Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε!

Στάχυν η βλαστήσασα τον θείον,

ως χώρα ανήροτος σαφώς,

χαίρε, έμψυχε τράπεζα, άρτον ζωής χωρήσασα,

χαίρε του ζώντος ύδατος

πηγή ακένωτος, Δέσποινα.

Είναι το χωράφι που χωρίς να οργωθεί βλαστάνει το θεϊκό στάχυ

Είναι η έμψυχη τράπεζα που μας προσφέρει τον άρτο της ζωής.

Είναι η ανεξάντλητη πηγή του ζωντανού νερού...

Όρθρος φαεινός,

χαίρε η μόνη τον ήλιον φέρουσα Χριστόν,

φωτός κατοικητήριον,

χαίρε το σκότος λύσασα

και τους ζοφώδεις δαίμονας

ολοτελώς εκμειώσασα.

Είναι η ολόλαμπρη αυγή

που φανερώνει τον ήλιο Χριστό.

Είναι το κατοικητήριο του φωτός

που διαλύει τα σκοτάδια και

εκμηδενίζει τους ζοφερούς δαίμονες.

Ουρανών υψηλοτέρα,

χαίρε γης το θεμέλιον.

Εν τη ση νηδύι, άχραντε, ακόπως βαστάσασα.

Χαίρε κογχύλη, πορφύραν θείαν βάψασα

εξ αιμάτων σου τω βασιλεί των δυνάμεων.

Είναι υψηλότερη από τους ουρανούς

και συγχρόνως είναι το θεμέλιο της γης.

Είναι αυτή που εβάστασε στη μήτρα της

κι έβαψε με τα αίματά της σαν με πορφύρα

τον Βασιλέα των αγγελικών δυνάμεων.

*Σ' όλους τους ορθόδοξους ναούς 

με κατάνυξη και πίστη κι ελπίδα κι αγάπη 

θα ψαλούν απόψε οι Α΄ Χαιρετισμοί στην Παναγιά μας.

Στη Μάνα μας, το καταφύγιό μας, 

την αμετάθετη ελπίδα της σωτηρίας μας.

Σε μια καθημερινότητα που επιφυλάσσει για όλους μας 

φόβο και απογοήτευση

παραμένει στους αιώνες η παρηγοριά,

το στήριγμα και η ανάταση της ψυχής μας.

Έχει πάντα για καθέναν μας μια ανοιχτή αγκαλιά.

Αυτό να μην το ξεχάσουμε ποτέ!

Ο θρήνος του Αδάμ

"Οἴμοι! ὁ Ἀδάμ, ἐν θρήνῳ κέκραγεν, 

ὅτι ὄφις καὶ γυνή, θεϊκῆς παρρησίας με ἔξωσαν, 

καὶ Παραδείσου τῆς τρυφῆς ξύλου βρῶσις ἡλλοτρίωσεν. 

Οἴμοι! οὐ φέρω λοιπόν τὸ ὄνειδος, 

ὁ ποτὲ βασιλεὺς τῶν ἐπιγείων πάντων κτισμάτων Θεοῦ, 

νῦν αἰχμάλωτος ὤφθην, ὑπὸ μιᾶς ἀθέσμου συμβουλῆς, 

καὶ ὁ ποτὲ δόξαν ἀθανασίας ἠμφιεσμένος, 

τῆς νεκρώσεως τὴν δοράν, ὡς θνητὸς ἐλεεινῶς περιφέρω. 

Οἴμοι! τίνα τῶν θρήνων συνεργάτην ποιήσομαι; 

Ἀλλὰ σὺ Φιλάνθρωπε, ὁ ἐκ γῆς δημιουργήσας με, 

εὐσπλαγχνίαν φορέσας, τῆς δουλείας τοῦ ἐχθροῦ, 

ἀνακάλεσαι καὶ σῶσόν με".

Αλίμονο! Θρηνούσε ο Αδάμ... γιατί ο όφις και η γυναίκα

μου στέρησαν την παρρησία έναντι του Θεού

και η βρώση από το δένδρο με αποξένωσε 

από τον Παράδεισο της απόλαυσης.

Αλίμονο! Δεν αντέχω αυτή τη ντροπή,

εγώ που κάποτε ήμουν βασιλιάς 

όλων των επιγείων κτισμάτων του Θεού

τώρα αποδείχθηκα αιχμάλωτος μιας παράνομης συμβουλής,

κι εγώ που ήμουν ντυμένος με αθάνατη δόξα

περιφέρω ελεεινά ως θνητός 

τον δερμάτινο χιτώνα της νεκρώσεως.

Αλίμονο! Ποιον θρήνο να κάνω συνεργάτη μου;

Αλλά Συ, Φιλάνθρωπε, που απ' το χώμα με δημιούργησες,

ντύσου την ευσπλαχνία, ανακάλεσέ με 

απ' τη δουλεία του εχθρού και σώσε με.

Η τρυφή του παραδείσου: η θέα του Θεού, 

        η παρρησία προς τον Θεό,

       η ολοκλήρωση του ανθρώπου,

       η ανέγγιχτη από θλίψη, πόνο, μέριμνα ευτυχία

Η βρώσις του ξύλου: η παρακοή, το ίδιον θέλημα, 

       η απομάκρυνση απ' τον Θεό

Άθεσμος συμβουλή: η συμβουλή του διαβόλου, 

       το θέλημα του κόσμου, 

       το θέλημα της δικής μας αδύναμης φύσης

Η δορά της νεκρώσεως: το θνητό μας σώμα με όλα όσα χρειάζεται 

        και σε όσα είναι υποδουλωμένο, 

        αδιάβλητα και αμαρτωλά πάθη, 

        ασθένεια, θάνατος

Φορέσας ευσπλαγχνίαν: παρακαλούμε το Θεό 

       να ντυθεί την ευσπλαχνία, 

       -αφού απεκδυθεί τον χιτώνα της θεϊκής δικαιοσύνης- 

       και να βρει τρόπο να μας ανακαλέσει, 

       να μας λυτρώσει απ΄τη δουλεία του εχθρού

...κι αυτό έκανε ο Θεός... ντύθηκε τη δική μας δορά, 

αναδέχθηκε την ελεεινή θνητότητά μας 

και μας ανακάλεσε πίσω στον Παράδεισο της τρυφής. 

Κρατά στα σταυρωμένα χέρια Του τα κλειδιά του Παραδείσου 

και μας περιμένει με αγάπη και υπομονή να Του τα ζητήσουμε

με ένα "Κύριε ελέησον",

 με ένα "Μνήσθητί μου, Κύριε εν τη Βασιλεία Σου".

Ας μην προσπεράσουμε αδιάφορα... καλή Σαρακοστή!

Miniaturk

Μου δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφθώ το Miniaturk, το πάρκο με τις μινιατούρες στην Κωνσταντινούπολη. Είχα γράψει γι' αυτό εδώ http://stavkoum.blogspot.gr/2014/07/blog-post_24.html και εδώ http://stavkoum.blogspot.gr/2014/07/blog-post_27.html , 

αλλά τώρα το είδα με τα μάτια μου και δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να ξαναγράψω. 

Είναι κάτι εξαιρετικό! Δεν σας το κρύβω πως αφενός θαύμασα κι αφετέρου ζήλεψα. 

Δεν θα μπορούσαμε κι εμείς στην Ελλάδα να φτιάξουμε ένα τέτοιο πάρκο με μινιατούρες όλων των μνημείων μας! Αρχαιολογικοί χώροι, ναοί, στάδια, θέατρα, βυζαντινά μνημεία, κάστρα, μοναστήρια, εκκλησιές, νεοκλασικά κτίρια, φυσικές ομορφιές, γεωλογικοί σχηματισμοί, αναπαραστάσεις μαχών και τελετουργιών θα μπορούσαν να καλύψουν δεκάδες στρεμμάτων! 

Μια καταπληκτική έκθεση της ιστορίας και του πολιτισμού μας που θα συγκέντρωνε το ενδιαφέρον άπειρων τουριστών και φυσικά θα απέδιδε και "οικονομικούς καρπούς"...

Μια μικρή ιδέα δίνουν οι φωτογραφίες που ακολουθούν:

 Γενική άποψη του πάρκου

Τα σπιτάκια της όμορφης Σαφράμπολης (Δυτικός Πόντος)

Ο ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο

Η πρόσοψη του ναού, στο βάθος διακρίνεται το άγαλμα της θεάς

Αμάσεια, η πολύπαθη, στις όχθες του Ίρι ποταμού

Η Παναγία Σουμελά 

 Η Βιβλιοθήκη του Κέλσου στην Αρχαία Έφεσο

Το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού

Ο Βωμός του Διός της Περγάμου - κλεμμένος κι αυτός βρίσκεται στο Βερολίνο

Άσπενδος: το καλύτερα διατηρημένο θέατρο των ελληνιστικών χρόνων

Η κοιλάδα Goreme στην Καππαδοκία με τα αερόστατα σε πτήση

Το Επταπύργιο με τη Χρυσή Πύλη - το οχυρότερο σημείο των τειχών της Πόλης

  

Η Μονή της Χώρας - Πίσω ο καθολικός Ναός του Αγίου Αντωνίου

Ρούμελη Χισάρ: Το φοβερό κάστρο που έχτισε ο Μωάμεθ 

στην ευρωπαϊκή ακτή του Βοσπόρου και απέκλεισε τον εφοδιασμό της Πόλης

Το Υδραγωγείο του Ουάλεντος

Η Κινστέρνα του Ιουστινιανού,
κατά τους Τούρκους Yerebatan Saray - το βυθισμένο ανάκτορο

Η Αγία Ειρήνη, ο υπέροχος ναός πίσω από την Αγία Σοφία

Αγια-Σοφιά (την αδικεί η φωτογραφία)

Ντολμά Μπαξέ

Πλατεία Ταξίμ

*Και άπειρα άλλα μνημεία από όλη την Τουρκία, αλλά και από χώρες όπου κάποτε εκτεινόταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Επίσης έχουν κάνει αναπαραστάσεις του Σταδίου Ατατούρκ, του αερολιμένα της Πόλης, της πρώτης κρεμαστής Γέφυρας του Βοσπόρου, των σιδηροδρομικών σταθμών τους κτλ. Ένα μικρό τρενάκι κυκλοφορεί στο χώρο, περνάει από τούνελ και γέφυρες.

 Όλα έχουν κατασκευαστεί σε κλίμακα 1:25.

Μπράβο τους!

**Η μέρα της επίσκεψής μας ήταν συννεφιασμένη και μουντή, γι' αυτό και οι φωτογραφίες έχουν μια "μουντάδα".

Istiklal caddesi

Πάμε μια βόλτα στην Istiklal;
Από την Πλατεία Ταξίμ της Πόλης προς τον Γαλατά κατηφορίζει ο διασημότερος πεζόδρομος της Πόλης, κι ένας απ' τους διασημότερους δρόμους του κόσμου. Για να ακριβολογούμε πρόκειται για την "κοίτη" ενός αέναου ανθρώπινου ποταμού που "ρέει" μέρα-νύχτα και προς τα κάτω και προς τα επάνω.

                                       

Ωραιότατα κτίρια νεοκλασικά των αρχών του 20ου αιώνα δίπλα σε πιο μοντέρνα φιλοξενούν προξενεία, σχολεία, γραφεία, καταστήματα κάθε είδους, κινηματογράφους, εστιατόρια, γλυκοπωλεία, μπαράκια, fast foodάδικα. Πλανόδιοι καστανάδες και κουλουρτζήδες, μουσικοί, γραφικοί και ευρηματικοί τύποι, ζητιάνοι, πωλητές λαθραίων και imitation κι ό,τι βάλει ο νους του ανθρώπου φτιάχνουν ένα σκηνικό ζωντάνιας και πολυμορφίας που δύσκολα περιγράφεται.
Ένα συμπαθητικό τραμ μ' ένα μικρό βαγόνι εξυπηρετεί τους λίγους που το προτιμούν.
Ας την περιδιαβούμε...

Ξυλοπόδαροι μεταξύ των περιπατητών...δεν τρέχει και τίποτα...

Η παρασκευή του gozleme είναι ένα αξιοθέατο. 

Οι κυρίες σαν ζωντανές κούκλες στη βιτρίνα επιδεικνύουν την τέχνη τους.

Από τις Άνδεις της Νότιας Αμερικής το συγκρότημα

Ο μπακλαβάς είναι τούρκικο ή ελληνικό γλυκό; 

Δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά, 

πάντως οι μπακλαβάδες τους δεν "παίζονται"!

Φυσικά μια στάση στο Saray είναι απαραίτητη. Προτιμήστε muhalebi με μαστίχα!

Θα μπορούσε να είναι η αμβροσία των θεών του Ολύμπου!

 Το πιάτο αυτό λέγεται iskender και είναι το διάσημο πιάτο της Προύσας. 

Θα βρείτε πολύ καλό Bursa iskender στην αρχή της Istiklal (πολύ κοντά στο Ταξίμ).

Το φαγητό εκτίθεται με τρόπο σαγηνευτικό. 

Πολύ δύσκολα θα αποφύγεις τον πειρασμό.

Δεκάδες στενάκια με τεράστιο ενδιαφέρον ξεκινούν από την Istiklal.

Κεραμικά και φωτιστικά, διακοσμητικά με αραβουργήματα, μαντήλες 

κι ό,τι άλλο ανατολίτικο σε άπειρες ποσότητες

 φρεσκότατα λαχανικά...

τουρσιά σαν πίνακας ζωγραφικής...

 

ψάρια ολοζώντανα -επάνω τα πλατιά είναι τα περίφημα καλκάνια!

Η βόλτα δεν σταματά ούτε με κρύο, ούτε με βροχή

Η στοά των λουλουδιών ή Στοά Χρηστάκη, 

οικοδόμημα του Έλληνα Χρηστάκη Ζωγράφου του 1876

φιλοξενεί εστιατόρια με άπειρους δαιτημόνες.

Το Σισμανόγλειο Μέγαρο που ανήκει στο ελληνικό προξενείο.

Η γαλανόλευκη κυματίζει στη διάσημη οδό, εδώ που χτυπά η καρδιά της Πόλης

και θυμίζει σε όσους γνωρίζουν πως κάποτε εδώ υπήρχαν πάρα πολύ αξιόλογα, 

πλούσια ελληνικά μαγαζιά και εργαστήρια,

τα οποία καταστράφηκαν στις 6 Σεπτεμβρίου 1955 από τον τουρκικό όχλο 

σε ένα πογκρόμ πρωτοφανούς αγριότητας.

Όλα ξεκίνησαν όταν διαδόθηκε η φήμη πως έγινε απόπειρα βομβιστικής επίθεσης στο σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη, κάτι που αποδείχθηκε 

ψεύδος και προβοκάτσια των τουρκικών αρχών.

Αποτέλεσμα: Σκοτώθηκαν 30 Έλληνες, βιάστηκαν και τραυματίστηκαν 2.000, περιουσίες αμύθητες καταστράφηκαν, σπίτια, καταστήματα σχολεία, εκκλησίες λεηλατήθηκαν, ακόμα και οι τάφοι των Πατριαρχών στο Μπαλουκλί συλλήθηκαν. Και το χειρότερο ...χιλιάδες Ρωμιοί εγκατέλειψαν την Πόλη κι ήρθαν στην Ελλάδα για να σωθούν. 

Η ομογένεια δέχτηκε τεράστιο πλήγμα που ποτέ δεν θεραπεύθηκε.

Η Istiklal την επόμενη ημέρα παρουσίαζε αυτό το θέαμα

Ξεκίνησα από τα θυμηδέστερα και κατέληξα στα λυπηρότερα.
Η επίσκεψη στην Πόλη τα έχει αυτά. Είναι η Πόλη των πόλεων, έχει ένα συναρπαστικό παρόν, μια ζωντάνια ασυναγώνιστη κι έναν πλούτο διαχρονικό!
Αλλά για μας παραμένει ένας πόνος, μια μνήμη άληστος και οδυνηρή!
*Θα επιστρέψω και με άλλα ενδιαφέροντα ...

Έβενος, το χρώμα της Αφρικής

Κάποτε αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω κάτι για τον "φιλάνθρωπο ουρανό της Ελλάδας" και να ευχαριστήσω το Θεό που μας χάρισε αυτή τη γωνιά της γης. (Ο φιλάνθρωπος ουρανός μας)
(Βέβαια κάποιες φορές σκάνε και στα κεφάλια μας μετεωρολογικές βόμβες και θρηνούμε κατεστραμμένες περιουσίες ή τραυματίες και -ευτυχώς- πολύ σπάνια νεκρούς. Αλλά οι συνήθεις κλιματολογικές συνθήκες στον τόπο μας είναι ήπιες και φιλικές προς τον άνθρωπο, τα ζώα, τα φυτά).
Το πόσο φιλάνθρωπος είναι για μας ο "ουρανός" θα το αντιληφθούμε καλύτερα αντιδιαστέλλοντάς τον με τον αφρικανικό "ουρανό" όπως μας τον περιγράφει στο παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του "Έβενος, το χρώμα της Αφρικής" ο Ρίσαρντ Καπισίνσκι:



"Ο Αφρικανός αισθάνεται μονίμως απειλούμενος. Σ' αυτή την ήπειρο η φύση παίρνει τόσο τερατώδεις και επιθετικές μορφές, φοράει τόσο εκδικητικές και τρομακτικές μάσκες, στήνει στον άνθρωπο τέτοιες παγίδες και ενέδρες, που αυτός ζει συνεχώς με το αίσθημα της ανασφάλειας για το αύριο, μέσα στο φόβο και τον τρόμο. Όλα εδώ εμφανίζονται σε μεγεθυμένη, αχαλίνωτη, υστερικά υπερβολική μορφή. Όταν έχει καταιγίδα, οι κεραυνοί τραντάζουν όλο τον πλανήτη και οι αστραπές ξεσκίζουν τον ουρανό. Όταν κάνει κατακλυσμό, από τον ουρανό πέφτει ένα συμπαγές τείχος νερού, που σε λίγο θα μας πνίξει και θα μας θάψει στη γη. Όταν έχει ξηρασία, δεν απομένει ούτε σταγόνα νερού και πεθαίνουμε από τη δίψα. Τίποτα εδώ δεν απαλύνει τις σχέσεις φύσης-ανθρώπου, δεν υπάρχει κανένας συμβιβασμός, ενδιάμεσες καταστάσεις-κλιμακώσεις. Όλη την ώρα μόνο πάλη, μάχη, αγώνας ζωής και θανάτου. Ο Αφρικανός είναι ένας άνθρωπος που από τη γέννηση ως το θάνατό του βρίσκεται στο μέτωπο, παλεύοντας με την ιδιαίτερα εχθρική φύση της ηπείρου του. Το ίδιο το γεγονός ότι ζει και επιβιώνει είναι η μεγαλύτερη νίκη του".



Πάντα απορούσα γιατί οι Αφρικανοί υστερούν τόσο πολύ στην πρόοδο σε σχέση με τους λαούς άλλων περιοχών της γης και ηπείρων. Και βέβαια πολλά έχουν λεχθεί και γραφεί και για την αποικιοκρατία, για την καταλήστευση του φυσικού της πλούτου που συνεχίζεται και σήμερα από τις πολυεθνικές, για το δύσβατο του εδάφους, τις πολύ κακές συγκοινωνίες, για τις αντιμαχόμενες φυλές και φατρίες, για φριχτούς και αέναους εμφυλίους, για την έλλειψη παιδείας,κτλ.
(Όλα παρατίθενται με εξαιρετικό τρόπο σ' αυτό το βιβλίο
"Έβενος, το χρώμα της Αφρικής" του Ρίσαρντ Καπισίνσκι , εκδόσεις Μεταίχμιο).



Πλημμυρισμένη έρημος

Νομίζω ωστόσο πως η πιο καθοριστική αιτία είναι το κλίμα και φυσικά και το φυσικό περιβάλλον που οφείλεται κι αυτό στο κλίμα.
Γι' αυτό δεν είναι αυτονόητο κι ας μην περνάει απαρατήρητο το δώρο που λέγεται "εύκρατο μεσογειακό κλίμα"!
(Οι ενδιάμεσες κακοκαιρίες, όπως η αποψινή, είναι οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα).

*Αναζητήστε αυτό το βιβλίο και διαβάστε το. Ο Καπισίνσκι είναι Πολωνός δημοσιογράφος. Διασχίζει την Αφρική -πάλιν και πολλάκις προς όλες τις κατευθύνσεις και με κάθε μέσον- εκτιθέμενος σε άπειρους κινδύνους κάθε λογής. Ζει όλες τις εθνικές επαναστάσεις στα νεοϊδρυόμενα αφρικανικά κράτη. Περιγράφει άριστα και προσπαθεί να ερμηνεύσει όσα διαδραματίστηκαν στη Μαύρη Ήπειρο στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Κάνει διαχρονικές ευστοχότατες παρατηρήσεις για τις δυσκολίες, τις ομορφιές, τις ιδιαιτερότητες της ζωής στην Αφρική).

Η μεταστροφή του Ντοστογιέφσκι

Πίνακας του Konstantin Vasiliev, Fyodor Dostoyevsky, 1976

«Αν όλος ο κόσμος βαδίσει προς μια κατεύθυνση, 

κι ο Χριστός προς την άλλη, 

εγώ θα πάω πίσω από τον Χριστό.» 

Φ. Ντοστογιέφσκι

Η μεταστροφή του Ντοστογιέφσκι 

ή αλλιώς η επιστροφή του Ασώτου

Επιμέλεια: Σοφία Ντρέκου

H καρδιά του ευαγγελίου είναι αυτή η ιστορία του Ασώτου. 

Η αγαπημένη μου ιστορία είναι αυτή του εξόριστου Ντοστογιέφσκι. 

Στον δρόμο για την εξορία, κάποια ευσεβής χριστιανή γιαγιά 

του χάρισε την Καινή Διαθήκη για παρηγοριά. 

Άθεος ο Ντοστογιέφσκι, έσκιζε τις σελίδες του βιβλίου 

για να καθαρίζει την πίπα του. 

Έσκισε τον Ματθαίο, τον Μάρκο και αρκετές σελίδες 

από τον Λουκά.

 Ώσπου κάποια στιγμή, από περιέργεια ή βαριεστημάρα 

θέλησε να μάθει τί λέει επιτέλους αυτό το βιβλίο των χριστιανών. 

Και να! Τα φέρνει ο Θεός έτσι και η πρώτη σελίδα 

στο μισκοσχισμένο βιβλίο ήταν αυτή η περικοπή του Ασώτου 

(ιε' κεφάλαιο από τον Λουκά). 

Και αποκαλύπτεται στον Ντοστογιέφσκι ένας νέος κόσμος άφεσης,

 συγχώρησης, αγάπης. Γνωριμίας του Θεού. 

Και ο πρώην άσωτος μεταμορφώνεται σε έναν 

από τους σπουδαιότερους ορθοδόξους διανοητές. (π.Παντ.Κρούσκος)

Να 'σαι είκοσι δύο χρονών και να 'σαι θανατοποινίτης! 

Να περιμένεις να σε κρεμάσουν! Η ζωή μπροστά γεμάτη ομορφιά 

και νιάτα και σένα να θέλουν να σε σκοτώσουν;

Και γιατί τέλος πάντων; Γιατί θέλησες να υπάρχει ισότητα

 και σωστό στην κοινωνία! Να μην υπάρχουν αφεντάδες και δούλοι. 

Να 'μαστε όλοι ίσοι. Και να 'ναι όλα ίσια. 

Όχι στραβά κι ανάποδα. Και να 'χεις κι αυτές τις κυρούλες 

εδώ τώρα στο τρένο που σε πάει στην εξορία! 

Τσιμπούρια: - «Πάρε αδερφέ ένα ευαγγέλιο».

Δώρο στο δίνουν! Να τις προσβάλλεις; Ρίξτο στην τσέπη, 

πες «ευχαριστώ» και φεύγα. Αυτό και κάνεις. 

Φεύγοντας όμως έμεινες μόνος σου στην φυλακή! 

Εσύ πολιτικός κατάδικος θανατοποινίτης 

και οι άλλοι ποινικοί κατάδικοι, κάθε καρυδιάς καρύδι.

Εδώ καταλαβαίνεις στο πετσί σου την μοναξιά του πλήθους. 

Εδώ ζεις το ότι, την αποξένωση δεν την δημιουργούν τα χιλιόμετρα, 

αλλά η διάθεση. 

Ότι ο άνθρωπος γίνεται δικός σου 

όταν έχετε το ίδιο περιεχόμενο καρδιάς όχι την ίδια στέγη. 

Ότι η ζωή και στα είκοσι, γεμάτη νιάτα κι ομορφιά, 

είναι ανυπόφορη χωρίς αγάπη. 

Τα καταλαβαίνεις, θυμώνεις και καπνίζεις! 

Για να καθαρίσεις το τσιμπούκι σου κόβεις σελίδες από το ευαγγέλιο! 

Έτσι κι αλλιώς άχρηστο σου φαίνεται. 

Παπαδοκουβέντες!! Χα-χα! Να που σε κάτι φάνηκε 

χρήσιμο το δώρο των γυναικών! 

Μαζεύουν οι μέρες και συ έχεις «σκίσει» 

όλο το κατά Ματθαίον και κατά Μάρκον 

καθώς και δεκατέσσερα κεφάλαια από τον Λουκά. 

Έχεις πλαντάξει.

 Μονοτονία, προσμονή θανάτου, τσιγάρο και μαυρίλα... 

Βαριεστημένος αφόρητα: «Δε διαβάζω να δω τι λέει;» 

σκέφτεσαι και το ανοίγεις. 

Κι «ανοίγει» η ζωή σου. 

Ένας πατέρας που δεν ρωτάει «γιατί το 'κανες;». 

Μια αγκαλιά που ανοίγει πριν της το ζητήσεις. 

Μια αγάπη χωρίς όρους και όρια. 

Μια θυσία που βλέπει με στοργή τον άλλον. 

Το δέκατο πέμπτο κεφάλαιο του κατά Λουκάν 

είναι η ιστορία του άσωτου υιού ή μάλλον 

του εύσπλαγχνου πατέρα. Το ότι είμαι άσωτος το ξέρω. 

Αξία έχει που μαθαίνω ότι Αυτός δεν είναι αστυνόμος της ζωής μου, 

αλλά πατέρας που με αγαπά. 

Αλλάζουν όλα. Αποχτούν νόημα. Τελειώνει η «ορφάνια».

 Δεν τρέχω και ζω, τζάμπα! 

Η ζωή γίνεται όμορφη όχι μόνο από τα νιάτα (υπήρχαν και πριν), 

αλλά κι από το νόημα που απόχτησε. 

Σε λίγο θα μας πεις: Ο άνθρωπος δεν θέλει μονάχα να ζει 

μα θέλει και να ξέρει γιατί ζει.

(Η μεταστροφή του Ντοστογιέφσκι 
Θεοδοσίου Μαρτζούχου, Πρωτοσύγκελλου 
Ι.Μ.Νικοπόλεως και Πρεβέζης)

*Ευχαριστώ πολύ τη φίλη μου Θεοπίστη. Είναι πολύτιμη η προσφορά της σε αξιόλογες αναρτήσεις.