Κυριακή των Αγίων Πάντων -27 Μαΐου 1453

Έγειρε ο ήλιος κι έδυσε απ' της Βλαχένας πίσω το παλάτι
κι έβαψε πορφυρά κι αιμάτινα τα τείχη, τα βασανισμένα κάστρα.
Κι αυτή τη μέρα άντεξαν! Ίσως γενεί το θαύμα!

Μες στη μικρή την εκκλησιά, στου παλατιού την πιο αγιασμένη κόγχη,
ο Κωνσταντίνος εγονάτισε μπροστά στην Παναγιά την Οδηγήτρα.
Τούτη την Παναγιά την αγαπά πιο πάνω από τις άλλες.
Μάνα του είναι και κυρά, φερμένη απ' του Μυστρά τον Άη-Δημήτρη.

"Απόκαμα, Μητέρα μου,μόνος, απαραμύθητος...
Τ' αδέρφια μου με ξέχασαν κι οι Χριστιανοί της Δύσης.
Είμαστε λίγοι, ελάχιστοι, ζωσμένοι από θεριά.
Όμως εμήνυσα του Αμηρά: "Την Πόλη δεν στη δίνω!
Δεν είμαι εγώ αρμόδιος κι ούτε κανένας άλλος,
την Πόλη την ατίμητη στα χέρια σου να δώσει!
Κι αποφασίσαμε μ' αυτήν μαζί όλοι μας να χαθούμε".
Τώρα όμως, μόνοι, Εσύ κι εγώ, πες μου, Μητέρα, πες μου:
Μήπως παραλογίζομαι; Μήπως εις μάτην κοπιώ και σπένδομαι;
Μήπως στο αναπόφευκτο, απόκοτο είναι ν' αντιστέκομαι;
Τι έμεινε για μένα πια; Το θαύμα, η θυσία;
Και κάτι ακόμα, Μάνα μου: Γιατί να' ρθει το τέλος;"

Μες στο σκοτάδι που έπεφτε γλυκό και σιωπηλό, σαν σάβανο λυτρωτικό,
ο Κωνσταντίνος άναψε κερί να δει της Παναγιάς του τη μορφή.
Την είδε δακρυσμένη! Αναταράχτη ο βασιλεύς.
Δεν τον γελούν τα μάτια του. Της φαντασίας του δεν είναι πλάσμα.
Κι ύστερα ακούστηκε η φωνή:
"Παιδί μου, ο Γολγοθάς ανοίγεται μπροστά σου!
Προχώρα, ανέβα και σταυρώσου!
Δεν θα σηκώσεις μόνο τα δικά σου σφάλματα.
Αιώνων αμαρτίες και λάθη επάνω σου θα πέσουν.
Εσύ είσαι το σφαχτάρι της θυσίας.
Θα 'ρθει το τέλος!
Θα 'ρθει γιατί πολλοί παράτησαν της αρετής το δρόμο,
άρχοντες κι ιερείς κι απλός λαός επεριφρόνησαν το θεϊκό το νόμο.
Εσύ πορεύου στο δρόμο το φριχτό, εσύ, το εξιλαστήριο θύμα!"

Ώρα πολλή γονατιστός έκλαιγε ο Κωνσταντίνος.
Δεν έκλαιε για το θάνατο, δεν έκλαιε για το τέλος.
Μόνον συγνώμην έκραζε, έλεος ζητούσε και συγχώρεση
απ' τον φιλάνθρωπο Θεό γι' αυτόν και για την Πόλη του.
Κι ύστερα ανάλαφρος, σαν νάχε κιόλας λυτρωθεί,
γαλήνιος κι ήρεμος, αποφασιστικός, έφυγε για τα κάστρα.
Το τέλος το ήξερε. Και τόχε αποδεχτεί...

*Νομίζω πως υπάρχουν αρκετές κοινές αιτίες που οδήγησαν το 1453 στην Άλωση της Πόλης και σήμερα στην οικονομική (και όχι μόνον) άλωση της σύγχρονης Ελλάδα. Ας φανερωνόταν και σήμερα τουλάχιστον ένας "Κωνσταντίνος Παλαιολόγος"!

Μια άλλη επικαιρότητα

Δεν θέλω να ασχολούμαι με την τρέχουσα επικαιρότητα και να την σχολιάζω. Συνήθως είναι απογοητευτική. Με πληγώνει. Αποκαλύπτει σκάνδαλα, απάτες, πολλή φιλοχρηματία, καθόλου εγκράτεια και πειθαρχία, κανένα ιδανικό...
Προτιμώ να αναζητώ αλλού αφορμές για προβληματισμό και αυτοέλεγχο.

Ας πούμε, προτιμώ να γυρίσω τετρακόσια χρόνια πίσω και να ονειρευτώ πως βρίσκομαι στο Προκόπι της Καππαδοκίας, αυτό που σήμερα οι Τούρκοι το λένε Urgup. Στο ηφαιστειογενές οροπέδιο ξεπετάγονται μερικοί πολύ "επηρμένοι", όρθιοι, απότομοι βράχοι, σκαμμένοι από τους τρωγλοδύτες. Ένας από αυτούς δεσπόζει πάνω από το παλιό Προκόπι. Περπατώ λοιπόν στη βάση αυτού του βράχου. Αριστερά και δεξιά φτωχικές κατοικίες, λαξεμένες, όχι κτιστές, που εδώ και αιώνες είναι καταφύγιο πολύ αναγκεμένων ανθρώπων. Περνώ έξω από μια εκκλησιά, τον Άγιο Γεώργιο. Λίγο πιο κάτω, αριστερά βλέπω ένα αρχοντόσπιτο. Είναι διόροφο κι έχει μια εξαιρετική θέα προς την πεδιάδα. Στο ισόγειο του κτιρίου βρίσκονται οι στάβλοι για τα άλογα του αφεντικού. Θέλω να γνωρίσω αυτόν που τα φροντίζει. Είναι ένα νέο παλικάρι, ο Ιωάννης. Τον λένε Ρώσο, γιατί κατάγεται από τα μέρη της σημερινής Ουκρανίας. Στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο πιάστηκε αιχμάλωτος και βρέθηκε στα χέρια αυτού του Τούρκου αγά από το Προκόπι. Όταν ο πόλεμος τελείωσε ο αγάς επέστρεψε στην πατρίδα του. Πήρε κοντά του τον Ιωάννη, ο οποίος τον έχει εντυπωσιάσει με την πραότητα, τη γλυκύτητα, την ηρεμία, την υπακοή και την εργατικότητά του. Ποτέ δεν βαρυγκομά. Πάντοτε φέρνει σε πέρας οποιαδήποτε δουλειά του αναθέτει. Φροντίζει άψογα τα άλογα κι εκείνα τον υπακούν απόλυτα. Πολλές φορές το αφεντικό του πρότεινε να ανεβεί να κοιμάται επάνω στο σπίτι, μαζί με τους άλλους υπηρέτες. Αυτός όμως θέλει να μένει εδώ, στο στάβλο. Δίπλα στις ταΐστρες των ζώων έχει σκάψει μέσα στο βράχο ένα πέτρινο κρεβάτι. Εδώ ησυχάζει.
Οι κάτοικοι του χωριού είναι κυρίως Μουσουλμάνοι. Υπάρχουν και λίγοι Χριστιανοί που όμως συχνά δέχονται προσβολές από τους Μουσουλμάνους γι' αυτό είναι πολύ προσεχτικοί, σχεδόν κρύβονται. Όταν έφτασε εδώ ο Ιωάννης, οι Μουσουλμάνοι του χωριού πολύ προσπάθησαν να τον κάνουν ν' αλλαξοπιστήσει. Στην αρχή με καλοπιάσματα, κι αργότερα πιεστικά, με επιθέσεις, με συκοφαντίες. Ο Ιωάννης βασανίστηκε αλλά με σταθερότητα και γλυκύτητα, με τη βοήθεια του Θεού έμεινε ακλόνητος στην πίστη Του, αλλά κέρδισε και τις καρδιές των αλλόθρησκων. Τώρα όλοι αγαπούν τον Ιωάννη και τον τιμούν και τον σέβονται και οι Χριστιανοί και οι Μουσουλμάνοι. Δεν έχει φερθεί σε κανέναν άπρεπα. Για όλους έχει ένα καθαρό βλέμμα, ένα χαμόγελο, μια πρόθυμη διάθεση.
Η παρηγοριά του, η τροφή της ψυχής του είναι να βρεθεί τα βράδια, μετά την κούραση όλης της ημέρας, στον Αη-Γιώργη. Κι όταν αξιώνεται να μεταλάβει, ανοίγει για τον Ιωάννη ο ουρανός! Δεν ποθεί τίποτ' άλλο!
Σήμερα ο κύριός του λείπει. Έχει ταξιδέψει μακριά, στη Μέκκα, στο μεγάλο προσκύνημα των Μουσουλμάνων. Η γυναίκα του έχει καλεσμένους κι έχει μαγειρέψει ωραία φαγητά, μάλιστα ένα εξαιρετικό πιλάφι, που αγαπά πολύ ο αγάς. Ο Ιωάννης τη βοηθά στην περιποίηση των καλεσμένων της. "Πόσο θα ήθελα να ήταν εδώ ο άντρας μου, Γιουβάν, να του προσφέρω το αγαπημένο του πιλάφι!" λέει η κυρά του. "Θα του το στείλω εγώ", προθυμοποιείται ο Ιωάννης κι όλοι το παίρνουν για χωρατό. Αλλά εκείνος παίρνει το ασημένιο πιάτο του κυρίου του, βάζει το ζεστό πιλάφι, το σκεπάζει και κατεβαίνει στο στάβλο που τον έχει ποτίσει με τα δάκρυα της προσευχής του. Ακουμπά το πιάτο στην ταΐστρα, γονατίζει και παρακαλά τον Χριστό: "Κύριε, Εσύ μας είπες ότι ό,τι ζητήσουμε με πίστη, θα μας το χαρίσεις. Κι εγώ Σε παρακαλώ να στείλεις αυτό το πιάτο στον κύριό μου για να δοξαστεί το Όνομά Σου". Και το πιάτο φεύγει, ...ταξιδεύει!
Το γεγονός ξεχάστηκε. Όταν όμως μετά από ημέρες ο αγάς επιστρέφει από το ταξίδι του, ευχαριστεί ενθουσιασμένος τη γυναίκα του για το πεντανόστιμο ζεστό πιλάφι που του είχε στείλει και βγάζει από τις αποσκευές του το ασημένιο πιάτο του. Η γυναίκα του τα χάνει. Βεβαιώνεται πως ο Ιωάννης είναι ένας άνθρωπος του Θεού. Εξιστορεί στον άντρα της τι συνέβη κι από εκείνη τη στιγμή τον περιβάλλουν με αγάπη και εκτίμηση. Τον παρακαλούν να έρθει να ζήσει στο σπίτι τους, αλλά εκείνος επιμένει στην ταπεινή ζωή του που του θυμίζει το νεογέννητο Χριστό.
Νέον τον καλεί ο Θεός κοντά Του και γρήγορα φανερώνει την αγιότητά του. Το λείψανό του μένει άφθαρτο και γίνεται αντικείμενο λατρείας από Χριστιανούς αλλά και Μουσουλμάνους και πηγή θαυμάτων και ιαμάτων.
Οι κάτοικοι της Εύβοιας μπορούν να καυχιώνται γιατί στα μέρη τους, στο Νέο Προκόπι, αναπαύεται πια ο Άγιος Ιωάννης, ο ταπεινός, ο απλός, ο αγαθός που έγινε δοχείο, αλλά και διανομέας της άπειρης χάρης του Θεού. Προστρέχουν και σήμερα ως ικέτες, ταλαίπωροι άνθρωποι, βασανισμένοι από ασθένειες κι αναπηρίες και βρίσκουν ίαση όχι μόνο σώματος, αλλά και ψυχής. Άπειρα είναι τα θαύματα του Αγίου που έχουν καταγραφεί ή εξιστορούνται από αυτούς που τα έζησαν...
Δεν θέλω ν' ασχολούμαι μ' αυτούς που μας έκλεψαν και μας εξαπάτησαν κι έζησαν και ζουν αλαζονικά και προκλητικά. Θέλω να ασχολούμαι, να γνωρίζω, να παίρνω θάρρος κι ελπίδα από αυτούς που μας αγάπησαν αληθινά, που προτίμησαν την αφάνεια και τη φτώχια, που μας έδωσαν με την άγια ζωή τους παράδειγμα αυταπάρνησης, απλότητας, ταπεινότητας.
Δεν είναι προτιμότερο;

Εμείς οι "καθωσπρέπει"...

Όλοι είχαμε ανατριχιάσει από το μίσος που διαγραφόταν στη μορφή του! Το όνομά του μας έμεινε αξέχαστο, συνώνυμο της φρίκης: Κωνσταντίνος Πάσσαρης! Ισόβια κρατούμενος στις ρουμάνικες φυλακές υψίστης ασφαλείας.
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι αυτός ο άνθρωπος που επέδειξε τόση απάνθρωπη σκληρότητα θα αλιευόταν από την αγάπη του Χριστού και θα μεταστρεφόταν! Πόση δύναμη έχεις, Κύριε! Αυτά είναι τα μεγάλα θαυμάσιά Σου!
Τον επισκέφθηκε ο "καλός άγγελος" των φυλακισμένων, ο πατήρ Γερβάσιος. Πώς τον πλησίασε; Αυτός και ο Θεός το ξέρει. Πώς άγγιξε την πληγωμένη του ψυχή, πώς την οδήγησε στην επίγνωση, στην κατάνυξη, στην μετάνοια!
"Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη Βασιλεία Σου" ψελλίζει συνεχώς. Μελετά την Αγία Γραφή που του χάρισε ο άγγελός του ασταμάτητα. Διαβάζει καθημερινά τον Όρθρο, τις Ώρες, τον Εσπερινό, την Παράκληση και το Απόδειπνο. Κάνει τον κανόνα του με το κομποσχοίνι και κλαίει ζητώντας έλεος και συγχώρεση απ' τον πανεύσπλαγχνο Θεό. Παρηγοριά του ο σταυρωμένος ληστής που έγινε ο πρώτος κάτοικος του Παραδείσου κι αμετάθετη ελπίδα του ο Εσταυρωμένος Ιησούς που σήκωσε την αμαρτία του κόσμου,άρα και τις δικές του.
Κι αγαπάει πολύ την Ελπίδα του, γιατί τον αγάπησε πρώτα Εκείνη πολύ, του γιάτρεψε τον πόνο της ψυχής του, μαλάκωσε την πέτρινη καρδιά του. Δεν πειράζει που 'ναι στη φυλακή, κυριολεκτικά στα έγκατα της γης.Τι σημασία έχει ο φυσικός εγκλεισμός και η σωματική ταλαιπωρία; Η ψυχή του τώρα λυτρώθηκε, ελευθερώθηκε, ξαλάφρωσε. Τρέφεται μυστικά κι ανασαίνει κι ελπίζει, ελπίζει...


Εκείνος φαίνεται πως βρήκε οδόν σωτηρίας. Εμείς, οι εύκολοι κριτές που με αποτροπιασμό στρέφουμε το πρόσωπό μας από τους "εγκληματίες", θα βρούμε κανένα δρομάκι αγάπης; Μήπως είναι καιρός να τους δούμε μ' άλλα μάτια κι άλλα συναισθήματα; Ποιος ξέρει τι τους έκαμε εγκληματίες; Σε ποια διαλυμένη οικογένεια μεγάλωσαν; Τι βιώματα σφράγισαν την βρεφική και παιδική ψυχή τους; Βρέθηκε κάποιος να κλάψει γι' αυτούς, να παρακαλέσει το Θεό γι' αυτούς; Να δώσει το όνομά τους να μνημονευθεί σε μια Θεία Λειτουργία; Να τους πει έναν λόγο αλήθειας, να τους δώσει ένα χέρι βοήθειας κι ένα χαμόγελο ειλικρινούς συμπόνιας;
Γύρω μας, στη σκληρή και παντελώς υλιστική κοινωνία μας μεγαλώνουν πολλά παιδιά που θα διεκδικήσουν με βία, αδικία και σκληρότητα, με εγκλήματα, μια θέση στη ζωή κι ένα μερίδιο στον πλούτο. Κι η ευνομούμενη κοινωνία κάποια στιγμή θα τους συλλάβει, θα τους δικάσει και θα τους εγκλείσει σε κάποια φυλακή για να προστατευθεί. Φρόντισε όμως αυτή η κοινωνία, δηλαδή εμείς, να θρέψουμε την ψυχούλα αυτών των παιδιών με αλήθεια και αγάπη για να μην οδηγηθούν στο έγκλημα; Το παράδειγμα του Πάσσαρη βοά κραυγαλέα: Κι ο πιο σκληρός άνθρωπος λυγίζει με την αγάπη, λυώνει, παραδίνεται. Αλλά τη χρειάζεται την αγάπη. Κάποιος πρέπει να τη νιώσει και να τη δώσει. Εμείς οι "καθωσπρέπει" και αξιοσέβαστοι και αξιότιμοι Χριστιανοί...;

*Θα ήθελα πολύ να του ευχηθώ από την καρδιά μου, μια που γιορτάζει σήμερα, να μείνει σταθερός στον ευλογημένο δρόμο που βαδίζει τώρα και να ζητήσω συγνώμη που δεν θυμάμαι στην προσευχή μου αυτόν κι άλλα πολλά αναγκεμένα, πληγωμένα, πονεμένα παιδιά.

Τίς σου τον χιτώνα, Σώτερ, διείλεν;

"Τις Σου τον χιτώνα, Σώτερ, διείλεν; Άρειος ο άφρων, ο της Τριάδος τεμών την ομότιμον αρχήν εις διαιρέσεις. Ούτος ηθέτησέ σε είναι τον ένα της Τριάδος, ούτος Νεστόριον διδάσκει Θεοτόκον μη λέγειν. Αλλ' η Σύνοδος η εν Νικαία Υιόν Θεού Σε ανεκήρυξε, Κύριε, Πατρί και Πνεύματι σύνθρονον."

Μου έκαναν πολλή εντύπωση τα στιχηρά του σημερινού εσπερινού που είναι αφιερωμένος στη μνήμη των τριακοσίων δέκα οκτώ θεοφόρων Πατέρων της Α' Οικουμενικής Συνόδου που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ. Χ. για να αποκατασταθεί το ορθό δόγμα ως προς το πρόσωπο του Χριστού. Λυρικά και δογματικά συγχρόνως, καρπός θείου φωτισμού χωρίς αμφιβολία. Πόσο μπορούμε να ωφεληθούμε, από τη συμμετοχή στη λατρεία μας! Πόσα θα μάθουμε, πόσα θα καταλάβουμε μέσα από τα τροπάρια! Ας μην περιφρονούμε αυτόν τον θησαυρό. Είναι ένα υπέροχο δώρο του Θεού μας κι ίσως μας ζητήσει το λόγο αν δεν το καλοδεχτούμε.

Ποιος σου έσκισε το χιτώνα στη μέση, Σωτήρα μας; Ο ανόητος ο Άρειος, ο οποίος ανέτρεψε την ομοτιμία των προσώπων της Αγίας Τριάδας. Αυτός αρνήθηκε ότι Εσύ είσαι ένα από τα τρία ομότιμα πρόσωπα του Τριαδικού Θεού. Αυτός δίδαξε και το Νεστόριο να μην αποκαλεί την Μητέρα Σου Θεοτόκον. Αλλά η Σύνοδος της Νίκαιας σε ανεκήρυξε Υιό του Θεού σύνθρονο με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα.

"Κρημνώ περιπίπτει της αμαρτίας Άρειος, ο μύσας το φως μη βλέπειν, και θείω σπαράττεται αγκίστρω τοις εγκάτοις, πάσαν εκδούναι την ουσίαν και την ψυχήν βιαίως, άλλος Ιούδας χρηματίσας τη γνώμη και το τρόπω. Αλλ' η σύνοδος η εν Νικαία Υιόν Θεού σε ανεκήρυξε, Κύριε, Πατρί και Πνεύματι σύνθρονον. "

Κατρακυλά στον γκρεμό της αμαρτίας ο Άρειος, αυτός που έκλεισε τα μάτια για να μη δει το φως. Σπαράζει ολόκληρος πιασμένος από το θεϊκό αγκίστρι και παραδίδει βίαια την ζωή και την ψυχή του όμοιος με τον Ιούδα και στη γνώμη και στον τρόπο. Αλλά η Σύνοδος της Νικαίας σε ανακήρυξε Υιό του Θεού, Κύριε , σύνθρονο με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα.

*Λυπάμαι που δεν έχω γραμματοσειρά με πολυτονικό και δεν είναι σωστά τα κείμενα.

Αγάπα όπως ο Χριστός...

Χρόνια παιδευόταν ο Ν. μέσα στη συζυγία του. Είχε τη βεβαιότητα ότι υπηρετούσε ύψιστο και θεάρεστο έργο αφού προσπαθούσε να κάνει τέλεια τη σύζυγό του, προνοητική, οργανωμένη, επιμελή, νοικοκυρά, ευαίσθητη αλλά και ψύχραιμη, υπάκουη αλλά και καλή συνομιλήτρια, πρόθυμη και όλα τα λοιπά καλά. Μάλιστα για να την βοηθήσει, της παρουσίαζε ως παραδείγματα φίλες και γνωστές: "Εκείνη να τη μοιάσεις στη νοικοκυροσύνη, την τάδε στον τρόπο που συζητά με τα παιδιά της, την τρίτη στην υπακοή της" και πάει λέγοντας. Σίγουρα ήταν ένας τέλειος σύζυγος αφού νοιαζόταν κι αγωνιζόταν τόσο πολύ για τη βελτίωση της γυναίκας του. Μερικές φορές όταν εκείνη δεν ανταποκρινόταν πλήρως, δικαιολογημένα γινόταν αυστηρός, ύψωνε τη φωνή, "σήκωνε το φραγγέλιο!" - έτσι δεν έκανε κι ο Κύριός μας; Κι εκείνη η ευλογημένη δεν μπορούσε να κάνει όλα όσα της ζητούσε για το καλό της οικογένειας; Τόσο ανεπίδεκτη αλλαγής πια;
Πέρασαν χρόνια. Η σύζυγος ποτέ δεν μπόρεσε να φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο. Πάντα υπολειπόταν. Το αδέκαστο μάτι του συζύγου μετρούσε χιλιοστό-χιλιοστό την πρόοδό της και δυστυχώς την έβρισκε λειψή. Δυστυχία βασίλευε σ' εκείνο το σπιτικό. Η γυναίκα είχε μόνιμο άγχος για το τι θα βρεθεί λειψό και τι θα επακολουθήσει. Ο άντρας ήταν βαθύτατα απογοητευμένος από την αποτυχία της γυναίκας του. Τα παιδιά μεγάλωναν σ' ένα βαρύ κλίμα σύγκρισης και απόρριψης και πολύ ολίγων λόγων. (Τι να πει μια αποτυχημένη μάνα; Πώς να νουθετήσει τα παιδιά της; Πώς να τα παρηγορήσει όντας η ίδια απαρηγόρητη; Τι να πει ο μονίμως πικραμένος πατέρας που αισθανόταν ότι έχασε τη ζωή του δίπλα σε μια γυναίκα πολύ κατώτερή του;)
Κάποτε το ζευγάρι βρέθηκε στο κελάκι ενός σοφού γέροντα. Τα χρόνια και η άσκηση τον είχαν κυρτώσει. Η όψη του μαρτυρούσε τη φλόγα της ψυχής του και τη γλύκα της καρδιάς του.
Από το "Ευλογείτε, παππούλη!" βρέθηκαν σιγά-σιγά κι αβίαστα να ξεδιπλώνουν μπροστά του την ταλαίπωρη ζωή τους. Ήταν κι οι δυο πονεμένοι. Δεν ζητούσαν δικαίωση, αλλά λύτρωση!
Εκείνος τους άκουγε προσευχόμενος. Ύστερα έπιασε το χέρι του άντρα και το φίλησε.
"Παιδί μου," του είπε . "Μας αγαπάει κανένας πιο πολύ από τον Χριστό;"
"Όχι, παππούλη" απάντησε ο άντρας που ήταν πιστός, ζωντανό μέλος της εκκλησίας.
"Αυτός ο Χριστός δεν είναι ο Παντοδύναμος Θεός;"
"Ναι, παππούλη μου".
"Δεν θα μπορούσε λοιπόν ο Παντοδύναμος Θεός να μας διορθώσει πρώτα, να μας δώσει όλα τα καλά φυσικά κι ύστερα καλοπλασμένους κι όμορφους να μας αγαπάει;"
"Νομίζω πως, αν το ήθελε, θα μπορούσε να το κάνει..."
" Αυτό έκανε; Ήρθε στη γη, κινήθηκε ανάμεσα σε σκληρούς, ελεεινούς, πλανεμένους και ταλαίπωρους ανθρώπους. Τους μίλησε τόσο συναρπαστικά, όσο δεν είχε ακουστεί ούτε και θ' ακουστεί ποτέ από χείλια ανθρώπων. Τους ευεργέτησε, θεράπευσε τους ασθενείς, έδωσε φως στους τυφλούς, χόρτασε πεινασμένους, καθάρισε λεπρούς κι όμως εκείνοι παρέμεναν όπως τους βρήκε. Κι ύστερα σταυρώθηκε για όλους αυτούς κι όλους εμάς. Έχυσε το Τίμιο Αίμα Του πάνω στον ατιμωτικό σταυρό για ελεεινούς ανθρώπους που δεν είχαν καθόλου διορθωθεί. Μας αγάπησε δωρεάν, χωρίς αντάλλαγμα. Κάποιοι συναισθάνθηκαν αυτή την αγάπη κι έλυωσαν κι άλλαξαν τη ζωή τους. Κανείς όμως με το ζόρι. Κανέναν δεν διόρθωσε με το μαστίγιο ή τη φωνή ή το θυμό ή με κρίσεις και συγκρίσεις και κατακρίσεις. Αγάπα, παιδί μου, όπως ο Χριστός! Τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους..."
Ο Ν. έσκυψε το κεφάλι κι αναλύθηκε σε λυγμούς...

Τα πρόσωπα της ιστορίας είναι διαχρονικά, όπως και η αγάπη του Χριστού. Στα πρόσωπα θα μπορούσε να είμαι εγώ, αλλά κι εσύ... κι εσύ... κι αυτός...

Αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον

Θλίψη και απογοήτευση γεμίζουν μήνες τώρα την καρδιά μας! Κάθε μέρα έρχεται να προσθέσει πίκρα στην πίκρα μας και οργή στην οργή μας! Συμπέρασμα και κατάληξη όλων των συζητήσεων που ακούμε ή κάνουμε είναι ότι έχουμε γίνει όνειδος και εξουδένωσις, παγκόσμιο παράδειγμα εθνικής αυτοκαταστροφής και αποσάθρωσης!
Κι όμως απόψε θέλω πολύ να γράψω αισιόδοξα κι ελπιδοφόρα! Όχι φτιαχτά, στημένα, κατ΄επίφαση ελπιδοφόρα! Έχω μέσα μου μια χαρά και μια πίστη και θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας!
Ήρθε η ώρα της αποκάλυψης του προσωπικού Θεού! Ήρθε η ώρα του βιώματος και της άσκησης! Τέλειωσαν τα λόγια και οι θεωρίες και τα πρέπει και οι καλολογίες! Τώρα στην όποια δυσκολία μας περιμένει - που μπορεί και να μην είναι τόσο τραγική, όσο ο φόβος και τα ΜΜΕ μας την παρουσιάζουν - θα κληθούμε να ξεκολλήσουμε από το βόλεμα και την προσκόλληση στην υλιστική αυτάρκειά μας, να σηκώσουμε το βλέμμα ψηλά, να ανακαλύψουμε ξανά την πρόνοια και την αγάπη του Θεού, να πιστέψουμε στο θαύμα! Να φτιάξουμε μια ζωντανή προσωπική σχέση με τον Κύριο του παντός, τον εξουσιαστή της ζωής και του θανάτου, τον χορηγό των υλικών αλλά κυρίως των πνευματικών αγαθών. Ίσως αν η ζωή μας αδειάσει από κάμποσα υλικά αγαθά να μείνει χώρος και πόθος για κάτι άλλο. Να επιθυμήσουμε τη φώτιση του Θεού, το έλεός του, την αιωνιότητα!
Ναι, θα έχουμε δυσκολίες, αλλά οι δυσκολίες γεννούν το μεγαλείο!
Τόσα χρόνια είχαμε αγαθά και ευκολίες. Ήμασταν ευτυχισμένοι; Πόσοι δοξάζαμε το Θεό μέσα από την καρδιά μας και σκεφτόμασταν ότι δεν είμαστε ιδιοκτήτες του πλούτου αλλά προσωρινοί διαχειριστές και υπεύθυνοι και για κάποιους στερημένους αδελφούς μας; Πόσοι είπαμε "Φθάνει! Ξεπερνούμε αυτό που μας αναλογεί! Ζούμε εις βάρος άλλων, ίσως και των παιδιών και εγγονιών μας!"Πόσοι συμπεριφερθήκαμε αλαζονικά, πετάξαμε αγαθά, προκαλέσαμε με τη ζωή μας; Για τότε έπρεπε να πονάμε. Αυτά ήταν χρόνια οδυνηρά για την ψυχή μας, για την πνευματική μας πορεία. Τώρα ήρθε επιτέλους η ώρα του συμμαζέματος, της επιστροφής στο αρμόζον, στο μέτρο που μας αναλογεί. Ίσως κάποιοι καταλάβουμε και μετανοήσουμε. Αυτό είναι το ζητούμενο, το πραγματικό όφελος, ο αληθινός θησαυρός.
Αυτό βέβαια είναι λίγο δύσκολο να γίνει σε εθνικό επίπεδο γιατί είναι προσωπική ανακάλυψη και αποκάλυψη. Είναι η προσωπική στιγμή του καθενός!
Κι αν η θλίψη πάει να μας λυγίσει κι όλα γύρω μας είναι αποκαρδιωτικά, ας μην ξεχνάμε την ξεκάθαρη διαβεβαίωση του Κυρίου μας: "Αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον"! Σ' Αυτόν ας είναι η ελπίδα μας και η απαντοχή μας! Και δεν θα προδοθούμε γιατί είναι ο Μόνος που δεν ψεύδεται, ο Μόνος που τηρεί όσα υπόσχεται, ο Μόνος που δίνει δωρεάν και απροσωπόληπτα. Αυτός που με το αίμα Του σφράγισε την αγάπη Του για μας! Αυτός που δεν παραβιάζει την ελευθερία μας, μας σέβεται ως την τελευταία ίνα της ύπαρξής μας και με άπειρη υπομονή περιμένει αυτοπροαιρέτως να Του παραδοθούμε.
Με τέτοια δεδομένα μπορούμε νομίζω να ξεπεράσουμε την πίκρα μας, να ξαναβρούμε την ελπίδα και τη χαρά μας...