σταφύλια) γιατί εγώ είμαι το αμπέλι της ζωής».
